Rozdział 67

PIOSENKA NA DZIŚ

Perspektywa Ann.

Pracowałam zawzięcie, żeby jak najszybciej się ze wszystkim wyrobić. Chłopcy byli teraz na planie filmowym. Jutro też mieli się tam pojawić, ale już na krócej. Ja tymczasem przygotowywałam wszystko do premiery płyty, a zwłaszcza teledysku, który zostanie wrzucony do sieci w środę. Padałam na twarz, ale przynajmniej nie myślałam o zbliżających się świętach. I moich urodzinach. Ubłagałam chłopaków, żeby nic nie kombinowali, bo nienawidzę urodzin. Bez Mateusza i RJ'a to nie to samo. W końcu Andy przyznał mi rację, zastrzegając, że za 3 lata robimy wspólną, grubą imprezę. On będzie wtedy obchodzić ćwierćwiecze, a ja skończę 21 lat, czyli osiągnę pełną dorosłość w USA. Przystałam na to, bo 3 lata to szmat czasu. Nie wiem nawet, czy wtedy będę z nimi pracować. Raczej nie, ale przecież im tego nie powiem...

-Oo, Ann! I jak ci idzie?- do mojego pokoju wsunął się Jonathan.

-Źle. Ja już nie ogarniam.- załamałam się, poprawiając błąd w dokumencie.

-A gdzie Jason?- rozejrzał się.

-Na planie. Pilnuje czy wszystko jest okej. Nie rozdwoję się przecież.- wzięłam kolejną teczkę.

-Aha. Dobra. Daj to, pomogę ci.- zabrał z mojego stolika część dokumentów, siadając obok mnie, na kanapie.

-Serio?! Cóż tak?- zdziwiłam się.

-Wypadło mi spotkanie. Poza tym, nie chcę, żebyś mi się tu zajechała.- wzruszył ramionami.

-Co ty się tak nagle o mnie troszczysz?- burknęłam.

-Od zawsze się o ciebie martwię! Znamy się już trochę. Czy przez ten czas, kiedykolwiek ci nie pomogłem?! Wiesz, że jesteś dla mnie ważna.- powiedział zimno.

-Właśnie zastanawiam się, dlaczego?- uniosłam brew.

-Gdy pierwszy raz cię spotkałem, byłaś ostrą, wygadaną smarkulą. Niczego się nie bałaś. Pozornie. Widziałem, że w środku jesteś zagubioną dziewczynką, która boi się zranienia. Nic się nie zmieniłaś. Tylko lepiej udajesz... Obydwoje dobrze wiemy, co może się stać, gdy ktoś cię skrzywdzi. Gdy cały ten mur, jaki wokół siebie stworzyłaś, zostanie zburzony. Może i nie umiem sprawić, że sobie poradzisz sama ze sobą, ale przynajmniej mogę nie dopuścić do twojego całkowitego upadku.- Jon świdrował mnie wzrokiem.

-Ale czemu?- szepnęłam bezradnie.

-Bo jesteś jeszcze dzieckiem. I czasem czuję, jakbyś była MOIM dzieckiem.- powiedział miękko.

-Mnie nie można kochać bezgranicznie. Jestem suką. Zimną, wredną suką.- mruknęłam.

-Miłość nie wybiera Ann. Choćbyś nie wiem, jak bardzo tego nie chciała, zawsze znajdzie się ktoś, dla kogo będziesz ważna. Taka już ludzka natura. Przywiązujemy się do siebie.- wzruszył ramionami.

-Wkurzasz mnie.- syknęłam.

-Taaak. Nigdy nie lubiłaś, gdy ktoś myślał inaczej niż ty. A do tego miał rację.- zaśmiał się.

-Na stare lata robisz się miękki.- warknęłam.

-Ja? Nie sądzę. Inaczej ludzie przestaliby się mnie bać. A póki co, tylko ty mi pyskujesz.- puścił mi oczko.

-Może właśnie dlatego, że jesteś wobec mnie... taki?- zastanawiałam się.

-Nie wiem. Okej. Wracaj do pracy, bo przecież chciałaś wcześniej wyjść, prawda?- ściągnął moje myśli na ziemię.

-Taak.- kiwnęłam głową, z powrotem zagłębiając się w papierach. Ja naprawdę nie chciałam być kochana. Bałam się takiego uczucia. Nie wiem czemu, ale się bałam. Uuugh, serio nie lubię Jon'a. Za dobrze mnie zna. I się martwi. To za dużo dla mnie...

Kilka godzin później.

Wpadłam, jak burza, do domu. Tak szybko, jak weszłam, tak szybko się zatrzymałam. Coś mi nie pasowało. Było tak... elegancko! Rozejrzałam się. Ha! A jednak! Na ścianach, gdzie zwykle wisiały różne plakaty i zdjęcia z BVB, teraz były jakieś grafiki. I to świetne! Odwróciłam się, słysząc, że ktoś zbiega po schodach. W tym momencie poczułam ból w okolicy żeber i zachwiałam się. Gdy już nabierałam pewności, że zaraz zaliczę spotkanie z podłogą, ktoś mnie podtrzymał.

-Przepraszam Annie. Nie chciałem.- Andy uśmiechnął się do mnie słodko. Już miałam mu coś odszczekać, kiedy coś innego przykuło moją uwagę.

-Andy? Czy ty masz na sobie garnitur?- zamrugałam gwałtownie powiekami.

-Owszem. A co? Źle wyglądam?- zmartwił się.

-Nie, ale nie uważasz, że to trochę za oficjalne? Przecież to tylko zwykła wizyta rodziców Sam.- zauważyłam.

-No, ale chciałem dobrze wypaść.- posmutniał.

-Skarbie, wystarczy, ze się uśmiechniesz. Naprawdę! A jak jeszcze ograniczysz wulgaryzmy, to już w ogóle. Słuchaj, masz fajną koszulę, może zostać, ale zdejmij chociaż marynarkę.- wskazałam na ciuch.

-To samo mu mówiłam, ale nie słuchał.- dołączyła do nas JuJu.

-No co ty?! Dziewczyny nie posłuchasz? Dobra, idę do góry. Tak właściwie, to gdzie reszta?- zainteresowałam się.

-Część w kuchni, a część się szykuje. A propos, na krześle masz ubranie. Wybierałyśmy z dziewczynami.- uśmiechnęła się.

-Dobrze, że nie Ashley.- mruknęłam pod nosem.

-Ekhem, Ash też pomagał.- powiedziała niepewnie.

-Okeej. Już się boję.- westchnęłam ciężko, udając się na górę. Najpierw jednak skierowałam się do swojej sypialni, po kilka drobiazgów. Następnie obładowana weszłam do pokoju basisty. Stał przed lustrem w samym ręczniku, susząc włosy. Bez słowa rzuciłam się na materac. Padałam na twarz, a przecież muszę być w formie przez cały weekend.

-A tobie co?- Ash usiadł na łóżku, grzebiąc w szafce nocnej.

-Zmęczona.- wymruczałam. Na leżąco ściągałam z siebie kolejne części garderoby: buty, kurtkę, bluzę. Poczułam chłodne powietrze na twarzy. Otworzyłam oczy. Purdy wachlował mnie jakąś gazetą. Z gołymi babami.

-Lepiej?- uśmiechnął się zawadiacko.

-Jesteś niemożliwy.- zaczęłam się śmiać.

-No, a jak myślisz, skąd wzięło się przezwisko Deviant?- uniósł brew.

-Nie zastanawiałam się nad tym. Rany, muszę wstać i iść pod prysznic.- jęknęłam.

-Jaka szkoda, że nie przyszłaś 10 minut wcześniej. Wzięlibyśmy go razem.- spojrzał na mnie wymownie.

-Chciałbyś.- prychnęłam, podnosząc się.

-No co? Umylibyśmy sobie plecki i nie tylko.- rozmarzył się.

-Dobra, nie zapędzaj się tak. Idę. SAMA!- rzuciłam mu groźne spojrzenie, wchodząc do łazienki. Sekundę później się wróciłam, po ciuchy.

Szybko wskoczyłam pod prysznic. Nigdy nie zajmowało mi to dużo czasu. Osobiście preferowałam kąpiele w wannie. W tym domu akurat nigdzie jej nie było. W ekspresowym tempie umyłam się. Po chwili stałam już przed lustrem, owinięta w ręcznik. Posmarowałam bliznę pod piersiami specjalną maścią i przykleiłam plaster z opatrunkiem. Na szczęście nikt dalej go nie zauważył. Znowu by się martwili... Sięgnęłam po bieliznę, jednocześnie oglądając ciuchy wybrane przez dziewczyny. Ich chyba pogrzało! I to mocno! Wybrały mi sukienkę! I to w chuj kobiecą. Nie! Ja tego nie założę.

-ASHLEY!!!!- wydarłam się, wparowując do pokoju. Owinęłam się ciasno szlafrokiem.

-Co się stało?!- upuścił jakąś gazetę, przerażony.

-Musisz mi pomóc!- machałam rękami.

-Ja pierdolę, kobieto! Zawału dostanę! W czym?!- złapał się za serce.

-Pomóż mi coś wybrać z ciuchów.- rzuciłam mu proszące spojrzenie.

-Przecież dziewczyny ci wybrały sukienkę.- zauważył.

-Ale ona nie pasuje ani do mnie, ani do okazji! Dopiero co, zjebałam Andy'ego, bo się za bardzo wystroił.- jęknęłam.

-Wykończysz mnie. Dobra, pokaż co tam masz.- zaczął przeglądać moje ubrania, co chwilę przerzucając wzrok na moją sylwetkę.

-To za sportowe, to za rockowe, to w ogóle nie, to za seksowne... O seksowne!!! Czemu nie nosisz?!- wyciągnął jakąś wydekoltowaną bluzkę.

-Bo nie! Dalej!- popędzałam go.

-Chwila! Jakieś specjalne wymagania?

-Mam się czuć w miarę wygodnie. Muszę się skoncentrować na udawaniu. Nie chcę, żeby mnie coś rozpraszało. I ciebie przy okazji.- powiedziałam wrednie.

-Pff, chciałabyś. Okej. Przymierz to!- wcisnął mi jakieś ciuchy. Skierowałam się z powrotem do łazienki. Kurczę! To ja mam taką spódniczkę?! A no tak. Efekt zakupów z Purdy'm. Założyłam na siebie wszystko. Przypomniało mi się, że ostatnio kupiłam sobie wisiorek z pandą. Teraz się nada. Zawiązałam trampki i przejrzałam się w lustrze. Cholera. Jak na mnie, to wyglądałam całkiem nieźle. A co najważniejsze, dobrze się w tym czułam. Uśmiech sam wpełzł mi na usta. Wyleciałam z łazienki, rzucając się na Ash'a.

-Ashley! Jesteś genialny! Kocham cię!- krzyknęłam, dając mu buziaka w policzek. Chłopak złapał mnie w pasie, powstrzymując przed wywaleniem nas obojga.

-Wow. Chyba to gdzieś zapiszę. Pokaż się.- basista uniósł brew, odsuwając mnie na odległość ramion. -Kurczę! No tyle razy już ci mówiłem, że powinnaś się tak ubierać! Ej! Co to? Panda?!- pisnął.

-Taak.- kiwnęłam głową.

-Jaaaaka słodka! Pożycz mi czasem!- złapał wisiorek w dwa palce, przyglądając się mu z utęsknieniem. Wspominałam, że on ma jakąś fazę na pandy?

-Jak będziesz grzeczny.- wyszczerzyłam się.

-Ja zawsze jestem grzeczny, tylko to reszta mnie prowokuje.- powiedział.

-Aha. A ty nie powinieneś się ubrać?- zlustrowałam go. Był w samych bokserkach.

-No już, już.- założył dżinsy i jakąś... koszulę. Beżową. -Co masz taką minę? Źle wyglądam?

-Nie! Nie. Po prostu rzadko widzę cię w innej koszuli, niż czarna.- zauważyłam.

-To samo mogę powiedzieć o tobie. Dobra, idziemy na dół?- spytał.

-No idziemy, idziemy.- westchnęłam ciężko, po czym wyszliśmy z pokoju.

Jakiś czas później.

Wycierałam talerze, gdy dobiegł mnie jakiś huk z salonu. Na podłodze leżał Jake.

-Żyjesz?- spytałam, podchodząc do niego i pomagając wstać.

-Tak. Ale kwiatki chyba mniej.- zmartwił się. Dopiero teraz się rozejrzałam. Wokół były porozrzucane jakieś kwiaty z ogrodu.

-Grunt, że tobie nic się nie stało.- przytuliłam go lekko, następnie pomogłam pozbierać te chwasty. Zaniosłam je do kuchni, gdzie czekała już Ella. Wyrwała mi je, układając w wazonie. Usłyszałam dzwonek domofonu, a sekundę później ryk Biersack'a:

-Już są!!!!

-Moje bębenki.- jęknęła Lauren, stojąca najbliżej niego. Pokręciłam tylko głową. Ash momentalnie skamieniał.

-Nie denerwuj się tak.- pociągnęłam go za rękę do holu, gdzie wszyscy już czekali. Stanęliśmy na samym końcu, żeby nie rzucać się w oczy. Jak zawsze w takich stresujących momentach, chciało mi się śmiać. Moje reakcje mnie załamują.

-Co ci jest?- Ash obrócił moją twarz w swoją stronę. Stał za mną, klejąc się do moich pleców. Czy on próbuje się za mną schować?

-Nic. Próbuję się nie roześmiać.- wykrztusiłam.

-Wariatka. Skup się!- objął mnie dłońmi w pasie. Łatwo mu, kurwa, mówić! Uszczypnęłam się mocno w rękę, żeby skupić się na bólu. Pomogło. Chwilę później na mojej twarzy zagościł miły uśmiech. Zamrugałam, żeby sięgnął tez moich oczu. To było dużo trudniejsze, ale nie niewykonalne. Kosztowało mnie dużo wysiłku i ciężko było to utrzymać na dłużej, niż chwilę. Jednak powinno to wystarczyć. W końcu pierwsze wrażenie najważniejsze... Jeszcze trzęsące się dłonie Ash'a na moich biodrach mi nie pomagały.

Moje rozmyślania przerwały otwierające się drzwi.

-No heej. To my.- uśmiechnęła się sztucznie Sam. Dopóki nie zobaczyła Jeremy'ego. Wtedy od razu się rozpromieniła. Co ta miłość robi z ludźmi... Za nią weszła jakaś kobieta i facet. Jej rodzice.

-Dzień dobry.- chłopcy powiedzieli chórem.

-Mamo, tato, pamiętacie chłopaków?- spytała Sammi. Podszedł do nich Jerry.

-Tak, oczywiście.- jej mama uśmiechnęła się lekko. No ich zapomnieć, to się nie da. -Witaj, Jeremy.

-Mamo, pięknie wyglądasz. Jak zwykle zresztą. Tato.- Jinxx witał się z teściami. Następnie podeszli oni do każdej pary, żeby wymienić uprzejmości. Niestety, doszli też do nas.

-A to właśnie Anna, dziewczyna Ashley'a, o której wam wspominałam.- przedstawiła mnie Doll.

-Bardzo mi miło. Proszę mi mówić Ann.- posłałam im mój olśniewający uśmiech, podając dłoń.

-Jestem Elizabeth. A to Steven.- odezwała się mama Sammi. Dotknęłam lekko nogą Purdy'ego, który stał w bezruchu.

-Dzień dobry.- ogarnął się.

-Ashley, znów się spotykamy.- powiedział chłodno Steven.

-Ekhem, to może ja zaproponuję coś do picia? Na pewno jesteście państwo zmęczeni po podróży.- przejęłam pałeczkę, delikatnie wskazując im salon.

-O właśnie! To my z Ash'em zaniesiemy bagaże!- szybko zarządził Ferguson.

-Świetnie.- uśmiechnęłam się lekko. Zaraz trzasną mi policzki kurwa!

-Jak minęła wam podróż? Były korki?- Lauren wspomagała mnie.

-A nawet niezbyt. Myślałam, że będzie gorzej.- odpowiedziała Sam, dopiero teraz witając się z nami.

-To dobrze. Nic tak nie denerwuje, jak zastój na drodze.- odezwała się JuJu.

-Długo jesteś już z Ashley'em?- spytała dość chłodno Elizabeth. Zaczyna się, rola mojego życia.

-Od września.- kiwnęłam głową.

-Cóż, nie wyglądasz na dziewczynę w...- zatrzymała się.

-Jego typie? Taak. Też byłam zdziwiona. On tak samo. Ale podobno miłość nie wybiera.- dokończyłam.

-Twoi rodzice nie mają nic przeciwko waszemu... związkowi?- uniósł brew Steven. Ci ludzie zaczynają mnie wkurwiać. Serio, szukają dziury w całym. Ale ja się nie dam!

-Nie. Ashley już wiele razy udowodnił im, że potrafi być odpowiedzialny i zatroszczyć się o mnie. Gdyby tak nie było, mój szef, a ich manager, nigdy w życiu nie przekazałby mu opieki nade mną.- powiedziałam pewnie.

-Hmm, to trochę do niego nie podobne.- zdziwiła się Elizabeth.

-Wie pani, wychodzę z założenia, że ludzi nie powinno się oceniać po pozorach. A już na pewno nie Ashley'a. Może czasem ma głupie pomysły, ale w rzeczywistości razem z Jeremy'm są najbardziej odpowiedzialni z całej piątki. Z mojej strony mogę tylko powiedzieć, że są dobrymi ludźmi. Dbają o mnie, jak i o resztę zespołu i ich dziewczyny.- odparłam bez zająknięcia. Miny rodziców Sammi, bezcenne. W tym momencie do kuchni weszła wymieniona przeze mnie dwójka.

-Zanieśliśmy wszystko.- powiedział Ash, dając mi buziaka w policzek. Uśmiechnęłam się delikatnie w odpowiedzi, choć wcale mi nie było do śmiechu...

-Na pewno chcecie się trochę odświeżyć, przed posiłkiem.- zauważyła Sam. Rodzice skierowali się na piętro. Odczekałam, aż wyjdą, po czym opadłam na krzesło.

-Kurwa.- mruknęłam.

-Masakra. Nieźle cię przepytali.- współczuła mi Ella. Do kuchni weszła teraz reszta zespołu.

-Co się działo?- spytał Ash, lekko łapiąc mnie za ramię.

-Nie pytaj! W ogóle to ty już kombinuj jak mi się odwdzięczysz, za pomoc w ratowaniu dupy. I Jerrry, o tobie też mówię.- syknęłam, wstając i podchodząc do szafki. Wyciągnęłam stamtąd jakiś alkohol i nalałam sobie trochę do szklanki, po czym wypiłam duszkiem.

-Zwariowałaś?!?!?! Wiesz, która jest godzina?!- Ash wyrwał mi szklankę z ręki.

-Odczep się! To nie ty udawałeś wielką miłość, pod obstrzałem podejrzliwych spojrzeń!- warknęłam. Następnie wzięłam głęboki oddech, nalewając sobie soku. 5 minut, a już jestem wykończona. Jeszcze dwa dni... Zabiję się. Albo kogoś.

-Okej. To co? Nakrywamy do stołu?- spytała Lauren.

-Noo. Ja wezmę talerze. A wy się już nie kłóćcie.- Jake wskazał na mnie i basistę. Przymknęłam na chwilę oczy. To tylko zwykła wizyta. Nic wielkiego. Dam sobie radę.

-Poradzimy sobie. Prawda?- Purdy złapał mnie za rękę, drugą unosząc mój podbródek.

-Prawda. W końcu, gdy się nie kłócimy, jesteśmy świetnym teamem.- mruknęłam.

-Wobec tego, kłótnie odkładamy na potem. Mamy w końcu dla siebie całą noc.- puścił mi oczko.

-Głupek.- zaśmiałam się, uderzając go lekko w ramię.

-Ustaliliśmy już, że to ty z naszej dwójki jesteś ta mądra. A teraz chodź, trzeba im pomóc.- pociągnął mnie lekko do reszty. Pokręciłam głową, podchodząc do lodówki. Na obiad miały być dwie sałatki, robione przez dziewczyny i pierogi robione przez chłopaków. Zajęłam się nakładaniem tych sałatek na półmiski. Ella zajęła się pierogami. Po kilkunastu minutach wszystko było gotowe. W tym momencie do kuchni wrócili rodzice Sam. Wszyscy usiedliśmy do stołu w jadalni. Był większy niż w kuchni. Ja pomiędzy Ash'em, a Andy'm. Póki co, atmosfera była dość sympatyczna. Każdy się starał, żeby to jakoś wyszło. Przyglądałam się jedzeniu. Na nic nie miałam ochoty. W ogóle, to ostatnio jakoś nie miałam apetytu. Westchnęłam pod nosem, co niestety zauważył Purdy. On chyba czyta mi w myślach.

-Poczekaj kociaku, nałożę ci.- uśmiechnął się promiennie, sięgając po mój talerz. Taaak. Wie, że nie chcę jeść. I w ten, jakże przemyślany sposób, zmusi mnie do tego.

-Dziękuję.- mruknęłam cicho, gdy postawił przede mną talerz pełen jedzenia. Pani Elizabeth przyglądała nam się ukradkiem.

-Wiem, że nie chcesz, ale musisz coś zjeść! Schudłaś!- Ash pochylił się nad moim uchem.

-Nie jestem głodna.- wyszeptałam.

-Trudno.- uśmiechnął się sztucznie, cmokając mnie lekko w usta. Przymknęłam powieki, żeby nikt nie dojrzał mojego wściekłego spojrzenia. Następnie zabrałam się za sałatkę. Wmusiłam w siebie trzy widelce. Przeżułam jeszcze dwa pierogi i byłam już pełna. Andy przelotnie zerknął na mój talerz. Po chwili wrócił wzrokiem do mojej twarzy, marszcząc przy tym brwi. Starałam się zachować obojętny wyraz. Biersack zmrużył oczy, zmuszając moje ciało do zetknięcia się z oparciem krzesła. Przeniósł spojrzenie tym razem na Ashley'a. Patrzyli sobie przez chwilę głęboko w oczy. Czy oni właśnie komunikują się, czytając sobie w myślach, czy co?! Zauważyłam, jak Purdy prawie niezauważalnie kiwa głową. Okej. Coś jest nie halo! I to bardzo! I to dotyczy chyba mnie. Czyli... należy wiać!

Nie zdążyłam odsunąć krzesła, gdy poczułam, jak na moim nadgarstku zaciska się ręka wokalisty.

-To może ja przyniosę ciasto? Ann mi pomoże.- pociągnął mnie do góry. Kurwa! Świetnie po prostu. Posłałam towarzystwu uśmiech i skierowałam się za Ands'em do kuchni. Ledwo straciliśmy się im z oczu, wyrwałam się z uścisku, podchodząc do parapetu. Andy otworzył okno, zapalając papierosa. Kilkanaście sekund później dołączył do nas Purdy, wkładając wcześniej brudne naczynia do zlewu. Znalazł wymówkę, żeby tu przyjść.

-Okej. Mów, do kurwy, czemu nie jesz?!- warknął basista, łapiąc mnie mocno za ramię. Czasami był zbyt agresywny.

-Ash! Nie tak ostro.- stopował go Andy. -Ann, słoneczko. Co się dzieje?

-Nic.- wzruszyłam beztrosko ramionami.

-Mała nie prowokuj mnie!- syknął Ashley, przysuwając się do mnie gwałtownie.

-Czekaj kurwa! An, posłuchaj. Nas nie okłamiesz. Co się stało, że tak nagle straciłaś apetyt? Przecież śniadanie jadłaś normalnie.- Andrew pogłaskał mnie po głowie.

-Właśnie! Jadłam normalnie!!! Więc zejdźcie ze mnie, kurwa! Jesteście przewrażliwieni. Nie jestem głodna po prostu. Jestem zmęczona. Mam dużo pracy, a teraz nawet tutaj nie mogę odpocząć!- postanowiłam zmienić ton na marudny.

-Ale ty musisz jeść!- zdenerwował się basista. Coś zaczęło mi nie pasować. Czemu on tak się rzuca?

-Właściwie, to dlaczego tak się martwicie? Przecież każdy czasem nie ma apetytu.- zmrużyłam oczy.

-Bo jesteś najmłodsza i musimy się o ciebie troszczyć.- mówili, jeden przez drugiego.

-To nie to.- pokręciłam głową.

-Przesadzasz. Jesteś dla nas ważna i tyle.- machnął ręką Purdy. I tu się wkopał. Momentalnie mnie olśniło.

-Może dla reszty owszem. Ale na pewno nie dla ciebie. Jesteś żałosny! Nawet nie potrafisz się przyznać! Obaj jesteście. Wobec tego, sama zgadnę. Moja matka coś wam naopowiadała. A wy jej uwierzyliście.- prychnęłam. Ich miny, bezcenne. Lekko zbledli, omijając mnie wzrokiem.

-Powiem tylko tyle: do niczego mnie nie zmusicie. A matka jest choleryczką. Cokolwiek wam nagadała, przesadziła z dramaturgią. Zdarzało się, owszem, że nie miałam apetytu. Byłam u lekarza. Powiedział, że czasem tak jest i to normalne. A teraz wybaczcie, ale wrócę do reszty. I nie zapomnijcie o cieście.- odwróciłam się wściekła na pięcie. Wzięłam głęboki oddech, siadając przy stole.

-Wszystko okej?- spytała mnie Ella.

-Jak najbardziej. Chłopcy stwierdzili, że sami wszystko przyniosą i mam się nie przemęczać.- uśmiechnęłam się najmilej, jak umiałam. To było trudne. Po kilku minutach te dwa debile wróciły z kuchni, obładowani talerzami z wypiekami. Wszystkie mojej roboty. Noo i tego ćwoka. Miałam pewien pomysł, jak się stąd stracić, ale musiałam jeszcze chwilę poczekać. Tymczasem zajęłam się nakładaniem ciasta, uwzględniając nadmierny apetyt CC'ego i Andy'ego. Im to od razu podwoiłam porcje...

-Mhm, pyszne ciasto! Gdzie takie dobre kupujecie?! -odezwała się nagle Elizabeth. Zamarłam z łopatką do ciasta w ręku. Juliet od razu podłapała wątek.

-Nie kupujemy. To nasze największe zakochańce piekły.- uśmiechnęła się.

-Zakochańce?!- zdziwił się Steven, ojciec Sam.

-Tak. Ash i Ann. Jak widać, świetnie im to wychodzi.- dodała Ella.

-Przyznajcie się: co wy tam dosypujecie, hm?- zażartował CC.

-Cóż, dajemy od siebie trochę naszej miłości.- powiedział słodko Ashley, łapiąc mnie za dłoń i składając na niej leciutki pocałunek. Nienawidzę, jak ktoś całuje mnie po rękach! Grzecznie przysunęłam się do niego bliżej, poprawiając mu kołnierzyk. Rzygam tęczą normalnie...

-Może otworzycie cukiernię?- zaśmiał się Jeremy.

-Może kiedyś.- powiedziałam. Czułam na sobie zaszokowane spojrzenia rodziców Sammi. No tak! Największy imprezowicz i zboczeniec na świecie, piecze sobie z ukochaną ciasta w domowym zaciszu. Tak romantycznie i niepodobnie do Purdy'ego. Cholera. Coś ironiczna dziś jestem!

W końcu nastąpiła ta cudowna chwila, gdy każdy mógł zająć się sobą. Popędziłam biegiem do sypialni Ash'a. Otworzyłam szafę w poszukiwaniu jakichś normalnych ciuchów. Związałam też włosy. Pakowałam rzeczy do torby, gdy do pokoju wszedł Purdy.

-A ty dokąd?!- zmarszczył czoło.

-Mam dość! Zaraz coś rozwalę! Nie umiem się tak długo kontrolować. Wychodzę. Mogę nie zdążyć na kolację.- założyłam kurtkę.

-Chwila! Nigdzie nie pójdziesz! Nie zostawisz mnie tu samego! Nie puszczę cię!- warknął.

-Oh dobra. Naprawdę chcesz, żebym cię obezwładniła? Ashley, ty nie rozumiesz. Ja MUSZĘ odreagować.- syknęłam.

-Niby jak? Jedziesz na trening?- uniósł brew.

-Nie. Znam inne rozrywki.- powiedziałam powoli. To nie jest jego sprawa.

-W takim razie, albo zostajesz, albo jadę z tobą.- oparł dłonie na biodrach.

-Żartujesz?! Mowy nie ma!- podniosłam głos.

-Ciszej! Dałem ci wybór. Nie zamierzam spuścić cię choć na chwilę z oka.- rzucił mi wyzywające spojrzenie. Zaczęłam się intensywnie zastanawiać. Wiedziałam, że nie wytrzymam w tym domu. Ale nie chciałam, żeby poznawał pewne rzeczy z mojego życia. W sumie, to mi nie zaszkodzi. Właściwie, to jemu też się przyda trochę odreagowania. Może wtedy da mi święty spokój.

-Dobra. Ale przebierz koszulę na coś innego. I pospiesz się! Nie mamy czasu.- warknęłam. Kilka minut później stałam już w salonie, informując resztę, że wychodzimy, bo muszę coś załatwić i mają na nas nie czekać. Następnie skierowałam się do mojego auta.

-No ej! Nie mam całego dnia!- zawołałam, widząc jak Purdy się grzebie. 

-Jesteś gdzieś umówiona?- uniósł brew.

-Nie. Ale czeka nas dłuższa droga. Zapnij pas, bo zamierzam się spieszyć.- mruknęłam.

-Czyli przekroczyć prędkość.- burknął.

-Czyli nadrobić czas, który straciłam czekając na ciebie.- rzuciłam mu lodowate spojrzenie, które potrafiło zmrozić większość osób. Niestety, Ash się do nich nie zaliczał.

-Wobec tego, gdzie jedziemy?- spytał.

-Zobaczysz.- wyjechałam na ulicę, kierując się wschód...

************

Jakim cudem mam tyle zdjęć, a nic nie umiałam dobrać? Mniejsza. Więc mam jedną prośbę, nie spamujcie AŻ TAK na asku BVB Poland Army, bo to ask o nich jednak ;) I nie wspominajmy nic o koncercie. BŁAGAM! A co do rozdziału, to wiem, że dno i wodorosty. Ale w tych co piszę, to już omijam część dni, żeby to poszło do przodu do kolejnego wątku. Dacie radę, co? Rodzice Sam jeszcze tu trochę pobędą. W sumie, to nie wiem ile, bo nie pamiętam. Ale na pewno krótko haha. I teraz zagadka: gdzie jedzie Ann z Ash'em?
A tak poza tym, to jestem wściekła, poirytowana i mnie szlag trafia! Ale to nie Wasza wina, na szczęście. :D
To co? Miłego tygodnia życzę.

!!! 27 Kom= NOWY !!!