Rozdział 71

PIOSENKA NA DZIŚ
jest niżej, w tekście;) Żeby zbudować napięcie:P

-Możesz mi wytłumaczyć, co się z tobą, do cholery, dzieje?!- RJ naskoczył na mnie, ledwo zamknęłam za sobą drzwi od mojej sypialni.

-Co masz na myśli?- udawałam idiotkę.

-To, że zachowujesz się inaczej, niż zwykle!

-A skąd ty możesz wiedzieć, jak zachowuję się na co dzień?! Nie było cię rok, Ronnie. Rok!- syknęłam.

-Oh, a więc o to chodzi, tak? Masz do mnie żal, że cię zostawiłem.- spojrzał na mnie chłodno.

-Nie! Przecież wiesz, że tak nie myślę. Ale sam przyznasz, że trochę się zmieniło. Ja się zmieniłam.- westchnęłam.

-Właśnie widzę. Na gorsze. Czemu nie powiesz chłopakom czegoś o sobie?- spytał.

-Wiedzą tyle, ile muszą. Poza tym, powiedziałam im przecież o wypadku.- wzruszyłam ramionami.

-Szkoda, że tylko o jednym. Ale okej, wyjawiłaś im jedną z twoich największych traum. Wobec tego, czemu nie powiedziałaś im więcej o swoim dzieciństwie? Przecież to nie jest aż tak straszne, jak ten ostatni wypadek. Wyobraź sobie moje zaskoczenie, gdy powiedzieli mi, że twoja matka się o ciebie troszczy.- prychnął.

-Bo troszczy. Przypomniała sobie, że niedługo będę dorosła, więc postanowiła poświęcić ten jeden rok, na wychowywanie mnie.- burknęłam.

-Szkoda tylko, że tak późno. Dziwię się, że po tym wszystkim utrzymujesz z nią kontakt.

-To, że z nią rozmawiam, nie oznacza, że jej wybaczyłam. Znasz ją. Gdy jestem dla niej oschła, to jest w szoku, że tak ją traktuję, bo przecież ona nic mi nie zrobiła.- zaśmiałam się gorzko.

-Nigdy nie zrozumiem tej kobiety.- westchnął Radke.

-Ja też nie. Na szczęście, niedługo będę dorosła i będę mogła zamieszkać gdzie chcę.- zauważyłam.

-Masz jakieś konkretne plany?- RJ spojrzał na mnie ostrożnie.

-Jeszcze nie. A teraz, czy możemy wrócić do reszty?- poprosiłam.

-Tak. Ale kiedyś wrócimy do tej rozmowy.- pogroził mi. Aha. Po moim trupie. Zeszliśmy na dół, do salonu, gdzie siedzieli chłopcy.

Jakiś czas później.

Siedziałam na kolanach RJ'a sącząc swojego drinka. Chłopaki nawijali, jeden przez drugiego i ogólnie się wygłupiali.

Wszyscy, oprócz Ashley'a. Ten tylko wgapiał się w swoją szklankę, ewentualnie mordował mnie wzrokiem. Co ja mu znowu zrobiłam? W ogóle, ostatnio serio jest dziwny. Stał się dla mnie opryskliwy. Unika mnie i tak dalej. Próbowałam być miła, nawet nie szło mi to tak opornie. O co chodzi?

-Młoda, co jest?- Ronnie skubnął wargami płatek mojego ucha, obejmując mnie mocniej.

-Nic.- mruknęłam, nalewając sobie więcej alkoholu.

-To nad czym się tak zamyśliłaś?- drążył. (PIOSENKA)

-Nad życiem, RJ. Nad życiem.- potarmosiłam go po włosach, wymuszając uśmiech. Następnie wstałam, kierując się na taras. Wieczór był zimny (w końcu to grudzień), ale nie przeszkadzało mi to. Oparłam się wygodnie o ścianę. Od pewnego czasu coraz częściej odpływałam gdzieś myślami. Czułam, że moja psychika powoli wysiada. To wszystko mnie przerasta. Purdy miał rację. Powinnam się cieszyć, że znowu mam przy sobie RJ'a. Tylko jakoś nie potrafię. Co ze mną jest nie tak?

-Liczysz, że dostaniesz zapalenia płuc?- spytał zgryźliwie Ashley, dołączając do mnie.

-Na nic nie liczę.- wzruszyłam ramionami.

-Czemu nie siedzisz z resztą? Źle się bawisz?- uniósł niewinnie brew.

-Bo nie mam ochoty. I owszem, bawię się źle.- mruknęłam obojętnie.

-Serio? Odniosłem inne wrażenie.- prychnął.

-To znaczy?- westchnęłam zmęczona. Naprawdę miałam dość.

-Że ty i RJ jesteście w swoim świecie. Pięknie razem wyglądacie. Jak para.- powiedział złośliwie.

-Ja i RJ? Parą? Idąc tu, uderzyłeś się w głowę, czy zaszkodził ci alkohol?- roześmiałam się.

-Mówię tylko, jak to wygląda z boku. Poza tym, nie zdziwiłbym się, gdybyś kiedyś z nim kręciła. Bo teraz, jesteś na to zbyt zimna.- rzucił mi dziwne spojrzenie.

-Ashley, o co ci chodzi?! Nigdy nic mnie z nim nie łączyło. RJ jest moją daleką rodziną. Traktuję go, jak brata. Jak Andy'ego.- syknęłam. Coraz bardziej nie podobała mi się ta rozmowa.

-Czemu ci nie wierzę? Ah, tak. Już wiem. Bo jesteś fałszywa! Ciągle kłamiesz! Nie tylko mnie, ale chłopaków też. Nic nam nie mówisz!- warknął, podchodząc do mnie bliżej.

-Jakim prawem oskarżasz mnie o kłamstwo, sam udając? Nie jesteś święty, więc odpierdol się ode mnie! Mam ci przypomnieć, co mi obiecałeś? Że ograniczysz alkohol. A znów do tego wróciłeś. Najpierw spójrz w lustro, a dopiero potem czepiaj się mnie!- warknęłam.

-Nie prowokuj mnie!- przyparł mnie agresywnie do ściany.

-Bo co?! Prawda w oczy kole. Piłeś, balowałeś i dalej to robisz. I będziesz robić. Nic się nie zmieniło. Ty się nie zmieniłeś!

-Ale ja tego nie ukrywam! Za to ty, zgrywasz świętą. Już tyle razy minęłaś się z prawdą, może z tym dziewictwem też ściemniasz?- Ash uniósł brew.

-Czyli teraz uważasz, że w przeszłości puszczałam się na prawo i lewo? Świetnie! Co jeszcze? No dalej!- zaczynałam tracić nad sobą panowanie.

-Ty to powiedziałaś. Ja podałem tylko przykład. Mogę zrozumieć, że nam nie ufasz, ale chyba mogłaś coś więcej napomknąć o swoim dzieciństwie? O tym, ze miałaś problemy. Tymczasem ty, jak zwykle udajesz, że nic się nie stało, a my musimy wszystko od RJ'a wyciągać!- powiedział Purdy.

-No tak, mogłam się domyślić, o co ci chodzi. Moja przeszłość, to nie jest wasza sprawa! A RJ przesadza, cokolwiek wam powiedział.- odparłam zimnym tonem.

-Nie sądzę. Jemu na tobie zależy. No i on nie ma w zwyczaju kłamać.- zaśmiał się basista.

-Ja kłamię, ty kłamiesz. Norma. Ale wytłumacz mi jedno. Skoro od początku masz problem z tym, co mówię, to po co ta cała szopka, że niby mnie lubisz? Po co udawałeś troskę, kiedy i tak nie wierzyłeś w to, co ci mówiłam?- ściszyłam głos.

-Naprawdę myślałaś, że próbuję być dla ciebie miły, żeby ograniczyć nasze kłótnie?- prychnął. Po plecach przebiegł mnie zimny dreszcz. O czym on mówi? Chyba nie chcę znać zczegółów...

-Wobec tego mnie oświeć! No, dalej!- powiedziałam lodowatym tonem, kompletnie sobie zaprzeczając.

-Jesteś pewna, że chcesz to wiedzieć?- spytał powoli. Nie. Nie chciałam.

-Tak. Chcę szczerości, Ashley.- drążyłam. Będę tego żałować...

-Skoro nalegasz... Robiłem to wszystko, bo chciałem cię przelecieć. Zaliczyć. Od początku traktowałem to, jak wyzwanie. Wszystko zaplanowałem. Próbowałem cię poderwać. I prawie mi się to udało. Naprawdę byłem blisko, ale wtedy ty powiedziałaś, że jesteś dziewicą. Cały mój misterny plan szlag trafił! Nie masz pojęcia, jak się wtedy wkurwiłem. Jednak mimo wszystko, nie poddałem się. Wystarczyło tylko zmodyfikować te plany. Od początku chodziło mi tylko o seks.- wyjaśnił śmiertelnie poważnie. Z wrażenia, aż zabrakło mi słów.

-Dobrze wiedzieć. Wobec tego, czemu jednak mnie nie przeleciałeś? W końcu jesteś takim „specjalistą”.- powiedziałam zgryźliwie. -Z łatwością mógłbyś mnie zdobyć.

-I tu jest właśnie problem. Przez cały ten czas myślałem tylko o jednym. A gdy już miałem możliwość, odpuszczałem. Sam siebie nie rozumiem! Nie różnisz się zbyt od tych wszystkich kłamliwych suk, a mimo to, nie potrafię. Nie potrafię cię potraktować jak każdą! Zaliczyć i porzucić! I to mnie właśnie wkurwia!- Purdy uderzył otwartą dłonią w ścianę, obok mojej głowy. Stałam jak sparaliżowana, analizując jego słowa.

-Wiesz, naprawdę jesteś w tym dobry. Prawie się nabrałam, uwierzyłam, że jednak możemy się przyjaźnić.- mruknęłam cicho.

-Ann pragnąłem cię. Cholernie. Siedziałaś mi w głowie. Ale teraz mam już dość, odpuszczam. To nie ma sensu. Cokolwiek bym nie zrobił i tak nie zaciągnę cię do łóżka. Nie potrafię. Wcześniej byłem nastawiony na jeden cel, a teraz... Nawet nie wiem, jak mam cię traktować. - westchnął ciężko.

Przez chwilę przyglądałam mu się w skupieniu. W głowie miałam jeden, wielki chaos. Muszę pobyć sama. Jak najdalej od niego! Próbowałam go wyminąć, ale złapał mnie za łokieć.

-Twierdziłaś, że wolisz najgorszą prawdę, więc nie miej teraz do mnie pretensji.- rzucił mi ostre spojrzenie.

-Nie mam. Przecież mnie nie da się zranić.- bąknęłam, po czym wyrwałam się z uścisku i wróciłam do salonu. Tam uśmiechnęłam się sztucznie do chłopaków, dolewając sobie alkoholu. Następnie bez słowa skierowałam się do swojej sypialni.

Chwilę później zamykałam już za sobą drzwi. Usiadłam na dywanie, plecami opierając się o ramę łóżka. Próbowałam w jakiś sposób zapanować nad gonitwą myśli, którą teraz miałam w głowie. Ashley chciał mnie przelecieć. Udawał, żeby zaliczyć. Świetnie. Cudownie... Byłam otępiała. Po kolei przypominałam sobie wspólne chwile spędzone razem. Te złe, jak i te dobre. Naprawdę wszystkie jego gesty i słowa były kłamstwem? To... Niemożliwe. A może jednak? Czy właśnie teraz nie kłamał? Pogubiłam się. Właściwie, on nie powiedział nic takiego. Mimo to, z każdą chwilą coraz bardziej ogarniało mnie pewne uczucie. Gdy doszłam do wspomnień z naszego wyjazdu do Missouri, poczułam ból. Chyba. Ale przecież, ja nic nie czuję! Boże, co się ze mną dzieje? Byłam głupia, że mu wierzyłam. Tak, wierzyłam mu... Kolejny raz zrobiłam z siebie idiotkę. Doigrałam się. Sama chciałam, żeby powiedział prawdę. Wszystkiego się po nim spodziewałam, tylko nie tego. A przecież nie powinnam się dziwić, w końcu jest Deviant'em i wiele razy powtarzał, że chodzi mu tylko o seks. Do dupy z tym wszystkim! Czemu ja o o tym ciągle myślę? Mam to gdzieś. W końcu jestem obojętna na takie rzeczy. Tak. To co czuję, to nie ból. Wydawało mi się! Na pewno!

Nie wiem, ile tak siedziałam zamyślona, ale z letargu wyrwał mnie dopiero wibrujący telefon. Wzięłam go do ręki, żeby zobaczyć, kto mi przeszkadza. W tym momencie na ekran upadło coś przezroczystego. Moja łza... Przyglądałam się jej, jak zaczarowana. Błagam, niech to będą tylko zwidy. Niepewnie dotknęłam dłonią prawego policzka. Był cały mokry. Czy ja... Płaczę?! To niemożliwe! Ostatni raz płakałam w zeszłym roku. Ale... to by znaczyło, że jednak posiadam jakieś uczucia. Ugh, niech mnie ktoś zabije. Ja nie chcę! Nie chcę czuć! Nie mogę! Inaczej wszystko się pokomplikuje. Ja sobie nie poradzę. Już teraz nie daję rady...

Perspektywa Christian'a

Gadałem z chłopakami w najlepsze, gdy do salonu wróciła Ann. Nie zwróciłbym na to najmniejszej uwagi, gdyby nie jej mina. Wyglądała... dziwnie. Jakby zobaczyła ducha. Strzeliła nam sztuczny uśmiech i w ciągu kilku sekund straciła się. Chwile później wrócił też Ash. Wściekły, jakby użarła go osa. Uniosłem zaciekawiony brew.

-Możesz powiedzieć, co się stało Ann?- Jake rzucił zaciekawione spojrzenie Purdy'emu.

-Nic.- basista wzruszył ramionami.

-Czyżby? Widziałem jej minę.- wtrąciłem.

-Jezu, no trochę się poprztykaliśmy. To nie moja wina. Chciała szczerości, to jej powiedziałem, co o niej myślę.- mruknął Ash.

-Czyli? Co dokładnie?- spytał powoli Jinxx.

-No... Eee... Że jest fałszywa i wszystkich oszukuje.- powiedział niepewnie basista, przygryzając wnętrze policzka.

-Że co kurwa?! Ciebie chyba porąbało! Jak mogłeś jej tak powiedzieć?!- krzyknął Radke.

-A niby nie jest tak?! Bronisz jej, jakby była nie wiadomo kim! Nawet jej to nie ruszyło!- odszczekał Purdy.

-Nie znasz jej! Nie masz o niczym pojęcia! Ona też ma uczucia! Tylko ich nie okazuje! Módl się, żeby nie zrobiła nic głupiego!- wysyczał przez zaciśnięte zęby, Ronnie.

-To znaczy? Nic nam nie mówicie! Skąd mam wiedzieć, co siedzi jej w głowie!- basista się bronił.

-Ej, ale Ash ma trochę racji. To znaczy, mimo że znamy się pół roku, tak naprawdę nic o niej nie wiemy.- zauważył Jake.

-To Ann powinna wam wszystko wyjaśnić. Ale ok, trochę rozjaśnię sytuację, najwyżej mnie zabije.- westchnął RJ, wstając i nalewając sobie whisky. Coś czuję, że to nie będzie nic przyjemnego.

-Ronnie, my się po prostu martwimy.- powiedział Andy.

-Okej. Znam Ann jakoś od 6-7 roku życia. Wcześniej była za mała, żeby przyjeżdżać do USA. Odkąd pamiętam, była cichutka, spokojna i strasznie nieśmiała. Dużo czasu zajęło mi otworzenie jej. Musiała mi zaufać, choć trochę, z czym od zawsze miała problem. Okazała się mądrą dziewczynką, tyle, że nie miała siły przebicia. Inne dzieciaki ze szkoły to wyczuły. No cóż, za dużo przyjaciół, to ona nie miała. Myślę, że dopiero w Las Vegas zrozumiała, że to nie z nią jest problem, tylko z innymi dziećmi. Moje koleżanki ją ubóstwiały. Cieszyły się, gdy zabierałem ją ze sobą, bo jak to baby, lubiły dzieci, a swojego rodzeństwa nie miały. Potem nawet zacząłem to wykorzystywać. Ale wracając, An nigdy nie czuła się dobrze w Polsce. Tylko tu była sobą, wesołą, roześmianą dziewczyną. Przez to, że nie dogadywała się z innymi, jej złość zaczęła narastać. W końcu czara goryczy się przelała i rzuciła się z pięściami na chłopaka wyższego o głowę, który robił jej na złość. Była wtedy niezła afera, ale jej wujek i o dziwo brat, przekonali mamę, żeby zapisała ją na jakieś sztuki walki. Byli zachwyceni, że pokazała się od tej strony. Ann zaczęła więc chodzić na karate. Była w tym niezła, powoli zdobywała kolejne pasy. W międzyczasie zainteresowała się boksem. Podobała się jej ta agresja. W dodatku nie dopuścili jej do egzaminu na zielony pas. Porzuciła więc karate. Od tamtej pory rozładowywała swoją złość na ringu. Niedługo potem doznała pierwszej kontuzji. Przyjechała wtedy do LV i zaczęła balować. Nie mogła się wyżyć, więc znalazła inny sposób. Picie, palenie, czasem ćpanie. Kiedyś straciła się na kilka godzin. Znalazłem ją nad stawem, wzięła jakieś prochy. Sam wtedy zaczynałem się uzależniać, ale nie chciałem, żeby szła moją drogą. Stwierdziła, że woli wziąć, niż się np. ciąć, czy coś. Że nie jest na tyle odważna, by to zrobić, ale sobie nie radzi. Błagałem ją, żeby przestała, że jej pomogę. Nie posłuchała. Dopiero, gdy rozwaliła auto na nielegalnych wyścigach, będąc pod wpływem, trochę się przestraszyła. Załatwiłem jej wtedy robotę w wytwórni w Las Vegas, żeby miała jakieś zajęcie. Wakacje się skończyły, kontuzja minęła, wróciła więc do Polski i do boksu. Ale mimo to, widziałem, że jest z nią coraz gorzej. Nie radziła sobie ze sobą, ze światem, z uczuciami. Zamknęła się na nie lata temu. Do dziś sądzi, że uczucia to oznaka słabości. Próbowałem ją chronić, ale wtedy wydarzyła się ta cała strzelanina. Wiedziałem, że pójdę do więzienia. Chciałem na niej wymusić obietnicę, że będzie dzielna, że się nie podda. Że nie zrobi nic głupiego. Ale nie udało mi się. Bałem się o nią i to cholernie. Przez cały ten czas, codziennie prosiłem Boga, żeby ją pilnował, żeby jej pomógł. Ja-ateista błagałem o to Boga! A teraz znowu mam ją przy sobie. Tylko to już nie ta sama Ann. Moja Ann. Ta jest jeszcze bardziej zimna, smutna i zdesperowana. W dodatku opanowała do perfekcji sztukę udawania i nie umiem za bardzo rozpoznać, co się z nią dzieje. Wiem tylko, że nie jest dobrze. Tylko patrzeć, aż coś odwali. A ty Ash, nie pomagasz...- RJ skończył swój monolog ze łzami w oczach.

Byłem w szoku. Zresztą, nie tylko ja. Zamurowało nas. Chyba nikt nie spodziewał się, że problem jest tak głęboki. Teraz ja też zaczynam się bać.

-Cholera. Ja... Nie wiedziałem. Nie chciałem. Ja po prostu...- plątał się Purdy. W końcu potrząsnął głową i poszedł na górę.

-A jeśli ona w końcu sobie coś zrobi?- wyszeptał Andy.

-Nawet tak nie mów! Nie pozwolimy na to!- zaprzeczył Jake.

-Wiem jak to jest, gdy wszyscy są przeciw tobie.- mruknął Biersack.

-Wiemy Andy. Ale teraz masz nas. I Ann także. Kochamy ją i zawsze przy niej będziemy, czy tego chce, czy nie.- Jeremy objął wokalistę ramieniem.

-Właśnie. Jest naszą siostrą, nie pozwolę jej skrzywdzić.- powiedziałem pewnie. -Ronnie, masz jakiś pomysł?

-Póki co, nie. Muszę od nowa wkupić się w jej łaski. Widzę, że udaje, że jest wszystko okej. Dopiero wtedy spróbuję od niej coś wyciągnąć. Inaczej zamknie się w sobie jeszcze bardziej.- westchnął Radke.

-Okej. Trzeba coś wykombinować.- mruknąłem, po czym wstałem, kierując się na piętro. Z Ash'em też jest źle. I muszę z nim koniecznie pogadać. Ann wolałem nie przeszkadzać. Jeszcze mi przywali.

Zapukałem do pokoju basisty, po czym nie czekając na odpowiedź, wszedłem do środka. Siedział na łóżku, chowając twarz w dłoniach. Usiadłem obok, zastanawiając się, jak zacząć.

-Zostaw mnie. Chcę być sam.- mruknął Purdy, wyręczając mnie.

-Najpierw mi powiedz, co się dzieje.- zaprotestowałem.

-Ona... Chciała usłyszeć prawdę. A ja... byłem wściekły. Więc nie wytrzymałem i powiedziałem, że od początku chciałem ją tylko zaliczyć. Że udawałem.- wydukał w końcu.

-Ja pierdolę, Ash... - załamałem się. -A powiedziałeś jej, że teraz też skłamałeś?

-Co?- spojrzał na mnie zaskoczony.

-Czyli nie powiedziałeś. Stary, kiedy ty się przestaniesz oszukiwać? Gdybyś naprawdę chciał ją tylko zaliczyć, zrobiłbyś to na samym początku, albo odpuścił już dawno. A ty tymczasem od kilku miesięcy zachowujesz się... inaczej. Nie wiem, co jest między wami, ale widzę, że ona ci się podoba.- stwierdziłem.

-Nie! Ann, mi? Nigdy! Poza tym, jest dla mnie za młoda. Nie lecę na gówniary.- gwałtownie zaprzeczył.

-A co ma wiek do tego? Poza tym, skoro chciałeś ją przelecieć, to znaczy, że ci się spodobała.- podsumowałem.

-Nieee. To niemożliwe. Między nami nic nie ma.- pokręcił głową.

-Stary, ja się nie wtrącam, ale widzę jak się zachowujecie. Jak Ann się zachowuje. Jest dla ciebie miła, czyli nie ma cię tak całkiem w dupie.

-Udaje. Od początku kłamie.- powiedział zimno.

-A może właśnie teraz jest sobą? Dlatego tak często zmienia jej się nastrój. Bo nie umie już tak udawać. Zastanów się nad tym. I postaraj się jej nie ranić.- poprosiłem.

-Ale... Ja nawet nie wiem, czy potrafię się z nią przyjaźnić.- wyszeptał.

-Próbowałeś chociaż? Okej. Rób, jak chcesz. Ale im szybciej przestaniesz sobie wmawiać, że chodzi ci tylko o seks i zrozumiesz, że ona nie jest ci obojętna, tym lepiej dla was obojga.- poklepałem mojego przyjaciela po ramieniu i zostawiłem go samego. Ja nie będę myślał za niego. Wróciłem do salonu, gdzie chłopaki siedzieli, jak na stypie.

-Byłeś u An?- uniósł głowę Andy.

-Nie. U Ash'a. Musiałem się dowiedzieć, o co im poszło. No cóż, Purdy się nie popisał.- westchnąłem ciężko.

-Kurwa, czy ten człowiek nie może czasem pomyśleć? Przecież już się dogadywali.- jęknął Jinxx.

-Dogadywali? Raczej Ash wodził za nią wzrokiem, próbując być złośliwy. Coś mu nie wyszło.- prychnął Jake.

-O czym wy mówicie?- RJ zmarszczył brwi.

-O tym, że między nimi coś jest. To widać gołym okiem. Ale oboje nie zdają sobie z tego sprawy. An udaje zimną i wredną, a Ash chamskiego podrywacza.- podsumował Andy.

-Coo? Że niby Annie i Ash?! Hahaha dobre sobie. Nigdy nie uwierzę, że mogliby coś ten... teges...- rechotał Ronnie.

-Nie byłeś świadkiem tego, co my. Od początku jest coś na rzeczy. Te ich przepychanki, kłótnie. Udawaliśmy, że nic nie widzimy, bo to nie jest nasza sprawa. Ale tylko głupi by nie zauważył.- Jeremy uniósł brew.

-Niech on ją tylko tknie, a go zabiję! Znam go, jeśli o coś może mu chodzić, to tylko o seks.- warknął wokalista Falling In Reverse.

-Żebyś się nie zdziwił.- mruknąłem pod nosem.

-Co?!- rzucił mi ostre spojrzenie.

-Nic, nic. Po prostu, nie oceniaj go za szybko. Po tym niedoszłym gwałcie, tylko jemu dała się dotknąć.- stwierdziłem.

-Czy ta dziewczyna zawsze musi mieć pod górkę w życiu? Idę do niej.- Ron podniósł się z kanapy...

Następny dzień

Perspektywa Ann

Obudził mnie jakiś hałas. Otworzyłam powoli oczy. Co ja robię na łóżku? O ile pamiętam, siedziałam na dywanie. Okej. Przekręciłam się na drugi bok i mało nie spadłam z materaca. Tuż obok mnie leżał Ronnie. W samych gaciach. Prychnęłam cicho pod nosem, na co się obudził.

-Oo hej Annie.- uśmiechnął się do mnie zaspany.

-Hej.- mruknęłam, siadając.

-Eeej, czemu uciekasz? Nie poprzytulamy się? Kiedyś to lubiłaś.- jęknął.

-Kiedyś.- zauważyłam, po czym wstałam z łóżka.

-Maruda.- złapał mnie, wyciskając mi na policzku całusa. Bez słowa poszłam do łazienki, gdzie szybko się umyłam i przebrałam. Związałam włosy i wróciłam do sypialni. Była pusta. I dobrze. Nie mam ochoty na niczyje towarzystwo. Z niechęcią powlokłam się do kuchni, na śniadanie. No bo przecież, jeśli im nie pokażę, że coś zjadłam, gotowi są tu przyjść i siłą mnie nakarmić. Z kim ja muszę mieszkać...

-O Ann, wstałaś. Siadaj.- Jake dał mi buziaka.

-No.- burknęłam, zajmując miejsce pomiędzy Andy'm, a Ash'em. Przemyślałam wczoraj wszystko i najlepiej, jeśli będę udawać, że nic się nie stało. Andrew objął mnie ramieniem, proponując kanapkę. Wzięłam jedną i zaczęłam ją powoli przeżuwać.

-A tobie co? Może brzuch cię boli?- prychnął RJ przyglądając mi się.

-Owszem. Ale nie martw się, zjem to. Nie dam ci tej satysfakcji karmienia mnie siłą.- powiedziałam złośliwie.

-Dobra, przestańcie. Ej, za nieco, ponad tydzień, są święta. Ja generalnie ich nie obchodzę, ale może zorganizujemy coś w tym roku?- spytał Andy.

-Obchodzimy, czy nie, prezenty muszą być!- CC zaklaskał w dłonie.

-Róbcie, co chcecie, ale ja równo za 7 dni mam samolot do Polski. Mama nie wybaczyłaby mi, gdybym nie przyjechała.- zauważyłam.

-Noo to może zrobimy taką świąteczną obiadokolację dzień wcześniej? W sobotę? Co wy na to?- zaproponował Jinxx. W odpowiedzi wzruszyłam tylko ramionami. Nienawidzę świąt.

-Okej, to ustalone. Pozapraszajcie dziewczyny. Ronnie, ty też czuj się zaproszony.- wyszczerzył się Jake.

-Ja nic nie gotuję, od razu mówię!- szybko wtrąciłam.

-Ja też.- odezwał się Ashley. Niedoczekanie moje, żeby jeszcze mnie do garów zagonili.

-Spoko. Jakoś damy radę. Co chcecie pod choinkę?- zaciekawił się CC.

-Opakowanie noży, tabletki na uspokojenie i terapię u psychiatry.- wymieniałam po kolei.

-Hahaha Ann ma takie poczucie humoru. Nie słuchajcie jej. Dopóki nie kupicie jej żadnych figurek i innych pierdół, to będzie dobrze.- zaśmiał się sztucznie RJ.

-Masz coś do mojej listy prezentów?- uniosłam brew.

-Tak i to sporo.- rzucił mi wyzywające spojrzenie.

-To masz problem. Okej. Zjadłam. Idę się zająć czymś twórczym.- westchnęłam, wstając. Wrzuciłam jeszcze talerz do zmywarki i zaczęłam wspinaczkę po schodach, na piętro. Już sięgałam dłonią do klamki, gdy coś pociągnęło mnie do tyłu.

-Musimy pogadać. I to już.- warknął Ash, wpychając mnie do swojego pokoju. Posadził mnie siłą na łóżku, a sam zaczął krążyć w tę i z powrotem.

-Dobrze się czujesz?- spytałam niepewnie. Po nim można się wszystkiego spodziewać...

-Nie. Chodzi o wczoraj.- zawiesił głos.

-Nie wracajmy do tego. Powiedziałeś mi to, co chciałam wiedzieć i okej.- zauważyłam zimno. Nie chciałam użyć takiego tonu, bo przecież miałam udawać obojętność, ale i tak mi nie wyszło.

-To nie tak! Ja... okej, myślałem tak, ale teraz już nie. Trochę przesadziłem. Po prostu nie umiem zrozumieć, że nic nam nie mówisz. Ale jednocześnie wiem, że nie mam prawa tego od ciebie wymagać. Jesteś... specyficzna. Inna, niż wszystkie dziewczyny, które znam. Nie potrafię cię rozgryźć, ani spojrzeć na świat twoimi oczami. Ale nie chcę, żebyśmy byli wrogami. Jeszcze trochę musimy razem popracować.- spojrzał na mnie poważnie.

-Tylko... Ty miałeś rację. Okłamuję was. Masz prawo tak myśleć.- powiedziałam powoli. Ash uklęknął na dywanie, chwytając mnie za dłonie.

-Nie mogę cię oceniać. Nie bierz do siebie moich słów.- poprosił.

-Ashley, zdecyduj się, co jest w końcu prawdą, a co nie!- podniosłam zdenerwowana głos.

-Prawdą jest, że cię pragnąłem!- krzyknął. -I dalej tak jest. Tylko, że inaczej.

-Inaczej?- prychnęłam.

-Ja pierdolę... Nie widzę w tobie tylko obiektu seksualnego. Widzę ładną i fajną dziewczynę.- usiadł obok mnie.

-Teraz to dojebałeś.- załamałam się. -Weź może idź do klubu, jakąś przeleć, bo bredzisz.

-Nieprawda. To nic nie da. Tak już jest i tyle. Nie dorabiajmy do tego żadnej ideologii.- uniósł brew.

-Dobra, zakończmy ten temat raz, na zawsze! Nie obchodzi mnie, czy chcesz mnie przelecieć, czy mnie nienawidzisz, czy coś innego. Pracujemy razem i tego się trzymajmy.- syknęłam. Naprawdę mam już dość. Całej tej sytuacji, Black Veil Brides i ludzi. Z każdym dniem czułam się coraz gorzej psychicznie. Boję się. Po prostu boję...

-Jak chcesz. Ale ja wiem, że nie masz tego gdzieś.

**********

Ten rozdział dedykuję mojej wspaniałej i cudownej Karinie Szalonej, która pomogła mi napisać scenę "szczerości" Ann i Ash'a, po tym, jak caluteńki rozdział szlag trafił i musiałam pisać od nowa. Dziękuję kochana♥ Tsaa, czuję dumę, że udało mi się to napisać zupełnie od początku. Bo z pierwszą wersją coś się stało i się zakodowała. A miałam prawie cały skończony. :(
Ash "Specjalista". Nie, nic :D
No i debil Purdy, przerażony Andy, mądry CC i rozczulający Ronnie. Ja chyba jestem dla Was za dobra, że tyle emocji macie.
I teraz ta mniej fajna część. Otóż, oddaję laptop do serwisu, więc nie wiem, czy przed tym zdążę dodać następny rozdział, nawet jeśli limit się spełni. Mam gorszy problem... JAK JA BĘDĘ PISAĆ?!?! Umrę. Jak nic, umrę. Jeszcze spróbuję ogarnąć blogger na tablecie, ale to dziadostwo, więc nie wiem, jak mi to wyjdzie. Osobiście, na szczęście albo nieszczęście nie piszę w tej aplikacji. No ale postaram się przygotować kilka rozdziałów, jako kopie robocze, w razie, gdyby naprawa miała być dłuższa. No i też nie wiem, jak to będzie z tą częstotliwością potem, bo mam dużo roboty, a wakacji już nie mam. Ale tym będziemy się martwić kiedy indziej.

!!! 30 komentarzy= kiedyś (liczę, że szybko) nowy rozdział!!!