Rozdział 72

PIOSENKA NA DZIŚ

Jakiś czas później, 22 grudnia 2012r.

Perspektywa Ashley'a.

Dziś mieliśmy obchodzić święta. Stałem teraz, trzymając drabinę, na której szalała Ann. Skoro nie gotujemy, to kazali nam przyozdobić dom. Byliśmy właśnie w ogrodzie i zarzucaliśmy światełka na drzewa. Noo Ann to robiła. Stwierdziła, że tak będzie lepiej, bo ona jeszcze puści tą drabinę i mnie zabije, a w ten sposób miałbym za łatwą śmierć. To dokładnie jej słowa. No dzięki, młoda... Ale dzięki temu miałem idealną perspektywę na jej gołe nogi. Na sobie miała tylko szorty. To naprawdę nie tak, że myślę o niej tylko w kategoriach seksu. Jestem facetem, tak? I tyle czasu w celibacie. Już i tak nieźle się ogarnąłem, jeśli chodzi o rudą. Przynajmniej przestałem szukać sposobów na podryw...

Te kilka ostatnich dni było trudne. Młoda wybitnie mnie unikała, a ja latałem za nią, jak idiota. Chciałem naprawić nasze relacje. Jak teraz tak myślę, to już wolę, gdy jest dla mnie wredna, niż obojętna. Wstyd się przyznać, ale brakuje mi naszych słownych przepychanek. Kurwa, już chyba naprawdę źle ze mną...

-Ashley. Ash! Słyszysz?!- dotarł do mnie głos An.

-C-co?- zamrugałem gwałtownie powiekami, wracając do rzeczywistości.

-Prosiłam, żebyś to potrzymał.- rzuciła mi zirytowane spojrzenie, wyciągając do mnie rękę ze światełkami.

-A tak. Już. Przepraszam.- bąknąłem, pomagając jej. Po chwili wszystko było skończone. Złapałem młoda w pasie i postawiłem na ziemi, zanim zdążyła zareagować. Następnie obojętnie zabrałem drabinę i wróciłem do domu. Podłączyłem do prądu wszystkie kable od światełek, którymi ozdobiliśmy choinkę. Ubraliśmy ją na samym początku, ale stwierdziliśmy, że potem sprawdzimy, jak nam to wyszło. Chwyciłem za przedłużacz i po kolei włączałem wszystko. Cholera. To jest coś!

-Jak nie lubię tego całego cyrku, to muszę przyznać, że nam wyszło.- obok mnie pojawiła się młoda.

-Nie, żeby coś, ale nam razem wszystko wychodzi.- mruknąłem, wpatrzony w drzewko. A raczej w ogromne drzewo.

-Powiedzmy.- burknęła. W odpowiedzi rzuciłem jej tylko pobłażliwe spojrzenie.

-Że niby nie? Ja wiem, że ty byś tak chciała, ale niestety, musisz pogodzić się z tym, że działamy jak prawdziwy dream team.- objąłem ją jednym ramieniem.

-Oczywiście... Dobra, idę zobaczyć czy jeszcze mamy kuchnię. A potem się ogarnąć, w końcu już późno.- westchnęła. Rzuciła jeszcze ostatnie spojrzenie na choinkę, po czym zostawiła mnie samego. Niech mówi, co chce, ja wiem, że podoba się jej. Sam także skierowałem się do swojej sypialni.

Opadłem na materac, sprawdzając, czy na pewno wszystkie prezenty zapakowałem. Wszystko było w jak najlepszym porządku. Odleciałem więc na chwilę myślami, kolejny już dziś, raz. Od kilku dni poważnie zastanawiałem się nad sobą. I nie tylko sobą. To wszystko wina Chris'a!!! Jasne, zwalaj na niego. Jak to w końcu jest ze mną i młodą? No właśnie, młodą. Zaraz będę mieć 26 lat. A ona 18. Dlaczego więc, taka małolata zajmuje moje myśli? Stary, komplikujesz sobie życie jeszcze bardziej. No jakbym, kurwa, nie wiedział! Serio, ze mną jest coś bardzo nie tak! Na początku myślałem, że to z braku seksu. Ale teraz... Sam nie wiem. Po tych wszystkich chamskich tekstach, które puściłem w jej kierunku, było mi głupio. To do mnie niepodobne. Już pomijając to, że praktycznie od samego początku mam tą cholerną potrzebę chronienia jej. Jeszcze żeby ona tego chciała... Ja nie wiem, może mi się po prostu nudzi?! No bo jak wytłumaczyć to, że się przed nią płaszczę, daję wyzywać i wszystko to zlewam, nie pesząc się. Nie jestem jakimś pieprzonym masochistą. Owszem, czasem lubię agresję i takie tam, ale tylko wtedy, gdy ja dominuję. Muszę z kimś o tym pogadać! Inaczej zwariuję. A tymczasem idę pod prysznic. Przecież za chwilę kolacja...

Perspektywa Ann

Spojrzałam krytycznie na swoje odbicie w lustrze. Nie jest źle. Oczywiście, dziewczyny wymusiły na mnie sukienkę. Na szczęście, to już ostatni raz w tym roku. Rzuciłam okiem na prezenty. Mam nadzieję, że spodobają się wszystkim. Ustaliliśmy, że nie kupujemy, nie wiadomo, czego. Dlatego dziewczynom załatwiłam karnety do mojego ulubionego salonu kosmetycznego, plus kosmetyki, które polecają mi moje stylistki z sesji. Andy'emu kupiłam dres z Batmanem hahah. On nienawidzi takich ciuchów, ale jak zobaczy znaczek, to założy, choćby miał cierpieć. Taaak, jestem złośliwa. CC za to dostanie wypasioną wejściówkę do wesołego miasteczka i kilka bajek na DVD. Bo przecież to duże dziecko jest... Dla gitarzystów i RJ'a też znalazłam jakieś drobnostki. Najwięcej problemów miałam z Ash'em. W końcu zdecydowałam się na grubaśny poradnik dla projektantów mody. Było tam wszystko. Od porad jak rysować, po opisy poszczególnych materiałów. Może choć trochę mu się spodoba... Westchnęłam ciężko. To ponad moje siły. Mam udawać szczęśliwą osobę, a wcale się tak nie czuję! Cholera jasna! Podeszłam do okna, próbując się uspokoić. W tym momencie do mojego pokoju ktoś wszedł.

-Ann kazali mi po ciebie przyj... Coś nie tak?- zmarszczył brwi Purdy. Nic nie odpowiedziałam, za to zaczęłam intensywnie przyglądać się swoim dłoniom. Chwilę później poczułam na swoim podbródku dłoń basisty i zostałam zmuszona do spojrzenia na niego. -Ann.

-Ja po prostu... Nie umiem. Nie lubię takich rzeczy.- miauknęłam.

-Rany, ty wciąż o tym samym.- przewrócił oczami. -Mała, posłuchaj mnie. Czy kiedykolwiek daliśmy ci do zrozumienia, że cię nie lubimy, że mamy gdzieś? Nie. Jesteś dla nas ważna. I chcemy z tobą spędzić czas. Nie musisz udawać super humoru. Po prostu pozwól nam się nacieszyć twoją obecnością.

-Czasem gadasz zbyt inteligentnie, jak na ciebie.- mruknęłam cicho, robiąc smutną minę.

-Dobrze, że tylko czasem.- zaśmiał się, obejmując mnie ramieniem i głaszcząc opiekuńczo po plecach. Co on taki miły? Ah tak. Święta obchodzimy... Nagle drzwi otworzyły się z hukiem.

-Mała bo... eee tak. Przyszedłem nie w porę? Czekamy na was.- powiedział lekko speszony Ronnie.

-Już idziemy.- odsunęłam się od basisty. Po chwili wszyscy byliśmy na dole z naszymi prezentami. Stwierdziliśmy, że już dziś położymy je pod choinkę. Potem każdy weźmie je ze sobą i otworzy dopiero 25 grudnia, tak jak to robią w Ameryce. Ja swoje otworzę w Wigilię.

Zaczęliśmy od składania życzeń. Oczywiście laski życzyły mi miłości, dogadania z Ash'em itp. Chłopcy nie byli lepsi, dodając do życzeń jeszcze cierpliwość. No tak. To mi się przyda. Oczywiście życzenia Ron'a zeszły najdłużej. Najpierw zaczął od sukcesów w szkole, potem skupił się na przyszłości, by zakończyć łzawymi wspomnieniami z mojego dzieciństwa. Na stare lata robi się jakiś wrażliwy... Na koniec został mi Ash. Stanął przede mną, delikatnie się uśmiechając.

-Co, masz już dość?- spytał.

-Owszem.- odwzajemniłam uśmiech.

-To nie będę cię dobijał. Wesołych świąt Ann.- podał mi dłoń, przysuwając się.

-Wesołych świąt Ashley.- odpowiedziałam.

-I przepraszam.- dodał, patrząc na mnie niepewnie.

-Och, przeestań.- jęknęłam.

-Okej. Chodź tu.- Purdy przyciągnął mnie do siebie, przytulając. Odwzajemniłam uścisk. Szczerze, miałam gdzieś, co teraz pomyśli sobie reszta. Basista zaczął się lekko kołysać na boki. Zaśmiałam się cicho.

-Dobra. Koniec tego dobrego. Święta, świętami, ale bez przesady.- odsunęłam się.

-Taaak, jesteś milutka tylko, gdy się rozchorujesz.- Ash zachichotał, prowadząc mnie do stołu. Siedziałam między nim, a Ronnie'm.

-To co? Jemy?- CC spojrzał na nas wyczekująco. No tak, ten tylko o jednym.

-Jemy.- zgodnie kiwnęliśmy głowami. Święta czas zacząć...

Następny dzień.

Biegałam po całym domu, jak wariatka, ciągle zderzając się z resztą. Dziś rozjeżdżaliśmy się do domów. Każdy szukał swoich rzeczy, albo zgarniał prezenty do walizek. Czy to normalne, że wyjeżdżam bardziej obładowana, niż na trasę?!

-Gdzie jest moja suszarka?!?!- wydarł się Jinxx.

-A po co ci, młotku?! Przecież macie w domu!- odkrzyknął Jake z pokoju obok. Hm, przyda mi się trochę przerwy od nich...

-Kto mi ukradł moje ciastka?!- CC przeleciał obok mnie w takim pędzie, że aż wiatr mi włosy zawiał.

-W walizce, kochanie.- zaśmiała się Lauren. Oni są walnięci. A ja nie lepsza. Wróciłam do swojego pokoju, gdzie siedział Ronnie. Stwierdził, że musi mnie pożegnać, jak należy.

-Będziesz za mną tęsknić?- spojrzał na mnie z nadzieją.

-No jasne. Nie będzie mnie tylko tydzień, ale coo tam. Umrę z tęsknoty.- burknęłam.

-Też cię kocham Ann. A jak tam z Ashley'em?- Radke posłał mi znaczący uśmieszek.

-Ale, że co?- zmarszczyłam brwi.

-Noo widziałem, że nieźle się dogadujecie, jak na udającą parę. A przecież w domu nie udajecie. Podoba cię się?- spytał konspiracyjnym tonem.

-Kto?!- spojrzałam na niego, jak na idiotę.

-Purdy.- odparł, jakby to była najzwyklejsza rzecz pod słońcem.

-Co?! On?! Ty się dobrze czujesz? Skąd ci to do głowy przyszło?- byłam w szoku.

-No wiesz, tak się zachowujecie.- bronił się wokalista FIR.

-Tsa. To samo powiedział o mnie i o tobie, że wyglądamy jak para.- mruknęłam.

-My?! Ahahahha dobre. Przecież my rodziną jesteśmy!- roześmiał się.

-Ale daleką. Czyli jakby wcale.- wzruszyłam ramionami.

-Ale kocham cię jak siostrę.- warknął.

-Doooobra, rany! Co się tak burzysz? Po prostu uświadamiam ci, że twoje wymysły są niedorzeczne.- prychnęłam.

-Okej. Koniec tematu. Gotowa?- RJ kiwnął głową w stronę walizek.

-Tak.- potwierdziłam. Ostatni raz obrzuciłam spojrzeniem moją sypialnię i skierowałam się na dół.

-Ludzie! Młoda chce zwiać bez pożegnania!- ryknął Jake. I on niby taki spokojny i cichy? Ci fani nie mają o niczym pojęcia...

-Nieprawda!- zaprzeczyłam.

-Mała!!!- Andy rzucił mi się na szyję, prawie mnie przewracając.- Będę tęsknił.

-Tak. Powiedzmy, że ja też. Ej, przecież widzimy się niedługo.- zauważyłam.

-No i co!- wszyscy ryknęli chórem. Zaczęli mnie po kolei ściskać i całować. Całą mnie obślinili. Ohyda. W końcu łaskawie wypuścili mnie z domu. Ashley wrzucił moje walizki do bagażnika taksówki i mogłam jechać na lotnisko.

-Baw się dobrze. I nikogo nie zabij.- basista poczochrał mnie po włosach.

-A ty się nie schlej za bardzo.- wyszczerzyłam się, wsiadając do auta. Pomachałam jeszcze wszystkim i ruszyliśmy.

24 grudnia, Wigilia. Polska

Sama się sobie dziwię, ale póki co, jeszcze wszyscy żyją. Miałam kilka powodów i okazji, żeby unicestwić mojego braciszka, ale dałam radę. Chyba mogę być z siebie dumna... W końcu nadszedł ten długo wyczekiwany moment. Nie. Nie prezenty. Koniec Wigilii hahaha. Gdy tylko usłyszałam, jak mama zamyka drzwi za moim bratem i jego rodziną, rzuciłam się do kuchni.

-A tobie co?- Piotrek, mój ojczym, spojrzał na mnie z rozbawieniem.

-Weźcie dajcie mi coś na nerwy, bo zaraz mnie rozniesie!- syknęłam, przekopując szafki.

-Skończyły mi się tabletki. Zaparzę ci melisę.- zaproponowała moja mama.

-A wypchaj się melisą. Nawet 5 litrów mi nie pomoże, przez tego ćwoka.- burknęłam.

-Ania! Są święta!- zaprotestowała słabo.

-No więc nie powinien mnie wkurzać w taki dzień. Dobra. Idę do siebie. Padam na twarz. Dobranoc.- uśmiechnęłam się sztucznie i zabarykadowałam w pokoju. Chciałam nocować w moim domu, ale mama oczywiście zaczęła histeryzować, że w środku zimy i sama tam nie będę. Serio? Co do zimy, to jest straszna! Wszędzie biało i mroźno. Łe ja chcę do Kalifornii. Tam też zimno, ale nie aż tak. No i nie ma śniegu. Zażyłam mój psychotropek i padłam na łóżko. Gdyby Ash tu był, zaraz dostałabym zjebkę. Ale na szczęście jestem sama. W tym momencie przypomniały mi się prezenty od chłopaków i ich dziewczyn. Przyciągnęłam walizkę, wypakowując kolejne paczki. Od Andy'ego oczywiście dostałam wszystkie ich płyty, no bo jak to, jka mogę ich nie mieć? Zrobił mi o to niezłą awanturę. Oczywiście do kompletu breloczek z Batmanem. Oczywiście... Od Jake'a dostałam książkę. Podstawy czytania nut. On nie ma litości. Ale dorzucił do tego ładną kostkę z moimi inicjałami, to mu wybaczę. Od dziewczyn były kosmetyki i jakieś ładne, kolorowe ciuchy. No tak, ja mam w większości czarne. Od CC'ego różowa świnka skarbonka, z nadrukowanym na niej tekstem „na psychiatrę”. Ahahaha kocham go. Jinxx dał mi cienki poradnik „Jak wychować dziecko z ADHD” z dopiskiem, że sam ma taki. No to teraz już jasne, skąd on wie, jak ma sobie radzić z chłopakami. Do tego dorzucił jeszcze płytkę ze zgranymi na niej, moimi ulubionymi utworami z muzyki klasycznej. Swego czasu puszczał mi po kolei wykonawców, żeby mnie „ukulturalnić”. Prezent od Ashley'a był na samym końcu. Wzięłam do ręki paczuszkę, lekko nią potrząsając i nasłuchując. Nie tyka. Czyli nie bomba. Eee może i jest idiotą, ale nie zakończył by mojego żywota, nie będąc naocznym świadkiem. Zerwałam energicznie papier i moim oczom ukazała laleczka Voodoo z jego podobizną, oraz kilka szpilek. Dołączył do tego kartkę „Żebyś miała jak się wyżyć, gdy Cię wkurzę. P.S. Mam nadzieję, że to jednak nie działa”. Zaczęłam się śmiać, jak wariatka. Po chwili trochę się opanowałam. Biedny Purdy, nie wie, na co się pisze. Muszę uważać na to, co robię, bo jeszcze naprawdę to da jakiś efekt. Black Veil Brides bez basisty, to byłoby straszne... Nie wiem, czy to przez psychotrop, czy przez prezenty, ale humor poprawił mi się diametralnie. Ułożyłam się na łóżku, wszystkie rzeczy układając ładnie na dywanie obok i chwilę później już spałam.

29 grudnia. Osiemnaste urodziny.

Odebrałam już pierdyliard telefonów od wszystkich, którzy pamiętali o tej głupiej dacie. Serio, chciałam przespać ten dzień, ale mama się uparła, że mamy je świętować. Poza tym, dziś wieczorem wracałam do LA. Pierwotnie miałam lecieć 30 grudnia, ale okazało się, że z okazji świąt odwołali kilka lotów i zostały miejsca tylko na 14godzinne podróże z międzylądowaniem. Dziękuję za takie coś, Już raz tak leciałam i to był o jeden raz za dużo. Wobec tego dziś o 20 startował mój samolot. W Los Angeles wyląduję o... 20! Magia po prostu. Nie ma to jak zmiana czasu. O tyle dobrze, że tym razem lecę business klasą, więc się wyśpię. Równo o północy dostałam też maile od chłopaków, z życzeniami. Stwierdzili, że przytulać się będziemy na żywca, a nie przez ekran laptopa. Oczywiście mama i Piotrek upierali się, żeby zrobić mi konkretną imprezę urodzinową, ale ich wyśmiałam. Łaskawie zgodziłam się na mały tort w rodzinnym gronie. Z góry też zażyczyłam sobie, że jeśli koniecznie muszą mi coś dać, to lepiej niech kupią jakieś zabawki czy coś i dadzą biednym dzieciom. Tak. Anka-filantropka. Zacznijmy od tego, że moja durna rodzinka nawet nie wie, co lubię, a kasy też mi nie potrzeba, bo zarabiam wystarczająco. Mogą się wypchać. O dziwo, mama nawet nie narzekała, że już wyjeżdżam. Albo znowu mnie olewa, albo woli mnie nie wkurwiać. Mniejsza o powód, grunt, że nie zrzędzi. No i dzięki temu, że mam szybciej samolot, moja urodzinowa „imprezka” nie będzie trwała długo. Same superlatywy.

Przebierałam się, gdy zadzwonił mój telefon. Na wyświetlaczu pokazało się zdjęcie Jake'a.

-Co jest?- burknęłam, siłując się z zamkiem dżinsów.

-Hahaha te twoje miłe powitania. Kiedy wracasz?- spytał gitarzysta.

-Dziś.- prychnęłam.

-Dziś?! Jak to?!- wydarł mi się do słuchawki.

-No normalnie. O 20tej mam samolot. Aaa czekaj. Bo u was jest 23. Czemu jeszcze nie śpisz?- teraz ja spytałam.

-No już się kładę. Aaa czyli będziesz jakby jutro. O której dokładnie?- drążył Pitts.

-Jacob, a co cię to tak interesuje?- uniosłam brew.

-Bo Andy też wraca jutro wieczorem. To może wziąć cię z lotniska.- wyjaśnił.

-Jak to? Co on tak szybko?- zdziwiłam się.

-Okazało się, że musimy jeszcze 30tego iść do studia, coś podpisać, bo Jon zamyka rok, czy coś. No nie wiem dokładnie. Poprosił nas, to będziemy. Jakby rozkazał, to olalibyśmy go, ale, że poprosił...- Jake zawiesił głos.

-No fakt. To chyba z okazji świąt.- stwierdziłam.

-Bawi się w świętego Mikołaja? No to coś mu nie wyszło. A jak tam po świętach? Najadłaś się?

-Taaak. Tyle dobrych rzeczy.- mruknęłam. Starałam się brzmieć przekonująco.

-To dobrze. Może w końcu przytyjesz.- Jake odetchnął z ulgą. Ja również. Łyknął moje kłamstwo. Tak naprawdę zjadłam bardzo mało. Rodzinie ściemniłam, że boli mnie brzuch i coś mnie bierze. Naprawdę, starałam się coś przełknąć, ale z każdym kęsem miałam odruch wymiotny. Nie wiem, co się ze mną dzieje. To znaczy wiem. Znowu mam jadłowstręt. Ale czemu tak długo i taki silny?

-Dobra. Jake, ja muszę kończyć. Nie będę cię naciągać. Roaming, te sprawy. Zobaczymy się jutro.- powiedziałam, wracając do rzeczywistości.

-Jasne. Baw się dobrze. No i jeszcze raz sto lat.- chłopak rozłączył się. Westchnęłam ciężko. To będzie trudny dzień...

Los Angeles. Godzina 19.45 czasu miejscowego

Perspektywa Andy'ego.

Chłopaki wrobili mnie w odebranie małej. Właściwie, to nie miałem nic przeciwko. Poza tym, wiedziałem czemu to ja mam to zrobić. Zaparkowałem z piskiem opon na parkingu przed lotniskiem. Jak zwykle byłem spóźniony. Z daleka widziałem ludzi, którzy musieli niedawno przylecieć i teraz witali się z bliskimi. Wydłużyłem krok, szukając wzrokiem rudej. Szła na samym końcu, robiąc coś na telefonie.

-Ann!- krzyknąłem, podbiegając do niej.

-O hej!- posłała mi promienny uśmiech, rzucając się na mnie. Uścisnąłem ją mocno.

-Stęskniłem się za tobą, mała.- pogłaskałem ją po włosach, dając buziaka.

-Nie uwierzysz. Przez ten tydzień doszłam do wniosku, że nudzi mi się bez was.- uniosła brew.

-No proszę! Mówiliśmy ci już kiedyś, że nas nie da się nie kochać.- zabrałem od niej walizkę i skierowaliśmy się do wyjścia.

-Miałeś rację. Jak tam w domu?- spytała.

-Fajnie. Szkoda tylko, że tak krótko. Masz pozdrowienia od moich rodziców.

-Dziękuję. Mama kazała mi was uściskać, ale zrobię to za jednym zamachem. Szkoda, że musieliście wrócić szybciej, żeby iść do studia.- Ann posmutniała.

-Co?!- zdziwiłem się, ale sekundę później zreflektowałem. -A tak. No bywa. Odbijemy sobie na emeryturze haha.

-Jakiej emeryturze? Wy będziecie koncertować do śmierci.- zaśmiała się.

-To się okaże. W sumie, umrzeć na scenie, to musi być coś.- zastanowiłem się.

-Taaak. Zwłaszcza dla fanów, naocznych świadków tej tragedii.- Annie pokazała mi język.

-Oj tam. Czepiasz się szczegółów. Zostalibyśmy legendami.- rozmarzyłem się.

-Andy, wy będziecie legendami za życia.- prychnęła.

-Naprawdę tak myślisz? Choociaż, jakby nie patrzeć, to już swoją armię i wyznawców mamy.- zacząłem się śmiać.

-No więc sam widzisz.- wyszliśmy przed budynek.

-A tak poza tym, jak lot?- zainteresowałem się.

-Dobrze. Prawie cały przespałam. Tylko boli mnie trochę kręgosłup. Jak wrócę to koniecznie muszę wyłożyć się na łóżku.- westchnęła. Nie chciałem jej dobijać zawczasu.

-Oh, w ogóle, to wszystkiego najlepszego. Chłopaki zabronili mi cię przytulać i tobie tak samo, ściskać mnie. Że niby chcą grupowo i hurtem w domu.- mruknąłem obojętnie, wsiadając do auta.

-Zaczynam się bać. Tak, tobie też zaległe sto lat.- przewróciła oczami.

-I jak się czujesz, jako dorosła?- uniosłem brew.

-Normalnie. Z tą różnicą, że teraz wszyscy mogą mi naskoczyć, bo mogę im odszczekać, albo przywalić.- wyszczerzyła się.

-Przecież to robiłaś już wcześniej.- stwierdziłem.

-Ale teraz mogę to tak legalnie haha. No nic mi ten wiek tutaj nie daje, bo pić dalej nie mogę.- wzruszyła ramionami.

-Taak, mimo to CC i reszta ci pozwalają.

-Ash się czasem czepiał.- przypomniała.

-Może nie chce, żebyś szła w jego ślady?- rzuciłem jej przelotne spojrzenie.

-To niech sam da mi dobry przykład.- burknęła. Oho, wolę nie drążyć. Widać, że już zaczyna się irytować.

-Słuchaj, to jest mój najlepszy przyjaciel. A ty jesteś moją najlepszą przyjaciółką. Nie chcę wybierać między wami i nie mogę patrzeć, jak się kłócicie. Zwłaszcza, że już nieraz udowodniliście, że potraficie się dogadać.- słowa wyleciały mi bezwiednie z ust. Kurwa! Mogłem ugryźć się w język. Zaraz się wkurzy i chłopaki mnie opierdolą, że to moja wina.

-To nie do końca tak. Nigdy nie kazałabym ci wybierać, bo uważam, że co by się nie działo, Ash powinien być dla ciebie najważniejszy. I nie przerywaj!- dodała, gdy już otwierałem buzię, żeby zaprzeczyć. Kiwnąłem tylko głową.

-Ashley jest wrażliwy. I potrzebuje ciebie, chłopaków, zespołu. Ja jestem samowystarczalna. Zawsze sobie poradzę.

-To dlatego tak bardzo się wkurzyłaś, gdy groziło mu wywalenie? I dlatego zgodziłaś się na ten cyrk z udawaniem?- dociekałem.

-Tak. Andy, ja zrobiłabym wszystko, byleby go nie wyrzucili. Obydwoje wiemy jakby się to skończyło. Purdy zacząłby pić jeszcze więcej, a w końcu stoczyłby się na samo dno. Jest za bardzo wartościowym człowiekiem, na taki los. Poza tym, każdy zasługuje na drugą szansę.- wzruszyła ramionami. Mój mózg zaczął pracować. I w końcu coś do niego dotarło. Powoli wyłapywałem drugie dno jej wypowiedzi. W ten sposób próbowała dać mi do zrozumienia, że jej na nas zależy. Tylko nie umie powiedzieć tego otwarcie. Zaraz sam ją wyręczę.

-Czemu nie powiesz mu, że zgodziłaś się, tylko i wyłącznie, dla jego dobra? On dalej myśli, tak samo jak reszta, że podpisałaś umowę, bo Jonathan miał na ciebie jakiś haczyk. Że ciebie też wywali. Bo nie zrobiłby tego, prawda?- musiałem się upewnić.

-Nie, nie zrobiłby. Nawet jeśli coś takiego było w mojej umowie, nie zrobiłby mi takiego świństwa. Jestem jedyną osobą, której może zaufać, bo wie, że nie zależy mi na jakimś durnym awansie. I nie waż się nic mówić Ashley'owi!- warknęła.

-Dlaczego?! Zasługuje na prawdę!- sam zacząłem się denerwować.

-Bo nie chcę, żeby uważał, że ma u mnie dług, czy, że coś mi zawdzięcza. Dobrze jest, jak jest. A to, dlaczego zgodziłam się na ten układ, nie jest ważne. To przeszłość!- powiedziała pewnie. Wciąż nie byłem przekonany, co do ukrywania tego wszystkiego, ale postanowiłem odpuścić. Na razie. Bolał mnie widok smutnego Ash'a, który ciągle myśli, że Ann ma go w dupie. Mimo wszystko zwracał uwagę na opinię innych. Ale to nie jest dobry moment, na uświadomienie go. Nie dziś. Poza tym wiem, że prędzej czy później przyjdzie taki moment, że prawda się wyda. Pytanie tylko, co wtedy zrobi Ann. Że Purdy się wkurwi, to jasne. Nie lubi być oszukiwany. Zwłaszcza w takich sprawach. A młoda? Pewnie zamknie się w sobie. Prędzej umrze, niż okaże jakieś głębsze uczucia...

Przez resztę drogi gadaliśmy o pierdołach. Było ciemno, gdy dojechaliśmy do celu. Wbiłem kod przy bramie i wjechałem na posesję, a stamtąd do garażu. Pierwsze, co zrobiła An, po wyjściu z samochodu, było rzucenie się na maskę swojego auta i przytulanie go. Serio, jest mega podobna do Ashley'a, tylko nie zdaje sobie z tego sprawy. Może lepiej jej tego nie powiem? Cóż, chciałbym jeszcze trochę pożyć, a po takiej informacji ruda jak nic, rzuci czymś we mnie. I jeszcze trafi. Taaak, lepiej nie ryzykować. Cela to ona akurat miała. Zostawiłem jej walizki w bagażniku, stwierdzając, że do jutra nic im nie będzie.

-Panie przodem.- przepuściłem ją, jak przystało na dżentelmena. No pewnie, że tylko o to mi chodzi.

-Masz klucze?- mruknęła do mnie.

-Jake pisał, że idzie pod prysznic i zostawi otwarte, bo reszcie się nie chce dupy ruszyć.- wyrecytowałem.

-Czemu mnie to nie dziwi?- prychnęła, naciskając klamkę. Weszliśmy do holu, gdzie panowały egipskie ciemności.

-Ej, oni chyba serio chcą, żebym się zabił. Przecież wiedzą, że jestem łamagą. Zapal jakieś światło.- zaśmiałem się, lekko na nią wpadając i popychając do salonu. Ann posłusznie sięgnęła do włącznika. Wyszczerzyłem się. Sekundę później rozbłysło światło, a razem z nim, rozległ się jeden, wielki ryk:

-NIESPODZIAAAANKA!!!!!!

***********************

Noo nie skończyłam jednego rozdziału, ale stwierdziłam, że dodam i nie będę taka wredna. Niestety, dalej nie wiem, kiedy pojawi się kolejny. Mam tylko w weekendy czas na pisanie, a wtedy odsypiam, no i ogólnie mam lenia. Co do piosenki, to może i nie pasuje, ale jak słyszę oryginał dzień w dzień w robocie, to proszę się potem nie dziwić, że tylko ją mam w głowie:P. Ewentualnie rechoczę na całe biuro, gdy leci Livn' On A Prayer :D :D :D Rozdział jest taki sobie, no ale to przejściowe. Akcja posuwa się naprzód, przysięgam, że z imprezą starałam się jak najmocniej się da, choć i tak opisałam po łebkach. Ocenicie w swoim czasie. Dobra, nie przynudzam, miłego tygodnia. V.

!!! 30 komentarzy= kiedyś nowy !!!