Rozdział 61

PIOSENKA NA DZIŚ

Obudziły mnie jakieś piskliwe głosiki. (drzewo do wglądu)

-Wuujku wstawaj! Wujku!- mruknęłam coś, wtulając się całym ciałem w Ashley'a. Nic nie poradzę, że był taki wygodny. Oplotłam go rękami i nogami. W tym momencie poczułam ból w okolicy żeber. Jednocześnie usłyszałam syk basisty.

-Dziewczynki, dajcie spać.- burknął chłopak, przykrywając nas kołdrą. Uniosłam lekko jedną powiekę. Jedna z bliźniaczek siedziała na mnie i basiście. Druga wyłożyła mu się na nogach.

-Wujku! Pobaw się z nami! Prooosimy.- jęczała nam nad głowami Sophia. Nienawidzę dzieci! Ash jęknął w moje włosy.

-Widzicie, że nie mogę ruszyć.- odparł po chwili cwaniacko, unosząc się trochę. Fakt, nie mógł, bo nie miałam zamiaru zmieniać pozycji.

-To połaskocz ciocię. To zawsze działa.- powiedziała z pewnością w głosie Genny. Purdy lekko się zaśmiał. A do mnie dotarły słowa tej smarkuli. Ciocia?!

-Że co kur..?- sapnęłam, unosząc głowę. W ostatniej chwili ugryzłam się w język. Nie będę deprawować dzieci.

-Ooo, ciociu już nie śpisz!- ucieszyły się te potwory. Opadłam z powrotem na poduszki, wymieniając w myślach wszystkie przekleństwa, jakie znałam. Rzuciłam wściekłe spojrzenie chłopakowi. Uniósł jedną brew, mocniej zaciskając rękę na moim boku. Taak. Mam się pilnować. Wiem. Westchnęłam ciężko, siląc się na uśmiech. Powinnam dostać tego Oscara. I Złoty Glob od razu.

-Sophia, kochanie. Mogłabyś ze mnie zejść? Wbijasz mi kolano w żebra. Dziękuję.- skierowałam się dziecka.

-Ciociu. Weź wujka i pobawcie się z nami. Nuudzi nam się.- zrobiła proszące oczka Gen.

-A możemy umówić się tak, że dacie nam jeszcze pół godziny? Potem zjemy śniadanie i wujek się z wami pobawi.- wkopałam tą łajzę.

-Ale ty też musisz ciociu!- zaoponowały. Po kim one są takie upierdliwe? Oni wszyscy mają to chyba rodzinne.

-Dobra! I nie mówcie na mnie ciociu. Jestem na to za młoda.- zrzuciłam je z siebie.

-Przecież jesteś dziewczyną wujka. A jak będziecie brać ślub, to możemy sypać kwiatki?- wypaliły. Usiadłam gwałtownie, chcąc im powiedzieć, co o tym myślę. Ślub kurwa! Zanim zdążyłam się odezwać, Ash zatkał mi buzię, ręką.

-Omówimy to jeszcze, królewny. A teraz sio!- położył mnie siłą z powrotem na łóżku. W końcu te... ugh, sobie poszły. Myślałam, że mnie zaraz szlag trafi. Od razu odechciało mi się spać. Rzuciłam oskarżycielskie spojrzenie Purdy'emu. -No co?!

-Ślub?! Już udawany związek mnie wykańcza! Sypać kwiatki.- załamałam się.

-O rany. Są jeszcze małe. Jak ty byłaś dzieckiem, nie miałaś takich marzeń? Być druhną, trzymać welon i tak dalej?- spytał.

-Nie.- odparłam zgryźliwie.

-Nie miałaś dzieciństwa.- burknął.

-Raczej byłam wychowana w innej religii. Tam nie ma takich cyrków.- wtuliłam się w poduszkę, odsuwając się od basisty. -Poza tym, nigdy nie wezmę ślubu.

-Czemu nie?- zmarszczył czoło.

-Bo jakoś tego nie widzę. Za bardzo cenię sobie wolność.- przymknęłam oczy.

-W dobrze funkcjonującym związku można ją mieć.- powiedział.

-Jaja sobie robisz? Czy właśnie zdradziłeś mi jedno ze swoich marzeń? Tam gdzie są dwie osoby, tam nie ma ani odrobiny wolności.- prychnęłam.

-Ja myślę, że to kwestia dogadania. No i zaufania.- uniósł brew.

-Interesujące. Dobra, chcę skorzystać z tych 30 minut.- ułożyłam się wygodnie na materacu. Ashley leżał jeszcze ze mną przez chwilę, ale w końcu wstał. Niech robi co chce.

Nie wiem, ile tak odpoczywałam, gdy usłyszałam głos basisty.

-Minęło już 25 minut. Jak znam te smarkule, to równo za 5 minut przyjdą tu znów. Nie zdążysz.- uświadomił mnie z cwanym uśmieszkiem.

-Skarbie ja zawsze zdążę. Nie pindrzę się tyle, co ty.- uniosłam brew, wstając powoli z łóżka. Przeciągnęłam się, poprawiając włosy. Rzuciłam chłopakowi leniwe spojrzenie przez ramię. Jednak on w ogóle na mnie nie patrzył. To znaczy patrzył, ale na mój tyłek. Który widoczny był teraz w całej okazałości, bo górna część piżamy podwinęła mi się. Na domiar złego, do kompletu miałam koronkowe majtki. Wściekła poprawiłam koszulkę. Ashley momentalnie posmutniał, przenosząc swój wzrok na moją twarz. Na widok mojej, pewnie wkurwionej, miny uśmiechnął się figlarnie. Zmrużyłam oczy, nic nie mówiąc. Pomaszerowałam dumnie do łazienki. Szybko opróżniłam pęcherz, umyłam się, przebrałam i rozczesałam włosy. Nawet zdążyłam się lekko pomalować. To wszystko zajęło mi jakieś 4 minuty. Wróciłam do sypialni udając, że nie widzę zszokowanego Ashley'a. Ja nie wiem, co jest takiego dziwnego w tym, że nie spędzam kilku godzin przed lustrem dziennie?!?!
Ja pierdolę, jest sobota. A ja od 8 już na nogach. Buuu chcę do domu! W soboty wszyscy odsypiają harówę całego tygodnia. To znaczy ja i CC odsypiamy. A reszta to nie wiem, co robi. Jak dla mnie, to mogą się nawet na żyrandolach huśtać. Dopóki mnie nie budzą, jest ok. Wzięłam telefon ze stolika, chowając go do kieszeni, gdy usłyszałam kulturalne pukanie do drzwi. Otworzyłam je. Na progu oczywiście stały dziewczynki.

-Już wstaliście?-uśmiechnęły się do mnie promiennie.

-Tak. Możemy iść. Weźcie jeszcze Ashley'a.- mruknęłam, wychodząc na korytarz. Sophia złapała mnie za rękę, ciągnąc na dół. Usiadłam na pierwszym wolnym miejscu.

-Oo widzę, że dziewczynki was obudziły.- uśmiechnęła się do mnie Kathryn.

-Owszem. Kto robił ci fryzurę?- spytałam Sophię, patrząc na jej włosy. Wyglądała... oryginalnie.

-Genny. Podoba ci się?- spojrzała na mnie z nadzieją. Kurwa.

-Taa. Śliczna. A mogę troszkę poprawić? Masz śliskie włosy i zsuwają ci się spinki.- bąknęłam.

-Okej. Tylko nic nie zepsuj!- usiadła bliżej mnie. Uniosłam wzrok Ash'a, który teraz podśmiewywał się ze mnie pod nosem. Po chwili syczał z bólu, bo oberwał w kostkę. Dupek.

Trzy godziny później.

Bawiliśmy się w ogrodzie z dziećmi. Chłopcy, mimo początkowych oporów też do nas dołączyli. Prosili, żebym pokazała im jakieś chwyty. Nie byłam do tego przekonana, ale Purdy zapowiedział, że jakby co, weźmie odpowiedzialność na siebie. Jaki honorowy się zrobił! Wracałam właśnie do domu, po coś do picia, gdy zaczepił mnie Chuck.
-Jaka rodzinna sielanka.- powiedział z przekąsem.

-Zaproponowałabym ci, żebyś do nas dołączył, ale i tak pewnie odmówisz.- mruknęłam, mijając go. Niestety chłopak nie pozwolił mi na to. Złapał mnie mocno za łokieć. Zatrzymałam się na schodach.

-Nie tak szybko.- uniósł brew.

-Puść mnie!- syknęłam, momentalnie się spinając. Nie umiałam się wyrwać.

-Zaraz. Chciałem omówić z tobą jedną rzecz.- powiedział zimno, wciąż mnie trzymając.

-Puszczaj do cholery!- krzyknęłam, próbując się wyswobodzić z jego uścisku. Jednocześnie zaczęłam panikować. Przypomniała mi się ta sytuacja z Tony'm, który teraz jak żywy stanął mi przed oczami w miejsce Chuck'a. Chyba zaczynałam wpadać w histerię. Nie mam pojęcia co zrobiłam, ale nagle przy moim boku zmaterializował się Ashley, razem z Kathryn i Zoe.

-Puść ją do kurwy!- warknął Ash, przyciągając mnie do siebie za drugą rękę. Zaczęłam niekontrolowanie drżeć. Purdy wepchnął mnie w ramiona Kathryn, sam łapiąc za koszulkę Chuck'a i ciągnąc go na podjazd przed domem. Ciotka basisty i Zoe zaprowadziły mnie do kuchni i posadziły na wyspie. Schowałam twarz w dłoniach, próbując się opanować. Tak cholernie się bałam. Z całych sił powstrzymywałam łzy.

-Ch-Chris idź do nich, zanim Ash coś mu zrobi.- wyjąkałam w stronę wujka Ashley'a.

-Ann co się stało?- pogłaskała mnie po plecach Zoe. Zasłaniałam ręką usta, wciąż się trzęsąc.

-Ja n-niedawno... prawie zostałam... zgwałcona.- dokończyłam cicho, oplatając się rękami.

-Dobry Boże!- westchnęła Kathryn.

-Masz dziecko. To ci dobrze zrobi.- babcia obecna w kuchni, podała mi jakiś płyn na łyżeczce. Posłusznie to połknęłam. Starałam się uspokoić, ale kompletnie mi nie wychodziło. Dygotałam w środku i na zewnątrz. Zamknęłam oczy, próbując wymazać obraz Adams'a. Było mi niedobrze. Dodatkowo czułam jakąś gulę w gardle. Kobiety obecne w kuchni stały przy mnie, delikatnie mnie głaszcząc, ale to nic nie działało. Siedziałam na wyspie, zasłaniając sobie twarz. Nie chciałam, żeby ktoś na mnie patrzył. Chciałam zniknąć. Usłyszałam jakiś harmider w holu i podniesione głosy, a chwilę później dobiegł mnie głos Purdy'ego:

-Gdzie jest Ann?!

-Tutaj. Uspokój się.- zwróciła mu uwagę babcia. Cały czas miałam zamknięte oczy, ale po jego głosie rozpoznałam, że jest wkurwiony.

-Mała popatrz na mnie.- powiedział cicho, materializując się przede mną. Powoli uniosłam niepewnie wzrok, napotykając jego ostrożne spojrzenie.

-Ash.- wyszeptałam, rzucając mu się na szyję. Przytulił mnie mocno, wciskając mi się delikatnie między nogi.

-Cii.. Już dobrze.- powiedział. Czułam, jak powoli przestaję się trząść. Jednak cały czas miałam w pamięci ten incydent. Jakby to było wczoraj.

-Dałam jej krople na uspokojenie. Niech spróbuje zasnąć.- mruknęła cicho babcia. Ani na moment nie odrywałam się od basisty.

-Okej. Zejdziemy na obiad.- odezwał się Ashley. Złapał mnie za uda, podnosząc. Objęłam go mocniej. Chłopak ze mną na rękach, skierował się do sypialni. Zamknął za nami drzwi i delikatnie położył na łóżku. Usiadłam, niechętnie go puszczając. -Pamiętaj, że nie pozwolę już nigdy zrobić ci krzywdy.

-J-ja... niepotrzebnie spanikowałam.- wyjąkałam.

-Nie. To normalne. Nie martw się. Spróbuj się rozluźnić.- położyłam się z powrotem, jednak po chwili znów usiadłam.

-Nie umiem! Za każdym razem, gdy zamknę oczy, widzę jego.- zagryzłam wargę, powstrzymując się od płaczu. Nie będę przez niego płakać!

-Ann to minie. Nie bój się. Teraz jesteś bezpieczna.- Ash złapał mnie za rękę. Bałam się. Nie jego, ale tak ogólnie.

-Ja nie chcę tego pamiętać. O tym myśleć. Chcę zapomnieć. Pomóż mi. Proszę.- rzuciłam mu rozpaczliwe spojrzenie.

-To... Ja nie umiem. To znaczy... Znam tylko jeden sposób. Ale on nie jest dobry.- odgarnął nerwowo z czoła grzywkę.

-Mam to gdzieś! Chcę się wyłączyć. Zrób cokolwiek. Ashley...- byłam gotowa go o to błagać. Chłopak westchnął ciężko, namyślając się.

-Dobrze. Ale zamknij oczy. Nie bój się, cały czas będę obok.- pogłaskał mnie po policzku. Niepewnie zrobiłam, co kazał. Chwilę później poczułam na wargach, jego usta. Pocałował mnie. Ale nie delikatnie. To był mocny, wręcz zaborczy pocałunek. Momentalnie znowu się spięłam, jednak nie odepchnęłam go. Dałam mu szansę, mimo, że cholernie się bałam. To tylko Ash. Nie zrobi mi przecież krzywdy. To tylko Ash! Poczułam, jak napiera na mnie ciałem, zmuszając do położenia się. Próbowałam się odsunąć, ale nie pozwolił mi na to. Tylko na sekundę oderwał się od moich ust, pozwalając nabrać powietrza. Nie zdążyłam głębiej odetchnąć, gdy znów kontynuował pocałunek, jednocześnie mocno mnie obejmując. Przejechał powoli i delikatnie dłonią, po moim odkrytym brzuchu. Coś się zmieniło. We mnie. Czułam, jak moje ciało rozluźnia się pod wpływem jego dotyku. Uspokajałam się. To działało! Zaczęłam oddawać pocałunki. Purdy też zauważył różnicę, bo teraz już bez żadnych hamulców wodził ręką po moim ciele. Przyciągnęłam go bardziej do siebie. Po chwili oderwaliśmy się od siebie.

-I co?- spytał niepewnie, patrząc mi w oczy.

-Skąd wiedziałeś, że to pomoże?- spytałam zdziwiona.

-Nie wiedziałem. Ale zawsze skutecznie odwraca uwagę.- wzruszył ramionami, kładąc się obok. -Powinnaś spróbować zasnąć.

-Okej.- westchnęłam, siadając. Zdjęłam buty, dżinsy, zostając w samych majtkach. Szukałam wzrokiem jakiejś koszulki, gdy Ash rzucił we mnie swoją z Hello Kitty. Po czym odwrócił się kulturalnie. Uniosłam brew, ale ją założyłam. Ostatecznie to do spania...

-Pasuje ci, kociaku. Już wiem, co dostaniesz na urodziny.- wyszczerzył się cwaniacko, zdejmując swój tshirt.

-Wal się. Pamiętaj, że masz urodziny miesiąc po mnie. Mogę się zemścić.- stwierdziłam, próbując umiejętnie zdjąć stanik, jednocześnie ciągle mając na sobie koszulkę. W końcu mi się to udało i opadłam na poduszki.

-Zdjęłaś stanik?- przyjrzał mi się w lekkim zdziwieniu.

-Jak chcesz, to możesz sobie któryś pożyczyć i iść w nim spać. Wtedy nie będziesz zadawać głupich pytań.- przewróciłam oczami. -To cholerstwo jest niewygodne.

-Aha. Jak dla mnie, to możesz w ogóle przestać w nim chodzić. Chłopaki pewnie też nie będą mieli nic przeciwko.- rzucił mi niewinne spojrzenie.

-Wiem. Ale nie zrobię wam tej przyjemności. Poza tym, ciągle gapilibyście mi się na cycki.

-Bez przesady. Tylko kilka godzin dziennie.- machnął ręką, przekręcając się na bok. Ułożyłam się na brzuchu, przykrywając kołdrą. Ashley przysunął się do mnie, przytulając się do mojej ręki i próbowaliśmy zasnąć. Byłam senna, ale mimo to, obawiałam się zamknąć oczy. Ile jeszcze czasu minie, zanim ten idiota zniknie z mojej głowy? Nie wiem, ile tak leżałam, gdy poczułam, że moje ramię robi się mokre. Pewnie Ashley się ślini przez sen. Ohyda! Ale w sumie, to normalne. Ja też tak czasem mam. Spojrzałam na niego. Gdy spał, naprawdę miał w sobie to coś. Taką łagodność. Wiem, że czasami jest chujem, ale to wszystko mija, gdy zamyka oczy. Mógłby być taki zawsze... Dobra kurwa, co ja gadam?! Nie oszukujmy się. Po tygodniu stwierdziłabym, że jest nudny i zupełnie nie męski. Z charakteru oczywiście. Bo wygląd to inna sprawa. Tak bardzo się nad tym zamyśliłam, że w pewnym momencie najzwyczajniej w świecie usnęłam.

Kilka godzin później.

Obudziło mnie pukanie do drzwi. Usłyszałam jakiś zduszony jęk obok mnie. Ashley wstał, warcząc coś pod nosem. Momentalnie zrobiło mi się zimno. Pewnie znowu spał przyklejony do mnie. Otworzył drzwi.

-Babcia mówi, że za kwadrans obiad.- powiedział radośnie Noah.

-Okej. Zaraz zejdziemy.- wychrypiał basista, po czym zamknął drzwi i rzucił się z powrotem na łóżko. Natychmiast się w niego wtuliłam.

-Zimno.- mruknęłam cicho. Ash objął mnie ramionami, przygarniając mocniej do siebie.

-Noah wołał nas na obiad. Jak chcesz to...- zaczął, ale mu przerwałam.

-Słyszałam. Za kwadrans. Zaraz się ubiorę, tylko muszę się rozgrzać.- powiedziałam.

-Dasz radę?- spytał po chwili.

-Tak. To nie była wina Chuck'a. Przecież nie wiedział. Może i jest idiotą, ale nawet on ma jakieś wpojone zasady.- stwierdziłam.

-Ugh. To moja wina. Miałem cię pilnować.- westchnął Purdy.

-Co? Zwariowałeś, no nie? To jest moja wina, bo to ja spanikowałam. I niby jak masz mnie pilnować? Do łazienki też ze mną będziesz chodzić?- uniosłam się na łokciu.

-Na przykład. Wspólny prysznic, to byłoby coś.- rozmarzył się.

-Normalnie dziwię się, że ostatnio nie wskoczyłeś mi do wanny.- powiedziałam zgryźliwie.

-Następnym razem to zrobię.- wyszczerzył się.

-Właśnie zdałam sobie sprawę, że zrobiłam się zboczona. To twoja wina!- dźgnęłam go w klatkę piersiową.

-Moja? Niby czemu?- zdziwił się.

-Bo cały czas puszczasz mi jakieś zboczone teksty, więc się zaraziłam! A chłopaki regularnie mnie rozpijają. Demoralizujecie mnie.- strzeliłam fochem.

-Myślałby kto, że ty taka grzeczna dziewczynka jesteś.- prychnął.

-Jestem przecież.- zmrużyłam oczy.

-Uważaj, bo ci uwierzę. Niezłe rzeczy musiałaś odwalać, skoro nawet Jonathan się ciebie boi.- przeciągnął się.

-Jonathan boi się wielu rzeczy. Ja jestem z tego wszystkiego najmniej groźna.- machnęłam ręką.

-To znaczy?- Purdy zaciekawił się.

-Zajmuje wysokie stanowisko. Wiesz, ilu ludzi chciałoby go z niego zepchnąć? Może i się mnie boi, ale przynajmniej ma pewność, że go nie wystawię. Jestem lojalna wobec niego.- spojrzałam poważnie na basistę.

-Dlaczego?

-Zadajesz stanowczo za dużo pytań! Zatrudnił mnie bez żadnego doświadczenia. To mało?- zirytowałam się.

-I to mnie właśnie dziwi. W tej branży owszem, zatrudniają po znajomości, ale nie na takich odpowiedzialnych stanowiskach.- zaczęłam się zastanawiać nad tym, co powiedział chłopak. Od początku coś mi tutaj nie pasowało. Jednak myślałam, że przesadzam. Fakt. Zostałam polecona przez mojego „szefa” z LA, ale przecież tam zajmowałam się pierdołami, żeby dorobić do kieszonkowego! To Jon nauczył mnie wszystkiego. O co tu chodzi?! Dobra. To nie jest najlepszy moment, na myślenie.

-Okej. Idziemy na dół?- wróciłam do rzeczywistości.

-Idziemy, tylko musisz się ubrać. Ja lubię cię w takim wydaniu, ale nie koniecznie reszta.- Ash puścił mi oczko.

-Zboczeniec.- złapałam swoje ciuchy, idąc do łazienki.

-Deviant, jak już.- zaśmiał się. Po chwili zeszliśmy na dół.

Jakiś czas później.

Całe popołudnie spędziliśmy z dzieciakami. Najpierw dałam się molestować dziewczynkom. Korzystały, że mam długie włosy i uczyły się zaplatać warkoczyki. Pół godziny zajęło mi i Ashley'owi rozplątanie ich. O dziwo, jego włosów nie tknęły, choć ma lepsze ode mnie. No gdzie tu, kurwa, sprawiedliwość?! Gdy już wróciłam do swojego normalnego wyglądu, zabraliśmy chłopców do miasta. A raczej oni zabrali mnie. Pokazywali mi różne „atrakcje turystyczne”. A raczej miejscówki, gdzie można trochę zaszaleć. Okazało się, że to wcale nie jest taka dziura, jak Ash opowiadał. Czułam się, jakbym była w miasteczku, gdzie mieszka moja babcia.

-Ann wrócisz kiedyś do boksu?- spytał nagle Joshua, najmłodszy.

-Nie mam pojęcia.- powiedziałam szczerze.

-A chciałabyś?- dociekał Noah. Czułam na sobie zaciekawione spojrzenie Ash'a.

-Nie wiem. Z jednej strony brakuje mi walk, ale z drugiej nie jestem pewna, czy umiałabym wejść w codzienny rygor treningowy.- westchnęłam.

-Ale jak wrócisz, to zaprosisz nas na walkę?- popatrzyli prosząco.

-Jasne. Dostaniecie miejsca w pierwszym rzędzie. Albo w drugim, bo pierwsze jest ryzykowne.- mruknęłam.

-Czemu ryzykowne?- podchwycił Purdy.

-Raz byłam na takiej walce, że dziewczyna tak rozwaliła nos przeciwniczce, że krew dotarła aż do osób w tym rzędzie.- zaśmiałam się.

-O kurczę!!!- dzieciaki patrzyły na mnie zachwycone.

-A trenowałaś coś jeszcze?- odezwał się Ethan.

-Taak. Karate. Żeby móc startować w zawodach kick-boxingu musiałam zdobyć żółty pas.- mruknęłam niechętnie.

-Żółty jest już blisko czarnego?- zainteresował się Noah.

-Eee nie. Powiedzmy, że to połowa drogi. Potem jest jeszcze zielony, brązowy i na końcu czarny.- wyjaśniłam.

-A kiedy będziesz mieć czarny?- tym razem spytał Joshua.

-Raczej nigdy.- bąknęłam.

-Czemu?- powiedzieli chórem.

-Z różnych powodów. Wiecie, karate nie jest dla mnie.- próbowałam jakoś z tego wybrnąć. Nie zamierzam im się tłumaczyć!

-Okeej. Kto chce lody?- Ashley zmienił temat. Dobrze wie, że boks to dla mnie trudny temat. Na moje szczęście chłopcy to małe żarłoki, więc skierowaliśmy się do jakiejś kawiarni. Zamówiłam sobie tylko jakiś koktajl, bo nie miałam na nic ochoty, a przecież nie mogę nic nie wziąć, bo Ash nie da mi spokoju. Kilkadziesiąt razy dziennie mam ochotę go zabić. Szkoda, że nie mogę tego zrobić...

Następny dzień, niedziela.

Wieczorem mieliśmy wracać do domu. Wobec tego Ash zaraz po śniadaniu ulotnił się na miasto, spotkać z kolegami. Wreszcie miałam trochę spokoju. Siedziałam w kuchni razem z jego babcią, Kathryn i Lisą. Jego rodzina była w porządku. Twardo udawali, że nic się wczoraj nie stało. Ja jednak czułam, że jestem winna im jakieś wyjaśnienia. Wzięłam głęboki oddech, zbierając się na odwagę. Anka nie przesadzaj! Potrafisz pobić człowieka, a nie umiesz się wysłowić?

-Co do wczoraj...- zaczęłam, ale Kathryn gwałtownie mi przerwała:

-Nie musisz nic mówić, skarbie.- uśmiechnęła się lekko.

-Ale chcę. Ja... niepotrzebnie spanikowałam. Po prostu przypomniał mi się incydent sprzed dwóch tygodni.- uśmiechnęłam się smutno.

-My wszystko rozumiemy. To na pewno było ciężkie przeżycie.- babcia złapała mnie za dłoń.

-No taak. Jeden koleś z ekipy uparł się, że musi mnie zdobyć. Nie udało mu się to normalnie, więc podał mi pigułkę gwałtu, a potem zaciągnął w jakieś ciemne miejsce. Ja nie wypiłam wszystkiego, więc byłam świadoma i krzyczałam. Na szczęście Ash z chłopakami zauważył, że mnie długo nie ma i zaczęli mnie szukać. No i znaleźli w odpowiednim momencie.- westchnęłam ciężko, gdy skończyłam mówić.

-Mój Boże. Jak to dobrze, że nic ci nie zrobił.- odetchnęła Lisa.

-Eeem, no właściwie, to zrobił. Zranił mnie nożem.- mruknęłam.

-Jak to?!- wykrzyknęła Lisa.

-No jakoś tak. Ale to nic takiego.- wzruszyłam ramionami. Rany powoli, ale się goiły. Gorzej ze zranioną psychiką. Chciałam znów być obojętna, ale wracałam do punktu, gdzie czuję wściekłość i jestem agresywna. To nie wróżyło nic dobrego...

Gadałyśmy tak jakiś czas, aż w końcu zeszłyśmy na temat, który starałam się za wszelką cenę uniknąć. Mój związek.

-Wiesz, cieszę się, że jesteście razem. Ashley wiele w życiu przeszedł. Zawsze był nieśmiały i starannie maskował swoje uczucia. Ale przy tobie znów się uśmiecha. Tak prawdziwie.- powiedziała w pewnym momencie jego babcia. Po plecach przeszedł mi zimny dreszcz. Przecież jej nie powiem, że to dla picu. Obydwoje świetnie udawaliśmy.

-Taaak. Ja też się... cieszę.- wydukałam. Bardzo. Ogromnie się cieszę. W chuj!

-Mam nadzieję, że wam się ułoży. Ja wiem, że on jest starszy i tak dalej i wielu ludziom może to przeszkadzać, ale jeśli naprawdę się kochacie, nie patrzcie na innych.- uśmiechnęła się do mnie. Ja pierdolę! Jeśli się kochamy? My próbujemy się polubić! Nie wiedziałam, co powiedzieć. Nie, to nie wyrzuty sumienia. Po prostu bałam się, że powiem coś, co zabrzmi nieszczerze. Na szczęście w tym momencie do kuchni wpadły bliźniaczki. Przyjechały z rodzicami, żeby nas pożegnać. Kochana rodzinka. Chciał mi się rzygać tą ich dobrocią i tym wszystkim. Skorzystałam z okazji i wyszłam przed dom. Liczyłam na to, że pobędę trochę sama, ale niestety się zawiodłam. Dogonił mnie Chuck.

-Ann! Zaczekaj!- zawołał. Automatycznie się spięłam, ale odwróciłam się.

-Czego chcesz?- syknęłam.

-Przeprosić. Ja... nie wiedziałem, że lepiej cię nie dotykać. Nie chciałem cię przestraszyć.- powiedział powoli.

-Okej. Nie mogłeś wiedzieć.- wzruszyłam ramionami, nie spuszczając z niego jednak, podejrzliwego wzroku.

-Przepraszam. Naprawdę. Możesz myśleć, że jestem dupkiem, ale to nie jest przeciwko tobie. Nic do ciebie nie mam.- mruknął. Serio?

-To co w takim razie masz do Ashley'a? Zrobił ci coś?- uniosłam brew.

-Nie zrozumiesz.- machnął ręką.

-Czyżby... Wiesz, mimo swojego wieku znam życie. Więc nie traktuj mnie jak naiwnej dziewczynki.- prychnęłam.

-Tylko, że ty jeszcze jesteś dziewczynką.- zauważył. Już miałam coś odpowiedzieć, ale ktoś mi przeszkodził:

-Co ja ci kurwa, mówiłem?! Masz się do niej nie zbliżać!- warknął Ashley pojawiając się obok nas. Natychmiast zostałam przyciągnięta do jego boku.

-Uspokój się! Tylko rozmawiamy!- przewrócił oczami Chuck.

-Tak. Wszystko jest okej, Ash.- uśmiechnęłam się do niego uspokajająco.

-Idziemy do środka!- basista zacisnął zęby, delikatnie mnie popychając. Jak go znam, to najchętniej pociągnąłby mnie tam z całej siły. Bez słowa poszłam z nim na górę, do sypialni. Ledwo zamknął za nami drzwi, wyrwałam się mu.

-O co ci chodzi?!- syknęłam.

-O nic! Nie chcę, żebyś z nim gadała!- rzucił kurtkę na łóżko.

-Przeprosił mnie.- wyjaśniłam.

-I uwierzyłaś mu?! Jesteś bardziej naiwna, niż myślałem.- zaśmiał się.

-Słucham?! Niby czemu miałby kłamać?- oburzyłam się.

-Bo mnie nienawidzi i zrobi wszystko, byleby mnie sprowokować.

-Jak sam zauważyłeś, nienawidzi ciebie. Nie mnie!- zaczynałam się denerwować.

-Skąd masz tą pewność? Bo ci powiedział?! A nie pomyślałaś, że zrobił to po to, bo coś od ciebie chce?- Purdy uniósł do góry brew.

-Co masz na myśli?- zmrużyłam oczy.

-To, że może skoro z Kiną mu się nie udało, to próbuje przelecieć ciebie!- podniósł głos.

-CO?! Ty się słyszysz w ogóle?- jego słowa zrobiły na mnie wręcz piorunujące wrażenie.

-Widziałem, jak na ciebie patrzy. A ty też nie jesteś lepsza. Tak strasznie go bronisz. Szkoda tylko, że zapominasz o kontrakcie!- wysyczał. To było dla mnie za wiele.

-Dupek!- warknęłam, strzelając mu z liścia. Następnie wyleciałam na korytarz, kierując się na dół...

******************

Dobra, dobra, zaraz mi powiecie, że metody Ash'a na traumę są niemożliwe. Ale specjalnie szperałam w necie na ten temat i okazuje się, że na niektóre to działa. A już na pewno pocałunki działają na histerię. Ja jestem tego dowodem:P I Ann uderzyła Purdy'ego! Kto się cieszy ze mną?! Ok, wiem, że za słabo, no ale nie przesadzajmy.
Co do Waszych opinii na temat ich wzajemnego przyciągania się: na pewno na siebie oddziałują. To niezaprzeczalny fakt. A co myślą? Hmm, tego to nawet ja nie wiem. Obydwoje mają trudne charaktery. Poza tym, istnieje taki termin jak miłość i nienawiść. Tu miłości nie ma, ale chyba każdy ma w swoim towarzystwie taką osobę, która ma w sobie coś takiego, co sprawia, że jej nie lubimy. Tak na marginesie: Juliet i Andy też się najpierw lubili, potem nie, a teraz jaka miłość... Ale nie porównujcie tego do Ash'a i Ann:D
I jakby ktoś nie przyuważył, bo tempo dodawania komentarzy jest błyskawiczne, to odpowiedziałam pod poprzednim rozdziałem, niektórym osobom. Jeśli chcecie ze mną bardziej dyskutować, to zapraszam na fb, albo mail;) Już i tak konkretnie mieszam moje życie prywatne z internetowym...
Noo, a teraz idę pisać i udawać, że to wcale nie jest tak, że nie lubię Ash'a. Oczywiście, że go uwieeelbiam♥ Bo oczywiście wczoraj, Anka zamiast pisać, to brnęła w jego życie prywatne i przy okazji poznała niektóre fakty, o których nie chciała wiedzieć. Nie pytajcie czemu, ja jestem dziwna. Niektóre wiedzą, o co chodzi;) Co nie?

!!! 27 komentarzy=Nowy rozdział !!!