Rozdział 63

PIOSENKA NA DZIŚ

Kilka dni później, środa.

Chłopcy ciężko pracowali na planie filmowym, a ja tymczasem jeździłam z wytwórni do szkoły i tak w kółko. Dodatkowo Jon chciał, żebym towarzyszyła mu na jakimś biznesowym spotkaniu. Które było dzisiaj... Oczywiście musiałam wyglądać, jak rasowa asystentka. Na szczęście spotkanie szybko się skończyło. Miałam trochę czasu, więc postanowiłam zobaczyć, jak idą prace nad filmem. Zgarnęłam ze sobą Jason'a. Niech patrzy i się przyzwyczaja. Jeszcze jakby tego było mało, zespół grał dzisiaj koncert. Była godzina 14, a ja już miałam dość. Od 7 siedziałam w szkole, potem załatwiałam papierkową robotę w związku z płytą, która była prawie gotowa. O 12.30 odbyło się to całe zgromadzenie szefów w wytwórni. A wieczorem na 20 koncert. Czyli spać pójdę koło północy. Kurwa! Jak ja wytrzymam do tej godziny?

-Jason powiedz, że na jutro nic nie mamy.- odezwałam się błagalnie do chłopaka, który siedział obok, na miejscu pasażera.

-Nic. Jutro tylko chłopaki dalej kręcą sceny, a wieczorem mają wpaść do studia, na ostateczne przesłuchanie płyty, po pierwszym masteringu.- wyrecytował. Starał się, to musiałam przyznać.

-Alleluja! Jeszcze kilka takich dni i padłabym trupem.- westchnęłam, skręcając w jedną z ulic.

-Co czeka nas dalej?- spytał Potter.

-Premiera singla, teledysku, filmu, a na końcu płyty. Singiel ma wyjść jakoś na samym początku grudnia. Teledysk, jeśli zdążą, 12 grudnia, film przed świętami, a płyta w przyszłym roku. Plus kilka koncertów teraz.- wyjaśniłam.

-Okeej. A ja się cieszyłem, że będę mieć trochę spokoju.- Jason zrobił facepalm.

-Spokoju?! Człowieku, odkąd ja z nimi pracuję, czyli jakieś kilka dobrych miesięcy, nie znam tego słowa. ZAWSZE coś się dzieje. Poza tym to, czego teraz doświadczasz, to nic w porównaniu z... choćby trasą.- machnęłam ręką.

-Serio?! To jak ty sobie z tym wszystkim radzisz?- zdziwił się.

-Mhm... Generalnie, w chwilach zwątpienia patrzę na chłopaków. Przez całą trasę muszą dawać występy na równym, wysokim poziomie, bo przecież żaden koncert nie może być gorszy. W takich momentach uświadamiam sobie, że mój wysiłek jest niczym w porównaniu do ich.- zamyśliłam się lekko, jednak po chwili dodałam: -Tylko nie waż się im tego mówić! Wyprę się wszystkiego! Jeszcze im się w głowach poprzewraca.

-Spoko. Będę trzymał buzię na kłódkę.- obiecał chłopak. Zaparkowałam na wolnym miejscu parkingowym i wysiadłam z auta. Skierowaliśmy się na plan zdjęciowy, który znajdował się niedaleko. Na obrzeżach LA były dzikie tereny, które z powodu dużych ilości piasku przypominały pustynię. Z daleka można było dostrzec kilkudziesięciu ludzi, kręcących się wokół. Nagrywali teraz sceny ze statystami. Podeszłam na paluszkach do chłopaków, którzy teraz siedzieli na krzesłach, koło kamer.

-I jak tam?- mruknęłam, stając za nimi.

-Dobrze.- odwrócił się w moją stronę Ashley. Zlustrował mnie z góry na dół, po czym złapał za nadgarstek i lekko przyciągnął do siebie, sadzając na swoich kolanach. Taa, mogłam się wcześniej przebrać, ale nie miałam kiedy. Siedziałam z grzecznie złączonymi kolankami, jak cnotka. Purdy uniósł mnie trochę, mocniej do siebie przytulając. Dzięki temu miałam więcej miejsca. W skupieniu oglądaliśmy, jak kręcą kolejne sceny. Po kilkunastu minutach przyszedł czas na chłopaków. Poszli z reżyserem w odpowiednie miejsce, żeby się ustawić, a ja tymczasem podsiadłam ich z Jason'em.

-W życiu nie byłem na planie filmowym.- zachwycał się chłopak.

-Taa. Ja też nie. To znaczy byłam, ale ominęło mnie kręcenie.- mruknęłam, przeglądając papiery. Codziennie przez moje palce przelatywały kilogramy makulatury. Bywało to nużące, ale jednocześnie dość łatwe, więc nie marudziłam. Jakoś nie lubię się przemęczać...

Nie wiem, ile czasu tak pracowaliśmy, ale czułam, że mam dość. Gdy zamykałam oczy, wciąż widziałam te wszystkie literki i cyferki. W końcu zbuntowałam się i wrzuciłam wszystkie papiery do torby. Poszukałam wzrokiem chłopaków. Nie mam pojęcia, co oni robili, ale powiedzmy, że pracowali. O ile stanie i śmianie się to praca...

Obserwowałam ich z założonymi rękami. Po pewnym czasie reżyser oznajmił, że na dziś koniec. Nareszcie!

-To co robimy?- spytał Jake, podchodząc razem z chłopakami do nas.

-Ja jestem głodny!- zawołał od razu CC.

-Ja też! Jedziemy na obiad?- zaklaskał w dłonie Biersack.

-Chcecie jechać w tej charakteryzacji?- uniosłam brew.

-A czemu nie?- wzruszył ramionami Ash.

-Okej. Ale jakby coś, to się do was nie przyznaję.- poddałam się.

-Małpa! Przecież ty nas kochasz, nie wyprzesz się.- objął mnie ramieniem Jinxx.

-Ej w sumie, Jeremy, ona ma rację. Wyglądamy trochę dziwnie. To znaczy ty. Jeszcze się ludzie wystraszą.- podrapał się po głowie Jake.

-Wal się Pitts! Będziesz się chciał poprzytulać!- warknął Ferguson, pokazując mu fuck'a. Zaśmiałam się, wyjmując z torby duże opakowanie chusteczek do demakijażu. Rzuciłam tym w nich.

-Doprowadźcie się do porządku, bo nie chcę się najeść wstydu. Idziemy.- zakomenderowałam i skierowałam się powoli w stronę aut. Nie chciałam mieć pełno piasku w butach... W pewnej chwili poczułam, jak się unoszę. Pisnęłam wystraszona. To Andy wziął mnie na ręce. Oplotłam go ramionami za szyję. Szliśmy tak kawałek, gdy nagle zakręcił nas dookoła. Zaczęłam się śmiać. -Andy postaw mnie głupku!

-Nie.- pokazał mi język, lekko mną podrzucając. CC z Ash'em też się wygłupiali.

-Jestem ciężka! Taki szkielet, jak ty, jeszcze zrobi sobie krzywdę!- zaprotestowałam.

-Ja magazynuję siłę w kościach.- Biersack wyszczerzył się do mnie. Na szczęście byliśmy już na parkingu, więc chwilę później zostałam postawiona z powrotem na ziemię. Odetchnęłam z ulgą.

-Chcesz prowadzić?- rzuciłam mu kluczyki od mojego auta, które złapał w locie.

-Jasne.- puścił mi oczko.

-Ej! Czemu on, a nie ja?!- oburzył się Ashley.

-Bo ty jesteś takim samym piratem drogowym, jak ja. Wolę nie ryzykować.- powiedziałam zgryźliwie.

-A ja ci moje auto dałem!- prychnął.

-Ale ja nie jestem tobą.- posłałam mu cwany uśmieszek.

-Okej. W takim razie siedzisz ze mną z tyłu.- złapał mnie za łokieć.

-Niby z jakiej racji?!- warknęłam.

-Bo chcę sobie pomacać.- odparł bez zająknięcia. Zespół wybuchnął śmiechem. W tym momencie najchętniej bym mu przywaliła, ale był przecież Jason... Przewróciłam zła oczami. Ash otworzył mi zadowolony drzwi, podając rękę. -Zapraszam madame.

-Mademoiselle, jak już.- mruknęłam, wsiadając. Gitarzyści i CC jechali samochodem Jinxx'a. Rozsiadłam się wygodnie na kanapie. Z drugiej strony wyłożył się Purdy. Przyglądał się intensywnie moim nogom. Uniosłam brew, pytając cicho: -Co ty robisz?

-Podziwiam.- westchnął.

-To przestań.

-Czemu? Dotykać nie mogę, to niech się chociaż napatrzę.

-Jesteś walnięty.- powiedziałam.

-Nie. Jestem tylko facetem.

-Aha. To ja, jako kobieta co niby powinnam robić?- zaciekawiłam się.

-Hmm... Ciągle chcieć się przytulać i w ogóle na mnie wisieć.- odpowiedział po namyśle.

-Hahhaahaha to wychodzi na to, że pracuję z dziewczynami.- roześmiałam się. Purdy tylko burknął coś pod nosem, odsuwając się. Księżniczka strzeliła fochem.

Kilka godzin później.

Załatwiałam papierkową robotę w klubie, czekając na występ chłopaków. Jason robił za mojego posłańca. Skierowaliśmy się do garderoby chłopaków. Od razu można było zauważyć, że im się nudzi.

-Ash? Co ty robisz?- spytałam powoli.

-Ogień.- zaśmiał się, psikając swoim lakierem do włosów w kierunku zapalonej zapalniczki. Musiał się już jakiś czas tak bawić, bo wszędzie śmierdziało lakierem i trochę dymem.

-Masz farta, że nie ma tu czujnika dymu. Skończ to, jutro zapiszę cię do przedszkola.- wyrwałam mu puszkę z ręki.

-Lepiej nie, tylko zdemoralizuje te biedne dzieci.- wyszczerzył się Jinxx, stojąc obok.

-A ty się przymknij. Przecież podobno jesteś taaaki odpowiedzialny, a na co im pozwalasz?- popukałam go paznokciem w pierś.

-Gdzie moja zapalniczka?- rzucał się Andy. Gorzej niż w zoo. Serio.

-Skończyliście już makijaż?- spytałam zmęczona, rzucając w wokalistę wcześniej wymienioną rzeczą.

-Prawie. Jeszcze tylko domaluję usta.- Purdy podniósł tyłek z kanapy, kierując się do kosmetyczki.

-Że ci się chce. Ja na twoim miejscu zatrudniłabym do tego jakąś fankę. Jarałaby się potem, że dała ci buziaka.- mruknęłam.

-Dobry pomysł, tylko taka małolata z wrażenia jeszcze by umazała, zamiast udekorować, mój policzek.- stwierdził, wyciągając pomadkę i pędzelek.

-To niech ci Andy da buziaczka.- wyszczerzyłam się.

-Ale właściwie, to czemu ty tego nie zrobisz? Przecież chodzicie ze sobą.- zwrócił się do mnie Jason.

Kurwa! Zapomniałam o jego obecności...

-Właśnie!!! Dlaczego nie?! Noo, kociaku?- uniósł brew Ash. Powstrzymałam się od popukania się w czoło.

-Ja nie umiem tak ładnie.- burknęłam, hamując wściekłość.

-Bo nie próbowałaś. Najwyżej potem się poprawi. Łap i jazda!- rzucił we mnie szminką, którą szybko złapałam w locie. Zacisnęłam zęby, podchodząc do dużego lustra. Jak ja nienawidzę facetów!!! Mocno i starannie pomalowałam usta krwistoczerwoną pomadką.

-Chodź tu!- syknęłam do basisty. Purdy podszedł do mnie, zadowolony z siebie, po czym lekko się pochylił, żebym nie musiała stawać na palcach. Złapałam w dłonie jago twarz i wycisnęłam mu na policzku soczystego buziaka, który z romantyzmem miał tyle wspólnego, co nic. Odsunęłam się po chwili, oceniając swoje dzieło. -Mówiłam, że nie umiem.

-Masz za pełne usta.- przyjrzał się swojemu odbiciu w lustrze, basista. Następnie odwrócił się w moją stronę, też dając mi buziaka. -Zaoszczędzisz na botoksie.

-Ja nie jestem jak twoje psiapsiółki, które wstrzykują sobie wszystko, gdzie się da.- warknęłam.

-Na szczęście.- usłyszałam jego ciche mruknięcie. Rzuciłam mu zdziwione spojrzenie, ale kompletnie się na mnie nie patrzył. Co ten celibat z nim zrobił... Chłopcy musieli już iść zacząć koncert. Pozwoliłam Jason'owi popatrzeć na nich. Niech zrozumie, z kim pracuje. Sama wyłożyłam się na kanapie, ubrana w bluzę Ash'a. Garderoba była świetnie wyciszona, więc postanowiłam spróbować się przekimać. Miałam ponad godzinę dla siebie. Kilka chwil później już spałam.

Perspektywa Ashley'a.

Wpadliśmy po skończonym koncercie do garderoby. Szedłem za Jake'iem i mało się w niego nie wjebałem, gdy gwałtownie zahamował. Zajrzałem mu przez ramię. Na kanapie spała ruda. Ubrana w moją bluzę. Super. Wyminął nas Potter, kierując się do stolika. Zebrał stamtąd markery i najciszej, jak tylko umieliśmy, wyszliśmy z pokoju, kierując się do fanów. Na zewnątrz czekała już spora grupa. Na nasz widok fanki znowu zaczęły piszczeć. Ja pierdolę! Kiedyś pękną mi bębenki w uszach. Okej, potrafię zrozumieć, że nas kochają i tak dalej, ale czy te gówniary nie mogą się zachowywać, jak ludzie, a nie napalone hotki? Tym bardziej, że dopiero na koncertach dostawały małpiego rozumu. Na co dzień pewnie były normalne. I ja musiałem z nimi rozmawiać... To znaczy, nie narzekam, czy coś, bo było też wiele miłych dziewczyn, które miały mi do powiedzenia coś więcej niż „Kocham cię Ash. Ożeń się ze mną!”. Jeszcze tym piskliwym głosikiem. Brrr. Nie potrafiłbym się związać z taką fanką. Owszem, fajnie by było, gdyby moja dziewczyna lubiła Black Veil Brides, ale jednak bez przesady. Zresztą połowa z tych dziewczyn chciałaby mieć takiego Ashley'a, jaki jest na koncertach, czy w mediach, a nie tego na co dzień. Zawsze tak było. Laski mnie podrywały, proponowały różne rzeczy i wszystko było cacy, dopóki nie poznały mojej drugiej strony. Wtedy nagle się traciły. Jak za pomocą jakiejś czarodziejskiej różdżki... Z każdym koncertem robiłem się coraz bardziej nieufny. Bo jak wśród tych tłumów poznać tą odpowiednią? Wszystkie nowo poznane laski były tylko na jedną noc. Z jednej strony fajnie, bo miałem darmowy, całkiem niezły seks, ale z drugiej nie chciałem mieć za dziewczyny laskę, która od razu pakuje się obcemu facetowi do łóżka. O kobietę facet powinien się starać. W końcu o to chodzi w pierwszej fazie związku. Długie i zdeterminowane zdobywanie drugiej połówki. Kurwa! Co mnie tak wzięło na filozofowanie? To pewnie ten brak seksu. Tak stary. Okłamuj sam siebie. Wmawiaj sobie, że wcale nie chcesz prawdziwego związku. Właśnie. Prawdziwego. Z prawdziwą dziewczyną. Ann, choć kompletnie nie w moim guście, czasem wizualnie nawet pasowała. Gorzej z charakterem. Poza tym, była za młoda. A ja nie mam czasu na niańczenie... Przybrałem na twarz mój firmowy uśmiech i poszedłem podrywać fanki.

-Ashleey umówisz się ze mną?- spytała jedna z nich. Zlustrowałem ją spojrzeniem. Toż to dziecko!

-No wiesz, mam dziewczynę.- puściłem jej oczko. Bo niby co mam jej powiedzieć? Coś tam gadały, jedna przez drugą, ale niespecjalnie się w to wsłuchiwałem. Wszystkie teksty brzmiały podobnie. Przesunąłem się trochę w prawo, zapozowałem do zdjęć, podpisałem się na kartkach.

-Ash gdybyś mógł wypowiedzieć jedno życzenie, co by to było?- spytała kolejna. Spojrzałem na nią zaskoczony. Uśmiechnęła się delikatnie. Taak. To była ta „normalna” fanka.

-Chciałbym, żeby każdy człowiek był szczęśliwy.- odparłem po namyśle.

-I akceptowany przez społeczeństwo.- dodał Andy, pojawiając się obok.

-Ooo dobrze powiedziane.- kiwnąłem głową, obejmując go ramieniem.

-Okej. Miło was było spotkać, ale niestety musimy już iść.- powiedział smutno Andy.

-Nieee.- dobiegło nas chóralne jęknięcie.

-Serio. Padamy na twarz. Ale na pewno jeszcze nie raz się spotkamy. Trzymajcie się.- uśmiechnął się do nich Jinxx. Skierowaliśmy się z powrotem do garderoby. Ann nie poruszyła się na milimetr, ciągle śpiąc. Wzruszyłem ramionami, kolejny raz dzisiaj zmywając makijaż. Szybko się przebrałem w inne ciuchy.

-Ej, ktoś musi ją obudzić.- zauważył CC. Oczy wszystkich spoczęły na mnie.

-Niby czemu ja?!- syknąłem, korzystając z okazji, że nie ma tutaj Jason'a.

-Bo tylko ciebie nie bije.- wzruszył ramionami Jake. Jak nie umieją nikogo budzić, to co się dziwią. Westchnąłem ciężko, kucając obok kanapy.

-Mała, pobudka.- mruknąłem cicho, odrzucając jej włosy do tyłu. Powoli otworzyła oczy. Była taka słodka, gdy była zaspana. Podałem jej dłoń, pomagając wstać. Przeciągnęła się powoli, po czym zawołała Potter'a, który pojawił się znikąd.

-Załatwiłeś wszystko?- spytała, ziewając.

-Tak.

-Super.- kiwnęła głową, przekładając sobie torbę przez ramię. Następnie jak gdyby nigdy nic, wtuliła się we mnie. Zastygłem w bezruchu, zszokowany, ale szybko się ogarnąłem. Objąłem ją jednym ramieniem. Przecież mamy udawać szczęśliwą parkę. Staliśmy tak chwilę czekając, aż ogarnie się reszta. Następnie w ciszy, wciąż przytuleni, skierowaliśmy się do naszego busa. Tam An wyłożyła się na moim ramieniu i znów zasnęła. Chyba musiała być padnięta, bo w podróży zwykle zasypiała ostatnia, o ile w ogóle. Kierowca wysadził nas pod domem, a sam z Jason'em jechał pod wytwórnię. Nie chciałem kolejny raz budzić małej, więc wziąłem ją na ręce. Gdy niosłem ją do sypialni, miałem dziwne wrażenie, że jest ciut lżejsza, niż ostatnio. To znaczy, nie odczuwałem takiego wysiłku, jak zwykle. Hmm. Pewnie mi się zdaje. Ułożyłem ją delikatnie na materacu, ściągając wcześniej jej torbę i kowbojki. Przykryłem kocem i skierowałem się do siebie. Nie byłem głodny, za to padałem na twarz. Szybko wskoczyłem pod prysznic, próbując z siebie zmyć resztki makijażu i potu. Pierdolę, na następną trasę daruję sobie taki make up. Za dużo zachodu. I tak jestem przystojny bez. Założyłem jakieś krótkie spodenki i rzuciłem się na łóżko. Spać!

Następny dzień, czwartek. 15 listopada.

Obudził mnie jakiś huk na dole. Pewnie Andy znowu się o coś wyjebał. Muszę mu powiedzieć, żeby się ubezpieczył od nagłych, nieszczęśliwych wypadków. Odwróciłem się na drugi bok i mało nie padłem na zawał. Obok mnie spała Ann! W dodatku, przytulała misia. Mojego misia. Kurwa! Skąd ona go wytrzasnęła?! Taak. Mam własną maskotkę. Nie śpię z nią. Po prostu ją mam. Zresztą, jak reszta zespołu. Załamałem się. Już słyszę jej przytyki. Ja pierdolę! Mogłem to lepiej schować. Usłyszałem kolejny huk. Okej. Teraz wstał CC. Przy okazji budząc małą. Rozejrzała się nieprzytomnie po pokoju, po czym uśmiechnęła się do mnie. O fuck! Ona się uśmiechnęła! Szczerze! Do mnie! Widać, że jeszcze niezbyt kontaktuje. Inaczej nie wykonałaby dobrowolnie takiego gestu w moją stronę.

-Hej.- mruknęła, wtulając się bardziej w poduszkę.

-No hej. Co ty tu robisz?- spytałem. W nocy raczej burzy nie było.

-Miałam koszmar. Ale na szczęście nie musiałam cię budzić. Znalazłam zastępstwo.- wskazała na maskotkę.

-Aha.- kiwnąłem niepewnie głową.

-Nie wiedziałam, że masz swojego pluszaka.- uśmiechnęła się lekko. Zaraz się zacznie.

-No mam. Ale nie używam.- wzruszyłem ramionami.

-Ma ładne oczka. I w ogóle jest milusi. Ja mam w swoim domu kilka maskotek, ale żadnej ze sobą nie przywiozłam.- pogłaskała po pyszczku misia. Chwila! Nie śmieje się?! Rozchorowała się czy co?

-Masz maskotki?- zdziwiłem się.

-Owszem. Czasem fajnie się do czegoś przytulić.- spojrzała na mnie poważnie.

-Taaak. Okej. Idę się myć, trzeba sprawdzić czy ci dwaj co się tak tłukli, jeszcze żyją.- podniosłem się z materaca. Musiałem dorwać chłopaków, przed Ann. Mieliśmy dla niej tak jakby niespodziankę, a jeszcze nie ustaliliśmy szczegółów...

Perspektywa Ann.

Kilka godzin później.

Siedziałam w salonie, ucząc się. Chłopaki nagrywali film, a ja miałam wolne. Dopiero potem miałam pojawić się w studiu. W pewnym momencie zadzwonił domofon. Zwlokłam się z kanapy, wychodząc na korytarz. Po chwili na progu pojawił się Joe Flanders. Kuzyn Ands'a. Kręcił coś w stylu filmu dokumentalnego, pokazujący zespół podczas nagrywania płyty. Zaczęli to, zanim ich poznałam.

-Joe? Co ty tu robisz?- zdziwiłam się, zapraszając go do środka. To było nasze drugie spotkanie w życiu.

-Kończę już nagrywanie filmu i chciałem ci pokazać poszczególne sceny, bo nie wiem, czy się nadają.- odparł, rozsiadając się na kanapie.

Przyniosłam mu sok.

-Aha. Ale ja się na tym nie znam.- zauważyłam.

-Wiem, tylko po prostu musi to ktoś przejrzeć przed zmontowaniem, bo nie wiem, czy nie nagrałem czegoś, co ma pozostać tajemnicą.- wyjaśnił.

-Aaa. O to chodzi. To pokaż, co tam masz. Mam nadzieję, że mnie nigdzie nie ma!- rzuciłam mu zaniepokojone spojrzenie.

-Niee. Przecież obiecałem. Zostało jeszcze kilka scen do zrobienia, ale jak coś, to cię ominę.- uspokoił mnie. To miał być dokument o chłopakach. Nie o mnie. Już i tak zrobiłam się bardziej popularna przez mój „związek”. Wrzucam sobie tweet'a do moich znajomych, a tam kilkadziesiąt komentarzy od fanek BVB. Nienawidzę, jak ktoś mi się wpierdala do życia. Przez to muszę teraz dwa razy myśleć, zanim coś napiszę. Przy okazji dorobiłam się własnych hejterów. Teksty, że nie zasłużyłam na Ash'a są na początku dziennym. Taaak. Gdyby tylko te dziewczyny znały prawdę. I prawdziwego Ashley'a. Oboje jesteśmy siebie warci.

-Ahaha to jest dobre! Czemu ja tego nie widziałam? Muszę zacząć spędzać z nimi więcej czasu.- śmiałam się, oglądając fragmenty filmu.

-Ej słyszałem, że macie na cały dzień jechać do Malibu.- powiedział w pewnym momencie Joe.

-No dziś dowiem się na 100%, czy to prawda. Nie mogę im nic powiedzieć, póki nie będę pewna.- podrapałam się po głowie.

-Zastanawiałem się, czy tam nie dokręcić końcówki.- chłopak spojrzał na mnie.

-Dobry pomysł. BVB na urlopie. To zadzwonię ci potem. Albo w sumie, możesz jechać ze mną do studia.- wzruszyłam ramionami.

-Okej. To co, jedziemy już teraz?

-Dobra. Chłopaków jeszcze tam nie ma, ale to najwyżej zamówimy sobie pizze.- wstałam.

-A oni będą zdychać z głodu!- ucieszył się Flanders.

-Niee no, bez przesady. Zrobię im dzień dziecka i też zamówię. Napiszę do Jason'a, żeby mi dał cynk, jak już będą kończyć.- spakowałam swoje rzeczy do torby i wyszliśmy z domu. Zamknęłam drzwi na wszystkie zamki, włączyłam alarm i wsiadłam do auta Joe'go.

Leżałam na kanapie w moim biurze. Joe zajął miejsce za biurkiem, bo stwierdził, że chce się poczuć „jak szef”. Z tym to raczej do gabinetu Jonathan'a, a nie tu... W pewnej chwili drzwi otworzyły się z hukiem i do pokoju wpadli Brides'i.

Rzucili się na kanapę, a że ja na niej byłam, wylądowali na mnie.

-Auu! Kurwa! Złaźcie ze mnie, grubasy!!!- wydarłam się, próbując ich z siebie zrzucić. -Bo nie dostaniecie pizzy!

-Pizza?! Gdzie?!- natychmiast się podnieśli.

-Za chwilę będzie. Siadajcie na dupie i się ogarnijcie!- syknęłam, rozmasowując sobie nogę.

-Joe?! Co ty tu robisz?- zdziwił się Andy. No szybko się skapnął...

-Siedzę. Omawiamy z Ann dokument o was.- wyjaśnił chłopak.

-Spoko. Gdzie ta pizza?- niecierpliwił się CC.

-Idź na dół zobacz. Może już w sekretariacie czeka dostawca.- podpowiedziałam. Perkusista z wokalistą wylecieli, jakby się kurzyło.

-Weź te nogi.- mruknął Ash. Podniosłam je posłusznie, by po chwili oprzeć je na jego kolanach. Z drugiej strony Jinxx lekko podniósł mnie do siadu i wrył się koło mnie. Usiadłam wygodniej, przytulając się do oparcia kanapy. Po chwili wrócili chłopcy, dumnie dzierżąc w rękach pudełka kartonowe. Rozdali je gitarzystom i zaczęli jeść. Ashley zrobił sobie stolik z moich nóg.

-Nie za wygodnie ci?- uniosłam brew.

-Jest okej. Ciesz się, przynajmniej ci ciepło w nóżki.- puścił mi oczko.

-Aha. Tylko, że mi wcale zimno nie było. To takie słodkie, jak się o mnie troszczysz.- westchnęłam teatralnie.

-Taaak. Chcesz gryza?- machnął mi przed twarzą kawałkiem pizzy.

-Nie dziękuję. Już jadłam. Ale ty jedz, bo jakoś ostatnio schudłeś.- stwierdziłam.

-To samo mogę powiedzieć o tobie.- rzucił mi zagadkowe spojrzenie.

-Nie wiem, o czym mówisz.- mruknęłam.

-Czyżby? Okej. To nie jest dobry moment, ale pamiętaj, że przede mną nic się nie ukryje.- wrócił do jedzenia. Kurwa! Czy on wszystko musi zauważyć? Co z tego, że schudłam? To pewnie ze stresu. Ostatnio nie miałam cudownych dni. Nie pierwszy i nie ostatni raz, gdy spada mi waga. Norma. Obserwowałam tych wariatów. Albo byli tak głodni, albo nie wiem. Brudzili się okropnie i jedli, jakby pierwszy raz w życiu robili to samodzielnie. Pokręciłam rozbawiona głową, gdy komisyjnie cała piątka poszła się myć. Śmiałam się razem z Flanders'em jak głupia. Po chwili wrócili, więc szybko się opanowałam.

-Ann! Bo mamy coś dla ciebie.- uśmiechnął się lekko Jake.

-Dla mnie?- zdziwiłam się.

-Owszem. Dziś jest pewnego rodzaju święto. I chcielibyśmy to uczcić.- puścił mi oczko Jeremy. Święto?! Kurwa! O czym znowu zapomniałam?!

**************

Rozdział i piosenka z dedykacją dla mojej kochanej Imperfecty. Nie sugeruj się tylko tytułem:P. Chciałam Ci jeszcze raz życzyć Wszystkiego Naj. I podziękować. Za wszystkie rozmowy, wsparcie, dyskusje, hejty i w ogóle za to, że Cię poznałam. Pamiętaj, jesteś cudowna i masz taka pozostać!

Co do rozdziału, to nie przejmujcie się końcówką, to nic takiego. Po prostu musiałam już przerwać. Jak widać, chłopaki w formie, wciąż mają dziwne pomysły.

Okej. Było miło, ale się skończyło. Jestem wkurwiona. I chyba każdy wie, dlaczego. Jedna osoba zrobiła mi spam i myśli, że ja jestem taka tępa, że tego nie widzę. Nie lubię, gdy robi się ze mnie idiotkę. Jeszcze jakby to chodziło tylko o mnie, ale Ty drogi anonimku oprócz próby oszustwa mnie, oszukujesz inne czytelniczki, które myślą, że skoro jest tyle komentarzy, to one już nie muszą pisać swoich. To druga taka sytuacja. Jeśli zdarzy się trzecia, to zrobię to, co chciałam zrobić od razu. Usunę bloga i nara. Bo ja go piszę dla siebie, nie dla Ciebie. Jest także możliwość zablokowania go, bądź komentarzy z anonima, ale to byłoby nie fair w stosunku do dziewczyn, które regularnie komentują, nie mając konta. Więc, jeśli pewnego pięknego dnia, nie znajdziecie tego bloga, wiecie komu dziękować.
Inna sprawa, ile razy mam powtarzać, że nie liczę komentarzy, które są bez podpisu? To takie trudne, czytać ze zrozumieniem? I nie pierdolcie, że nie wiecie jak się podpisać. Tak samo, jak komentarze typu: ok, nawet. Nie rozumiem sensu pisania czegoś takiego. Co to niby znaczy? Że się podobał? Czy był średni, ale "napiszę jej komentarz, żeby nie było". A może był do dupy? Tak ciężko to trochę uzasadnić? Jakoś w szkole nie macie problemu z pisaniem krótkich form wypowiedzi. A jeśli macie, to proponuję się cofnąć do początków podstawówki, bo tam tego uczą.
Jakiś anonim stwierdził, że nie rozumie, czemu pytam się ludzi o zdanie, skoro to mój blog. Grunt, że ja to rozumiem. Jakbyś nie zauważyła, nie pytam o jakieś ważne rzeczy. Powtórzę się po raz któryś, mam zaplanowaną tę historię już do końca. Od A do Z. A pytam się, bo chcę sprawdzić, czy odbieracie te rozdziały tak, jak sobie tego życzę. Co do pytań o zespoły, to lubię tu wsadzać różne epizody, które przedłużą to opowiadanie. Niestety większość, które ja słucham, tu się nie nadaje. To nie tak, że nie mam pomysłów. Bo mam ich setki. Tylko właśnie większość nie pasuje do tego fan fiction. Dlatego część oddaję koleżankom po fachu, aby mogły je użyć u siebie.
Dziś mam jakiś dzień żali, więc następną rzeczą, która mnie wkurwia (którą zresztą spowodował ten, co robił spam): narzekanie na długość rozdziałów i pytania o nowy. Mam propozycję. Znajdźcie mi 5 blogów o BVB, które mają tak długie rozdziały, jak u mnie, dodawane z taką częstotliwością. I ilością rozdziałów. Co do dodawania: wrzucałam na drugi dzień, po wypełnionym limicie. Jednak kilka osób uzmysłowiło mi, że jestem za dobra, bo wciąż wiele osób ma mnie w dupie. Wobec tego następny dodam, gdy będę miała taki kaprys. Mam swoje życie, kursy, problemy i inne projekty.
Jeśli ktoś poczuł się obrażony, to ma pecha. Może nie powinnam się przejmować byle czym, ale ten blog jest dla mnie ważny. Jak komuś coś się nie podoba, to niech spierdala. Wy nie musicie czytać, a ja publikować. I naprawdę, przestańcie mnie oszukiwać, bo ja prędzej czy później to zauważę. Jestem starsza od większości z Was, więc podejrzewam, że bystrość też mam lepszą.
Przypominam, jeśli komentujecie, to się PODPISZCIE!!! I zbudujcie jakieś poprawnie stylistycznie, zdanie. Kilkadziesiąt rozdziałów temu były takie osoby, które twierdziły, że nie potrafią pisać komentarzy. Cóż, teraz piszą jedne z dłuższych;) Czyli, jak się chce, to się da.
Na dzień dzisiejszy, to chyba wszystko. Nie próbujcie mnie prowokować. I nie sugerujcie się liczbą komentarzy, bo często jest tak, że ktoś napisze dwa, bądź ja komuś także odpiszę (niektóre osoby się z tego cieszą, że je tu zauważam). Czytam każdy komentarz. Naprawdę. Ale nie róbcie więcej spamu itp. bo nie mam czasu bawić się w moderatora.
Jeśli ktoś ma jakieś pytania, UZASADNIONE pretensje, może śmiało pisać.
MIW pojawi się za dwa rozdziały. Mój Rysiek razem z kolegami, już czeka na swój debiut♥ Będą uczciwe komentarze, będą nowe rozdziały. Proste.

!!! 27 komentarzy=nowy !!!