Rozdział 64

Coś słabo Wam to idzie. Żyjecie? :(
PIOSENKA NA DZIŚ

-Ann! Bo mamy coś dla ciebie.- uśmiechnął się lekko Jake.

-Dla mnie?- zdziwiłam się.

-Owszem. Dziś jest pewnego rodzaju święto. I chcielibyśmy to uczcić.- puścił mi oczko Jeremy. Święto?! Kurwa! O czym znowu zapomniałam?!

-Eee... Święto? A jakie? Bo wiecie, ja nie ogarniam zbytnio kalendarza.- powiedziałam powoli, intensywnie myśląc. Nie no, urodziny kogoś odpadają. Poza tym, powiedzieliby to inaczej...

-Wiesz jaki dziś dzień?- spytał Andy.

-Mhm. 15 listopada.

-Równo 5 miesięcy temu się poznaliśmy.- wytłumaczył CC.

-Aaa. To mamy to świętować? Ja myślałam, że bardziej rok, pół roku znajomości, czy coś.- zdziwiłam się.

-Noo najpierw tak mieliśmy zrobić, ale grudzień mamy zawalony robotą.- puścił mi oczko Jinxx. Tylko Ash się nie odzywał.

-Więc z tej okazji mamy dla ciebie mały prezent. Żebyś patrzyła na to zawsze wtedy, gdy cię wkurzymy.- Andy podał mi pakunek. Uniosłam brew, zdzierając papier. Nasze wspólne zdjęcie oprawione w ramkę. To było po jakimś koncercie podczas trasy. Stali w rzędzie, trzymając mnie na rękach. Zaśmiałam się cicho, przypominając sobie tamtą chwilę.

-Ahahah wyszliśmy tu jak debile. To znaczy wy, bo ja pięknie jak zawsze.- wyszczerzyłam się, wodząc palcem po ramce.

-Taak. Wmawiaj sobie. Czyli podoba ci się?- zmarszczył czoło Ash.

-Tak. Dziękuję.- uściskałam każdego z nich po kolei. W tym momencie zadzwonił mój telefon. Jonathan.

-Haaalo.- mruknęłam.

-Powiedz swoim podopiecznym, że jutro jedziecie do Malibu. Nara.- rozłączył się, zanim zdążyłam otworzyć usta.

-Super!- burknęłam.

-Co jest?- zmartwił się CC.

-Jon mnie wkurza. Mniejsza. Jutro jedziemy do Malibu. Świętować nagranie płyty. Noo, o ile jest gotowa. Więc ruszcie się do studia nagraniowego. Trzeba ją przesłuchać.- wypchnęłam ich z mojego biura. Andy złapał mnie za dłoń i pociągnął za sobą. Wzięli też Joe'go. W studiu czekali już na nas John, producent i inni ludzie pracujący przy płycie. Oczywiście siadłam tak, żeby przypadkiem nie znaleźć się na filmie. Po raz pierwszy miałam okazję przesłuchać płytę w całości. Po każdej piosence była robiona chwila przerwy, żeby ustalić ewentualne zmiany. Których już nikt nie chciał. Słuchałam tak tej płyty i z każdą chwilą coraz bardziej się w niej zakochiwałam. Czy to w ogóle możliwe jest?

Po wszystkim, ludzie gratulowali sobie nawzajem. Nawet Jonathan dołączył. Ja tymczasem stałam z boku, obserwując, jak wznoszą toast za koniec prac. Nie chciałam pić. Właściwie, to chciałam tylko wrócić do domu. Wyszliśmy na korytarz, kierując się do swoich pokoi. Mogliśmy już jechać.

-Ann, coś nie tak?- spytał Jinxx, obserwując mnie uważnie.

-Nie. Jest okej.- powiedziałam cicho.

-I jak podoba ci się płyta?- zaciekawił się Jake.

-Jest cudowna. Jak nie odniesie sukcesu, to zwątpię w ludzkość.- mruknęłam, wymuszając uśmiech. Serio, nie wiem, co się ze mną dzieje. Poszłam do mojego biura, po kurtkę i torbę. Za mną wślizgnął się Ash.

-Więc?- uniósł brew, stojąc z założonymi rękoma. On wszystko widzi. I nie daje się zbyć.

-Po prostu zrobiło mi się smutno. To nic.- założyłam kurtkę. Purdy podszedł do mnie, unosząc mój podbródek i uważnie przyglądając się twarzy. Sprawdza, czy nie ściemniam.

-Popatrz na mnie.- zażądał. Zrobiłam, co kazał. Westchnęłam ciężko, po czym wtuliłam się w niego. On jeden nie zadawał zbędnych pytań. Albo rozumiał, albo miał to gdzieś. Skutek był taki, że tylko przy nim starałam się udawać jak najmniej. Poczułam, jak oplata mnie ramionami.

-Musimy już iść.- mruknęłam, odsuwając się po chwili.

-Zaczynam się o ciebie martwić.- przechylił lekko głowę.

-Ty? Dlaczego?- zdziwiłam się.

-Sama się do mnie przytulasz. Jak nigdy.- prychnął.

-Mam tego nie robić?

-Niee. Po prostu to do ciebie niepodobne. Może coś cię bierze?- dotknął dłonią mojego czoła.

-Zabawne Purdy!- warknęłam. -Może mi odbija, ale do ciebie to jeszcze mi daleko!

-Ooo. No i taką cię znam. W końcu mówisz jak ty.- zaśmiał się.

-Dzięki. Ja tu próbuję być sobą, cokolwiek to znaczy, a ty tego nie doceniasz.- burknęłam, wymijając go i wychodząc na korytarz.

-Czeekaj. Przecież żartuję. Chodź, trzeba cię utuczyć.- dźgnął mnie w żebro, po czym pociągnął za rękę.

-A co ja zwierzę do uboju jestem, że trzeba mnie tuczyć?!- zaprotestowałam.

-Nie lubię przytulać kości. Poza tym sorry, ale już mamy w ekipie jednego kościotrupa. Ty masz inną rolę.- dołączyliśmy do chłopaków.

-Taak? Oświeć mnie.- przewróciłam oczami.

-Andy to ten idealny i chudy. Z cudownym głosem. Jake to ten zdolny i spokojny, Jeremy mądry z psychopatycznym spojrzeniem, CC zabawny i wiecznie głodny, a ja oczywiście przystojny badboy, obiekt westchnień fanek. Ty masz być wiedźmą. Wredną i seksowną jednocześnie. Kocicą. Wampem. Wybierz sobie, które określenie wolisz.- machnął ręką.

-Długo nad tym myślałeś?- wydukałam, wstrząśnięta.

-Owszem.- odparł dumnie.

-To na drugi raz nie myśl. To ci szkodzi.- pokręciłam głową.

-Na szczęście Annie, masz jeszcze nas.- objął mnie ramieniem Jake, odciągając od Ash'a, który teraz mordował mnie wzrokiem.

-O tyle dobrze. Tylko wy powstrzymujecie mnie przed zabiciem waszego kolegi.- puściłam im oczko.

-Dobra! Zejdź ze mnie. Robimy dziś grilla?- zmienił temat Purdy.

-Dziś?!- podniosłam głos.

-No, a niby czemu nie? Jest ładna pogoda.- wzruszył ramionami.

-Okej. Po prostu nie jestem przyzwyczajona do takich rzeczy w listopadzie.- zaakcentowałam ostatnie słowo.

-Co się dziwić, skoro mieszkałaś na jakiejś Syberii.- mruknął Jinxx.

-Nie przesadzaj! Do temperatur, jakie panują na Syberii, to Polsce jeszcze daleko.- wyszliśmy z budynku. Miałam już skierować się do auta Jake'a, ale ktoś pociągnął mnie za rękę dalej.

-Jedziesz ze mną kociaku.- mruknął znudzony basista.

-To my was samych zostawimy, gołąbeczki.- zaśmiał się CC.

Przewróciłam oczami. Usiadłam na miejscu pasażera w samochodzie Ash'a.

-No więc wróćmy do zasadniczego tematu. Schudłaś.- powiedział oskarżycielsko, ruszając.

-I co z tego?- odparłam obojętnie.

-To, że i tak jesteś szczupła. Nie powinnaś chudnąć bardziej.- syknął.

-Przecież jem normalnie!- warknęłam.

-To czemu jesteś lżejsza?

-Może przez stres? I ostatnie wydarzenia? A może to przez klimat i taki tryb życia?- wzruszyłam ramionami.

-Okej. Ale jak zauważę, że jeszcze mniej ważysz, to bardziej się tym zainteresuję.- spojrzał na mnie zły.

-Czemu ty się mną tak przejmujesz, co?- zdenerwowałam się. Nie lubiłam, gdy ktoś się o mnie troszczył.

-Tłumaczyłem ci to już. Poza tym, wciąż jestem twoim opiekunem prawnym.- przypomniał mi.

-Niestety.- burknęłam.

-Aż tak ci to przeszkadza?- spytał zimnym tonem. -Powinnaś się cieszyć, bo reszta skakałaby wokół ciebie dużo bardziej. Powstrzymuje ich tylko moje olewanie sprawy

-Ohh jakiś ty dobry. I nie chodzi o ciebie. Po prostu uważam, że nie potrzebuję niańki.

-I myślę, że to dlatego Jon wybrał mnie. Wiedział, że nie zamierzam cię niańczyć, bo nie zadaję się z takimi dzieciakami.

-Tak. Zapomniałam, że wciąż myślisz o mnie, jak o dziecku.- prychnęłam.

-A co? Zależy ci, żeby było inaczej?- uniósł brew.

-Na niczym mi nie zależy. Już nie.- rzuciłam mu ostre spojrzenie. Resztę drogi przebyliśmy w ciszy.

Jakiś czas później.

Leżałam na swoim łóżku, myśląc. Czy ja się pokłóciłam z Ashley'em? Przecież mieliśmy spróbować się przyjaźnić. Niby rozmawiamy normalnie, ale wtedy on nagle rzuca jakimś tekstem. Mam wrażenie, że próbuje mnie sprowokować. Albo zauważa, że za bardzo jest sobą. Nie rozumiem go. To jedyny facet na całym świecie, którego kompletnie nie ogarniam! Nie to mnie jednak martwi. Pytał, czy przeszkadza mi to, że ma mnie za gówniarę. Skłamałam. Przeszkadza. Nigdy nie przejmowałam się zdaniem innych, ale on... Chcę mu udowodnić, że nie jestem taka, jak wszystkie. Tylko po co? Przecież ja nawet nie wiem, czy go lubię. Zaczęłam traktować go, jak jakieś wyzwanie. Jestem jebnięta. Miałam już tak nie robić. Nie ranić uczuć innych. Ja raczej ich nie posiadam, ale to nie znaczy, że muszę krzywdzić wszystkich wokół. Miałam się zmienić. A wracam do starej siebie. To się nie skończy dobrze. Nigdy nie kończyło...

Wyszłam do ogrodu, gdzie urzędował zespół. Nawet na mnie nie zwrócili uwagi. Fajnie. Wyłożyłam się na drewnianej ławeczce, na której siedział Andy, nogi układając na jego kolanach. Dopiero wtedy na mnie spojrzał.

Połaskotał mnie lekko w podeszwę, puszczając mi oczko. Zaśmiałam się cicho. Andy był inny. Niby dorosły, ale dziecko. Czasem wyglądał, jak mężczyzna, a czasem jak nastolatek. Choćbym patrzyła w lustro.

Po chwili Jinxx i Ash przynieśli jedzenie i zaczęliśmy się obżerać. Czułam na sobie badawczy wzrok basisty. Pilnował, czy jem.

-Przestań się tak gapić! No chyba, że chcesz, żebym się udławiła.- powiedziałam zgryźliwie. Purdy nic nie odpowiedział, ale odwrócił wzrok. Coś z nim jest nie halo. Kątem oka zauważyłam, że CC na chwilę na opuścił. Gdy wrócił, towarzyszył mu Michael. Mój doradca.

-Mike?! Co ty tu robisz?- zdziwiłam się.

-Przyjechał dla mnie.- odpowiedział szybko Ashley. Uniosłam zdziwiona brwi. Czyżby Ash jednak chciał...? Obserwowałam, jak skierowali się w stronę domu. Okeeej...

-Ludzie, jutro jedziemy na plażę.- rozmarzył się CC.

-Niestety- burknęłam razem z Andy'm.

-Wy się nie znacie! Dobrali się kurwa, wiedźma i wampir.- machnął ręką Jake.

-Moja wina, że nie lubię leżeć plackiem na plaży?- oburzył się Biersack.

-Ann, a ty jakie masz wytłumaczenie?- uniósł brew Jeremy.

-Zapomnieliście, że nie umiem pływać?- burknęłam.

-A no fakt. Za to będziesz się opalać.

-Suuuper. Czekam na to niecierpliwie.- ironizowałam.

-Okej. Nie marudź, tylko przynieś drugi keczup.- powiedział Coma.

-A co ja jestem?!

-Kobieta.

-Śmieszne. Nie lubię was.- wstałam obrażona, idąc do domu. Na kanapie w salonie siedział Ash, rozmawiając z Michael'em. Albo raczej się wściekał.

-To nie ma sensu. Nie wyjdzie i tyle.- rzucił jakieś papiery na stół.

-Początek jest zawsze najgorszy. Ale gadałem z kilkoma osobami. To ma przyszłość.- tłumaczył spokojnie Mike. Skierowałam się do kuchni, do lodówki.

-Nie zaryzykuję aż tak!- warknął basista. Chciałam wrócić do chłopaków, ale zatrzymał mnie głos Mike'a.

-Ann pozwól na sekundę. Wytłumacz swojemu chłopakowi, że jest idiotą.- wskazał na niego ręką.

-O co chodzi?- spytałam znudzona.

-Sama zobacz.- Michael podał mi jakąś kartkę. Biznesplan. Przeleciałam ją pobieżnie wzrokiem. A jednak! Ash chce mieć własną linię odzieży.

-Noo nieźle. Da się na tym coś zarobić?- spytałam mojego doradcę.

-Da. I to całkiem niezłą kasę. Ale ten tu ma opory.

-Ashley, o co chodzi?- skierowałam się do chłopaka.

-O to, że nie zainwestuję tyle kasy. To za duże ryzyko.- schował twarz w dłoniach.

-Kto nie ryzykuje, ten nie zarabia. Ile jesteś skłonny wydać?- spojrzałam na niego.

-Z jakieś 65-70 % tego, co przewidział Michael.- mruknął. Zaczęłam intensywnie myśleć.

-A gdybym na przykład, tak hipotetycznie, chciała zostać twoją wspólniczką?- spytałam powoli.

-Co?!- podniósł gwałtownie głowę.

-No co? Ash, twoje projekty są dobre. Masz tyle fanek. Nie widzisz, że to może być czysty zysk? Dla obu stron, bo dziewczyny dostaną coś, co stworzyłeś z myślą o nich. Poczują się wyjątkowe.- zauważyłam.

-Ale to kupa forsy. Nie jest powiedziane, że się zwróci!- wstał zły.

-No i co z tego? Mike twierdzi, że są duże szanse. A ja mu ufam. Jeszcze nigdy, odkąd razem pracujemy, nie straciłam większej kwoty. Więc plan jest taki: ja się dokładam, w zamian za ileś procent udziałów. A gdy zarobisz to najwyżej je ode mnie odkupisz. Co ty na to?- zaplotłam ręce na piersi.

-Ann, ja nie wiem. To...- patrzył na mnie niezdecydowany.

-Okej. Michael, przepraszamy na chwilę. Ashley chodź.- złapałam go za łokieć i pociągnęłam do kuchni. -Co ty odpierdalasz?!

-Nic! Nie widzisz, że to inwestowanie kasy w niepewny biznes?!- machał rękami.

-Sam jesteś niepewny. Gdyby to było nieopłacalne, to Mike wybiłby ci to z głowy. Gdzie widzisz problem? Dasz tyle pieniędzy, ile chcesz, a resztę dołożę ja.- zauważyłam.

-Nie. Nie chcę twojej kasy. - zaprotestował.

-Ash jak ty mnie wkurzasz! Zachowujesz się jak baba! Udowodnij, że masz jaja!- złapałam się ostatniego argumentu. Zawsze na niego działa.

-Nie bierz mnie pod włos.- mruknął. Łamie się!

-Kochanie, łączy nas tyle umów i kontraktów. Jeden w tą, czy w tamtą, co za różnica? Poza tym to dobry układ. Jeśli sprzedasz mi część udziałów, nie będę mogła cię zabić, bo wtedy stracę pieniądze.- powiedziałam radośnie.

-Wariatka.

-Cykor.

-Dobra kurwa! Ja się nie dziwię, że ty nie masz prawdziwego chłopaka. Potrafisz wpędzić człowieka do grobu tym marudzeniem.- syknął.

-W końcu jestem kobietą. Ojj już przestań.- zaśmiałam się. Wróciliśmy do salonu.

-Przygotuj wszystko. Zdecydowałem się.- westchnął ciężko Purdy.

-Jak rozumiem, Ann będzie twoją wspólniczką? W takim razie, póki co, przygotuję inną umowę. W styczniu sprzedasz jej udziały. Gdy będzie pełnoletnia. Ja nie mogę w jej imieniu wejść w spółkę.- Mike pisał coś na kartce.

-No i fajnie. Wracam do ogrodu, bo się pewnie denerwują.- złapałam keczup i skierowałam się do reszty zespołu.

-Gdzieś ty była? W sklepie?!- oburzył się CC, podbiegając do mnie i wyrywając mi butelkę z ręki.

-W kosmosie kurwa.- syknęłam, opadając na ławkę.

-Fajnie było?- prychnął Jinxx.

-Za zimno. Dlatego wróciłam tak szybko.- przewróciłam oczami. Ja ich czasami tak cholernie nienawidzę!

Następny dzień.

Dojechaliśmy na tą pierdoloną plażę. Wszystko byłoby super, naprawdę, gdyby nie jeden szczegół. Muszę się rozebrać do kostiumu kąpielowego... Umrę ze wstydu. Jeszcze, jakbym za mało miała przejebane, to byłam tam JEDYNĄ dziewczyną. Kurwa no! Co ja takiego musiałam zrobić w poprzednim życiu, że los tak mnie karze?! Z miną męczennicy wlokłam się za chłopakami na plażę. Najpierw mieliśmy się trochę poopalać, czy coś, a potem obiad. Na później też mieli jakieś plany.

-Mała rusz się, nie będziemy czekać wiecznie!- popchnął mnie lekko Jake. Nie chciałam się rozbierać. Zwłaszcza, że wciąż miałam okropny ślad pod piersią. Na ramieniu był mniejszy, ale jego pokazywałam codziennie. No i schudłam. Przez to, że miałam dość szeroki rozstaw żeber, jak na kobietę, to teraz było je dość dobrze widać. Wyglądałam ohydnie. Chłopcy szli gęsiego, bacznie lustrując napotykane dziewczyny. Wczoraj zadzwoniły do mnie Ella i Sammi, przy okazji rozbawiając mnie, ponieważ stwierdziły, że mam założyć najbardziej skąpe bikini, jakie mam. Na moje pytanie, dlaczego, stwierdziły, że wolą, żeby chłopaki gapili się na mnie, niż na obce laski. Tylko zapomniały o jednej rzeczy. Mianowicie, chłopaki traktują mnie jak siostrę. Raczej nie będę przyciągać ich uwagi. Gdy powiedziałam to dziewczynom, odparły, że jeszcze mało wiem o życiu. Taak. Dotarliśmy do naszych leżaków. Rzuciłam torbę na jeden z nich. Po mojej prawej od razu usadowił się Ash. W kowbojskim kapeluszu wyglądał komicznie, no ale mu przecież tego nie powiem. Po lewej miałam naszego etatowego marudę. Westchnęłam ciężko, obserwując chłopaków, którzy teraz się rozbierali. Serio, ja chyba jestem oziębła, bo kompletnie nie zrobili na mnie wrażenia. Nawet Ash. Chociaż w sumie, to widzę go półnagiego prawie codziennie. Przyzwyczaiłam się chyba. Obiecałam dziewczynom, że zajmę ich facetów. Co by tu zrobić?

-A ty tak będziesz cały czas w ciuchach siedzieć?- zauważył obojętnie Jake. Westchnęłam ciężko, wstając. Zrzuciłam z siebie dżinsy i sięgnęłam do przydługiego podkoszulka. Z największą gracją, jaką potrafiłam z siebie wykrzesać, powoli go ściągnęłam i rzuciłam do torby. Chłopcy najpierw beznamiętnie na mnie spojrzeli, by po chwili zlustrować mnie uważnie od stóp do głów. Kurwa. Dziewczyny miały rację.

-To który nasmaruje mi plecy?- rzuciłam zalotnie. A co mi tam!

-JA!!!- ryknęła cała piątka.

-Ej, jestem jej bratem!- zauważył Andy.

-A ja facetem. Mam pierwszeństwo.- wycwanił się Ash.

-Seerio? Jak macie się o to kłócić, to sama sobie poradzę.- mruknęłam.

-Ale kociaku, tu nikt się nie kłóci. Dawaj to!- wyrwał mi krem z rąk. Odpięłam ramiączka stanika, bo chciałam opalić całe ramiona. Związałam włosy na czubku głowy, siadając na leżaku. Purdy usiadł za mną. Poczułam łaskotanie na szyi. W tym momencie usłyszałam jego głos przy uchu: -Zostało ci jedno pasemko.

-Aha.- złapałam je i schowałam pod gumką. Chwilę później poczułam na swoich plecach ciepłe dłonie basisty. Co i rusz zjeżdżał nimi na moje boki i biodra, ale jakoś nie protestowałam. No sorry, tu są ludzie. A on podobno jest moim chłopakiem. Nawet scen nie mogę robić. Do dupy taki układ. Czułam, że chłopak na siłę przeciąga tą chwilę. W końcu oderwał się ode mnie.

-Z przodu też?- spytał z nadzieją w głosie.

-Myślę, że tym razem sobie poradzę. Dziękuję, koochanie.- specjalnie przeciągnęłam to słowo.

-To teraz ty zatroszcz się o mnie.- wyszczerzył się, oddając mi krem. Wzruszyłam ramionami, pokazując mu, żeby się odwrócił. Zaczęłam kolistymi ruchami rozprowadzać po jego plecach krem.

-Tatuażom słońce nie szkodzi?- spytałam.

-Trochę tylko. Ale nie unikniesz tego. Patrz, masz teraz okazję do pomacania sobie moich mięśni.- puścił mi oczko, patrząc na mnie przez ramię.

-Nie jarają mnie twoje mięśnie.- powiedziałam obojętnie.

-Jak to?! Muszą! Nie ma innej opcji. Cóż, chyba będę musiał nad tobą popracować, żebyś zaczęła odpowiednio reagować na płeć przeciwną.- westchnął.

-Super. Okej. Gotowe. A teraz zjeżdżaj, chcę się położyć.- zepchnęłam go z mojego leżaka. Purdy burknął coś pod nosem, ale grzecznie zszedł. Ułożyłam się wygodnie na brzuchu, wkładając do jednego ucha słuchawkę. Andy jak zwykle coś pisał. On nic innego nie robi, tylko tworzy nowe teksty.

Opalałam się obserwując, jak Ash pływa na desce surfingowej. Tzn. próbował, ale nie było za dużych fal.

Reszta chłopaków też szalała w wodzie. Nawet Biersack dał się namówić i grał z nimi w piłkę. Ja nie miałam zamiaru się stąd ruszać. W pewnym momencie obok mnie usiadł jakiś koleś.

-Czemu taka piękna dziewczyna jest sama?- spojrzał na mnie zalotnie.

-Nie jestem tu sama.- uniosłam brew.

-Jakoś nikogo obok ciebie nie widzę. Dasz się zaprosić na drinka?- nie dawał za wygraną. Spięłam się w sobie, ale za wszelką cenę próbowałam się opanować. W końcu jestem w miejscu publicznym. Tu nic mi nie będzie.

-Nie jestem pewna, co na to mój chłopak.- odparłam sucho.

-Musi być totalnym idiotą, skoro zostawił cię tu.- uśmiechnął się.

-Ekhem! Mógłbyś nie siedzieć na moim leżaku?!- obok nas pojawił się Ash.

-Ooo ty jesteś jej chłopakiem?- koleś zupełnie się nie speszył.

-Owszem. Mam ci pomóc, czy sam się stracisz?- wysyczał basista.

-Doobra. Zrozumiałem aluzję. Skarbie, jeśli jednak zmienisz zdanie, znajdziesz mnie przy barze.- chłopak puścił mi oczko i odszedł.

-Skarbie?! Co to za facet?- wkurzył się Purdy.

-Skąd mam wiedzieć? Nie przedstawił się.- wzruszyłam ramionami, z powrotem się kładąc.

-Spuścić cię na chwilę z oczu i już się jakiś do ciebie dostawia.- pokręcił głową.

-To nie moja wina. Sami zaczepiają.- mruknęłam, przymykając oczy.

-Aha. Zamierzasz tak cały czas leżeć?- spytał po chwili.

-Owszem.- odpowiedziałam cicho. Było mi tak fajnie. Chciało mi się spać.

-Nie mogę cię cały czas pilnować.

-To sobie idź. Jestem duża.

-Niee. Mam lepszy pomysł. Trochę się zabawimy.- zaśmiał się.

-Chciałbyś. Daj mi spokój.- wyszeptałam. W tym samym momencie poczułam, jak się unoszę. Otworzyłam gwałtownie oczy.

-Ashley co ty robisz?! Postaw mnie!- krzyknęłam, łapiąc go za szyję.

-Hahaha nie. Idziemy się kąpać.- wyszczerzył się, idąc w stronę wody.

-Debilu przecież ja nie umiem pływać!!!- zaczęłam panikować. Widziałam, jak chłopaki nam się przyglądają.

-Wszystko pod kontrolą!- wydarł się do nich. -Kociaku, jesteśmy na plaży w Malibu. To grzech być tutaj, a nawet się nie zmoczyć.

-Idiota!

**************

 Rozdział z cyklu złote myśli i głupie pomysły Ashley'a P. Motionless'i na czele z moim chłopakiem Ryszardem zwanym przez znajomych Horror'em, będą w następnym.

Teraz trochę inna sprawa. Muszę Was zmartwić, bo nie mam pojęcia w jakiej częstotliwości będę dodawać rozdziały. Po raz kolejny moje życie się skomplikowało. Tym razem bardziej, niż zwykle. Nie zamierzam się tłumaczyć. Kto wie, ten wie. Jednak rodzina zawsze będzie u mnie na 1 miejscu, a sytuacja wymaga, żebym pokazała, że jestem dorosła i samodzielna. Staram się pisać coś w wolnych chwilach, ale ciężko mi to idzie, bo nie jest mi specjalnie do śmiechu. Co z tego, że wiem, co mam pisać, skoro moje myśli kręcą się wokół innych, znacznie poważniejszych spraw. Nie chcę zawieszać tego bloga, ale nie mam pojęcia, co będzie za np. dwa tygodnie. Jest mi niezmiernie przykro z tego powodu, ale tak czasami już jest. Mam tylko cichą nadzieję, że mnie nie opuścicie;) Wiem, jak wkurwiające są takie zawieszenia i postaram się tego nie zrobić, ale nic nie obiecuję.
Dziś jest sobota, więc życzę już tak na przyszłość, miłego tygodnia. Mój taki nie będzie, ale trudno. To się nazywa życie:) Limit zostawiam taki sam. Postaram się dodać, jak tylko coś mnie oświeci i dokończę rozdział. Take Care Sweethearts♥

!!! 27 komentarzy=nowy rozdział !!!