Rozdział 60

PIOSENKA NA DZIŚ

Drzewo genealogiczne do podglądu :P

-Więc, o czym nigdy z nikim nie rozmawiasz?- Ashley pociągnął mnie na trawę.

-Hmm. Nigdy nie mówię o sobie, o swojej przeszłości, rodzinie. I wielu innych rzeczach. Ale to dlatego, że nie umiem swoich myśli ubrać w słowa.- spojrzałam w niebo. W tym stanie USA szybko robiło się ciemno.

-A próbowałaś?- spytał.

-Taak. Ale za bardzo muszę wgłębiać się w siebie. A to nie jest za przyjemne.- zaśmiałam się.

-Wiesz co mnie najbardziej wkurza?- spojrzał na mnie.

-Niee.- zaprzeczyłam.

-Samotność. Możesz zauważyć, że mam pełno ludzi wokół siebie, przyjaciół i tak dalej, ale tak się czuję.- oparł brodę na rękach.

-Nawet mając fajną rodzinę i grupę przyjaciół można być samotnym. To nic dziwnego.- stwierdziłam.

-Mam wszystko. Ale jednak ciągle mi czegoś brakuje. Patrzę na tych wszystkich ludzi i zastanawiam się, czy lubią mnie dlatego, że jestem sławny, mam kasę, czy może jednak ich przyjaźń jest szczera?- kontynuował Purdy.

-To już zahacza o zaufanie. A ja nigdy nie byłam ufna. W sumie, to nie wiem, przed czym uciekam. Jeśli się nie zmienię, zostanę sama. Ale nie potrafię inaczej. Próbuję zaufać tobie, czy chłopakom. Mimo to, coś mnie powstrzymuje.- szepnęłam.

-Może kiedyś będziesz gotowa.. Ja tylko nie chcę, żebyś się nas bała. Ludzie często ranią się nawzajem. Ale my nigdy nie zrobimy czegoś takiego jak... Tony. Nigdy! To jedno mogę ci obiecać.- złapał mnie za rękę. Położyłam się wygodnie na trawie, pod plecami mając jego bluzę. Leżeliśmy sobie, każdy zajęty swoimi myślami.

-Byłeś kiedyś zakochany?- wypaliłam nagle.

-Tak. Ale zakochanie, a miłość to dwie różne rzeczy. Gdy się kogoś kocha, za wszelką cenę walczy się o tą osobę. Nawet po latach. A tego nigdy nie zrobiłem.

-Ja chyba nie jestem do tego zdolna. Zostanę starą panną. I jeszcze dziewicą.- zaśmiałam się.

-Właściwie jak to się stało, że nią jesteś? Nie wmówisz mi, że nie miałaś okazji.- obrócił się trochę na bok, twarzą do mnie. Robiło się coraz ciemniej. Gdyby nie pełnia księżyca, nic bym nie widziała.

-Zawsze uważałam, że chciałabym to zrobić z kimś, na kim mi zależy. Nie mówię tu o miłości, bo w moim przypadku to raczej byłoby o to ciężko. Każdy mój związek kończył się po miesiącu. To chyba za krótki staż, żeby iść z kimś do łóżka. Pierwszy raz jest podobno... trudny. A ja im nawet nie ufałam. Po czasie okazywało się, że niestety miałam rację. Mówili, jak to im zależy, co czują, a tydzień później mieli nową. Inna sprawa, że na pierwszy raz wolałabym kogoś doświadczonego, a większość w moim wieku taka nie jest.- uśmiechnęłam się.

-Cóż, przynajmniej nie jesteś łatwa. Rany, jak teraz tak myślę, to nigdy nie byłem z żadną dziewicą.- Ashley zaczął się śmiać.

-To zapamiętaj nasz związek do końca życia. Więcej może ci się taki wybryk natury nie trafić.- uniosłam brew.

-Czemu wybryk? Przynajmniej mam pewność, że mnie nie zdradzasz z jakimś... Chuck'iem.- wyszczerzył się.

-Matko! Musiałeś akurat o nim wspomnieć? A było tak miło.- załamałam się.

-Przepraszam. No, ale ej! Kina jakoś nie narzekała, skoro mu złożyła taką propozycję.- stwierdził.

-I to mi nie pasuje. Znam cię już jakiś czas i nie wyobrażam sobie, że odmówiłbyś dziewczynie seksu. I z bólem serca to mówię, ale jesteś przystojniejszy od swojego kuzyna.

-Czemu z bólem serca? Weź! Teraz zrobiło mi się przykro.- strzelił fochem.

-Bo wolałabym się użerać z jakimś brzydalem, a nie z tobą. Byłoby mi łatwiej.- ułożyłam się wygodniej.

-Ooo. Czyli przyznajesz, że jestem przystojny?- ucieszył się.

-Mhm. Tak trochę.- bąknęłam.

-Tak trochę przystojny, czy tak trochę przyznajesz?

-Ohh, no nie męcz mnie już! Wracając do poprzedniej myśli, nie wiem, co Kina miałaby udowodnić, przez to wszystko.- machnęłam ręką. -Bo gdybym ja miała wzbudzać u ciebie zazdrość, to wzięłabym kogoś... innego. Seksowniejszego.

-To, że z nią byłem, nie znaczy, że zawsze ją rozumiałem. Sorry, ale wy kobiety, macie skomplikowane myślenie. Nie idzie tego ogarnąć.- zauważył Purdy.

-Taak. Jasne. Bo nie próbujecie i tyle.- prychnęłam.

-Ty na pewno jesteś dziewicą?- zmienił temat.

-Na pewno. Mam ci dać zaświadczenie od lekarza?- burknęłam.

-Ale ty w ogóle nie zachowujesz się jak dziewica. Nie peszysz się, umiesz się całować i tak dalej. Skapnąłbym się szybciej, ale to mnie zmyliło.

-Ash to, że nigdy nie uprawiałam seksu, nie znaczy, że w ogóle nie mam doświadczenia.- przewróciłam oczami.

-To co takiego robiłaś już z chłopakami?- zaciekawił się.

-Spadaj. Nic ci nie wyznam.- splotłam palce dłoni.

-Czeeemu?- spytał zawiedziony.

-Bo nie. Powiedziałabym ci, że musisz sam to odkryć, ale lepiej nie. Jeszcze weźmiesz to sobie do serca.- zaśmiałam się.

-O właśnie! Miałaś mi pomóc z tym jebanym celibatem! I tego właśnie zazdroszczę Kinie.- burknął.

-Życia seksualnego?- uniosłam brew.

-Że w całym tym cyrku, jakim jest show biznes, znalazła kogoś, komu może zaufać i kochać. No i przy tym mieć życie seksualne. Ja musiałem się zadowalać jakimiś plastikami na jedną noc. A teraz w ogóle nic nie mogę. Czy ty wiesz, że brak seksu szkodzi?

-To ja już powinnam umrzeć.- pokiwałam głową.

-Ty masz się lepiej, bo tego nie robiłaś. Więc nie wiesz, co cię omija. Poza tym, kiedyś to nadrobisz.- powiedział, dźgając mnie w brzuch.

-Ty też. Już nie przesadzaj, że tak cierpisz. Przecież kiedyś ta umowa się skończy.- zauważyłam.

-No dobra. Ale ja mam już swoje lata. Powinienem zacząć szukać wybranki na dłużej, niż noc. Kiedyś trzeba się ustatkować.

-Chcesz mieć już dzieci?- zdziwiłam się.

-Niee. Chodzi mi raczej o kandydatkę na żonę.- machnął ręką.

-Ahaha sorry, ale nie wyobrażam sobie ciebie, jako męża. A ojca to już w ogóle.- zaczęłam się śmiać.

-Wiedźma.- zrobił obrażony dzióbek.

-Boże! No gorzej niż z dzieckiem, naprawdę. Może ja cię zapiszę do przedszkola, co?- uniosłam się na łokciu, dając mu całusa w policzek. W tym momencie obrócił głowę tak, że natrafiłam na usta.

-Tak lepiej.- wyszczerzył się.

-Weź, zrobiłeś to specjalnie.- prychnęłam.

-Owszem. A zaraz zrobię jeszcze co innego.- pocałował mnie znów, tym razem mocniej i dłużej. Przewrócił mnie na plecy, układając się nade mną. Złapał jedną dłonią mój podbródek, zmuszając do otwarcia buzi. Był silniejszy, więc posłusznie rozchyliłam usta. Sekundę później poczułam jego język. Całował mnie powoli i delikatnie. Nie reagowałam. Po chwili odsunął się zirytowany.

-No ej! Czemu nie chcesz?

-Bo nie!- strzeliłam fochem.

-Ale jak to?! Przecież to przyjemne!- oburzył się.

-Może dla ciebie. Mi się nie podoba.- powiedziałam obojętnie.

-Tak?! Więc może powiedz mi, jak lubisz, będzie prościej!

-Tak jak ty! Kiedy nie starasz się na siłę być delikatny. Nie jestem ze szkła.- burknęłam. Poczułam jak szybko mnie do siebie przyciąga, wpijając mi się mocno w usta. Taak. Teraz było tak, jak lubię. Ale chciałam się z nim jeszcze podroczyć. Lubię go wkurzać.

-Oddaj... Ten... Pocałunek...- warczał, między kolejnymi pocałunkami. W pewnym momencie złapał mnie za brodę, unieruchamiając głowę i znów agresywnie pocałował. Jednak tym razem nie robił przerw na złapanie oddechu. Próbowałam go odepchnąć, ale nie reagował. Miałam coraz mniej powietrza, przez co lekko zakręciło mi się w głowie. Dopiero po chwili odsunął się. Nabrałam gwałtownie tlenu. Jezu! Moje płuca...

-Albo też mnie pocałujesz, albo będę robił tak ciągle.- uniósł cwaniacko brew.

-Jesteś walnięty.- burknęłam, gdy unormowałam już oddech.

-Nie. Tylko spragniony.- zaśmiał się, delikatnie muskając moje usta. DELIKATNIE! Dobra kurwa! Jak ma to tak wyglądać, to niech mu będzie. Oddałam pocałunek, na co od razu podkręcił tempo, na jego i moje ulubione. Nasze języki co chwilę się splatały. Przygryzłam leciutko jego dolną wargę, przez co jęknął w moje usta. Złapał mnie za udo, lekko je ściskając. Objęłam go mocniej. Czułam tą różnicę w jego zachowaniu. Teraz był cholernie, wkurwiająco wręcz, powolny. Tu niby całował mnie namiętnie, a tu czule głaskał. Pomału robiło mi się ciepło. Po pewnym czasie zaczął odpinać guziki mojej koszuli. Włożył dłoń pod podkoszulek, dotykając gołego brzucha. Jego dotyk mnie łaskotał. W tym momencie miałam ochotę mu przywalić, jednocześnie błagając o więcej. Bawił się mną. Zjechał ustami na moją szyję i ramię, przygryzając czasem skórę. Ręką dalej wodził po moim ciele. Westchnęłam ciężko, wplatając palce w jego włosy. Chłopak tymczasem przerwał na chwilę, układając się wygodniej między moimi nogami. Podparł się na łokciu, głaszcząc mnie po policzku.

-Robisz to specjalnie?- szepnęłam.

-Może troszkę.- cmoknął mnie w usta. Chciał się odsunąć, ale mu nie pozwoliłam. Mruknął coś zadowolony, kontynuując pocałunek. Obiecałam sobie, że nie pokażę mu, jak bardzo mi się to podoba. Właśnie złamałam tę obietnicę. Cholera! Znów rozpoczął wędrówkę dłonią, po moich żebrach, gdy poczułam coś dziwnego na udzie. Dopiero po chwili do mnie dotarło, co to jest. Wibracje.

-Ashley, telefon.- próbowałam go lekko odepchnąć.

-No i co...- nie przestawał mnie całować.

-Może to ważne.- odchyliłam głowę w bok. Ash warknął zły, wyciągając telefon.

-Halo!- syknął, opierając się czołem, o moje ramię. -Dobrze babciu. Mhm...- położył się obok mnie. Momentalnie zrobiło mi się zimno, więc usiadłam, poprawiając podkoszulek. Zapięłam też koszulę. Purdy skończył rozmawiać i usiadł obok mnie, wzdychając.

-I co?- uniosłam brew.

-Babcia nas informuje, że niedługo kolacja.- odgarnął mi włosy z szyi, próbując znów się do niej przyssać.

-To znaczy, że powinniśmy się chyba zbierać.- zauważyłam, próbując go odepchnąć.

-Jeszcze chwilę.- miauknął, przytulając się.

-W domu też możesz się przytulić.- przewróciłam oczami.

-Serio? Pozwolisz mi?- zdziwił się.

-Już na tyle rzeczy dzisiaj ci pozwoliłam, że to akurat będzie najmniej męczące.- powiedziałam sucho.

-Okej. To chodźmy. Załóż to, zanim mi się rozchorujesz.- podał mi bluzę. Wstałam z trawy, otrzepując się.

-Auu. Tyłek mnie boli.- jęknęłam. -To przez ciebie! Zmusiłeś mnie do tej głupiej przejażdżki!

-Jak wrócimy, to ci wymasuję.- obiecał. Głupek... Wyciągnął do mnie rękę, którą ujęłam, bo nie chciałam się zabić w ciemnościach. On znał te ścieżki na pamięć. Czułam coraz większe zmęczenie, więc oparłam głowę o jego ramię. Ash spojrzał na mnie przelotnie, po czym objął ramieniem. Szliśmy w milczeniu, objęci w pół. Gdy byliśmy już przed domem, nagle się zatrzymał.

-Coś nie tak?- spytałam.

-Ja chcę na zapas.- mruknął, po czym przytulił mnie mocno do siebie. Zaśmiałam się w duchu. Serio, oni kochają się przytulać. Odwzajemniłam uścisk. Odsunęłam się, puszczając mu oczko i weszliśmy do domu.

Siedziałam przy stole, z całych sił powstrzymując ziewanie. To było trudne. Przez to kompletnie przestałam brać udział w rozmowach. W przeciwieństwie do Ashley'a.

-Widzę, że masz sposoby, jak poprawić mu humor. To dobrze.- Kathryn delikatnie wskazała brodą na basistę. -Zanim wyszliście, był w zupełnie innym nastroju.

-Taak. Po prostu potrzebował się przejść.- mruknęłam, obserwując go z uśmiechem.

-Przejść się. Oczywiście.- zaśmiała się. Spojrzałam na nią zaskoczona. Kurwa, dobrze, że się nie rumienię... Skupiłam się na rozmowie z Maggie i Zoe. Są naprawdę sympatyczne. Przeniosłyśmy się na kanapę.

-W ogóle, jak ci się pracuje z Ash'em?- spytała Zoe.

-Dobrze. Jest świetny w tym, co robi.- powiedziałam zgodnie z prawdą.

-A nie przeszkadza w tym to, że jesteście razem?- zaciekawiła się Maggie.

-Czasami owszem. Ale o dziwo, potrafimy oddzielić życie prywatne od zawodowego. Chociaż w trasie jest to trudne. No wiecie, w busie nie ma miejsca, żeby iść ochłonąć, po jakiejś wymianie zdań. Nieraz siedzieliśmy w szóstkę, wykłócając się. A potem, dalej siedzieliśmy razem w ciszy, próbując się uspokoić.- przypomniałam sobie trasę.

-Rany. Nie wyobrażam sobie życia w ciągłej podróży.- Zoe pokręciła głową.

-Hahah ja też miałam z tym problem. Tak duży, że aż się pochorowałam.- uśmiechnęłam się lekko.

-Serio? I jak sobie poradziłaś?- zdziwiły się.

-No jakoś musiałam. Ash o mnie dbał. Nawet został moim prywatnym kucharzem, bo musiałam się zdrowo odżywiać.

-Ooo na tym to się zna bardzo dobrze.- Maggie pokiwała głową.

-Znam się na wielu różnych rzeczach.- puścił nam oczko Ash, podchodząc do nas. Usiadł na kanapie za mną, oplatając mój brzuch rękoma. -Ann regularnie korzysta z moich umiejętności.

-Serio? Ciekawe których.- uniosłam brew.

-Na przykład, jako stylisty, obrońcy i przytulanki.- zaśmiał się, opierając brodę o moje ramię.

-To raczej ja wiecznie robię za przytulankę. I to całego zespołu.- powiedziałam zgryźliwie.

-Nie marudź. Masz do swojej dyspozycji pięciu przystojniaków, w tym jedno prawdziwe ciacho.- powiedział. Dziewczyny wybuchnęły śmiechem.

-Bardzo skromne to „ciacho”. Widzicie, co ja muszę znosić?- spojrzałam na jego kuzynki.

-Mieszkanie z wami musi być... intrygujące.- powoli powiedziała Maggie.

-Miałabyś dość po tygodniu.- mruknęłam.

-Chyba ciebie, bo na pewno nie mnie!- oburzył się Purdy.

-To ty jesteś denerwujący, a nie ja!- zaoponowałam.

-Nieprawda! Ja przynajmniej nie wyzywam wszystkich od rana.- pokazał mi język.

-Ja nie wyzywam wszystkich, tylko was. A to jest zasadnicza różnica.- strzeliłam fochem.

-No widzicie?! Mam z nią krzyż pański.- westchnął ciężko chłopak, żaląc się kuzynkom.

-To znajdź sobie inną. Czy ja ci bronię?- syknęłam.

-Żeby to było takie łatwe. Mam za duże wymagania.- wyszczerzył się cwaniacko.

-Jakie?- spytała Zoe.

-Moja dziewczyna musi być piękna, mądra, zabawna i zaradna. A przy tym wszystkim mieć dystans do siebie i umieć odnaleźć się w większości sytuacji. Moje życie zawodowe raczej w tym nie pomaga.

-A ja myślałam, że musi mieć tylko cycki.- prychnęłam.

-To przede wszystkim. Ale jednak cechy, które wymieniłem, są dla mnie ważniejsze.- posadził mnie sobie na kolanach.

-I mam rozumieć, że ja niby je posiadam?- zmarszczyłam czoło.

-Owszem, a nawet posiadasz jeszcze kilka równie przydatnych.- dał mi buziaka w policzek. Dziewczyny przyglądały nam się z zachwytem. Ja miałam już tego dość.

-O czym dokładnie mówisz?- dopytywała Maggie. Zacisnęłam tylko zęby. Naprawdę, mam już dość udawania.

-A to już tajemnica.- Ashley wyłożył się na oparciu kanapy.

-No eej. Nie bądź taki. Przecież gadasz z nami. Swoimi ukochanymi kuzynkami.- laski zrobiły słodkie oczka. Powoli trafiał mnie szlag. Właściwie powinnam się cieszyć, że tak dobrze nam idzie udawanie. Ale jakoś nie potrafiłam. Najchętniej bym coś rozjebała. Albo się napiła. Czułam, że powoli zaczynam tracić nad sobą kontrolę. Nie wiem, co się dzieje. To znaczy wiem. Odbija mi. Znowu. Już kiedyś tak miałam. Żeby tylko raz... Zwykle kończyło się to tragicznie. Albo coś niszczyłam w przypływie furii. Albo próbowałam się zabić. To znaczy, to nie były próby samobójcze. Ale świadomie wystawiałam się na niebezpieczeństwo. Te wszystkie wyścigi, bójki, zabawy z różnymi używkami, ostrymi przedmiotami. Liczyłam, że w końcu coś mi się stanie. Kurwa! To stanowczo zły moment, na chwile szaleństwa. Nie mogłam nic odwalić. Muszę wziąć się w garść. Wstałam gwałtownie z kolan basisty.

-Ja... Przepraszam. Coś mi się przypomniało. Niedługo wrócę.- nie czekając na ich reakcje skierowałam się na piętro, do pokoju Purdy'ego. Zamknęłam się w łazience. Co ja mam zrobić? Opłukałam twarz zimną wodą. Przypomniało mi się, że gdzieś miałam jeszcze tabletki, które dostałam w zeszłym roku w szpitalu, gdy miałam napad szału. Nawet pomagały. Przynajmniej pozbywałam się z głowy myśli, żeby zabić kogoś. Szybko skierowałam się do walizki licząc, że Ash wziął moją kosmetyczkę z różnymi lekami. Rozrzucałam ciuchy na prawo i lewo. Ręce trzęsły mi się niemiłosiernie. No kurwa! I nawet nie mogę sobie rzucić tym pierdolonym nożem, bo nie mam go pod ręką! Pod wszystkimi ciuchami znalazłam w końcu tą głupią kosmetyczkę. Wysypałam zawartość na łóżko, zrzucając z niego niepotrzebne rzeczy. Dojrzałam w końcu znajoma fiolkę. Złapałam ją i wróciłam do łazienki. Wyciągnęłam pigułkę, wcześniej upuszczając zakrętkę ze trzy razy. Nienawidzę ludzi. To wszystko ich wina. To przez nich taka jestem. Najchętniej zrobiłabym bombę i po kolei wysadzała miasta. Niech zdechną. 

Siedziałam na podłodze, wbijając sobie paznokcie w ramię. Ból nigdy mi nie pomagał. Niektórym ulgę przynosi cięcie się, picie, ćpanie. Mi pomagało bicie się. Im bardziej mój przeciwnik cierpiał, tym lepiej się czułam. Nie powiem, narkotyki były przydatne. Ale nie chciałam doprowadzać się do stanu, gdzie traciłam świadomość. Wtedy już nic nie powstrzymałoby mnie przed zabiciem kogoś. Kręciło mi się w głowie, więc oparłam się o ścianę czekając, aż tabletka zacznie działać. Nagle ktoś otworzył drzwi.

-Kurwa! Czemu się nie odzywasz?- do łazienki wparował wściekły Purdy.

-Bo nie słyszałam. A teraz wyjdź!- warknęłam, zaciskając pięści. Zaraz mu przyjebię.

-Co ci jest? Źle się czujesz?- ukucnął przede mną, łapiąc za podbródek.

-Wyjdź. Stąd.- powiedziałam powoli, chwytając go mocno za rękę. Że mocno, poznałam po jego zdziwionej minie.

-Nie. Ann, powiedz mi, proszę.- spojrzał na mnie błagalnie.

-Wypierdalaj stąd, zanim ci coś zrobię! Póki jeszcze się kontroluję! No już!- syknęłam, odpychając go. -Potrzebuję 15 minut.

-Na co? Chwila! Co to jest?- znalazł moje lekarstwo. Nie odpowiedziałam, bo zaczęło mi się robić ciemno przed oczami. Szybko je zamknęłam, oddychając głęboko. Zaczyna działać.

-Jedyny sposób, żeby cię nie zabić.- wymruczałam.

-Zażyłaś jakiś psychotrop?! Czyś ty zgłupiała?! Skąd to masz?- potrząsnął mnie za ramię.

-Od lekarza. Daj mi spokój na ten pierdolony kwadrans!- podniosłam głos. Ashley patrzył to na mnie, to na opakowanie. W końcu zszokowany, zostawił mnie samą. Próbowałam się rozluźnić. Czułam, jak powoli wracam do rzeczywistości. Wcześniej widziałam wszystko w czerwonej poświacie.

Po jakimś czasie wstałam z podłogi, wracając do sypialni. Ash chodził nerwowo od ściany, do ściany. Na mój widok gwałtownie przystanął. Ominęłam go, podchodząc do okna.

-I co?! Nic nie powiesz?- podszedł do mnie.

-A co ci mam powiedzieć?- westchnęłam ciężko.

-Może co to było?- uniósł brew.

-To skomplikowane.- mruknęłam. Wiedziałam, że i tak nie odpuści.

-Więc mi wytłumacz! Wiesz jak to wyglądało?

-Wiem! Mówiłam ci, że nie jestem normalna. Od zawsze miałam problemy. Jednak w ostatnich czasach... No wiesz, po wypadku. Trochę mi przeszło. To znaczy, skupiłam się na czymś innym. A teraz to wraca.

-Ale przecież ty... To... Kurwa! Co ci jest?- chłopak przejechał dłonią po włosach.

-Pamiętasz, co mówiłam kiedyś, gdy byliśmy w Starbucks?- spytałam.

-Że musisz się ciągle kontrolować, żeby kogoś nie skrzywdzić.- powiedział powoli.

-Właśnie. Z niewiadomego powodu poczułam, że tracę tę kontrolę. Dlatego musiałam wyjść. I wziąć tą tabletkę.- patrzyłam na widok za oknem.

-Ale ty wzięłaś psychotropy! Przecież to jest silny środek!- machał rękami.

-Ale tylko to pomaga!

-A co będzie, gdy przestanie? Albo ci zaszkodzi?

-Nie chcesz wiedzieć.- pokręciłam głową.

-Za bardzo ryzykujesz.- Ashley spojrzał na mnie poważnie.

-Naprawdę? A mam inne wyjście?- uniosłam brew.

-Masz.- kiwnął głową.

-Nie. To nic nie da. Okej. Nie gadajmy już o tym. Możemy wracać na dół.- machnęłam ręką.

-Jak gdyby nigdy nic?- zmarszczył czoło chłopak.

-Ashley, bo to naprawdę nie było nic takiego. Chodź.- złapałam go za koszulkę, ciągnąc za sobą na korytarz. Wróciliśmy do dziewczyn. Purdy miał dziwną minę, ale po chwili się opanował. Teraz widział mnie tylko w takim stanie, a i tak się denerwował. Co się stanie, gdy będzie świadkiem gorszych rzeczy? Wolałam o tym nie myśleć. Muszę coś wykombinować, żeby to ukryć. Tylko jak? Przecież oni cały czas mnie pilnują. Pracujemy razem i mieszkamy. Dobra, kurwa. Będę o tym myśleć, gdy poczuję się gorzej. Wtedy jestem kreatywna.

Po jakiejś godzinie wszyscy zaczęli się rozchodzić, bądź rozjeżdżać do domów. Pożegnałam się z domownikami i poszłam, a raczej powlokłam się do sypialni. Bolało mnie całe ciało.

-Zaraz umrę.- jęknęłam, otwierając drzwi i rzucając się na łóżko.

-Przeżyjesz. Weź gorącą kąpiel. Dobrze działa na zakwasy.- zaśmiał się Ash.

-Brutal!- burknęłam. -Idź pierwszy, ja nie umiem się ruszyć.

-Jak chcesz.- Purdy wzruszył ramionami, zajmując łazienkę. Cud, że w ogóle wytrzymałam nerwowo tą przejażdżkę. Czy to nie jest przypadkiem nie humanitarne, kazać zwierzęciu dźwigać dwie osoby? Ja na miejscu tego konia zrzuciłabym nas przy najbliższej okazji. Albo chociaż przywaliła z kopyta. No, ale nie wszyscy muszą reagować tak, jak ja.

Purdy wylazł z łazienki w rekordowym tempie, jak na niego. Bez słowa wyminęłam go, wchodząc do łazienki. Na szczęście tym razem wzięłam ze sobą piżamę. Rzeczywiście kąpiel, kolejna zresztą dzisiaj, trochę mi pomogła. Jakoś nie chciało mi się wylegiwać w wannie za długo, więc szybko się umyłam. Przejrzałam się w lustrze. Wyglądam tragicznie. Muszę zaliczyć jakiś salon piękności, czy coś. Zmęczona twarz, odrosty. Koszmar. Aż dziw, że jeszcze nikt się nie drze na mój widok. Z westchnieniem wróciłam do pokoju. Opadłam na materac, przy okazji wbijając łokieć w leżącego basistę.

-Auć! To bolało!- syknął, masując się po boku.

-Mnie przez ciebie boli wszystko.- odparowałam, układając się wygodnie na brzuchu.

-Ahh, przecież obiecałem ci masaż.- uśmiechnął się figlarnie, podciągając mi lekko koszulkę.

-A w ryj chcesz dostać?- spytałam retorycznie.

-No co? To ma być zwykły masaż. Ja nie wiem, ty wszędzie widzisz podteksty. Ta dzisiejsza młodzież!- odparł wyniośle.

-Dobra. Zgadzam się. Ale dotkniesz mnie tam, gdzie nie trzeba, a oberwiesz!- zagroziłam. Purdy skwapliwie kiwnął głową. Pokazałam mu, gdzie może mieć swoje ręce. Nad i pod pośladkami. Niech tylko spróbuje się sprzeciwić.

-Jestem w tym mistrzem.- wyszczerzył się, rozciągając ręce. Przewróciłam tylko oczami. Po chwili poczułam, jak delikatnie uciska moje obolałe miejsca. Jazda konna, to nie dla mnie. Przymknęłam zadowolona oczy. W końcu ta sierota się do czegoś przydała. Czułam, jak powoli rozluźniają się moje mięśnie. Serio, był w tym dobry. Aż boję się pomyśleć, co jeszcze potrafi. Spojrzałam na niego. Gapił się beznamiętnie w ścianę. Chyba myślami był gdzie indziej. Kurczę, ja myślałam, że on będzie okazywał nadmierne zainteresowanie moim tyłkiem, a tu nic. Zero reakcji! Nie wiem, czy mam się cieszyć, czy jak. Co jak co, ale Purdy nie korzystający z okazji zdarza się bardzo rzadko.

-Ashley?- spytałam niepewnie.

-Hm?- popatrzył na mnie nieprzytomnie.

-Dobrze się czujesz?

-Taak. Obiecałaś, że się poprzytulamy.- uniósł brew.

-Pamiętam. Niestety.- mruknęłam pod nosem, ale usłyszał.

-Ej!- klepnął mnie lekko w pośladek, kładąc się koło mnie. Rzuciłam mu wściekłe spojrzenie.

-Możesz robić różne rzeczy, ale NIGDY nie klep mnie po tyłku! Ani w ogóle mnie nie klep.- powiedziałam lodowatym tonem.

-Okej. Zrozumiałem.- uniósł do góry dłonie. Przekręciłam się bok. Ash złapał mnie lekko w pasie i przytulił tak, że teraz leżeliśmy, stykając się klatkami piersiowymi.

-Zadowolony?- spytałam kąśliwie.

-Owszem. Ale byłoby fajniej, gdybyś też mnie objęła.

-Za dużo ode mnie wymagasz. Powinieneś się cieszyć, że w ogóle pozwalam się dotknąć.- burknęłam.

-No nie bądź taka!- zaoponował.

-Dobra! Ale przymknij się, bo chcę spać! Co ja takiego zrobiłam, że los mnie pokarał twoją obecnością?- objęłam go ręką.

-Pokarał?! Powinnaś być szczęśliwa, że możesz dzielić łóżko z takim seksownym facetem, jak ja.- oburzył się.

-Seksownym? Ja mam inne zdanie. Dobranoc!- fuknęłam.

-Wiedźma! Dobranoc.- w końcu się przymknął i mogłam w spokoju zasnąć...

***********

Podobno kilka osób tutaj lubi psychopatów. Czy An się do nich zalicza? Imperfecta, Poison, co sądzicie? Osobiście trochę zjebałam ten moment, no ale nie jestem wszechstronnie uzdolniona, więc wybaczcie. Tak samo, jak ktoś (sorry, ale już nie pamiętam) chciał więcej scen miłosnych. Ja nie wiem, czy to na początku, to jest scena miłosna, ale jednak coś się dzieje. No i te ich zwierzenia... I możliwe, że w poprzednich rozdziałach wyraźnie tego nie zaznaczyłam, ale NIKT Z BVB nie wie, że Ann jest dziewicą. Ona to gadała do siebie w myślach.
Pewnie już macie dość tego ich wyjazdu. Za dwa rozdziały wrócą do domu, a tam już będzie normalnie. Czyli kłótnie, wyzwiska i genialne pomysły chłopaków:D Dacie radę. Im szybciej się wyrobicie z limitem, tym szybciej do tego dojdziemy:P A właśnie! Tak przeglądałam komentarze i zauważyłam kilka nowych nicków i wgl osób. Dzień dobry:) Fajnie, że czytacie i komentujecie. To bardzo miłe. Zwłaszcza, że ostatnio w moim prywatnym życiu trochę nieciekawie się dzieje. Na szczęście mam Was♥
Taaak, wiem. Mało zdjęć. Ale weźcie znajdzie mi jakieś fotki Ash'a, pasujące do sytuacji. Nie ma! On nie wali sobie tyle samojebek, co Pandy. W sumie, dla mnie i mojego nerwowego usposobienia to lepiej^_^ Jeszcze na koniec coś tu wrzucę. Trzymajcie się, ja idę tworzyć, bo w końcu sen jest dla słabych...

!!! 26 kom=Nowy !!!