Rozdział 57

PIOSENKA NA DZIŚ

Pracowałam zawzięcie, licząc, że chociaż trochę osłabnie mi złość na Ashley'a. Najpierw to wkręcanie Jason'a, a potem ta blondynka. On wie, jak ja nie lubię tego koloru, a mimo to tak powiedział. W sumie teraz, obrażałam się już trochę dla zasady. Żeby zrobić mu na złość hahah. Tłumaczyłam właśnie chłopakowi, jak uzupełnić dokumenty, gdy do mojego biura wpadł Purdy. Złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie, przytulając mocno.

-Co ty robisz?- spytałam niepewnie.

-Przepraszam cię. I nie puszczę, dopóki mi nie wybaczysz.- odparł stanowczo.

-Chciałbyś. A teraz dość, muszę iść do chłopaków.- obróciłam się tyłem do niego, ale Ash nawet nie miał zamiaru mnie puścić. Podeszłam do stolika, zbierając papiery. O tyle dobrze, że pozwalał mi chodzić. Kiwnęłam na Jason'a i wyszliśmy z pokoju. Ja z przyklejonym do moich pleców basistą. Szliśmy żółwim tempem, ale twardo się nie odzywałam.

-Ile już jesteście ze sobą?- spytał Potter.

-Od września.- mruknęłam. Weszliśmy do studia nagrań. -Ashley, ja chcę usiąść!

-A czy ja ci nie daję?- zaśmiał się. Usiadł na kanapie i pociągnął mnie między swoje nogi. W chuj wygodnie, naprawdę.

-Wykończysz mnie kiedyś.- burknęłam.

-To mi wybacz.- mruknął mi do ucha, opierając brodę na moim ramieniu.

-Nie. Naucz się trzymać język za zębami.- oparłam się wygodnie o niego. Chłopcy przyglądali się nam z wysoko uniesionymi brwiami.

-Staram się. Ojj, no to był żart. Nie wyobrażam sobie ciebie w blondzie.

-Serio? A ja myślałam, że chciałbyś, żeby wszystkie laski były blondynkami.

-Nie. Jest kilka wyjątków. Rany, ile jeszcze będziemy tu siedzieć? Miałem poćwiczyć.- westchnął.

-To poćwiczysz później.- mruknęłam, uzupełniając dokumenty. Na szczęście za chwilę musiał iść nagrywać. Przyglądałam się mu z uwagą, siedząc obok John'a, producenta muzycznego. On odpowiadał za efekt końcowy. Ashley poważnie podchodził do pracy. Na koncertach miał ADHD, ale podczas nagrywania był wręcz śmiertelnie poważny i skupiony. 

  

Te jego dwie twarze... W ciągu dnia ciągle się ze sobą przeplatały. Najpierw myślałam, że jedną część udaje. Po kilku miesiącach znajomości już wiem, że obie wersje są prawdziwe. Tyle, że dla publiki próbuje być superekstra wesoły, bo w ten sposób maskuje nieśmiałość. Tak. Ashley Purdy był nieśmiały. Dopiero po jakimś czasie się rozkręcał i wtedy był już „normalnym” wesołkiem, a nie udawanym. Nawet nauczyłam się rozróżniać, kiedy ściemnia. O wnętrzu tego faceta można by napisać książkę. Może to zrobię za kilka lat, jak już skończę swoją przygodę z Black Veil Brides. Zarobiłabym wtedy kupę kasy. „100 twarzy Ashley'a”. Hahah oczywiście musiałabym tam trochę pozmieniać, żeby mnie po sądach nie ciągał.
Ubóstwiałam tych facetów. Każdy był cholernie zdolny i dawał coś od siebie zespołowi. Dobrali się idealnie. Powoli, aczkolwiek niechętnie się z tym godziłam, dochodziło do mnie, że lubię Purdy'ego. Na swój dziwny, pokręcony sposób, jakimś cudem, stopniowo zdobywał moją sympatię. Nie wiem, od czego to zależy. Od kilku dni intensywnie zastanawiałam się, dlaczego to akurat jego się nie boję. To znaczy trochę boję, ale dużo mniej, niż reszty. Miał w sobie coś takiego, co sprawiało, że nawet jeśli bym chciała, to nie potrafiłam go odepchnąć. A ostatnio właśnie jakoś nie chciałam...

Kilka godzin później

Chłopaki mieli umówiony w studio wywiad. Stałam teraz z Jonathan'em przy ścianie, przysłuchując się, jak nagrywają materiał. Oczywiście były standardowe pytania, jak idą postępy nad płytą, kiedy premiera, teledysk i inne pierdoły. Praktycznie cały czas odpowiadał Andy, czaasem wtrącił się Jinxx. CC słuchał ich uważnie, Jake wpatrywał się w swoje dłonie, a Ash ciągle albo poprawiał włosy, albo koszulkę. Widziałam, że nie za bardzo miał ochotę tu być. W końcu zapatrzył się w jakiś punkt i najzwyczajniej w świecie, zawiesił. Następnym etapem były pytania zahaczające o sferę prywatną. Dziennikarka pytała, jak ich dziewczyny radzą sobie z rozłąką i ich pracą. Czy oni nie mogą zrobić choć jednego innego, oryginalnego wywiadu? W pewnym momencie dziennikarka spytała o mnie.

-Ashley, słyszałam, że twoja dziewczyna niedawno przeżyła napaść. Mógłbyś powiedzieć coś więcej na ten temat? Czy to był gwałt?- spytała prosto z mostu. Gdy dotarł do mnie sens, skamieniałam. Jon, stojący obok mnie, oderwał się od telefonu, patrząc z niedowierzaniem to na babę, to na zespół. 

 

Jednak ich reakcja była najlepsza. Wszyscy mieli teraz uchylone usta i patrzyli się na kobietę, jak na kosmitkę. Ashley momentalnie się przecknął, mrugając gwałtownie. Jego mina z zszokowanej, zmieniła się na wściekłą.

-Nie wypowiadam się na tematy prywatne, zwłaszcza na temat życia mojej dziewczyny.- powiedział powoli. Chłopaki mu zawtórowali. Czułam, jak Jonathan opiekuńczo łapie mnie za łokieć. Wyrwałam mu się i wyleciałam na korytarz. Zrobiło mi się najpierw gorąco, a zaraz potem zimno. Skąd oni to, do cholery, wiedzą? No skąd?! Wpadłam jak burza do swojego biura. Chodziłam po nim w kółko, dopóki jakoś się nie uspokoiłam. Wiedziałam, co może mi w tym pomóc. Ale to było niemożliwe. Po chwili usiadłam, opierając się plecami o ścianę. Musiałam się zamyślić, bo nie usłyszałam, jak ktoś wchodzi do pokoju. Dopiero, gdy poczułam koło siebie basistę, wróciłam do rzeczywistości.

-Skończyliście?- spytałam.

-Taa. Jak się czujesz?

-A jak się mam czuć?- wzruszyłam ramionami, wpatrując się w swoje buty. Momentalnie moja głowa została przekręcona w bok. Ashley spojrzał mi w oczy.

-Przepraszam.- wyszeptał, całując mnie w czoło.

-Ty mnie? Za co?- zdziwiłam się.

-Bo gdybyśmy nie udawali związku, nikt by się nie pytał o to.

-Gdybyśmy nie udawali, to wiele rzeczy nie wydarzyłoby się. To tylko i wyłącznie moja wina.- mruknęłam.

-Co?! Zwariowałaś? Oczywiście, że nie twoja! To tylko wina tego śmiecia.- zaprotestował.

-A może ja go prowokowałam?- zastanawiałam się nad tym od dłuższego czasu.

-Nie! Nawet tak nie myśl. To żadne wytłumaczenie.- Ashley pokręcił głową.

-To jakie niby jest lepsze?- powiedziałam pod nosem. Purdy westchnął, przyciągając mnie jedną ręką do siebie.

-Wiesz, zastanawia mnie jedno... Jakim cudem ty nie wypiłaś wszystkiego?- odezwał się po chwili.

-Miał jakiś dziwny smak. Ledwo wyczuwalny, ale jednak. On z kimś gadał, więc skorzystałam z okazji i wymieniłam sok na nowy.- przypomniałam sobie moment przy barze.

-Ha! Widzisz, jaka ty jesteś mądra? Bystra dziewczynka.- puścił mi oczko.

-Noo muszę być mądra za nas dwoje.- wyzłośliwiłam się.

-Ah tak? To od czego jestem ja?

-Hmm, nie mam pojęcia. Albo wiem! Od gotowania.

-Osz ty!- Ashley dźgnął mnie palcem w żebro. W odpowiedzi trzepnęłam go w łeb. Naprawdę. Urocza z nas para hahah...

Kilka dni później. Czwartek.

Perspektywa Andy'ego.

Siedzieliśmy w studio, kończąc nagrywanie kolejnej piosenki. Teraz szło nam to wręcz piorunem. Właściwie do studia weszliśmy w maju. Tylko wtedy dopiero ustalaliśmy, jak mają brzmieć poszczególne piosenki. Nagraliśmy sobie takie surowe wersje, żeby po powrocie z trasy, na świeżo, móc to przesłuchać. Okazało się, że podobają nam się, więc dopracowujemy teraz tylko szczegóły. Siedziałem właśnie, obserwując jak CC kończy nagrywać swoją partię bębnów, gdy dołączył do nas Jonathan. 

-Cześć chłopaki. Kończycie już na dziś?- przysiadł na fotelu.

-Tak. Obiecałeś, że dziś możemy wyjść wcześniej.- uniosłem brew.

-Tak, tak. Podtrzymuję to. Ale przyszedłem coś wam powiedzieć. Coma już kończy?

-Noo, o już idzie.- Jake kiwnął w jego stronę.

-Dobra. To tylko szybko chciałem wam powiedzieć, że macie jutro wolne. W ogóle możecie już iść do domu. Widzimy się w poniedziałek o 13. Dziękuję, do widzenia.- Stevens wstał i skierował się do wyjścia.

-Chwila! Jak to?! Mamy wolny cały weekend?- zdziwił się Jinxx.

-Owszem. Jesteście trochę do przodu z nagrywaniem, dodatkowo film ma obsuwy, bo mają z czymś tam problem, więc korzystajcie z wolnego. Pojedźcie do domów, rodziny, czy coś. Aha i powiedzcie Ann, że też ma urlop.- Jon wyszedł, zostawiając nas z szeroko otwartymi buziami.

-Ej. On chyba serio jest chory. Jakiś taki miły się zrobił. Święto jakieś, czy co?- wykrztusił CC.

-Dobra. Trzeba to wykorzystać, zanim się rozmyśli!- zaklaskał w dłonie Ashley.

-Właśnie. Dzwonię do Elli, że ma rzucać wszystko w cholerę, bo do niej jadę.- ucieszył się Jake.

-Jak to dobrze, że Juliet też ma wolne. Kurde, lepszego momentu nie mogło być.- szybko napisałem mojemu słoneczku, że niedługo się zobaczymy. Cholernie za nią tęsknię.

-Czekajcie! Wszyscy wyjeżdżamy, a co z młodą? Przecież ona nie poleci do Polski.- zauważył przytomnie CC.

-Fakt. Pewnie, jak to ona, będzie chciała zostać w domu.- podrapał się po głowie Ash.

-No właśnie. Ale ja nie chcę, żeby została w nim sama.- Jinxx spojrzał na nas poważnie.

-Ja też nie. Minęły dopiero jakieś dwa tygodnie. A jak ktoś przyjdzie, czy coś?- zacząłem się poważnie martwić o moją małą siostrzyczkę.

-Cholera...- mruknął Jake.

-Dobra. Wiem! Poleci ze mną!- strzelił palcami Purdy.

-Z tobą?! Niby gdzie?- spytał CC.

-Do mojej rodziny. To będzie mi nawet na rękę. Odkąd moja ciotka ją poznała, cały czas mi jęczy, że mam ją przywieźć. Jeszcze przekonała do tego babcię. Żyć mi nie dają! Ciągle o nią pytają.- burknął zły.

-I ty myślisz, że An się na to zgodzi?- prychnąłem.

-Nie będzie miała wyjścia.- wzruszył ramionami.

-Co ty kombinujesz? Chyba nie zmusisz jej siłą?- Jinxx zmierzył go podejrzliwie wzrokiem.

-Zwariowałeś? Za kogo ty mnie masz? Postawię ją przed faktem dokonanym. Tylko musicie mi pomóc.

-To znaczy?- dopytywał Jake.

-Musicie ją zagadać, żeby jak najpóźniej stąd wyszła. Ja tymczasem pojadę do domu i ją spakuję. Właśnie! Zarezerwuję bilety na samolot.- Ashley rzucił się na swój telefon.

-Ty jesteś walnięty.- pokręciłem głową.

-Co się dziwisz? Ann też. Dobrali się, cholera, nie ma co.- zaśmiał się Jake.

-Tak teraz myślę, że Jonathan to jednak ma głowę na karku.- zastanawiałem się głośno. -Lepszej kandydatki, to nie mógł znaleźć.

-Śmieszne kurwa! Ciekawe kto mi zapłaci za wyrządzone szkody na psychice.- mruknął basista.

-Ciekawe, kto jej zapłaci za psychiatryk. Te nerwy, jakich jej regularnie dostarczamy, kiedyś ją wykończą.- stwierdził CC.

-To wtedy nas zabije. I będzie miała spokój. Jakby co, to chcę dębową trumnę.- powiadomił nas Jinxx.

-Co ty nam to mówisz? Przecież jak zacznie mordować, to zrobi to hurtem.- powiedział Pitts.

-No i może nas jeszcze razem pochowa, co?! O nie! Ja się nie zgadzam! Do śmierci jakoś z wami wytrzymam, ale na wieczność chcę mieć spokój!- wstałem gwałtownie, szukając swoich fajek. Niedoczekanie moje, leżeć obok nich. -Idę do młodej, ją zagadywać!

-CC idź mu pomóż, zanim zacznie jej marudzić jakie to ma ciężkie życie.- mruknął Jinxx. Wyszliśmy razem z Comą na korytarz, kierując się do biura An.

-Mała, wychodzimy.- wetknąłem głowę do pokoju.

-To idźcie.- burknęła, przekładając jakieś papiery.

-Ty. Idziesz. Z nami.- złapałem ją, najdelikatniej, jak umiałem, za nadgarstek. Posłała mi wściekłe spojrzenie, ale grzecznie wyszła z pokoju.

-Niby gdzie idziemy?- uniosła brew.

-Na dwór. Złapać trochę słoneczka. A Andy się... dotlenić.- wyszczerzył się CC. Wyszliśmy na tyły budynku. Oparłem się wygodnie o ścianę i w końcu odpaliłem papierosa. Tego było mi trzeba.

-Opaliłbyś się trochę, bo wyglądasz jak zombie.- podsumował mnie Coma.

-Jeb się.- burknąłem.

-Ej! Ale ja widziałam zdjęcia, na których ty też paliłeś!- olśniło Ann.

-Noo, ale rzuciłem. To znaczy, czasem jeszcze mi się zdarza, ale to tak... dla rozrywki.- wyjaśnił.

-Macie dziwne rozrywki.- prychnęła mała.

-Lepsze takie, niż rzucanie nożem.- odparował.

-CC, stąpasz po kruchym lodzie.- mruknąłem ostrzegawczo. Oczy Ann zwęziły się teraz w szparki.

-Uważaj, bo następnym razem cię trafię.- syknęła.

-Mnie?! Swojego kochanego Christian'ka?! No wiesz co! Muszę powiedzieć Ash'owi, żeby wybił ci pewne pomysły z głowy.- strzelił fochem perkusista. Obserwowałem ich beznamiętnym wzrokiem.

-A co ma piernik do wiatraka? Poza tym Ash nie ma na mnie żadnego, powtarzam, ŻADNEGO wpływu.- An wycedziła.

-Ale jakoś się go słuchasz.- powiedziałem cwaniacko, zaciągając się. 

-Podobno mądry zawsze ustępuje głupszemu.

-Ciekawe, jak to będzie dziś.- wymsknęło się CC'emu. Rzuciłem mu wściekłe spojrzenie. Kurwa! Ta gaduła zawsze wszystko spieprzy!

-Dziś?- Ann podłapała temat.

-Chodziło mu o to, że dziś jeszcze nie było takiej sytuacji, w której on ci coś proponował.- odpowiedziałem szybko. Taa, proponował. Powiedzmy, że on tak robi.

-No i bardzo dobrze. Myśli, że będę się go słuchać. Naiwniak.- zaśmiała się młoda. Odetchnąłem z ulgą. Nie skapnęła się. Zmieniłem temat na jakiś bardziej bezpieczny.

-A słyszałaś, że mamy wolne do poniedziałkowego popołudnia?- zacząłem delikatnie.

-Nie. Cóż tak?- zdziwiła się.

-No niby mamy dobre tempo, a na planie mają jakiś problem, przez co nie mogą nakręcić scen z nami. Jon przyszedł i nam to zakomunikował. Ty niby też masz wolne.

-Ja?! Coś takiego. On się rozchorował, czy jak? Zawsze muszę go błagać choćby o jeden dzień.- mała uniosła brew.

-No też byliśmy zaskoczeni. Ale skoro tak zarządził, to przecież nie będziemy się z nim kłócić.- puściłem jej oczko.

-Fajnie. W końcu się wyśpię. A wy co będziecie robić?- spytała.

-No ja na weekend przenoszę się do Lauren.

-A ja... chyba pojadę do Juliet, o ile będzie miała wolne.- udałem, że się zastanawiam.

-Ej skończyliście już na dziś? Mieliśmy jechać szybciej do domu.- przypomniała Ann.

-NIE!- ryknął CC. -Eee, to znaczy, Jake coś tam jeszcze poprawia z Jinxx'em. Przecież nie pojedziemy bez nich, prawda?

-Noo to by było nie fajne. Dobra Andy, wypaliłeś już w końcu te pół paczki?- młoda spojrzała na mnie.

-Tylko 3 fajki!- oburzyłem się. Robiłem wszystko, żeby jak najdłużej nam zeszło. Tak serio, to wypaliłem tylko jedną, a reszta sama się spalała.

-Idiota! W końcu całkiem stracisz głos! Obserwowałam cię na ostatnim koncercie. Wiesz, że po skończonym screamie dochodziłeś do siebie przez pół zwrotki? Gdyby nie Ashley to nie wiem, jakby to wyglądało.- pokręciła zrezygnowana głową.

-Czy ty właśnie doceniłaś swojego chłopaka?- CC wyszczerzył się.

-Tak. Doceniam go, jako muzyka. To, że prywatnie jest idiotą, to inna sprawa.- przewróciła oczami.

-Jakoś ostatnio mam wrażenie, że lepiej się dogadujecie. To dobrze. Nie wyobrażam sobie, jak mógłbym udawać wielką miłość do kogoś, kogo nie znoszę.- zmarszczyłem czoło.

-Ja nie mam z tym problemu. Okej, chodźmy już. Chce mi się pić.- Ann złapała nas za koszulki i pociągnęła do wnętrza budynku.

-To zrób nam też.- zawołałem.

-Chciałbyś.- prychnęła. Mała wiedźma.

Perspektywa Ann

Z kubkiem herbatki skierowałam się do studia, gdzie tworzyli gitarzyści. Po 10 minutowych błaganiach Andy'ego i CC'ego, łaskawie się zlitowałam i zrobiłam im też herbatę. Jake i Jinxx siedzieli nad jakąś kartką papieru i laptopem, dyskutując leniwie. Szczerze, to nie wyglądali na jakoś specjalnie zapracowanych. Na mój widok gwałtownie się ożywili. Okeeej. Coś tu jest nie tak. 

-Co wy kombinujecie?- zmrużyłam oczy.

-My?! Nic! To znaczy, Jinxx ma problem z tym swoim utworem.

-Jakim znowu?- opadłam zmęczona na kanapę. Każda piosenka była już gotowa, wszystko pozamykane, ustalone, zostało tylko to nagrać.

-Noo bo nie wiem, których skrzypiec użyć?- zastanawiał się głęboko Ferguson.

-Jeremy, daj sobie spokój! Co to za różnica?!- wyrzuciłam zirytowana ręce ku górze.

-Zasadnicza! Mówisz o MOICH skrzypcach, jakby były najzwyklejsze pod słońcem! Otóż nie są. One mają duszę!- zaznaczył Jinxx, obrzucając mnie obrażonym spojrzeniem, bo to przecież takie oczywiste jest, że kawałek drewna żyje.

-Ferguson ty mi tu nie wyjeżdżaj z personifikacją*! Ja naprawdę rozumiem twoją miłość do muzyki poważnej, nawet sama ją w pewien sposób odczuwam, ale nie popadajmy w skrajności.- uniosłam brew.

-Taaak? A jak ty mówisz i całujesz swój telefon, to niby co to jest?- uśmiechnął się cwaniacko.

-To są dwie różne rzeczy! On mi pomaga w pracy!- oburzyłam się.

-Jasne. Mi skrzypce też, a poza tym...

-Dość. Błagam was. Zmieńcie temat.- przerwał nam Jake.

-Dooobra. Nawet pokłócić się nie mam z kim.- westchnęłam. -Właśnie! Gdzie jest ta sierota z którą regularnie się wykłócam?

-Eee... Ash?- spytał niepewnie CC.

-Nieee, mój kochanek. Pewnie, że Purdy!- warknęłam.

-Kochanek?- spojrzał na mnie zaskoczony Andy.

-Ja pierdolę. To gdzie on jest?- powstrzymywałam się od przywalenia komuś. Albo sobie.

-Powiedział, że musi coś załatwić na mieście. I że mamy na niego nie czekać.- wyjaśnił Jake.

-Załatwić coś? Aha.- podrapałam się po głowie. Zawsze przed wyjściem przyłaził do mojego biura, powkurwiać mnie. Aaa dobra, co mnie to obchodzi. Dorosły w końcu jest. Wie, że jak coś odpierdoli, to go zabiję. Siedziałam więc grzecznie czekając, aż chłopaki wszystko ustalą. Po dwudziestu minutach straciłam cierpliwość.

-No a jakby zrobić to tak?- Jinxx pisał coś na kartce.

-Ej dobra! Jedziemy już do domu? Już południe.- wyjęczałam.

-No okej. To chodźcie.- Andy wstał, machając kluczykami. Wyszliśmy z budynku, pakując się do auta wokalisty. Ja siedziałam z tyłu, razem z Jake'iem i CC'ym. Miałam wrażenie, że wleczemy się niemiłosiernie długo.

-Andy? Co ty robisz?- spytałam powoli.

-Prowadzę. I podziwiam widoki. A co?- mruknął.

-Albo przyspieszysz, albo będziesz wracał na piechotę. Zaraz się porzygam.- syknęłam. Poczułam jak gwałtownie przyspieszamy. Jinxx wymienił z Biersack'iem porozumiewawcze spojrzenia. Serio, coś mi nie gra. Tylko co?

5 minut później byliśmy już w domu.

-Nareszcie!!!- rzuciłam się na kanapę w salonie. Ledwo wygodnie ułożyłam się na poduszce, usłyszałam jak ktoś zbiega po schodach, jakby co najmniej się waliło. Aż się skrzywiłam.

-No jesteście! Mała wstawaj, nie mamy czasu!- krzyknął Purdy.

-Niby na co? Weź spierdalaj.- burknęłam, nie poruszając się nawet na milimetr.

-Spóźnimy się kurwa! No podnoś tyłek i chodź!- ekscytował się.

-Ale gdzie?- usiadłam z ciężkim westchnieniem.

-Wyjeżdżamy. Za 45 minut odlatuje nasz samolot! Nie wkurwiaj mnie, bo zaraz sam cię zaniosę.- warknął ostrzegawczo. Spojrzałam na niego, jak na idiotę.

-Jakie wyjeżdżamy? Jakie MY? Chłopaki, jemu gorzej? O co tu, do cholery, chodzi?- syknęłam. Zaczynałam się denerwować.

-Wszystko ci powiem po drodze. Spakowałem ci ciuchy. Chodź!- pociągnął mnie za nadgarstek. Wyrwałam się mu gwałtownie. Koło mnie stanęła reszta zespołu.

-To pa Annie. Bawcie się dobrze.- Andy leciutko cmoknął mnie w policzek. Następny był Jinxx, potem CC i Jake. Czułam się niepewnie. Już się ich tak nie bałam, ale to wciąż nie było to, co wcześniej.

-Fajnie. A teraz ruchy. Taksówka czeka. Nara chłopaki. Pozdrówcie resztę.- Ashley złapał mnie w pasie i wypchnął za próg. Byłam w tak głębokim szoku, że nawet nie protestowałam. Wsiadłam do taksówki, gdzie po chwili dołączył do mnie Purdy. Nie zdążyłam go o nic spytać, bo od razu zaczął gdzieś dzwonić.

Nawijał przez całą drogę. Rozłączył się dopiero, gdy mieliśmy wysiadać. Koło lotniska!

-Ashley...- zaczęłam spokojnie.

-Zaraz.- mruknął, płacąc kierowcy. Wziął walizkę i jakąś średniej wielkości torbę z bagażnika. Złapał mnie za rękę i pociągnął do kas biletowych.

-Kurwa mać, Ashley! O co tu chodzi?!- krzyknęłam, stając gwałtownie. -Masz mi wszystko wyjaśnić, alb...- nie dokończyłam, bo poczułam usta Ash'a na swoich.

-Nie krzycz tak. Zwracasz uwagę.- wyszeptał, odsuwając się ode mnie po chwili.

-To w końcu mi wytłumacz wszystko!- warknęłam.

-Już ci mówiłem. Zaraz mamy samolot. Do Missouri.- przewrócił oczami, ciągnąc mnie znów.

-Co?! Ale czemu? Ja nie chcę!- zaprotestowałam.

-Lecimy w odwiedziny do mojej rodziny. Powiedziałbym ci wcześniej, ale Jon zaskoczył mnie tym nagłym urlopem. Otóż ciotka Lisa od dłuższego czasu męczy mnie, żebym cię przywiózł ze sobą. Popiera ją babcia. No i reszta bab w mojej rodzinie.- westchnął, podchodząc do kasjerki.

-Ale ja nie mam ochoty tam jechać.- twardo stałam przy swoim.

-Kociaku, ale ja się nie pytam, czy chcesz. Jesteśmy parą. A to do czegoś zobowiązuje.- rzucił mi obojętne spojrzenie.

-Zabiję cię.- syknęłam, odwracając się na pięcie. Podeszłam do krzeseł i usiadłam na jednym z nich.

-Jak chcesz to zrobić, okej. Ale poczekaj do poniedziałku.- mruknął Purdy, siadając po chwili obok mnie.

-Wiesz, jak bardzo nienawidzę, gdy ktoś podejmuje za mnie decyzję, a ciągle to robisz.- burknęłam obrażona, zakładając ręce na piersi.

-Wiem. Przepraszam. Ale sama przyznaj: gdybym powiedział ci wcześniej, zgodziłabyś się?- spojrzał na mnie.

-Ja...

-Bądź szczera!

-Pff... Pewnie nie.- powiedziałam zrezygnowana.

-Właśnie. Nie obrażaj się na mnie. Czy kiedykolwiek źle się przy mnie bawiłaś?- uderzył w czuły punkt. Miał rację. Cokolwiek byśmy razem nie robili, nigdy nie było do dupy.

-To nie o to chodzi.- mruknęłam cicho.

-To o co? Boisz się mnie? Wiesz, że nie masz czego.- Ashley złapał mnie za dłoń.

-Wiem. Ja po prostu... Nie jestem rodzinna. Rozumiesz, otwarta i takie tam. Źle się czułam, gdy musiałam udawać przed twoim wujostwem. A z tego, co mówiłeś, teraz będzie ich więcej. Ja chyba nie potrafię.- ostatnie zdanie wyszeptałam.

-Ale popatrz. To nie będzie takie udawanie, jak dla ogółu. Nie musimy ciągle się trzymać za rączki i dawać buziaki. Wyobraź sobie, że jedziesz do rodziny bliskiego kolegi. Poza tym, zawsze możemy twierdzić, że jesteś nieśmiała i wstydzisz się czułych gestów.- Purdy roztaczał przede mną kolorową wizję naszego urlopu. Tylko czemu ja wciąż nie umiałam sobie tego wyobrazić?

-Nienawidzę cię.- wyjęczałam, gdy wchodziliśmy na pokład.

-Zawsze tak mówisz, a potem zmieniasz zdanie. Może tym razem też tak będzie?- uśmiechnął się do mnie.

-Marzyciel.- burknęłam.

 *personifikacja- nadawanie przedmiotom, zjawiskom, pojęciom abstrakcyjnym cech ludzkich.

*******************

Zdjęć Ash'a tu nie ma, bo w następnych rozdziałach obrzydnie Wam do reszty. Taaak, to te do dupy rozdziały z milusim Ashley'em. Ale aż tak słodko nie będzie, nie martwcie się. Co do tych "100 twarzy Ash'a", to jak mi któraś napisze porównanie do Greya czy innego dziadostwa, to się fochnę i przestanę pisać. Nienawidzę tej książki. Jutro Wigilia (tak wiem, kooochacie święta). Powiem tylko tyle, że w tym roku to będą moje najlepsze święta w życiu. A dlaczego? Bo ich nie obchodzę:D:D:D Nienawidzę tego okresu. Ale żeby nie było, że jestem taka wredna i chamska, to życzę Wam laski, żeby wszystko, co zeżremy, poszło w cycki. One nigdy nie są wystarczająco duże:P I fajnych prezentów. Nie sądzę, że spotkamy się jeszcze w tym roku na blogu, noo chyba, że zepniecie w końcu dupcie i machniecie limit w normalnym czasie. A nie po tygodniu... To już zależy od Was. Życzeń noworocznych składać nie będę. Nie spijcie się za bardzo. Aha, mogłybyście mi dać taki malutki prezent (z okazji świąt i zbliżających się moich urodzin) i skomentować choć jednym słówkiem, co? Btw. witam nową czytelniczkę Nothing. I jeszcze doszła mi obserwatorka Melanie. Fajnie by było, gdybyś skomentowała coś;) Oraz spóźnione życzenia urodzinowe dla sue:D Ja wiem, że święta i wgl, no ale weźcie się pokażcie, że jesteście i żyjecie. Pamiętajcie o ankiecie, bo już się powoli kończy czas. Jak zwykle zapomniałam, co jeszcze chciałam napisać, ale to najwyżej uaktualnię notkę. Aha, jak nie dodam jakoś szybko po wypełnieniu limitu, to znaczy, że trafił mnie szlag, albo w końcu zabiłam kogoś :D
Tak więc prosiłabym o komentarze, bo nie wiem, czy może znudziło się Wam to opowiadanie? W czym jest problem? Mam kilkaset wejść na rozdział, a i tak muszę wymuszać. (tak po polsku to brzmi).  To nie jest miłe.

!!! 25 komentarzy=nowy !!!

(świąteczne zdjęcie całego BVB jest za brzydkie na tego bloga)