Rozdział 58

Edit: brakuje jeszcze jakichś trzech komentarzy, jakby ktoś nie widział...

PIOSENKA NA DZIŚ

Lecieliśmy samolotem już prawie cztery godziny. Dwie spędziłam na wykłócaniu się z tym debilem, godzinę na ustalanie szczegółów dotyczących naszego związku. Teraz każde z nas było zagłębione w swoich myślach. To się nie uda. To będzie totalna porażka. Ja wykituję już w sobotę. O ile nie jutro...

-Okej. Musisz iść do łazienki się przebrać. W Missouri jest już 19. No i tu jest inny klimat niż w Kalifornii.- powiedział Purdy, podając mi torbę.

-Inny?- uniosłam brew.

-Troszkę chłodniej. No już, bo niedługo lądujemy.- popędził mnie. Z westchnieniem udałam się do toalety. Wyjęłam szybko ciuchy, które mi wybrał. Kurczę. Znalazł coś normalnego! Jestem w szoku! W ogóle, to ja mam taką bluzkę?! Przebrałam się i wróciłam na miejsce.

-Jakie jeszcze moje rzeczy spakowałeś?- spytałam.

-Odpowiednie.- mruknął.

-Czyli?

-Wszystko, co potrzeba.

-Taak? A tampony i podpaski?- Ha! Tu go zagnę.

-Tego nie. Przecież nie potrzebujesz.- westchnął. Co?!

-Jak to nie potrzebuję? Jestem kobietą, jakbyś zapomniał.- burknęłam.

-Nie potrzebujesz, bo dopiero co ci się skończył.- spojrzał na mnie z politowaniem. Kurwa! Skąd on to wie?!

-Czyżby? Skąd ta pewność, że miałam? A może zacznie mi się jutro?- założyłam obrażona ręce na piersi.

-Mała, mieszkamy razem jakieś 4 miesiące. Tylko idiota by się nie skapnął, kiedy masz ten tydzień. Poza tym, akurat po tobie widać to doskonale.- prychnął.

-To znaczy?- zmarszczyłam czoło.

-Ja pierdolę... Jak masz okres, to jesteś spokojna, taka jakby przygaszona i zmęczona. Anemiczna. Jak jesteś taka przez dwa dni, to dobrze wiemy z chłopakami, co się dzieje. W innym wypadku już dawno by ci przeszedł taki nastrój. Fakt. Ostatnio ciągle miałaś taki humor z wiadomego powodu, ale mimo to jakoś poznaliśmy.- przeciągnął się.

-Okeeej.- wydusiłam po chwili.

-Ale uspokoję twoje obawy. W Missouri są sklepy, jak coś.- puścił mi oczko.

-Fajnie. Może byś mi coś opowiedział o swojej rodzinie, co?- uniosłam brew.

-Dobra. Zatrzymamy się u babci. Jak już kiedyś wspominałem, ma na imię Isabella i ma 73 lata. Miała sześcioro dzieci, teraz już pięcioro. Lisę znasz, a poznasz jeszcze Chris'a, bo reszta mieszka trochę dalej. Wątpię, że się spotkamy. Lisa ma trójkę dzieci: oprócz Chuck'a, jeszcze Maggie i Zoe. Chris ma żonę i dwójkę dzieci: Jayden'a i Melanie. Obydwoje mają rodziny i swoje dzieci. Resztę ogarniesz na miejscu.- machnął ręką.

-Cholera! To ile was jest?- wykrztusiłam.

-Sporo. Generalnie każdy mój kuzyn ma rodzeństwo. Oprócz mnie. Wszyscy lubią dzieci i chcieli posiadać jak największe rodziny.- wzruszył ramionami.

-Dzieci. Okropieństwo.- mruknęłam.

-Nie chcesz mieć dzieci?- spojrzał na mnie.

-Tłumaczyłam ci to już. Najpierw chcę mieć pewność, że znalazłam odpowiedniego mężczyznę na ojca i głowę rodziny. A w moim przypadku zaufanie i pewność nie istnieją.- westchnęłam ciężko.

-Życzyłbym ci, żebyś się kiedyś porządnie zakochała, ale tego nie zrobię.- mruknął Ash.

-Tak? A to dlaczego?

-Bo prawdziwa miłość zdarza się bardzo rzadko. A ty jej nie chcesz.

-Fakt. Niech spotka ją ktoś, kto na to zasługuje i potrzebuje.- zgodziłam się. Stewardessa poprosiła o zapięcie pasów. Czyli lądujemy. W co ja się wpakowałam. Znowu...

Ashley wynajął samochód odpowiedni na drogi w tym stanie. Ledwie ruszyliśmy, a zaczęłam się denerwować. Splotłam nerwowo palce dłoni, zaciskając je z całej siły. Starałam się uspokoić oddech, co wcale nie było takie proste. W pewnym momencie poczułam dłoń chłopaka na swoich.

-Wyluzuj kociaku. Nikt cię nie zje.- puścił mi oczko.

-Śmieszne kurwa.- bąknęłam. Co ja poradzę, że nienawidzę rodzinnych spędów? I w ogóle ludzi? Poza tym, tam mają być dzieci. A ja nie trawię żadnych bachorów. 
Po jakimś czasie, który dla mnie trwał kilka minut, dojechaliśmy na miejsce. Spojrzałam na zegarek. Była 17.45. Czyli tutaj 19.45. Boże, jeśli istniejesz to weź, dokonaj jakiegoś cudu i teleportuj mnie stąd! Odczekałam chwilę. Nic się nie zmieniło. Świetnie... Purdy zaparkował przed sporym, białym domem. Wysiadł i otworzył mi drzwi. Rozejrzałam się wkoło. -Spore to.

-Z tyłu jest jeszcze dobudówka dla Mel i jej rodziny.- skierowaliśmy się na ganek. Ash przybrał na twarz miły uśmiech, łapiąc mnie za dłoń. Czułam, że robi mi się słabo.

-Nie dam rady.- szepnęłam, dygocząc w środku.

-Dasz.- Purdy odpowiedział pewnie, naciskając dzwonek do drzwi. Nagle złapał mnie w pasie i szybko do siebie przyciągnął, mocno całując w usta. Gdy się odsunął, spojrzałam na niego zszokowana.

-Czemu... Czemu to zrobiłeś?- wykrztusiłam, dochodząc do siebie. Od tej akcji z Tony'm ani razu nie był wobec mnie gwałtowny, ani mnie nie pocałował, nawet na pokaz. Noo, oprócz tego całusa na lotnisku, ale to było bardzo delikatne. Ten buziak był agresywniejszy. Byłam cholernie zaskoczona i nieprzygotowana.

-Bo zauważyłem, że to skutecznie odwraca twoją uwagę od głupot.- wyszczerzył się. Fakt. Byłam w tak głębokim szoku, że od razu się uspokoiłam. Nie zdążyłam się odezwać, bo otworzyły się drzwi, a w nich stanęła jakaś starsza kobieta.

-Ashley!- wykrzyknęła, przyciągając go do siebie. Po grymasie, jaki zrobił, stwierdziłam, że musi być silna. -Dziecko, nareszcie do nas przyjechałeś!

-Tak. I jak obiecałem, nie przyjechałem sam.- odpowiedział, przyciągając mnie bliżej za rękę, gdy kobieta już go puściła.

-Ohh. Ty kochanie, musisz być Ann. Dużo o tobie słyszałam od Ashley'ka.- przytuliła mnie. Tak. Była silna.

-Ash pani o mnie opowiadał?- zdziwiłam się.

-Jaka tam pani! Mów mi babciu! Ale nie stójmy tak w progu. Reszta też chce się przywitać.- wciągnęła nas do środka. Ash odwiesił nasze kurtki na wieszak, po czym splótł nasze palce, puszczając mi oczko. Zaprowadził mnie do salonu, gdzie było pełno ludzi. Kurwa.

-No nareszcie!- wykrzyknął jakiś mężczyzna, podchodząc do nas i witając się z Purdy'm. Do mnie za to podeszła Lisa z Mark'iem. W końcu jakieś znajome twarze. Odetchnęłam z ulgą.

-Annie! Tak się cieszę, że cię zabrał ze sobą.- przywitała się ze mną jego ciotka. Jej mąż lekko mnie przytulił. Momentalnie się spięłam, ale zacisnęłam zęby. Nie będę odstawiać jakiejś szopki.

-Miło mi cię w końcu poznać.- podszedł do mnie jakiś facet, na oko po pięćdziesiątce. Uśmiechnęłam się lekko.
-Ann, to mój wujek Chris.- dokonał prezentacji Purdy.
-A ja jestem jego żoną. Kathryn.- uśmiechnęła się stojąca obok nas blondynka.
-W końcu masz jakąś śliczną dziewczynę.- zaśmiał się jego wuj. Spojrzałam zaskoczona na chłopaka.
-Nie przepadają za Kiną.- mruknął cicho w moją stronę. Kiwnęłam tylko głową. Następni w kolejce do poznania byli jego kuzyni. Kątem oka zauważyłam Chuck'a. W pewnym momencie do salonu niczym tornado, wpadła grupa dzieci.
-Wuuuujek!!!!- wydarły się te potwory, rzucając się na Ash'a.
-Ile razy mam wam powtarzać, że macie mi mówić po imieniu?- zaśmiał się Purdy, podnosząc je po kolei. Patrzyłam na to wszystko z szeroko otwartymi oczami. Nagle jakaś smarkula zauważyła mnie.
-Kto to?- spytała, nie spuszczając ze mnie wzroku. Dziwnie się czułam...
-Dzieciaki, to jest Ann. Moja dziewczyna. A ci panowie tutaj to Noah, Ethan i Joshua.- trzej chłopcy w wieku od 7 do 11 lat, (tak na oko) podali mi ręce. -A te dwie królewny to Genny i Sophia.
-Cześć.- posłałam im najbardziej miły uśmiech, jaki potrafiłam z siebie wykrzesać. Ashley puścił mi oczko.
-Umiesz zaplatać warkoczyki?- spytała mnie na powitanie jedna z nich. Nie miałam pojęcia która, bo były bliźniaczkami.
-Umiem.- przytaknęłam.
-A znasz jakieś księżniczki?- spytała druga.
-Wszystkie Disney'a.
-Wujku nadaje się.- powiedziały konspiracyjnie. Popatrzyłam na niego. Powiedział bezgłośnie, że potem wyjaśni.
-Eee tam. Wy się nie znacie. My ocenimy.- stanął obok nich jeden z chłopców.
-Grasz w jakieś gry komputerowe?- spytał mnie najstarszy z nich.
-Wyścigi i strzelanki. I uprzedzam następne pytanie: ze sportów lubię tylko boks, siatkówkę i sporty motorowe.- chłopcy westchnęli ciężko.
-Ann trenowała boks.- wyjaśnił im Ashley. Na te słowa ich oczy zaczęły dziwnie błyszczeć.
-Ścigać też się umiem.- mruknęłam.
-Serio?- tym razem zdziwił się basista. -Tego mi nie mówiłaś.
-Bo u ciebie moja jazda autem to drażliwy temat.- wyszczerzyłam się.
-I biłaś się z innymi dziewczynami?- spytał podekscytowany Ethan.
-Z chłopakami też.- puściłam mu oczko.
-Dobra. Nie męczcie jej już. Przepraszam, chłopcy potrafią być nieznośni. Jestem Melanie.- podeszła do mnie jakaś kobieta po trzydziestce. Jej męża, Bruce'a poznałam przed chwilą. Następni byli Jayden i Emma. Rodzice sześcioletnich bliźniaczek. Patrząc na ich wygląd, musieli spłodzić je będąc w moim wieku. Masakra. Na koniec podeszły do mnie jakieś dwie dziewczyny około 20 lat.

-Hej. Ja jestem Zoe.- odezwała się niższa.

-A ja Maggie. Kuzynki tego łamagi.- powiedziała konspiracyjnie druga.

-Ej! Jakiej łamagi?! Wypraszam sobie!- burknął Ash, podchodząc do nas bliżej. Przed chwilą rozmawiał z Jayden'em.

-Był już taki od zawsze?- zainteresowałam się.

-Noo. Zawsze potykał się o własne nogi. A co, teraz też tak ma?- spytała Zoe.

-Hahah tak. Ohh, no nie obrażaj się. Przecież mówię jak jest.- pogłaskałam fochniętego basistę po głowie.

-Pff. I tak mnie kochasz.- uniósł brew.

-Bo ciebie nie da się nie kochać.- powiedziałam przymilnie. Oczywiście...

-Dobrze. Dzieciaki, pewnie chcecie się odświeżyć po podróży. Ashley, twój pokój jest jak zawsze przygotowany. Zaprowadź Annie.- uśmiechnęła się Kathryn, jego ciotka. Chłopak zabrał walizkę i torbę i pociągnął mnie na górę. Wepchnął mnie lekko za jakieś drzwi. Rozejrzałam się. Ściany w kolorze czerni, zieleni i fioletu. O dziwo, te odcienie pasowały do siebie. Kilka plakatów. Przeważnie KISS i Motley Crue. Jakieś zdjęcia.

-Idę wypakować kosmetyki.- mruknął, znikając w łazience za drzwiami. Przeleciałam wzrokiem po płytach i książkach na półce. Typowy pokój nastolatka. Zdjęłam buty i rzuciłam się na łóżko. Nie było jakieś duże, takie, jak w naszych sypialniach w Los Angeles. Raczej jednoosobowe tyle, że sporo szersze. Pff, jak będzie mi za ciasno, to zwalę tego grubasa na podłogę. Spojrzałam na sufit. To o to mu chodziło, gdy mówił, że mogłabym coś umieścić na swoim. Ten był ozdobiony w gwiazdki samoprzylepne. Uśmiechnęłam się lekko do siebie. Po chwili Purdy wyłożył się koło mnie.

-Nie śpij. Po kolacji będziesz spać.- dźgnął mnie lekko w brzuch.

-Jutro będę padać na twarz, bo dziś na bank zasnę późno.- westchnęłam, przypominając sobie o tych dwóch godzinach różnicy.

-Może nie będzie tak źle. Bardzo się wystraszyłaś, gdy cię przytulali?- spytał. Spojrzałam na niego zaskoczona. Zauważył.

-Aż tak było to widać?

-Niee. Prawie wcale. Ale ja w przeciwieństwie do nich, trochę cię znam.- uśmiechnął się smutno.

-Bałam się. Cały czas próbowałam sobie tłumaczyć, że to nic takiego. Gdzie ja robię błąd?- mruknęłam.

-Nigdzie. Po prostu potrzebujesz czasu.- Purdy wzruszył ramionami.

-Ash ile jeszcze? Ja mam już tego dość. Chcę, żeby było jak dawniej.- przekręciłam się na bok, twarzą do niego.

-I tak dobrze sobie z tym radzisz.- pocieszył mnie.

-Nie sądzę. Stosuję swoją sprawdzoną metodę. Próbuję zamknąć się na te uczucia.- wzruszyłam ramionami.

-I jak ci idzie? Tak poza tym, to wiesz, że to nie jest wyjście?- uniósł brew.

-Wiem. A idzie mi... chujowo. Dobra, nie chcę o tym gadać. Idę do łazienki.- wstałam szybko. Nie chciałam, żeby Ashley widział mnie w takim stanie. Sypałam się. I czułam to. Powoli każda emocja kumulowała się we mnie. Co będzie, gdy to wszystko pęknie? Bałam się. Cholernie się bałam. Wiedziałam, jak potrafię reagować w sytuacjach, które mnie przerastały. Już dwa razy dałam taki popis. Jonathan o tym wiedział. Prawie o wszystkim. Reszty co najwyżej się domyślał. Dlatego mogłam się z nim do woli wykłócać. Bał się, że zafunduję powtórkę z rozrywki. Jednocześnie miał mnie w szachu, bo nikt z mojej rodziny o tym nie wiedział. Raz pomógł mi RJ. Drugi raz mój trener z USA i właśnie Jonathan. Czasem odnosiłam wrażenie, że traktuje mnie jak swoje dziecko. Pod całym tym swoim wrednym, oschłym stylem bycia, martwił się o mnie i próbował chronić mój tyłek. Wręcz wzruszające... Przyjrzałam się swojemu odbiciu w lustrze. Obojętne spojrzenie, wymuszony uśmiech.

-Jesteś żałosna!- syknęłam cicho. Naprawdę taka byłam. Bezuczuciowa suka. W dodatku niezdecydowana. Sama nie wiem, czy chcę coś czuć, czy nie. Po chuj ja się urodziłam. Wszystkim byłoby lepiej beze mnie. Nawet zabić się nie mogę, bo zawiodłabym Mateusza. Ale czy trupa można zawieźć? Bez sensu...

Wyszłam z łazienki, wpadając na Ashley'a.

-No nareszcie. Już myślałem, że nigdy nie wyjdziesz. Chodź.- pociągnął mnie lekko za łokieć. Założyłam buty i zeszliśmy na dół. Wszyscy zbierali się przy stole. Ja miałam siedzieć między Ash'em, a Zoe. Akurat naprzeciwko mnie usiadł Chuck. Rzuciłam mu obojętne spojrzenie. Ja nie dam się sprowokować. Oczywiście nie obyło się pytań na temat mojej przyszłości. Rodzina Purdy'ego nie zdziwiła się, gdy napomknęłam coś o swoim wieku, czyli musieli wiedzieć wcześniej.

-A macie już jakieś poważniejsze plany, odnośnie waszego związku?- próbowała delikatnie podpytać Kathryn.

-Nie. Na razie o tym nie rozmawiamy. Jest za wcześnie.- Ashley lekko się uśmiechnął.

-Poza tym, jakoś w kwietniu wracam do Polski. Muszę zdać egzaminy.- wyjaśniłam.

-Właśnie. Najpierw Ann musi skończyć szkołę. Jeśli do tego czasu nic się nie zmieni między nami, zastanowimy się nad przyszłością.- dokończył Purdy.

-Twoim rodzicom nie przeszkadza wasza różnica wieku? Jesteś jeszcze bardzo młoda.- spytał niewinnie Chuck, kładąc nacisk, na słowo „młoda”. Nie zdążyłam się odezwać, gdy wtrącił się Jayden.

-Chuuckie, nie przesadzaj. Ja w jej wieku, to dowiedziałem się, że będę tatą.- zaśmiał się.

-Ann jest przecież właściwie dorosła. Nie robią nic złego.- puściła mi oczko Lisa. Lubię tę kobietę.

-O co wam chodzi? Przecież tylko spytałem!- bronił się ten ćwok.

-Mogę cię uspokoić, moi rodzice nie mają nic przeciwko. Ufają mi.- uśmiechnęłam się wrednie. Poczułam na kolanie rękę Ash'a. Spojrzałam na niego. Szczerzył się do mnie zadowolony. Pokręciłam tylko rozbawiona głową.

Rodzina Ashley'a była sympatyczna. Nawet Chuck, gdy nie mordował nas wzrokiem, gadał całkiem z sensem. Większość czasu spędziłam na rozmowie z Zoe. Obok niej siedziała jej siostra, Maggie. Miała 23 lata, ale o dziwo dość szybko się dogadałyśmy. Obie były bardzo sympatyczne i wesołe. Obserwowałam dyskretnie wszystkich. Było głośno, często przez ten hałas przebijał śmiech. Szczęśliwa, kochająca się rodzina. Zerknęłam na Purdy'ego. Jeśli teraz był sobą, to chciałabym, żeby zawsze taki był. Dużo mówił, gestykulował. A z jego twarzy nawet na chwilę nie schodził uśmiech. Podobał mi się taki. Czemu nie mogę znaleźć podobnego chłopaka i się w nim zakochać? To byłby mój ideał. Jak bardzo Ash musiał zawieźć się na ludziach, że udaje zupełnie kogoś innego? Hah, pewnie tak samo jak ja. Przez swoją asertywność i poglądy nigdy nie byłam specjalnie lubiana. Dobrych kilka lat zajęło mi zrozumienie, że te wszystkie osoby nienawidzą mnie nie dlatego, że jestem żałosna, tylko po prostu zazdroszczą. Tego, że jestem samodzielna i do szczęścia nie potrzebuję hordy przyjaciół. Dopiero gdy dobiegł mnie głos Ashley'a dotarło do mnie, że od dłuższej chwili bezczelnie się na niego gapię.

-Coś nie tak? Czemu mi się tak przyglądasz?- spytał niepewnie.

-Wszystko okej. Tak po prostu.- oparłam głowę o jego ramię. Wyczułam jego zaskoczenie, ale po chwili ułożył rękę na mojej nodze, splatając nasze palce. Dziwnie się czułam. Tak spokojnie. Dobrze. Cholernie chciałam, żeby tak było zawsze.

-Widzisz? No widzisz? Mówiłam wam, że razem tak ładnie wyglądają.- powiedziała pewnie Lisa.

-Masz rację ciociu. Ashley nie spieprz tego!- pogroził mu żartobliwie palcem, Bruce.

-Dlaczego obstawiasz, że to ewentualnie on może coś zepsuć? Ja też potrafię.- puściłam mu oczko.

-Okeej. W takim razie pilnuj się, bo jak skrzywdzisz mi mojego małego braciszka, to cię znajdę.- pokazała mi język Melanie.

-Widzę, że dobrały się dwa niezłe ziółka.- wtrąciła się babcia.

-Trafił swój na swego.- zaśmiał się Ash.

-Fakt.- mruknęłam.

-Dobrze, późno już. Dzieciaki, czemu jeszcze nie śpicie? Jutro szkoła!- ocknęła się Mel. Wszyscy zaczęli się zbierać do swoich domów. Z babcią Purdy'ego mieszkali tylko Chris i Kathryn. Melanie z rodziną pojawiała się tylko na wspólnych posiłkach. Razem z Ashley'em pożegnaliśmy się ze wszystkimi i wróciliśmy na górę. Byłam padnięta.

-Generalnie życie tutaj zaczyna się koło 7 rano. Ale my możemy pospać dłużej. Mam fory u babci.- puścił mi oczko basista.

-Ulubiony wnuczek?- zaśmiałam się.

-Raczej pozostałość po jej zmarłej córce.- mruknął.

-Wiesz, czasem dziwię się, że mimo wszystko wyszedłeś na ludzi.- bąknęłam.

-Ja też. Chociaż... Patrząc na moje zamiłowanie do imprez i kobiet, to nie wiem, czy można tak o mnie powiedzieć.- wyszczerzył się.

-Oj dobra. Przecież wiem, że udajesz. To znaczy, lubisz imprezy i kobiety, ale specjalnie z tym przesadzasz.- wzruszyłam ramionami, szukając piżamy.

-Kiedyś traktowałem to jako, pewnego rodzaju, wyzwanie.- zastanawiał się.

-To znajdź sobie inne.- powiedziałam pod nosem.

-Już znalazłem.- powiedział powoli.

-Tak? Jakie?- odwróciłam się zaciekawiona. Ash podszedł do mnie.

-Hmm, stoi przede mną.- złapał za pasemko moich włosów.

-Ja? Niby dlaczego jestem dla ciebie wyzwaniem?- uniosłam brew.

-Bo jesteś jedyną młodą, wolną dziewczyną, która mi się oparła.- uśmiechnął się seksownie.

-Po prostu nie jestem uczuciowa.- stwierdziłam.

-To nie ma nic do rzeczy. Popędu nie oszukasz.- rozłożył bezradnie ręce.

-Aha. Czyli jestem oziębła. Albo lepiej. Nie podobasz mi się.- wyszczerzyłam się.

-To niemożliwe. Prędzej uwierzę, że jesteś wiedźmą, niż, że ci się nie podobam.- westchnął.

-Cokolwiek byś nie zrobił, nie uda ci się to. Mówiłam ci, że nie jestem jak każda.- dźgnęłam go lekko w klatkę piersiową, kierując się do łazienki. Gdy zamykałam drzwi, dobiegł mnie jego głos:

-Na szczęście.- uśmiechnęłam się do siebie. Naprawdę jestem jedyną, która mu się oparła? Szczerze wątpię. Najlepsze jednak jest to, że ja nie robię nic takiego. Owszem, czasem jego dotyk jest nawet przyjemny, ale bez przesady. Jak kiedyś Jinxx miział mnie po plecach, to też było mi fajnie. Dopiero teraz rozejrzałam się po łazience. Zamiast prysznica, była wanna. Super. Ale poświęcę jej więcej czasu dopiero jutro. Dziś jestem już zmęczona. Szybko się umyłam i przebrałam. Przejrzałam się w lustrze, podciągając do góry koszulkę. Rany jeszcze się nie zagoiły. Ślady mogą pozostać mi jeszcze długo. Dobrze, że nie na zawsze. Na ręce miałam podłużną kreskę. Gorzej wyglądała rana pod biustem. Była głębsza, a co za tym idzie, dłużej się goiła. Wypuściłam koszulkę z rąk i wróciłam do pokoju. Purdy jak zwykle robił coś na telefonie. Jak skrzywdzić Black Veil Brides? Zabrać im internet. Jezu, ale byłby wrzask. Zapłakaliby się na śmierć. Chłopak poszedł do łazienki, a ja rzuciłam się na łóżko.

Już przysypiałam, gdy poczułam, jak przesuwa mnie bliżej ściany, by po chwili wtulić się w moje plecy. Byłam tak padnięta, że nie zaprotestowałam. Ułożyłam się wygodniej i minutę później spałam, jak zabita.

Następny dzień

Obudziłam się... Właściwie nie wiem, czemu. Gdy próbowałam się przekręcić na bok, coś mi to uniemożliwiało. Uniosłam się na łokciu. Ashley spał w najlepsze, rozwalając się prawie na całym łóżku. Aż cud, że nie zwaliłam go przez sen. Serio. Coś jest nie halo. Każdą inną osobę tłukłabym i nie dała się dotknąć, a na tego idiotę kompletnie nie reaguję. Powiedziałabym, że się starzeję, ale to nie to. Nie wiem, o co chodzi... Usiadłam na łóżku, kombinując jak zejść, żeby go nie budzić. Jeszcze wjebałby mi się pierwszy do łazienki. Jakimś cudem udało mi się go nawet nie dotknąć, przenosząc się na podłogę. Spojrzałam na zegarek, była 6.30. Jezu! Cud! Ja nigdy w życiu nie wstaję sama o tak nieprzyzwoitej godzinie! Przecież to środek nocy jest! Ale w sumie to dobrze. Mogę w spokoju powylegiwać się w wannie. Z szatańskim uśmieszkiem odkręciłam kurki. Po chwili moczyłam się już w gorącej wodzie. Nic tak na mnie nie działało, jak kąpiel. Noo i jedzenie. Ale to szczegół. Przymknęłam oczy. Tego mi było trzeba. Nie wiem, ile tak leżałam, gdy dobiegło mnie pukanie do drzwi.

-Mała, utopiłaś się?- odezwał się zaspany Ash.

-Jeszcze nie.- odpowiedziałam.

-To wyłaź.- burknął.

-Nie. Byłam pierwsza.- zaśmiałam się.

-No ej! Muszę się ogolić.- zaprotestował.

-I co z tego?- uniosłam brew.

-Sama tego chciałaś.- wszedł do łazienki. Kurwa! Drzwi nie miały zamka.

-Wypieprzaj mi stąd!- oburzyłam się, chowając się bardziej pod wodę. Na szczęście wanna była pełna piany.

-Nie. Trzeba było spełnić moją prośbę.- wzruszył ramionami, myjąc zęby. Po chwili, jak gdyby nigdy nic, zaczął się golić. Patrzyłam na niego, starając się ukryć zdziwienie. Anka, przecież po nich można się spodziewać wszystkiego najgorszego... Udawałam, że kompletnie mnie to nie rusza i zaczęłam się myć, zaczynając od nóg. Ashley zezował wzrokiem, gapiąc się na moją wyciągniętą nogę, która odbijała mu się w lustrze.

-Zatniesz się misiaczku.- uśmiechnęłam się promiennie. Purdy rzucił mi wściekłe spojrzenie, nic nie mówiąc. Hahah 1:0 dla mnie, frajerze! Myłam się w żółwim tempie, ale niestety nadszedł moment, kiedy skończyłam. Purdy udawał, że nie wie, o co chodzi. -Chciałabym wyjść z wanny.

-A czy ja ci przeszkadzam? Nie krępuj się.- rzucił od niechcenia, nawet na mnie nie patrząc. Debil.

-To nie jest zabawne. Jak chcesz, to możesz paradować przede mną goły, ale ja nie zamierzam.- warknęłam.

-Nie mogę, bo wtedy jeszcze się na mnie rzucisz.- odparł cwaniacko, wycierając twarz ręcznikiem.

-Przecież ostatnio narzekałeś, że tego nie robię.- zaśmiałam się, zakładając ręce na piersi.

-W sumie. To nie jest głupi pomysł.- zamyślił się.

-Cokolwiek nie zrobisz i tak ci się nie uda.- mruknęłam pod nosem. Spojrzałam beznamiętnie na basistę, który zaczął się zbliżać w moją stronę. Już zaczynałam się bać, co znowu wymyślił, gdy pochylił się nade mną.

-Omówimy to wieczorem.- dał mi pstryczka w nos, po czym wyszedł z łazienki. Szybko wstałam, owijając się ręcznikiem. Oczywiście, jak zwykle, zapomniałam ciuchów. Westchnęłam, poprawiając ręcznik i wróciłam do pokoju.

-Nic nie mów.- syknęłam, napotykając jego zboczony wzrok.

-Czy ty robisz to specjalnie? Nie masz serca.- jęknął, przecierając dłonią twarz.

-Jestem wredna, ale jakoś nie mam ochoty prowokować facetów. Chyba robię coś źle, skoro każdy chce mnie przelecieć. Nawet wbrew mojej woli.- burknęłam, przekopując walizkę.

-Po prostu masz w sobie to coś. Okej. Ja idę do łazienki, zanim całkiem przestanę się kontrolować. Brak seksu mnie zabije.- westchnął, zamykając drzwi. Szybko się ubrałam. Rozczesywałam włosy, gdy wyszedł z ręcznikiem na biodrach. Uniosłam brew.

-Bierzesz ze mnie przykład?- spytałam, mierząc go z góry na dół. Poczułam się... dziwnie. Cholera. Powinnam być obojętna.

-Jakbym miał brać z ciebie przykład, to musiałbym... Chwila! Pamiętasz, jak upadł ci niechcący ręcznik? Możemy zamienić się rolami, kociaku. Z tym wyjątkiem, że ja pozwolę ci go ze mnie zerwać.- wyszczerzył się, przyciągając mnie do siebie. Zadarłam głowę, żeby spojrzeć mu w oczy.

-Jesteś tak walnięty, czy tak zdesperowany?- żeby go wkurzyć, przygryzłam lekko wargę.

-Ugh. Proponuję ci niezłą zabawę. Nawet mogłabyś dominować. Żadnej tego nie zaproponowałem. A ty nic sobie z tego nie robisz. I jeszcze drażnisz się ze mną!- warknął, przyciskając mnie mocniej do swojego ciała. Zaśmiałam się cicho.

-Dominować? Muszę się zastanowić...- wymruczałam, robiąc razem z nim krok do tyłu. -Zależy, na czym miałaby polegać ta zabawa.

-A na co masz ochotę? Jestem otwarty na propozycje.- powiedział poważnie. Prawie zrobiło mi się go żal. Biedactwo. Chce seksu, a nie może.

-No wiesz... Jakoś nie wyobrażam sobie, że moglibyśmy się pieprzyć. Co musiałabym zrobić, żeby trochę ci... ulżyć?- spytałam niewinnie. Zboczenie całego zespołu zaczęło mi się udzielać. Po powrocie idę do psychiatry. Popchnęłam go na łóżko, siadając mu okrakiem na kolanach.

-Nie wiem. Możemy poeksperymentować.- uśmiechnął się. Widziałam, że udawał pewnego siebie, bo tak naprawdę to nie wiedział, czy żartuję, czy cackam się z nim na serio.

-To zastanów się dobrze, a ja to przemyślę. Jak będziesz grzeczny, to może dojdziemy do jakiegoś kompromisu. A teraz idę na śniadanie.- cmoknęłam go leciutko w usta, stając na podłodze. Ashley zmrużył oczy, przyglądając mi się w skupieniu.

-Naprawdę w ogóle na ciebie nie działam?- spytał od niechcenia.

-No na to wychodzi. Przykro mi.- założyłam buty.

-Tak. Jasne.- prychnął. Rzuciłam mu powłóczyste spojrzenie, po czym wyszłam na korytarz. Zeszłam do kuchni, gdzie panował już niezły harmider. Przy stole siedzieli chłopcy i ich ojciec, Bruce. Mel i babcia krzątały się wokół nich.

-O dzień dobry kochanie. I jak ci się spało?- uśmiechnęła się do mnie babcia Ashley'a.

-Dobrze.- odwzajemniłam uśmiech. -Mogę w czymś pomóc?

-Nie! Siadaj. Jesteś gościem przecież!- pociągnęła mnie za łokieć do stołu.

-Ale ja nie jestem przyzwyczajona, że koło mnie się skacze.- wyjaśniłam.

-Jakoś przeżyjesz. A czemu tak wcześnie wstałaś?- zaciekawiła się Melanie.

-Po prostu się obudziłam. Zresztą Ash też już nie śpi. Niedługo powinien zejść.- wzruszyłam ramionami.

-I jak wam się układa?- spytały się obie.

-Dobrze. Nie nastawiamy się nie wiadomo na co. Na razie po prostu dobrze się razem bawimy.- opadłam na krzesło, obok Ethan'a.

-Wujek mówił, że boksowałaś. Jak to było?- spytał mnie najmłodszy, Joshua. Miał 8 lat. Chwilę trwało, zanim zatrybiłam o co mu chodzi.

-Jak byłam mała, to ciągle biłam się z wujkiem i bratem. Stwierdzili, że jak na swój wiek jestem silna. Więc pewnego dnia mama zapisała mnie na boks. Byłam parę razy na zawodach i takie tam.- wyjaśniłam pobieżnie.

-A masz koleżanki, które też boksują?- tym razem dopytywał najstarszy, Noah.

-Niee. W takich dyscyplinach raczej nie da się nawiązywać przyjaźni. Mogłoby przecież dojść do takiej sytuacji, że musiałabym walczyć z przyjaciółką. A nie umiem uderzyć nikogo, na kim mi zależy.- powiedziałam.

-A wujka nie bijesz?- spytał Ethan. Boże.

-Nie. Nikogo nie biję.- ugryzłam swoją kanapkę.

-To dobrze, bo wujek jest fajny i nie chcemy, żeby coś mu się stało.- stwierdził poważnie Joshua.

-Obiecuję wam, że go nie skrzywdzę. Też uważam, że jest fajny.- uspokoiłam go.

-Chcę to dostać na piśmie.- usłyszałam głos basisty przy uchu. -Zamęczyliście już ją pytaniami, czy jeszcze nie?

-Jeszcze trochę.- machnął ręką. Ethan. Ashley usiadł koło mnie, zabierając mi jedną kanapkę. Przewróciłam oczami i zrobiłam nam po jeszcze jednej. Ułożyłam mu ją na talerzu. Purdy tylko uniósł brew w zdziwieniu.

-Maaamo, naprawdę musimy iść dziś do szkoły?- wyjęczał Noah.

-A co chcecie robić?- zaciekawił się Bruce, uśmiechając się do Mel.

-Bawić się z wujkiem!- powiedzieli chórem. Zaśmiałam się pod nosem.

-Pobawimy się, jak wrócicie ze szkoły. Poza tym, mam coś dla was...- Ash zawiesił głos.

-Prezenty?!- ryknęli chórem.

-Najpierw szkoła, potem przyjemności.- puścił im oczko. W odpowiedzi usłyszeliśmy głębokie chóralne westchnięcie.

-Dobra. Jazda do samochodu. Zawiozę was.- pospieszył ich Bruce. Chłopcy pożegnali się z nami.

-A co wy będziecie robić?- zaciekawiła się Melanie.

-Też się pobawimy.- Purdy wyszczerzył się szatańsko w moją stronę. Powinnam się bać? Kurwa mać!

*****************

Zdjęć nie ma, bo nie umiałam niczego dopasować. Trudno. Święta się skończyły, więc teraz nie macie kolejnego wytłumaczenia, czemu nie komentujecie. Szczerze, bawią mnie takie teksty, że niby ktoś nie umie pisać komentarzy. Równie dobrze, ja mogę powiedzieć, że nie umiem pisać rozdziałów. Bo tak jest. A to, że dostajecie wersję poprawianą 30 razy to już inna sprawa. CZAS ANKIETY SIĘ KOŃCZY!!!!! A ja WIEM, że jeszcze dużo osób nie zagłosowało. Teraz czas na życzenia urodzinowe. Więc wczoraj swoje święto mieli Andy i Jared. Ja tam nic im życzyć szczególnego nie będę, bo urodziny to kijowe święto. I już wyprzedzając trochę czas, chciałabym życzyć wszystkiego najlepszego Aiko Shinozaki i DominiceHeartOfFire. W sumie, sobie też życzę, CIERPLIWOŚCI. Soo, nie wiem, czy dam radę dodać jeszcze w tym roku, bo macie bardzo zabójcze tempo komentowania. Chyba wezmę przykład z tych osób, które nie komentują w ogóle. Czyli dodam, jak będę miała kaprys. Na przykład za miesiąc. Szczerze, pisać tego bloga też już mi się nie chce. Skutecznie mnie demotywujecie. Poza tym, teraz zamierzam popaść w doła. Tzn. dół już przygotowany, czeka tam na mnie. Będę sobie chlipać w samotności, albo w towarzystwie jakiegoś dobrego alkoholu, nad marnością życia. Nie, wcale Was nie jestem pesymistką. Po prostu nienawidzę świata.I ludzi też. Nara xxx.
P.S. Ja geniusz, zjebałam sobie czcionkę. Idę się zabić.
P.S. 2 MIW już wprowadzony, who's next?

!!! 26 komentarzy=nowy !!!