Rozdział 1

Mała dziewczynka siedziała na chodniku i płakała. Z jej kolana lała się krew. Obok niej kucał chłopak, na oko 16-letni.

-Nie martw się, maleńka. Do wesela się zagoi.- uśmiechnął się pocieszająco do dziewczynki, opatrując jej ranę.- A teraz wstań i spróbuj znowu.- Podał jej rower, który leżał niedaleko.

-Ale ja się boję. Ja nie chcę.- odparła żałośnie.

-Nie bój się. Zawsze będę przy tobie i będę cię chronił. A jeśli mi się nie uda i znowu upadniesz, wtedy podam ci rękę i pomogę ci.

-Obiecujesz?

-Obiecuję. Zawsze będę cię wspierał...

Pierdolenie. Ile razy już to słyszałam. Faceci zawsze tak mówią, a jak przychodzi co do czego, to jakoś ich nie ma. Najważniejsze osoby w moim życiu zostawiły mnie. I mało mnie obchodzi, że to nie z ich winy. Fakt jest faktem. Jestem sama. Straciłam wszystko. Jakby się tak zastanowić, to nie mam po co żyć. Z rodziną nigdy się nie dogadywałam, przyjaciół jakoś za dużo też nie mam. Jedyne wyjście to śmierć. Dlaczego tego nie zrobię? Proste. Boję się. Nie umiałabym zabić nikogo. Może mam jeszcze w sobie jakieś skrupuły? Eh, i po co ja się łudzę... Jedyne co mi pozostało, to modlić się, żeby rozjechał mnie jakiś samochód, albo coś. Ale, chwila. Przecież ja nie wierzę w Boga. Muszę coś zmienić w tym moim zjebanym życiu. Muszę iść do przodu. Nie mogę egzystować jak jakaś roślina. Moje życie jest do bani, ale może mogłabym pomóc innym? Tylko jak??? Czas zapomnieć o przeszłości, a skupić się na „tu i teraz”.

Maj 2012

Anka, wytrzymaj, to tylko miesiąc, a potem nareszcie stąd wyjedziesz- Z tą myślą przekroczyłam próg swojego rodzinnego domu.
-Skarbie, nareszcie wróciłaś!- moja mama z wielkim uśmiechem na twarzy weszła (a raczej wbiegła) do przedpokoju.

-Mamo? Dobrze się czujesz? Jak wychodziłam rano do szkoły, to wydzierałaś się na mnie, a teraz taka nagła zmiana nastroju. Martwię się, może jesteś bipolarna?- zapytałam.

-Hahaha, bardzo śmieszne, to już raczej ty jesteś bipolarna, a nie ja, ale nieważne, mam dla ciebie ważną wiadomość.

-Jaką?- zapytałam, jednocześnie zastanawiając się nad jej słowami, ja-bipolarna? Hm, ciekawe...

-W czerwcu jedziesz do Los Angeles.

- No łał, odkryłaś Amerykę, przecież pod LA mamy kupione mieszkanie, bo mam tam zakontraktowane sesje zdjęciowe.

-Ehh, to nie o to chodzi, dzwonił ten cały Jonathan, któremu pomagałaś w zeszłym roku w wytwórni. Potrzebuje pomocy przy jakimś zespole i chce żebyś została jego asystentką!- wręcz wykrzyczała podekscytowana mama.

-Co? On chyba zwariował! Przecież... Przecież ja mam jeszcze 18 lat nieskończone i... i w ogóle jestem właściwie dzieckiem... Ja sobie nie poradzę!- zaczęłam panikować.

-Hm, skoro twierdzisz, że jeszcze jesteś dzieckiem, to znaczy, że na sesje też jesteś za młoda.

-Mamooo! Tego nie powiedziałam, sesje to taka zabawa, nie męcząca praca, a bycie asystentką managera w wytwórni to ciężka harówa.

-Córeczko, zawsze chciałaś mieć taką pracę, Jon dziś przez telefon bardzo cię chwalił, mówił, że w wakacje szybko ogarnęłaś co i jak, do tego jesteś młoda, a poza tym i tak masz zamiar wyjechać. Myślę, że to dobry pomysł, jak już masz mnie opuścić, to chcę mieć pewność, że masz porządną pracę i kogoś, kto cię będzie wspierać gdy mnie nie będzie obok.

-Powiedz po prostu, że nie podoba ci się moje pozowanie do zdjęć.- zaczęłam się irytować.

-Ja się tylko martwię, masz tyle talentów, tyle do zaoferowania światu, a ty... przepraszam, że to powiem, ale właściwie, zarabiasz swoim ciałem.

-Nie mamo, nie mam talentów. Jedyny talent jaki posiadałam, został stracony na zawsze.

-Nieprawda, masz jeszcze szansę, to tylko twoja psychika nie pozwala ci na...

-Dość!- przerwałam jej. -Okej, pojadę tam i pomogę Jonathanowi, mam nadzieję, że pogodzę jakoś moje obowiązki z sesjami, tylko błagam, nie mówmy już o przeszłości.

-Wspaniale, może spotkasz tam swojego przyjaciela.- zastanawiała się moja matka.

-Nie mam pojęcia, odkąd wyszedł, urwał nam się kontakt- odpowiedziałam w myślach przywołując wspomnienia... Nie! Stop! Miałam nie wracać do przeszłości, rozpoczynam przecież nowy etap w życiu.

Tak więc, za miesiąc lecę do Los Angeles, w sumie, jestem ciekawa co wymyślił Jonathan tym razem...

****************************************************************************

Rozdziały postaram się dodawać regularnie, przynajmniej na początku. Następny jutro, bądź pojutrze.