Rozdział 42

PIOSENKA NA DZIŚ

-CZY WAS JUŻ DO RESZTY POJEBAŁO?!?!?!?- znajdowaliśmy się teraz w kuchni. My, czyli ja, Ash i CC. Na mój widok zaczęli zwiewać po całym domu, ale szybko ich dorwałam. Zabiję! Zamorduję!! Najpierw potorturuję, a potem zabiję z zimną krwią!!!!

-Ale Ann...- zaczął CC.

-Zamknij się idioto!!!!- wrzasnęłam, wyciągając z szuflady wszystkie noże.

-Co ty chcesz zrobić?- spytał niepewnie Purdy.

-Najpierw, zrobię wam kilka nacięć. Następnie, kawałek po kawałku, zacznę obdzierać was ze skóry. Potem odsączę krew. Wyjmę wasze wnętrzności i po kolei je poukładam. Na końcu podzielę wasze ciała na kilkanaście mniejszych kawałków i dam psom na pożarcie.- syczałam, układając równo noże na stole. Oglądało się „Dexter'a” i kilka innych seriali o psychopatach. Oczywiście, ja nigdy w życiu im tego nie zrobię, ale jakoś muszą dostać za swoje.

-Eee... Żartujesz, prawda?- spojrzał na mnie dziwnie Christian.

-Ja nigdy nie żartuję!- warknęłam, rzucając w jego stronę nożem. Mało facet nie padł na zawał. Siedzieli przy stole, a za nimi wysoko na ścianie znajdowała się korkowa tablica. To w nią celowałam.

-Chłopaki!!!- wydarł się Ashley.

-Cicho!- syknęłam, rzucając kolejnym nożem.

-Co tu się dzieje?!- do kuchni wpadła reszta towarzystwa.

-Ta psychopatka chce nas zabić!- miauknął wystraszony basista. Rzuciłam kolejnym nożem.

-Ann, co ty robisz?- zmarszczył brwi, Andy.

-Ja?! Co JA robię?!?! Ty się lepiej zapytaj, co ONI zrobili!- wskazałam ostrzem tych dwóch debili, teraz bladych jak ściana. Zamachnęłam się, wbijając nóż w tablicę.

-Dobra! Przestań, bo zaraz zemdleją. Chłopaki! Co wy, do chuja, znowu odpierdoliliście, co?!- spytał wściekły Jinxx...

Retrospekcja

Dwóch chłopaków ganiało się przed domem.

-CC, pało! Oddawaj mój telefon!- darł się Ashley.

-Spierdalaj! Trzeba było nie wysyłać tych zdjęć do Lauren!- podbiegł do drzwi perkusista.

-Przecież ona wie, że to byłem ja! Dawaj to, kurwa!

-Chuj mnie to obchodzi! Wyślę wszystkim laskom z twojej książki sms'a, że je kochasz!- zaśmiał się Christian.

-Ani się waż! Przecież jak ktoś się o tym dowie, będę mieć przejebane!- pisnął basista.

-No to tak, jak ja! Zemsta jest słodka!- wydarł się, wbiegając na piętro, do swojego pokoju.

-Coma otwieraj!!!!- Purdy załomotał pięścią w jego drzwi.

-Pocałuj mnie w dupę!

-Jak otworzysz to to zrobię! No ej. To nie jest śmieszne.- Ash odsunął się od drzwi, żeby zrobić rozbieg i uderzyć o nie ramieniem. Jednak gdy już miał się z nimi spotkać, one otworzyły się gwałtownie tak, że z impetem wpadł na stojącego przed nim chłopaka. Obaj przewrócili się z hukiem na podłogę.

-Uuu, mrrraśnie... Ashley'ku, ja wiem, że brak ci seksu, ale wystarczyło poprosić. Nie musiałeś do tego szukać pretekstu.- zamruczał Chris.

-Z chęcią bym się z tobą zabawił, ale najpierw oddaj mój telefon!- sapnął Ash, łapiąc ostrzegawczo za zamek od spodni perkusisty. -Mam ci coś „niechcący” zgnieść?

-Choć raz pozwoliłbyś mi być na górze. Dominant z ciebie.- zaśmiał się CC, przekręcając tak, że teraz to on leżał na basiście.

-Najpierw obowiązki, potem przyjemności, misiaczku.- zmrużył oczy Purdy, gwałtownie wyrywając swoją własność i zrzucając z siebie przyjaciela.

-Eeej! Ja liczyłem na jakieś igraszki.- odparł żałośnie Coma.

-Za chwilę. Najpierw wyślę jeszcze kilka zdjęć Lauren.- wyszczerzył się chamsko Ash, jednocześnie uciekając przed wstającym Christian'em.

-Ashley nie! No przestań!- CC wpadł za nim do jego łazienki, zanim ten zdążył się zabarykadować.

-Mówiłeś coś o zemście?

-Purdy, kurwa!- Christian oblał go zimną wodą. W odpowiedzi na jego koszulce i twarzy wylądowała pasta do zębów.

-I co? Łyso ci teraz?- założył ręce na piersi, Ash. Coma nic nie odpowiedział, tylko wyleciał jak oparzony do sypialni basisty, przypominając sobie, że kiedyś w jednej szafce widział ciekawe skarby. Po chwili znalazł to, co chciał i zaśmiał się szyderczo. Gdy Ashley zobaczył, co trzyma perkusista, zaczął się ostrożnie wycofywać.

-Kici kici, kotku! Chodź do wujcia Christian'ka.- zawołał CC, idąc za chłopakiem. Znów zaczęli się ganiać po całym domu. Coma dodatkowo musiał uważać, żeby nie wylać zawartości puszki na coś innego, niż Purdy. Miałby przejebane. W pewnym momencie wpadli do sypialni Ann. Ashley rzucił w niego poduszką, przez co Christian, żeby uniknąć ciosu, odskoczył w bok. Jednak potknął się o dywan i część tego, co trzymał, wylała się na walizkę Ann. Większa część...

-O KURWA!!!- powiedzieli razem, patrząc na siebie.

-Debilu, co ty zrobiłeś?!?!- złapał się za głowę przerażony Ash.

-To ty rzuciłeś we mnie poduszką! Straciłem równowagę!- odbił piłeczkę perkusista.

-Kurwa. Kurwa! KURWA! Ona nas zabije. Najpierw pobije, a potem zabije!- zawył jego towarzysz.

-Może nie zauważy?- odparł niepewnie CC.

-Czego?! Że nie ma jej walizki z ubraniami?! Po cholerę ruszałeś moją farbę do obrazów?!?!?!

-Bo mnie uwaliłeś pastą! O co ci chodzi?! I tak to był brzydki odcień błękitu.- bronił się Chris.

-Ja pierdolę! Jesteśmy ugotowani.- miauknął Ashley. W tym momencie do pokoju weszła Ann. Zapadła głęboka cisza. Dziewczyna patrzyła na nich, nie bardzo rozumiejąc, co się stało. Jednak, kiedy to do niej dotarło, jej twarz gwałtownie zaczęła zmieniać wyraz. Na zły. Bardzo zły. Wkurwiony. Ashley i CC wiedzieli, co oznacza jej spojrzenie. Trzeba wiać!!!

koniec retrospekcji

-I to by było na tyle.- dokończyli historię.

-Noo nieźle. Jesteście jebnięci.- pokręcił głową Jake.

-Czy wy nic nie rozumiecie? Wszystkie ciuchy na trasę, czyli większość moich ulubionych mam całe w niebieskiej farbie!!!- krzyknęłam. -Co ja niby teraz zabiorę?

-Fakt. Chłopaki, jak zamierzacie to naprawić?- spytał Jinxx.

-Zaraz zawieziemy je do pralni.- odpowiedział szybko Christian.

-Debilu, czy ty masz pojęcie, jak trudno zmywa się farbę, bez uszkodzenia tkaniny?!- warknęłam.

-Okej, nie ma czasu, jak wyschnie, to będzie po sprawie.- pogonił ich Andy. -Ann, usiądź i się uspokój.

-Jak ja mam, kurwa, to zrobić?- syknęłam, opadając na krzesło. Biersack w tym czasie podszedł do korkowej tablicy, wyciągając z niej noże.

-Zrobię ci drinka.- zaofiarował się Jake.

-Wpadnę przez was w alkoholizm.- westchnęłam oplatając się ramionami. Było mi tak przeraźliwie smutno. Myślałam, że zaraz się rozpłaczę. To były moje ulubione ubrania. Koszulki, dżinsy, piżamki. Jinxx usiadł obok i posadził mnie sobie na kolanach. Za chwilę sączyłam już swój alkohol. Zabiję ich. No rozszarpię na kawałki... Po drugiej szklance zaczęło mi się robić trochę lepiej. Jezu, jeszcze nie ma południa, a ja już tyle wypiłam. Wpadłam na jeden z moich genialnych pomysłów i wyciągnęłam telefon. Szybko weszłam na twitter'a i wrzuciłam swoje ogłoszenie:

*Sprzedam chłopaka. Mogę nawet dopłacić. Umiejętności: świetna gra na basie i na nerwach. Podobno umie śpiewać. Niezłe mięśnie. Przystojny. Wredny charakter. Psuje wszystko, czego dotknie. W prezencie dorzucę jeszcze perkusistę.*

Po chwili pojawiło się kilkadziesiąt komentarzy od fanek, które chętnie zajęłyby się Ashley'em. Część z nich pytała co się stało. Inne stwierdziły, że wspólne życie z Purdy'm i Comą nie może być nudne. Fakt. Nudno nie jest. Tylko czemu to ja zawsze najgorzej na tym wychodzę?

Godzinę później.

Leżałam obrażona na łóżku. Puściłam sobie na cały regulator płytę Myslovitz, bo skoro mam podły humor, to smutne piosenki idealnie pasują. Byłam w głębokiej dupie, jak zwykle zresztą. Andy, Jinxx i Jake pocieszali mnie i mówili, żebym się nie przejmowała, bo to nie mój problem, tylko tych dwóch debili. Postanowiłam się zastosować do ich rady, poza tym alkohol zaserwowany mi przez Jake'a trochę mnie znieczulił. Po jakimś czasie, usłyszałam, jak ktoś skrada się w stronę mojego łóżka. Po chwili poczułam, jak ta osoba lekko dotyka moich pleców. Nagle muzyka została ściszona, a materac obok mnie się ugiął.

-Nie udawaj, że śpisz.- szepnął mi do ucha Purdy.

-Nie udaję. W ogóle spierdalaj ode mnie.- zakryłam głowę, poduszką.

-Dobra. Nie mam czasu na cackanie się! Spójrz na mnie, albo cię do tego zmuszę.- powiedział poważnie. Nie zareagowałam. Niech się wali! Po chwili zostałam gwałtownie odwrócona na plecy. Basista usiadł mi na udach, przytrzymując mi jedną ręką nadgarstki, nad głową. Drugą złapał mnie mocno za podbródek. Spojrzałam na niego wściekła.

-Złaź ze mnie!

-Widziałem twojego tweet'a. Właściwie, powinienem się obrazić, że chcesz mnie oddać za friko, ale jako, że stwierdziłaś, że jestem przystojny, puszczę to w niepamięć.- wyszczerzył się.

-Musiałam jakoś skusić te potencjalne klientki. Osobiście uważam inaczej.- burknęłam.

-Ciekawe... Okej. Plan jest taki: podnosisz swój tyłek z łóżka i schodzisz na dół.- przejechał palcem po moim policzku.

-Niby po co? I co z moimi ciuchami?- uniosłam brew.

-Są w pralni i w tej chwili poddawane są zabiegom czyszczącym. Nie ma dużych szans, że będą gotowe na trasę. Wobec tego, jedziemy na zakupy, kupić ci inne ubrania.

-Chyba sobie kpisz!- zdumiałam się.

-Kociaku, naprawdę nie mamy za dużo czasu, a w czymś musisz chodzić. Wiesz, ja osobiście byłbym zadowolony, gdybyś była naga, ale reszta zespołu już niekoniecznie. Pieprzone cnotki się znalazły.- westchnął Ash.

-Nie pojadę na żadne cholerne zakupy, a już na pewno nie sama z tobą.- warknęłam.

-Potem dołączy do nas CC. Podzieliliśmy się. On płaci za pranie, ja za ciuchy. Chodź już. Chyba, że mam ci pomóc?- spojrzał pytająco. Tsaa. Nie miałam wyjścia.

-Jak mam wstać, skoro na mnie siedzisz?- zauważyłam.

-A co? Wolałabyś siedzieć na mnie? Następnym razem, jak ładnie poprosisz, to ty będziesz na górze.- uśmiechnął się chamsko, wstając. Wolałam nic nie odpowiadać, żeby się nie denerwować. Zabrałam torebkę i zeszliśmy na dół. Ashley wytłumaczył chłopakom, że jedziemy do galerii. Stwierdzili, że może też tam dojadą później. Wsiedliśmy do auta Purdy'ego i wyruszyliśmy na zakupy. To jest najgorszy dzień w moim życiu.

Godzinę później.

Myślałam, że zgodzenie się na związek z tym idiotą było najgorszą decyzją w moim życiu, ale chyba zmienię zdanie. Równie głupie są wspólne zakupy. Chciałam sobie kupić ciuchy podobne do tych, które zostały zniszczone, ale Ashley stanowczo się temu sprzeciwił. Zrobił mi scenę na pół sklepu, że skoro jestem jego dziewczyną to łaskawie mogłabym się tak ubierać. Potem kazał mi się zamknąć i sam zaczął wybierać mi ubrania. Stałam z założonymi rękami od 5 minut i tupałam nogą czekając, aż skończy dyskutować z ekspedientką na temat tego, czy sukienka, którą trzymał w rękach jest odpowiednio obcisła. Niestety nie mogłam liczyć na jej wsparcie, bo stwierdziła, że w tym wieku powinnam pokazywać trochę ciała. No jakbym słyszała moją matkę „Skarbie, załóż w końcu jakąś ładną sukienkę i odkryj nogi, bo jak nie teraz, to kiedy?!”. W końcu zostałam zamknięta w przebieralni z górą ciuchów. Ekspedientka co chwilę donosiła mi coś nowego. Nie muszę chyba mówić, że większość z tych ciuchów była dość... mało skromna? Na szczęście po przymierzeniu części bluzek, okazało się, że nie odkrywają wcale tak dużo, jak na początku myślałam. Jedyny minus, że były dość obcisłe. Najgorzej jednak było ze spodniami. O ile do ciasnych rurek jestem przyzwyczajona, o tyle do króciutkich szortów już nie. Większość ledwie zasłaniała mi pośladki. Okręciłam się przed lustrem, żeby sprawdzić, czy przypadkiem nie widać mi cellulitu. Zawsze byłam dość okrągłą osobą. Niektórzy mówią na to „przy kości”. Liczyłam, że gdy zapiszę się na boks, to coś się zmieni, ale niestety bardziej wyrobiłam sobie mięśnie ramion, niż spaliłam tłuszczyk. Na szczęście fotomodelki nie muszą mieć perfekcyjnej figury, bo załatwi to fotoszop. Dopiero niedawno trochę schudłam. Ale to raczej przez stres, siłownię i taniec. Nie byłam z tego zadowolona, bo szybkie chudnięcie jest szkodliwe. Skóra nie nadąża z regeneracją i przez to człowiek wygląda dość... osobliwie. Cóż, niektórzy może powiedzą, że jestem gruba, ale przynajmniej mam cycki i tyłek. Grunt, żebym była zdrowa. Jednak najbardziej nie lubiłam, gdy miałam jakieś napady niejedzenia. Potrafiłam żyć przez dwa tygodnie tylko na wodzie, czy herbacie. Oczywiście babcia podejrzewała mnie o anoreksję, bo przecież nie jem. Tylko co ja poradzę, że gdy próbowałam coś przełknąć, od razu wymiotowałam? Wtedy babcia zmieniała wersję na bulimię. Cudowne uczucie, gdy ludzie wmawiają ci chorobę. Byłam z tym u lekarza, robiłam badania. Wyszło, że jestem zdrowa, jak koń. Nawet po takim czasie bez jedzenia wyniki miałam idealne. Doktorek powiedział, że nic nie może mi na razie poradzić, bo nie mam zachowań typowych dla tych dwóch chorób. Kazał mi tylko zapisać sobie, okoliczności takiego napadu i pilnować wyników. Chodziłam wtedy wkurwiona, bo w ogóle nie byłam głodna, a na zapach jedzenia mnie mdliło. Ja, osoba najbardziej na świecie kochająca jedzonko, nie miałam apetytu! Mama pukała się w głowę zdziwiona. Od zawsze wiedziała wcześniej, że coś mnie bierze, jeśli odmawiałam jedzenia. Ania nie chcąca jeść, to Ania chora. W ciągu ostatnich dwóch lat miałam kilka takich akcji. Chodziłam wtedy normalnie do szkoły, na boks, czasem sesje. Mama pilnowała tylko, żebym nie zasłabła. Ale o dziwo, czułam się wtedy wyśmienicie. Nawet duży wysiłek fizyczny nie sprawiał, że odzyskiwałam apetyt. Trwało to tak tydzień, dwa, a potem wszystko wracało do normy. Wychodzi na to, że od zawsze było ze mną coś nie tak...

Perspektywa Ashley'a.

Ann przymierzała kolejne ciuchy, a ja przeglądałem wieszaki. W końcu poszliśmy do mojego ulubionego sklepu. Victoria's Secret haahah. Mała przymierzała jakieś koszulki nocne, a ja byłem na dziale z bielizną. Kurczę, żeby Ann chodziła w takich sexy stanikach. Marzenie... Chociaż? Może dałoby się to załatwić. Ale ona za nic tego nie przymierzy. Poszukałem wzrokiem sprzedawczyni, która zaniosła jej kilka ubrań. Po chwili podeszła do mnie.

-Chciałbym zrobić mojej dziewczynie niespodziankę i kupić jej coś seksownego. Myśli pani, że to by pasowało?- pokazałem jej koronkowy komplet za 150 dolarów.

-Hmm, bez przymierzania może być trochę ciężko, ale damy radę. Potrzebujemy tylko jej rozmiaru.- uśmiechnęła się do mnie ciepło. Kiwnąłem głową i podszedłem do przymierzalni.

-Kociaku jaki masz rozmiar stanika?- spytałem niewinnie stojąc pod drzwiami.

-Po co ci to?- spytała podejrzliwie.

-Bo przeglądam koszule nocne i do niektórych trzeba wiedzieć taki rozmiar.- starałem się brzmieć na znudzonego.

-Ciekawe. 80B.- mruknęła. Wow! Myślałem, że mniejszy. To nieźle się chowa w tych koszulkach. Nie jest płaska. W sumie, za duże piersi też nie są fajne. Najwyżej tylko na zdjęciach. No, ale przecież nikomu tego nie powiem, bo to nie pasuje do Deviant'a. Wróciłem do ekspedientki i przekazałem rozmiar. Trzymała w ręku jedną z koszulek, które przedtem pasowały na Ann i teraz porównywała do nich staniki. Ja wskazywałem na poszczególne modele. Oczywiście nie muszę mówić, że dużo nie zakrywały... Wybrałem jeszcze kilka cholernie seksownych piżamek. Kurczę, kocham ten sklep! Wiedźma kończyła już przymiarki, więc szybko podleciałem do kasy.

-Chciałbym zapłacić za to osobno. I jakby mogła to pani jakoś umiejętnie schować, żeby zauważyła dopiero w domu.- powiedziałem z nadzieją. Sprzedawczyni mrugnęła porozumiewawczo, zapakowując bieliznę. Za chwilę dotarła do nas Ann.

-Padam na twarz.- burknęła.

-Już mało nam zostało.- uśmiechnąłem się lekko. Jak można nie lubić zakupów?

-Oto państwa zakupy. Do zapłaty 1569 dolarów.- miła sprzedawczyni podała nam torby.

-ILE?!?!?! Tyle pieniędzy za bieliznę? Przecież to jest ponad 5 tysięcy złotych!- Ann zbierała szczękę z podłogi. Nie rozumiem, o co jej chodzi. To normalna cena.

-Przesadzasz.- wyciągnąłem z portfela kartę.

-Ashley ciebie porąbało?! Ja tego nie wezmę!- warknęła. Ja pierdolę, czy ona zawsze musi tak narzekać?

-Proszę sekundkę poczekać. Kociaku, chodź!- szarpnąłem ją za rękę, odciągając trochę na bok i spytałem cicho -Co ty wyprawiasz?!

-JA?! Przecież to majątek! W ogóle, kupiłeś już tyle ciuchów. Masz pojęcie, ile wydałeś na mnie?- syknęła.

-To tylko pieniądze. Mam ich dużo. Poza tym, była umowa. Ja płacę za zakupy, a CC za czyszczenie. Więc przestań marudzić i weź te ciuchy.- pomasowałem się po skroni.

-Nie. Nie chcę. Akurat bielizny zniszczyło mi się najmniej.- ruda założyła ręce na piersi. Dobra, nie chce po dobroci, to załatwię to inaczej.

-Wieeesz, są dwie opcje.- zacząłem.

-Jakie?

-Albo weźmiesz te ubrania, albo za całą kwotę kupię zapas Jack'a Daniels'a na trasę i będę go codziennie spożywać. Trochę tych butelek będzie.- uniosłem brew.

-Nie zrobisz tego! Przecież obiecałeś coś Jonathan'owi. Nie odważysz się.- spojrzała na mnie poważnie. Ona jest czasem taka naiwna. Oczywiście, że tego nie zrobię, ale niech myśli inaczej.

-A chcesz się przekonać? Wiesz do czego jestem zdolny. Poza tym w kontrakcie nic nie było o nie piciu.- wyszczerzyłem się. Od początku naszej znajomości staram się jej pokazywać z jak najgorszej strony.

-Świnia! Nienawidzę cię!- warknęła.

-Wmawiaj to sobie, kociaku.- cmoknąłem ją lekko w policzek i pociągnąłem z powrotem do kasy.

-I jak?- uśmiechnęła się do nas ekspedientka.

-Bierzemy.- podałem jej kartę. Co to jest półtora tysiąca? O wiele więcej potrafiłem przepuścić w jedną noc na dziwki i alkohol. Mała naprawdę nie ma jeszcze pojęcia o życiu. Zabrałem wszystkie torby i wyszedłem za wściekłą rudą.

-Gdzie teraz?- westchnęła.

-Po kilka sukienek i buty.- puściłem jej oczko.

-Po cholerę mi w trasie sukienki?

-Kociaku, jedziemy do Europy. Tam jest wiele dobrych miejsc na imprezę. Poza tym, będziesz mieć na zapas.- uśmiechnąłem się. Nic już nie powiedziała, tylko z miną cierpiętnicy skierowała się do butiku. To ja powinienem narzekać, bo dźwigam jej zakupy. Zrozum tu kobietę...

Perspektywa CC'ego.

Zjebaliśmy na całego z tą farbą. Jeszcze w pralni wcale nas nie pocieszyli, mówiąc, że są małe szanse na doczyszczenie ubrań. I zajmie im to najmarniej tydzień. Wobec tego wpadliśmy na genialny pomysł kupienia nowych. Ashley, jako chłopak młodej, wziął to na siebie. Wszedłem właśnie do galerii handlowej w poszukiwaniu naszej ślicznej parki. Znając Ashley'a, zaciągnął ją do ekskluzywnych butików z seksownymi ciuchami. W sumie, nie mam nic przeciwko. Ann ma ładną figurę, jest młoda, więc może co nieco pokazać. Z tego, co zauważyłem, ona właściwie nie ma nic przeciwko niektórym ciuchom, tylko specjalnie robi na złość Purdy'emu. Dobrze jej to wychodzi, bo facet jej szczerze nie znosi. Jedną wspólną trasę jakoś przeżyli. Ta jednak będzie gorsza. Chyba nie zdają sobie sprawy, że będą musieli udawać praktycznie 24 godziny, bo jedzie z nami większa ekipa. Hahaha już nie mogę się tego doczekać. Tylko kręcić filmiki, robić zdjęcia i dokumentować ich „płomienne uczucie”.

W końcu znalazłem ich w jakimś sklepie. Ashley siedział na fotelu przed przymierzalnią.

-I jak tam stary?- poklepałem go po ramieniu, siadając obok.

-Spoko. Kupiliśmy większość rzeczy.

-Ann? Żyjesz jeszcze?- zaśmiałem się w stronę drzwi.

-Chyba. Jak tu jesteś, to wejdź. Pomożesz mi z zapięciem.- odpowiedziała. Szybko wszedłem do przymierzalni. Mała stała w jakiejś czarnej kiecce.

-Wow. Pasuje ci.- przyznałem.

-Ej! To ja jestem twoim facetem, a nie on!- wepchnął się do nas Ashley.

-I co z tego? Mam już ciebie dość. Wolę Christian'a.- burknęła Ann, odwracając się do mnie plecami, pokazując zamek. Zapiąłem go jej delikatnie.

-Kurwa! Od dzisiaj chodzisz tylko w sukienkach.- Purdy przejechał dłonią po twarzy.

-Wal się! Na mnie w sukience to trzeba zasłużyć.- pokazała mu język. Uwielbiałem na nich patrzeć, gdy się kłócą. Nic, tylko brać popcorn i rozsiąść się wygodnie. Lepsza rozrywka niż w kinie i to jeszcze za darmo.

-Ja już zasłużyłem tym, że jeszcze żyjesz.- zauważył Ash.

-Hahha, jaja sobie robisz? Powinieneś mi dziękować, że to ja nie zabiłam ciebie.- dźgnęła go paznokciem w pierś.

-Ludzie, dajcie już spokój. Jesteśmy w miejscu publicznym.- rozdzieliłem ich. Jeszcze rozwalą tą przymierzalnię i znowu będzie na mnie. Usiedliśmy z Ashley'em w fotelach i czekaliśmy, aż mała przymierzy resztę ubrań. Po chwili wyszła, rzucając w Purdy'ego kilkoma rzeczami. Poszliśmy do kasy, gdzie basista zapłacił za zakupy. Wcisnął mi do ręki kilka toreb. W sumie szliśmy obładowani jak wielbłądy, bo przecież Ann to kobieta. Miała tylko swoją torebkę. Zjechaliśmy na parking, pakując rzeczy do bagażnika. Był prawie cały zapchany papierowymi torbami. Aż zagwizdałem z wrażenia.

-Pojebało cię z tymi ciuchami.- burknęła Ann, widząc ilość zakupów.

-Mój problem, nie twój. Dobra, chodźcie, chłopaki pisali, że już czekają w jakiejś restauracji.

-No wreszcie. Umieram z głodu.- westchnąłem.

-Ty i Andy zawsze jesteście głodni.- zauważyła młoda.

-To zupełnie tak, jak ty.- wyszczerzyłem się.

-No wiem.- puściła mi oczko. Ashley złapał ją za nadgarstek i wróciliśmy do galerii. Czy on nie może jej normalnie wziąć za rękę? Zmierzaliśmy radośnie na obiad, gdy zaczepiły nas fanki. Wśród nich był nawet jeden fan. Podpisaliśmy się im na kartkach i zrobiliśmy kilka fotek. Ann stała z boku i ukradkiem ziewała. Biedactwo, pewnie się zmęczyła. Myślałem, że zachowa się, jak większość typowych kobiet i zacznie marudzić, ale nie. Cierpliwie czekała, uśmiechając się lekko. Nawet zamieniła kilka słów z dwiema fankami. Kurczę, ale trafiły się nam dziewczyny. Lauren i reszta są takie same. Ashley też mógłby sobie znaleźć jakąś w tym typie. Ale co ja się łudzę. On woli udawać, jaki to wielce bezuczuciowy jest i jak to seks jest dla niego najważniejszy. Większość ludzi się na to nabiera, ale nie ja. Znam tego gościa już ponad dwa lata. Byłem z nim w kilku trasach koncertowych, w studiu, na imprezach. Zdarzało się, że spędzaliśmy ze sobą 24 godziny na dobę. Wiem o nim prawie wszystko. Prawie, bo są tematy, których w ogóle nie porusza. Gdyby tak tylko dogadał się z młodą. W pewnych sprawach są cholernie podobni. Tylko wolą się kłócić, zamiast normalnie porozmawiać. Jak dzieci. O ile Ann można to jeszcze wybaczyć, bo w sumie jest dzieckiem, o tyle Ashley ma już 25 lat. Czyli posiada dowód osobisty od jakiegoś czasu. Chyba muszę przeprowadzić z Purdy'm poważną rozmowę...

Perspektywa Ann

Wreszcie skończyliśmy te cholerne zakupy i poszliśmy na spóźniony obiad. Reszta BVB zajęła już stolik. Opadłam zmęczona na krzesło. Chłopcy na mój widok uśmiechnęli się współczująco. Andy zaraz przysunął mnie do siebie i dał buziaka, przytulając. Siedziałam teraz między nim, a Ashley'em. Mam już dość zakupów na cały przyszły rok.

Parę godzin później.

Znów pakowałam swoją walizkę. Był tylko jeden problem: mam za dużo ciuchów! Zrobiłam wstępną selekcję, ale nie mogłam przesadzić, bo przecież jedziemy do Europy. A październik i listopad na tym kontynencie są nieprzewidywalne. W końcu włączyłam mózg i wykombinowałam, że mogę sobie odpuścić większą ilość koszulek z krótkim rękawem, bo przecież Andy na pewno weźmie ich sporo. Najwyżej sobie pożyczę. Wzięłam do ręki kolejną torbę z zakupami i wysypałam zawartość. Co to, kurwa, jest?! Koronkowy stanik, lekko prześwitująca koszula nocna. Skąd tu się to wzięło? W tym samym momencie przypomniało mi się pytanie Ash'a o rozmiar stanika. Ja go kiedyś naprawdę skrzywdzę. Wybrał mi za moimi plecami bieliznę! Zaraz tam pójdę i zrobię mu aferę! Albo nie? Przejrzałam jeszcze raz te wszystkie staniki i koszulki. Cóż, były naprawdę śliczne. Skąpe, ale jednak widziałam gorsze. Sama nigdy bym sobie takich nie kupiła. Ale Purdy to facet. Wybrał to, co kręci połowę populacji. W sumie, mogłabym skorzystać na naszej znajomości. Uświadomiłby mi, co podnieca facetów. Jak na swój wiek, to i tak miałam dość obszerną wiedzę na ten temat, ale zawsze może być lepiej. Po jakimś czasie nareszcie jakoś to ogarnęłam, a resztę rzeczy złożyłam ładnie i podniosłam, kierując się do pokoju Ashley'a. Rzuciłam mu je na łóżko.

-Kupiłeś mi za dużo ciuchów i teraz się nie mieszczą. Nie wiem, jak to zrobisz, ale mają się znaleźć w twoim bagażu.- wzruszyłam ramionami.

-A co ja jestem, żeby udostępniać ci moją walizkę?- uniósł brew, biorąc do ręki jedne z moich spodni.

-No mój cudowny chłopak oczywiście. Chcesz żebym wyglądała na „twoją” dziewczynę, to teraz kombinuj. Dziękuję, do widzenia.- wyszłam zadowolona z sypialni. To będzie jedno wielkie przedstawienie...

 *****************

Nie miałam gdzie powciskać zdjęć:( Według mnie ten rozdział jest jednym z lepszych w mojej twórczości. Jakoś tak łatwo mi się go pisało. Cóż, mnie się podoba, nie wiem jak Wam:) I nacieszcie się na zapas, bo następne będą mega nudne. Anka-psychopatka:D Podoba mi się taka. No i jak widzicie, znowu jadą w trasę. I wiadome, że coś się w niej wydarzy. Ale to dojdziemy do tego. Chciałabym powitać nową czytelniczkę, o ile dobrze pamiętam, Black Rose:) Jeszcze taki mały detal na końcu: piszę sobie prywatnie z kilkoma czytelniczkami, więc jeśli ktoś chciałby ze mną pogadać, albo o coś spytać, poradzić itp. to jeśli macie konto google, to dodajcie mnie do kręgów i piszcie na hangout. Aha, jak pewnie większość z Was już wie, BVB przyjeżdża do Polski. Błagam, nie pytajcie się mnie nic na ten temat, ani się nie chwalcie, o ile jedziecie, gdyż ponieważ, mnie na tym koncercie nie będzie. Nie kopcie leżącego i Waszej kochanej autorki, proszę:(
I z racji tego, że starałam się z tą pierdoloną retrospekcją, zróbcie mi tę przyjemność i skomentujcie rozdział. Nie umiem pisać w trzeciej osobie... :(

 !!! 17 komentarzy=nowy !!!