Rozdział 48

PIOSENKA NA DZIŚ

Następny dzień, środa.

Obudził mnie dźwięk telefonu. Poruszyłam się niespokojnie. W tym momencie usłyszałam zachrypnięty głos obok mnie:

-Halo? Obudziłeś mnie debilu. Śpi. Jak będziemy mieć ochotę. Spierdalaj.- burknął Ashley, chyba się rozłączając. Poczułam, jak poprawia mi kołdrę. Otworzyłam powoli oczy. Basista układał się znowu do snu.

-Cześć.- powiedziałam, ziewając. Leżałam na jego ręce.

-Cześć. Śpij jeszcze.- zasłonił twarz wolną ręką.

-Która godzina?- westchnęłam.

-12.

-I ty mi dopiero teraz to mówisz?!- usiadłam gwałtownie, przy okazji ściągając z niego kołdrę.

-Dopiero teraz spytałaś. Co się tak zrywasz? Pali się czy co?- wtulił się bardziej w poduszkę.

-Owszem. O 10 miałam omówić z Jon'em projekt waszego filmu.- wstałam z łóżka, przekopując walizkę. Dzisiaj zepsuła się pogoda i było masakrycznie zimno.

-Rany, co to jest dwie godziny opóźnienia? Dałabyś się raz człowiekowi wyspać.- mruknął żałośnie.

-A czy ja ci nie daję spać? Chcesz, to proszę bardzo.- wzruszyłam ramionami, kierując się do łazienki.

-Jak ty wstaniesz, to zaraz chłopaki zrobią mi tu wjazd. Powstrzymują się tylko ze względu na twoją agresywność.- dobiegł mnie jego głos, gdy zamykałam drzwi. Szybko się umyłam i przebrałam. Wróciłam do pokoju, a moje miejsce zajął Ashley. Zadzwoniłam do Jonathan'a.

-Ann! Chyba byliśmy umówieni na konkretną godzinę!- warknął na powitanie.

-Ale odsypiałam.- powiedziałam tym samym tonem.

-To co ty robiłaś w nocy?!

-Odwalałam pańszczyznę z Ashley'em.- burknęłam.

-Aaa. Jak z Purdy'm, to ci wybaczę.- trochę złagodniał. -Co do filmu, to wszystko już zaklepałem. Teraz musicie wrócić i to nakręcić.

-Może najpierw niech nagrają piosenki, co?- zauważyłam.

-To też załatwiłem. Grunt, że chłopaki nagrali już trzy. W trasie mają dokończyć resztę, a jak wrócicie to od razu wchodzą do studia.- wyjaśniał mi szybko. Gadaliśmy tak z 10 minut. Przez ten czas nawet Ashley zdążył się ogarnąć. Byłam w szoku. Po chwili skończyłam gadać z Jonathan'em i mogliśmy zejść na dół, na późne śniadanie. Jak się okazało, czekała tam na nas reszta zespołu razem z JuJu.

Skierowaliśmy się do stołu.

-Ooo, kogo moje oczy widzą. Toż to nasze gołąbeczki!- wydarł się radośnie Jake, zwracając na siebie uwagę wszystkich obecnych w restauracji. Podbiegł do nas razem z CC'ym, rzucając się nam na szyje.

-Wy żyjecie!- przyciągnął mnie do siebie perkusista.

-Coma nie rób obciachu.- wyjęczałam. W końcu pozwolili nam usiąść.

-I jak randka? Udana?- Andy poruszał wymownie brwiami. Rozejrzałam się szybko. Cała ekipa się nam przysłuchiwała.

-Bardzo.- uśmiechnęłam się lekko.

-Dziwię ci się, że umiesz chodzić.- wyszczerzył się Christian, za co oberwał w kostkę pod stołem.

-Jest już zahartowana.- wtrącił Ashley. Mało nie parsknęłam śmiechem.

-No i jak? Gdzie byliście? Co robiliście? O której wróciliście?- zasypywali nas pytaniami. Spojrzeliśmy po sobie z Purdy'm i zgodnie powiedzieliśmy:

-Tajemnica!

-Dobra, są ważniejsze sprawy. Jonathan każe wam podkręcić tempo. Z filmem wszystko już ustalone. Nawet wybrali aktorów. Teraz tylko musicie dokończyć nagrywanie płyty.- zmieniłam temat.

-Laska! Mamy połowę października! Kiedy my mamy z tym wszystkim zdążyć?- załamał się Jinxx.

-Trzy piosenki już macie gotowe, tak? Teksty już są prawie skończone. Jake też kończy pisanie muzyki. Wejdziecie w listopadzie do studia. Koncerty tak są rozplanowane, że dacie radę to pogodzić. Mam wam przypomnieć kto chciał miesięczne trasy koncertowe?- uniosłam brew.

-Dobra. Na razie skończmy te wycieczki po Europie.- westchnął zrezygnowany Andy.

-Już blisko. W sobotę macie koncert w USA.- pocieszyłam ich.

Kilka dni później.

Perspektywa Jinxx'a.

Nareszcie wróciliśmy do Stanów. To nie tak, że nie lubiłem Europy, ale to trochę przerażające gdy w ciągu tygodnia zdążyłeś odwiedzić 5 różnych krajów. Co mnie jednak bardziej dziwiło, to zachowanie Ann. Zresztą Ashley'a też. Kłócili się jak zwykle, ale czasem dziwnie się na siebie patrzyli. Tak jakby komunikowali się ze sobą za pomocą spojrzeń. Próbowałem podpytać tego gadułę Christian'a, ale o dziwo, nic nie wiedział.

-Ej, gdzie jest mała?- spytał Andy, dosiadając się do mnie i Jake'a. Juliet musiała wracać do swoich obowiązków zawodowych i odkąd został sam, chodził jak cień siebie.

-Nie mam pojęcia. Ash też się stracił.- mruknął gitarzysta. Nie zdążyłem się odezwać, gdy wspomniana wcześniej dwójka weszła do naszego „salonu”.

-Gdzie byliście?- zaciekawił się CC.

-Bzykaliśmy się.- warknęła An. Na te słowa Andy zakrztusił się herbatą.

-C-co?- wyjąkał, gdy odzyskał już oddech.

-Rany. Żartowałam.- mała przewróciła oczami. Wszystko okej, ale to zawsze nasz Deviant tak żartuje, a nie ona. Coś mi tu nie gra.

-Co robiliście?- zmrużyłem oczy, mierząc ich uważnym spojrzeniem.

-Serio? Przepytujesz nas o nasze zajęcia w czasie wolnym?- Purdy spojrzał na mnie, jak na debila.

-No jestem ciekawy, tyle.- wzruszyłem ramionami.

-Ja pierdolę, gorzej niż w przedszkolu. Ja oglądałem film, a ona podobno się uczyła.- wskazał na rudą.

-No bo się uczyłam!- oburzyła się.

-Taaak? A mam cię przepytać? Według mnie, to bardziej medytowałaś nad otwartym podręcznikiem. Ale co ja się znam na dzisiejszych metodach nauczania.- westchnął teatralnie.

-Jak chcesz, to możesz. Proszę bardzo. I zgadza się, jesteś już stary. Trochę czasu minęło, odkąd skończyłeś szkołę.- odparła zgryźliwie.

-Słucham?! Ja jestem stary??? Osz ty.- Ash zaczął się powoli zbliżać do młodej, na co ona tylko prychnęła i zaczęła się cofać. Po chwili ganiali się po całym tour-busie. Gdy przez nich, o mało co nie wylałem na siebie gorącej kawy, wkurzyłem się.

-Dosyć!!!- powiedziałem głośno. -Zachowujecie się jak dzieci.

-Booo ja jestem dzieckiem. Taaato, on mi robi na złość.- Ann schowała się za moimi plecami, obejmując mnie ramionami.

-A kto wyzywa starszych?- odbił pałeczkę Purdy, próbując ją dosięgnąć.

-No ej! Niech mi ktoś pomoże! Ja się go boję!- mała wjebała się Jake'owi na kolana.

-Ashley daj dziecku spokój. Jakby nie było, nie licząc Jeremy'ego, jesteś tu najstarszy.- odezwał się Pitts.

-Debilu przez ciebie się pomyliłem!- Andy trzepnął basistę w łeb.

-Jinxx, bo Ands mnie bije.- miauknął Ash, przysiadając na moim kolanie. An cały czas siedziała u Jake'a. Spojrzeliśmy po sobie z gitarzystą porozumiewawczo.

-Idźcie się już lepiej bzykać.- zrzuciliśmy ich jednocześnie z siebie.

-Tylko mi tam dzieci nie naróbcie! Nie chcę zostać dziadkiem!- krzyknąłem za nimi, gdy obrażeni na cały świat wyszli z pomieszczenia. W progu minęli się jeszcze ze zdziwionym Tony'm.

-Nie sądzicie, że An jest za młoda na dziecko?- Adams usiadł obok nas. Spojrzałem na niego dziwnie. O co mu chodzi?

-Niedługo będzie dorosła. To, co robi z Ashley'em jest jej sprawą.- zauważył poważnie CC, mierząc go podejrzliwym wzrokiem.

-Nie boicie się, że on ją skrzywdzi?- drążył chłopak. Andy zatrzasnął z hukiem swój notatnik z tekstami.

-Tony, do czego właściwie zmierzasz, co?- spytał.

-Do niczego. Po prostu się o nią martwię i dziwię się, że wy jakoś specjalnie się nie przejmujecie.- wzruszył ramionami Tony. Coś mi tu nie pasuje.

-Przejmujemy się. Ale wiemy, że An nie lubi, jak ktoś się jej wpierdala do życia. Ona świetnie sama sobie umie poradzić. Poza tym, to Ashley jest jej opiekunem. Są kochającą się parą. Dlaczego doszukujesz się problemów tam, gdzie ich nie ma?- uniósł brew Jake.

-Bo nie wierzę, że Purdy potrafi tyle czasu być wierny jednej dziewczynie.- Adams nie odpuszczał.

-Dobra. Mam cię dość. Nie wiem, o co ci chodzi, ale przestań. Domyślam się, że Annie ci się podoba, ale dla własnego dobra, odpuść. Nie pozwolimy ci rozbić ich związku. Nie znasz ani jej, ani Ashley'a, więc się od nich odpierdol! Dotarło?!- wkurwiłem się. Nie będzie mnie denerwować jakiś szczyl!Ubzdurał sobie, że An jest nieszczęśliwa. Cóż, gdyby znał prawdę... Nie mogliśmy dopuścić do żadnych większych kwasów. W końcu zobowiązaliśmy się im pomóc w odstawianiu tej szopki... Jonathan powinien nam za to dodatkowo płacić. Albo wykupić terapię u psychiatry.

Perspektywa Ashley'a.

Kilka godzin później.

Skończyliśmy rozdawać autografy, po kolejnym udanym koncercie. Kocham tę robotę. Nikomu jakoś nie chciało się jeszcze spać, więc siedzieliśmy razem w naszym mini-salonie. Nagle jak tajfun wpadła Ann, kierując się prosto do kuchni. Zaczęła trzaskać szafkami, czegoś szukając. Po chwili, znów nas zostawiła, przeklinając pod nosem. Uniosłem brew. Wszyscy patrzyli na siebie lekko zdziwieni.

-Co jej się stało?- spytał niepewnie Jinxx.

-Nawet jak jej zniszczyliśmy ciuchy, to nie była taka wkurwiona.- zauważył CC.

-Pójdę za nią. Jak będę wrzeszczeć, to znaczy, że macie mnie ratować.- westchnąłem, wychodząc z tour-busa. Rozejrzałem się, ale nigdzie nie dojrzałem tej wiedźmy. Za to po chwili usłyszałem. W sumie, darła się tak, że nie sposób było nie słyszeć. Niestety nic nie zrozumiałem, bo gadała po polsku. Zakradłem się do niej po cichu. Chodziła w kółko, rozmawiając przez telefon i kopiąc wszystko po drodze. W pewnej chwili przywaliła pięścią z całej siły w konar drzewa. Że to było z całej siły poznałem po tym, jak odpadła z niego jedna z gałęzi. Biedna roślinka. Musiała być naprawdę wkurwiona, bo aż wtrącała angielskie słówka. Po jakichś 5 minut rozłączyła się.

-Kurwa no!- krzyknęła, robiąc zamach żeby rzucić telefonem o to drzewo. Na szczęście złapałem ją za rękę, zanim zdążyła to zrobić. -Purdy, puść mnie!

-Przestań.- złapałem ją mocno i przyciągnąłem do siebie, blokując jej wszystkie ruchy.

-Zostaw mnie, do cholery!!!- wrzasnęła.

-Nie! I nie krzycz tak.- starałem się ją trzymać, ale była silna. W końcu stwierdziłem, że pewnie jest też odporna na ból, więc zacieśniłem uścisk, wkładając w to więcej energii. Dobrze, że dużo ćwiczę, bo byłby niezły przypał, gdyby okazało się, że jest silniejsza ode mnie.

-Puuuść.- wyjęczała.

-An, nie. Najpierw musisz się uspokoić. Zrobisz sobie krzywdę.- starałem się na nią nie warczeć. Jej matka wspominała, że trzeba jej okazywać dużo cierpliwości.

-I co z tego! Już bardziej to mi nic nie zaszkodzi.- syczała z twarzą wtuloną w moją koszulkę.

-Nie mów tak. Chłopakom byłoby smutno. Poza tym, kto będzie mnie wkurwiał?- próbowałem zażartować.

-Znajdziesz kogoś.- wyrwała się jakoś z moich ramion i upadła na ziemię, chowając twarz w dłonie. Uklęknąłem obok. Po chwili wyszeptała: -To wszystko jest takie popieprzone.

-Wszystko, czyli?

-Ten cały układ, praca. Moje życie. Ja. Ja jestem popieprzona. Powinnam się zabić, kiedy miałam ku temu okazję. W ogóle nie powinnam się rodzić.

-Czy ty się, do cholery, słyszysz?!- potrząsnąłem ją za ramiona. -Nie waż mi się tak mówić!

-Ale to prawda! Jestem do niczego! Niszczę wszystko, czego się dotknę!- podniosła ton. Złapałem ją gwałtownie za podbródek. W jej oczach malował się tak straszny ból. Wręcz nie do opisania. W całym moim życiu, tylko raz spotkałem się z takim spojrzeniem. Jeśli mam jej pomóc, muszę zmienić taktykę.

-Nie będę cię na siłę przekonywać, że jest inaczej. Nie wiem, co cię tak zdenerwowało, ale cokolwiek to było, nie powinnaś nigdy tak o sobie myśleć.- głaskałem ją po plecach.

-Dlaczego ja muszę czuć tylko to, co negatywne?- wyszeptała.

-Nie mam pojęcia. Ale spróbuj o tym nie myśleć.- odszepnąłem, przyciągając ją tak, że teraz siedziała bokiem między moimi nogami.

-Dzwonił mój trener z Polski. Pytał się, kiedy łaskawie wrócę do boksu.- powiedziała cicho po chwili.

-Możesz do tego wrócić?- spytałem zaskoczony.

-Teoretycznie tak. Ale ja nie chcę. Nie jestem gotowa. I chyba nigdy nie będę.

-Powiedziałaś mu to?

-Tak. Stwierdził, że ktoś z moją wytrzymałością psychiczną nie powinien odpuszczać. Rany. Tak bardzo chcę coś rozwalić.- zacisnęła pięści na swojej koszulce.

-Hej. Spokojnie. Tak rozładujesz napięcie tylko na chwilę.- odgarnąłem jej włosy z twarzy.

-Od kiedy ty się zrobiłeś takim znawcą, hm?- uniosła brew.

-Jeszcze mało o mnie wiesz, kociaku. Chodź. Już późno.- podniosłem się z ziemi, podciągając ją do góry.

-Nie jestem śpiąca.- nie ruszyła się z miejsca.

-Ale niedługo wyruszamy. Chcesz żeby cię tu zostawili?

-Tak byłoby dla wszystkich najlepiej.

-Taaak, koncerty bez opieki managera. Na pewno byśmy daleko tak nie zajechali.- prychnąłem.

-Jestem do dupy managerem.- burknęła, powłócząc nogami w stronę busa.

-Nie wiem, jaki powinien być dobry manager, ale masz jedną zasadniczą cechę, która sprawia, że jesteś do tego stworzona.

-Serio? Niby jaką?- spojrzała na mnie zaskoczona.

-Świetnie dyrygujesz innymi.- wyszczerzyłem się. -A tak na poważnie, to wzbudzasz respekt u innych pracowników. Słuchają cię, a nie powiesz mi, że to takie normalne, gdy faceci koło 30-tki bez marudzenia wykonują polecenia 18-latki.

-Bo się boją.- mruknęła.

-Wzbudzić strach też trzeba umieć. Ja na przykład się ciebie nie boję.- zauważyłem, wchodząc do tour-busa.

-Dlaczego?- spytała, gdy weszliśmy do sypialni.

-Bo wiem, ze gdzieś tam w środku jesteś łagodna i spokojna.

-Ja?!- zaśmiała się.

-Owszem. Tylko musisz to w sobie odkryć.- puściłem jej oczko. W tym momencie do naszego pokoju wpadł CC.

-Raaany. Padam na twarz. Jakby co, to nie budźcie mnie rano.- rzucił się na swoje łóżko, które znajdowało się nad moim.

-Christian, jakby jeszcze ciebie szło dobudzić.- mruknęła Ann.

-To tak jak ciebie. Bez ochraniaczy na całym ciele, lepiej nie podchodzić do twojego łóżka.- odgryzł się, szczerząc przy tym jak idiota. W tym momencie koło mojego nosa przeleciała poduszka. To mała atakowała CC'ego.

-STOP! Zanim zaczniecie się tu bawić, to pozwólcie mi wyjść. Ja chcę przeżyć.- uniosłem brew, przeciskając się do wyjścia. Skierowałem się do łazienki. Nie było mnie może z 10 minut, a gdy wróciłem, to spali jak zabici. Pokręciłem zrezygnowany głową i także się położyłem.

Następny dzień.

Czekało nas teraz kilka koncertów w ramach imprezy z Monster Energy, jednym z naszych sponsorów. Na pierwszy ogień szło San Francisco, gdzie wieczorem będziemy mieć koncert. Udało nam się przyjechać trochę wcześniej, dzięki czemu teraz mieliśmy kilka godzin wolnego. Postanowiliśmy to wykorzystać i obejrzeć występy innych zespołów. Przy okazji trzeba pokazać się wspólnie z Ann, żeby mogli porobić nam kilka fotek. Mała stała teraz obok mnie i kłóciła się z Andy'm o jakieś pierdoły. Ja gadałem z CC'ym.

W pewnym momencie usłyszałem kilka damskich głosów, które wymieniły nazwę naszego zespołu. Po chwili za sobą usłyszałem znajomy głos:

-Ashleeeey!- odwróciłem się. Przede mną stał nie kto inny, jak moja była dziewczyna, a teraz przyjaciółka.

-Kina!- uścisnąłem dziewczynę. -Świetnie wyglądasz.

-Czarujący, jak zawsze. Co wy tu robicie? W ogóle cześć chłopaki.- uśmiechnęła się do zespołu. W pewnym momencie zauważyła An. -A my się chyba nie znamy.

-Eee. To Kina, moja przyjaciółka, a to Ann, moja dziewczyna.- szybko dopełniłem prezentacji. Dziewczyny podały sobie ręce.

-Kurczę! Widziałam w necie twój post i zdjęcia, ale dopiero teraz widzę, że to tak na serio. Gratulacje!- uśmiechnęła się do mnie ciepło. Spojrzałem przelotnie na Ann, która miała dziwną minę. Objąłem ją ramieniem.

-A ty co tu robisz?- spytałem przyjaciółkę.

-Monster zatrudnił nas jako hostessy. Wiesz, mamy pozować do zdjęć, reklamować produkt itp.- szybko wyjaśniła.

-Ooo, czyli przez kilka następnych dni będziemy się spotykać!- ucieszyłem się.

-Na to wychodzi. A czemu twoja dziewczyna nic nie mówi?- Kina spojrzała radośnie na An.

-Właśnie, czemu nic nie mówisz?- uniosłem brew. Zauważyłem, że przy obcych jest raczej małomówna i zimna, ale teraz była jakaś inna.

-Eem, słucham was. Fajnie, że się spotkaliście. Muszę was niestety zostawić. Miałam zadzwonić.- popatrzyła na nas, próbując się uśmiechnąć. Od wczoraj w ogóle tego nie robiła.

-Pójdę z tobą.- zaofiarowałem się.

-Nie. Pogadajcie sobie. Tylko byś się nudził. Kina, miło było cię poznać.- Ann w końcu się lekko uśmiechnęła. Dała mi jeszcze buziaka w policzek i szybko odeszła w stronę tour- busa.

-Jakaś taka... nieśmiała.- zauważyła Kina.

-Ann?! Nigdy w życiu.- prychnął Andy.

-Od wczoraj nie ma humoru po prostu.- próbowałem jakoś wytłumaczyć zachowanie młodej.

-I ty nie umiesz tego zmienić?- puściła mi oczko panna Tavarozi.

-Kina co tam u ciebie?- wtrącił CC, ratując mnie przed odpowiedzią. Kocham go normalnie.

Perspektywa Ann.

Myślałam, że mam zwidy. W jednej chwili stoję sobie i kłócę z Andy'm, a w następnej przede mną stoi jakaś blondyna z mocnym makijażem i cyckami prawie na wierzchu. Przeżyłam lekki wstrząs, gdy dowiedziałam się, że to Kina. TA Kina. Ta sama, której zdjęcie miał w portfelu Ash. Tyle, że tam wyglądała ładnie i sympatycznie, a teraz... Stałam tam jak idiotka, patrząc na nich. W sumie, co niby miałam powiedzieć? Na szczęście przypomniało mi się, że miałam ustalić kilka rzeczy z Jonathan'em. Skierowałam się szybko do busa, wybierając jego numer. Rozmawialiśmy z jakieś 15 minut. W pewnym momencie jednak zeszliśmy na inne tematy.

-A co robią chłopcy?- spytał mój szef.

-Jake i Jinxx mieli siedzieć nad muzyką, a Ash, CC i Andy oglądają jakiś występ, chyba wspólnie z Kiną.

-Z Kiną?!- zdziwił się Jonathan.

-No tak. Monster ją zatrudnił na te kilka koncertów. A co?- uniosłam brew.

-Nic, nic. Po prostu, przez te dni, postaraj się wypadać przekonująco w swojej roli. Ona zna się z Purdy'm od lat. Nie może poznać prawdy!

-To co proponujesz? Myślisz, że to takie proste? Może według ciebie powinnam się mu wjebać do łóżka, a potem filmik z tego wydarzenia pokazać Kinie?! To wystarczający dowód naszego uczucia?!- wściekłam się. Ostatnio jestem nerwowa.

-Nie żartuj sobie Ann.- żachnął się Stevens.

-Ja nie żartuję! Zamiast ciągle krytykować, to mógłbyś mi pomóc! Oczekujesz ode mnie cudów Jonathan!- rzuciłam słuchawkę. Zbiegłam na dół do kuchni. Zrobiłam sobie herbaty z cytryną. W pewnej chwili złapałam za nóż i gwałtownie wbiłam go w deskę. Wściekłość wręcz mnie roznosiła, a ja nie umiałam sobie z tym poradzić. Rozhuśtałam lekko ten nóż, zastanawiając się nad sobą. To nie ma sensu. Naprawdę. Nie powinnam żyć. Nie spełniam dobrych uczynków. Raczej sprawiam kłopoty. Tak bardzo nienawidzę siebie... Nagle coś gwałtownie wyrwało nóż z deski i z hukiem wrzuciło go do szuflady. Zamrugałam gwałtownie. Przede mną stał Purdy.

-Możesz mi wytłumaczyć co ty, do cholery, robisz?- warknął wściekły, przybliżając się do mnie.

-Nic.- uniosłam do góry głowę, bo stał na tyle blisko, że nie umiałam dojrzeć jego twarzy.

-Stanie z zawiasem, nie reagowanie na wołanie i wgapianie się w nóż jak jakaś psychopatka, to nazywasz nic?- syknął, nieco się pochylając.

-Wyglądałam na psychopatkę?- prychnęłam.

-Patrzyłaś się na niego tak, jakbyś chciała sobie nim coś zrobić.- wyjaśnił niechętnie.

-Aha.- próbowałam go jakoś wyminąć.

-Ann.- westchnął, łapiąc mnie w pasie.

-Zostaw mnie. Proszę.- przymknęłam na chwilę oczy.

-Co się dzieje?- uniósł mój podbródek.

-Nie wiem. Wracaj do Kiny. Korzystaj, że możecie pogadać.- powiedziałam cicho.

-Bez ciebie nie idę. Ona chciałaby cię trochę bardziej poznać.- sprzeciwił się.

-Ashley, ja naprawdę nie mam dziś siły, żeby jeszcze udawać.- mruknęłam.

-Udawanie zostaw mnie. Powiedzieliśmy jej, że nie masz dziś humoru, więc cokolwiek zrobisz, albo czego nie zrobisz, zwalimy na to.- Purdy przejechał palcem po moim policzku.

-Wykończysz mnie. Okej. Poczekaj. Muszę się przebrać, bo niedługo będzie chłodniej.- rzuciłam mu złe spojrzenie. Momentalnie na jego twarzy pojawił się uśmiech. Obrócił mnie i lekko popchnął w stronę schodów.

-To pospiesz się. Jak cię tu za chwilę nie zobaczę, to sam po ciebie pójdę.- ten facet naprawdę wpędzi mnie do grobu...

*************

Miałam dać zdjęcie Kiny, ale znaleźć jej fotkę w troszkę bardziej ubranej wersji, graniczy z cudem:D Jak coś to wiecie, jak się ze mną kontaktować:P Mimika gościa w teledysku zawsze mnie rozwala^_^. Buziaki Black xxx

!!! 20 komentarzy=Nowy !!!