Rozdział 47

PIOSENKA NA DZIŚ

Taksówka zatrzymała się idealnie przed wieżą Eiffla. Spojrzałam zaskoczona na Ashley'a, który teraz pomagał mi wysiąść z samochodu.

-Nie powiesz mi, że...- wykrztusiłam, wskazując na zabytek.

-Właśnie tak.- uśmiechnął się lekko.

-Ale... Jakim cudem to załatwiłeś? Przecież rezerwacje są na kilka miesięcy w przód!

-Ma się ten urok osobisty.- puścił mi oczko. Na pierwszym poziomie wieży mieściła się restauracja. Okazało się, że mamy stolik z widokiem na panoramę Paryża. Ja pierdolę! I on mi mówi, że nie jest romantyczny?! Okeej...

-Dobrze się czujesz?

-Taaak. Po prostu nie spodziewałam się czegoś takiego. Wiesz, że nie czuję się pewnie w takich miejscach.- odetchnęłam głęboko.

-Wiem. Ale wyluzuj. Tu nikt nas nie zna. Nie musimy udawać. Wystarczy, że cała ekipa na czele z Tony'm wie, że poszliśmy na randkę. Nikomu nie mówiłem gdzie cię zabieram, więc mamy święty spokój.

-Dobrze. Postaram się. Ale jakbym zaczęła być wredna, to mi powiedz, okej?- uśmiechnęłam się lekko.

-W porządku. A teraz, może coś zamówimy?- podał mi kartę. Resztę kolacji spędziliśmy na rozmowach o życiu. Dowiedziałam się o Purdy'm kilku ciekawych rzeczy. Sama też trochę opowiedziałam o sobie.

-Właściwie, dlaczego otaczasz się stadkiem dziewczyn?- wyrwało mi się.

-Bo widzę w ich oczach podziw. Poza tym, nie lubię być sam. Jestem raczej towarzyski.- zamyślił się.

-Ja wolałabym, żeby ludzie podziwiali mnie za osobowość, a nie za to, że jestem sławna.

-Tylko, że ja nie mam ciekawego wnętrza.- odparł, patrząc na mnie poważnie.

-Gadasz głupoty. Posiadasz kilka cech, które cenię u mężczyzn. Tylko starannie je przede mną ukrywasz.- stwierdziłam.

-Naprawdę? Jakie to cechy?- uniósł brew.

-Hmm, musisz sam odkryć, co mi się w tobie podoba.- uśmiechnęłam się delikatnie.

-Oprócz wyglądu? Pewnie to, że jestem zajebisty.- puścił mi oczko.

-Hahah, nie zgrywaj się. Akurat wygląd to jedna z ostatnich pozycji na mojej liście. Wiesz, że nie musisz przede mną udawać, prawda?

-Nie jestem pewien, czy potrafię inaczej. Dlaczego ty nie spróbujesz czegoś poczuć?

-Ohh, ja czuję pewne rzeczy. Ale staram się to ograniczać do minimum, bo mnie to najzwyczajniej w świecie przerasta. Ja chyba nie umiem rozróżniać poszczególnych emocji i nie wiem, jak zachować się w danej sytuacji.- podparłam głowę na ręce, przyglądając się panoramie za oknem.

-To znaczy, że co? Boisz się, ze twoje zachowanie będzie źle zrozumiane?

-Tak jakby. Mam wrażenie, że zawsze reagowałam inaczej, niż tego oczekiwali.- powiedziałam cicho.

-Popatrz na mnie.- Ashley delikatnie złapał mnie dłoń. Spojrzałam na niego niepewnie. -Wiem, o co ci chodzi. Ale pamiętaj, że nigdy nie zadowolisz wszystkich. Zawsze znajdzie się ktoś, kto powie, że jesteś głupia czy brzydka. Najważniejsze jest jednak to, żebyś rozróżniała osoby, które mówią tak tylko po to, żeby cię zranić. I nie uciekaj przede mną wzrokiem.

-Jak sam zauważyłeś, nie umiem utrzymywać kontaktu wzrokowego.- mruknęłam, bawiąc się serwetką. Nagle poczułam, jak unosi do góry mój podbródek. Chcąc nie chcąc, musiałam spojrzeć mu prosto w oczy.

-Nie umiesz, czy nie chcesz? Czego się boisz?- spytał cicho.

-Że zobaczę coś, czego nie chciałabym widzieć. I to mnie zaboli.- szepnęłam.

-U mnie i u chłopaków nie zobaczysz czegoś takiego. Zrozum, my akceptujemy cię taką, jaką jesteś. Jesteś młoda, inteligentna, a przy tym śliczna. Jak dodamy do tego poczucie humoru i dystans do siebie, wychodzi prawie ideał.- uśmiechnął się.

-Ideały są nudne.- stwierdziłam.

-Dlatego ani ja, ani ty, nimi nie jesteśmy. Wiesz, czasem naprawdę cieszę się, że to ty udajesz moją laskę.- wyprostował się.

-Ja? A to czemu?- zdziwiłam się.

-Ty przynajmniej na mnie nie lecisz i ciągle mi dogryzasz. Jesteś szczera. To lepsze niż jakaś panienka, zachwycająca się mną na każdym kroku. Poza tym, ja lubię się kłócić.- zaśmiał się.

-Z tymi kłótniami to się zgodzę. Zawsze jak mi się nudzi, to kombinuję jak tym razem podnieść ci ciśnienie.- wyszczerzyłam się.

-Ahahah. Wiedźma z ciebie. Ale dobrze, że tylko z charakteru, a nie z wyglądu. Naprawdę, musisz częściej zakładać sukienki.- rozmarzył się.

-A co będę z tego mieć?- uniosłam brew.

-Coś się wymyśli. Na przykład mój zachwyt.

-Nie jestem pewna, czy chcę żebyś ciągle gapił mi się na nogi.

-Dlaczego nie? Są fajne. Powinnaś się z nich cieszyć, a nie marudzić.- pokazał mi język.

-Ja marudzę? Ja? Wiem, że jesteśmy z Andy'm podobni, ale nie przesadzaj.- spojrzałam na niego z politowaniem.

-Andy'ego mało kto pobije... Okej. Idziemy się przejść?- uśmiechnął się zachęcająco.

-Czemu nie? Trzeba wykorzystać, że jeszcze obydwoje żyjemy.- skierowaliśmy się do wyjścia, jednak Ash pociągnął mnie w jedno miejsce.

-Chodź. Pokażę ci coś.- szedł tyłem, twarzą do mnie. Stanęliśmy na środku piętra. Purdy puścił mi oczko, mówiąc: -Spójrz w dół.

-O Boże!- zapiszczałam, gwałtownie się do niego przytulając i zamykając oczy. Podłoga, na której staliśmy, była cała przeszklona. Pod nami, widziałam ludzi. Chodzili sobie, jak gdyby nigdy nic. Miałam wrażenie, że jeden krok i spadniemy. Masakra!

-Hej. Nie bój się. Nic nam się nie stanie. Przecież nie masz lęku wysokości.- zaśmiał się cicho, przytulając mnie.

-Zmieniłam zdanie.- wymamrotałam, z twarzą schowaną w zagłębieniu jego szyi.

-Popatrz na mnie.- szepnął mi do ucha. Powoli spełniłam jego prośbę.

-Za chwilę dostanę zawału, albo ataku paniki.- powiedziałam grobowym głosem.

-Oddychaj. Ta podłoga jest wytrzymała. Na pewno nic się nie stłucze. To co? Patrzymy w dół?

-Zaraz. Ale jak mnie puścisz, choćby na sekundę, to cię uduszę.- zagroziłam.

-Nie puszczę.- zapewnił. Po jakiejś minucie odważyłam się spojrzeć w dół. Widok był niesamowity. Sama nie wiedziałam, co o tym myśleć. Czułam, jak Ash przekręca mnie tak, że stałam teraz do niego plecami.

-A teraz, zrobimy kilka małych kroków.- mruknął cicho, mocno oplatając mnie ramionami w pasie. Napierał na mnie swoim ciałem, więc nie miałam wyjścia i musiałam się poruszyć. Spacerowaliśmy tak chwilę, gdy dobiegł mnie jego głos: -Co teraz czujesz?

-Ja... Sama nie wiem. To takie dziwne. Na pewno strach. Ale też coś jakby... ekscytację?- obróciłam głowę w jego stronę. Byliśmy stanowczo za blisko siebie, ale jakoś mi to nie przeszkadzało.

-Ekscytacja to pozytywne uczucie. Robimy postępy. Idziemy wyżej?- uniósł brew.

-Jasne!- pomału zeszliśmy z podłogi i skierowaliśmy się do windy, wjeżdżając na drugie piętro. Był tu taras widokowy. Stanęliśmy przy barierce i spojrzeliśmy w dół.

-Czad!- zaśmiał się Ashley.

-Wyobrażasz sobie, tak się zabić, rzucając się z wieży Eiffla?- spytałam.

-Ty to od razu rzucasz hasłami o śmierci.- spojrzał na mnie załamany.

-Przyzwyczajenie. Całe życie rozmyślam o śmierci. To dlatego.- wyjaśniłam szybko.

-Mi łatwiej sobie wyobrazić, jak rzucam czymś do żarcia, a nasz głodomór CC stoi na dole i próbuje to złapać.- mruknął Purdy. Wybuchnęłam śmiechem.

-Ciekawe co na to CC.

-Lepiej go o to nie pytać. Jeszcze będzie chciał to zrobić.- przytomnie zauważył. Fakt. Coma miał dość... osobliwe pomysły.

-Jedziemy na trzecie piętro?- spytałam. W odpowiedzi Ash tylko kiwnął energicznie głową. Pojechaliśmy na samą górę. Podziwialiśmy teraz panoramę Paryża zza szyb. Widocznie ktoś przezornie pomyślał o tym, że może się kiedyś trafić jakiś amator, chcący rzucić się z tej wieży.

Staliśmy tam jakiś czas, nic nie mówiąc. Chłonęliśmy widoki. W końcu, gdy napatrzyliśmy się dostatecznie, zjechaliśmy na sam dół, wychodząc na dwór.

-Co zamierzasz robić, już po maturze?- spytał mnie, gdy spacerowaliśmy jedną z uliczek.

-Nie mam pojęcia. Wszystkie moje plany kończą się na zdaniu tych durnych egzaminów. Może zostanę w Polsce, może wyjadę w podróż dookoła świata. Może po drodze walnie mnie samochód i nie będę już musiała się nad tym zastanawiać.- wzruszyłam ramionami.

-Przestań! Ja wiem, że nie chcesz żyć, ale zamiast o tym marzyć, znajdź jakiś sens życia.- spojrzał na mnie błagalnie.

-Szukam go już od jakichś osiemnastu lat.

-Widocznie za mało się starasz.- burknął obrażony.

-Okej. Przepraszam. A ty? Masz jakieś plany, na dalszą przyszłość?- wróciłam do zasadniczego tematu.

-Póki co, skupiam się na zespole. Nie wiem, co będzie za 10 lat, ale mam kilka opcji. Na pewno nie zamierzam rezygnować z muzyki. To jedyna rzecz, którą naprawdę kocham.- westchnął rozmarzony.

-Hahah nie wyobrażam sobie ciebie w garniturze, pod krawatem za jakimś biurkiem.- pokręciłam głową.

-Ja też sobie ciebie nie wyobrażam w pewnych ciuchach.- puścił mi oczko. Nawet nie chciałam wiedzieć, co miał na myśli.

-Rany, jest tu gdzieś jakaś ławka?- mruknęłam.

-A co? Już się zmęczyłaś?- spojrzał na mnie.

-Te buty nie nadają się na spacery. Zaraz się wkurzę i pójdę boso.- podeszłam do ławki, która na szczęście była niedaleko.

-Zwariowałaś? Jeszcze się skaleczysz, albo coś. Wskakuj na plecy.- zaproponował.

-Oszalałeś? W sukience?!- rzuciłam mu zszokowane spojrzenie.

-Akurat masz na sobie taką, w której nic ci nie będzie widać.- zauważył. Spojrzałam po sobie. Fakt. Kiecka rozszerzała się u dołu, czyli nie podjedzie mi niespodziewanie do góry. Jednak mimo to, miałam opory.

-Nie. Jestem za ciężka.- sprzeciwiłam się.

-Niosłem cię już kilka razy i jakoś nie zauważyłem. Noo, dalej.- przewrócił oczami. Westchnęłam głęboko. A co mi tam. Zdjęłam buty, wciskając je na siłę do torebki i stanęłam na ławce. Ashley odwrócił się do mnie tyłem, tak, że oplotłam ramionami jego szyję. Złapał mnie za uda i lekko podrzucił, układając sobie na plecach. Zaśmiałam się cicho, poprawiając jedną ręką sukienkę z tyłu.

-Teraz jestem jak prawdziwa księżniczka. Mam własnego tragarza.- powiedziałam.

-Nie przyzwyczajaj się. Tragarz może chcieć nagrodę.- prychnął.

-Nagrodę? Niby jaką? Przecież założyłam sukienkę.

-Bo inaczej przegrałabyś zakład.- zauważył.

-Czepiasz się szczegółów. Zawsze mogłam cię oszukać.

-A ja zawsze mogłem zmienić zdanie. Ale tego nie zrobiliśmy, bo gramy fair.

-Uczciwość jest nudna.- westchnęłam ciężko, bawiąc się pasemkiem jego włosów.

-Ale czasem konieczna.- spojrzał na mnie przez ramię. Szliśmy tak powoli w ciszy, kierując się w stronę hotelu. To znaczy, on szedł hahah. Ja podziwiałam okolicę.

-Nigdy w życiu nie przypuszczałam, że tak miło spędzę z tobą wieczór. I to w Paryżu.- wymsknęło mi się.

-Tak. Ja też. Ale nie martw się. Jutro pewnie wrócimy do normalności.- odparł wesoło.

-Za parę dni kończymy trasę po Europie. Dostałam mnóstwo propozycji koncertów na przyszły rok.

-To chyba dobrze, nie?

-Dla was owszem. To wyznacznik popularności. Dla mnie oznacza to masę roboty i użerania się z Jonathan'em.- prychnęłam.

-Nie wiem o co chodzi, ale zauważyliśmy, że jesteś jedyną osobą, z której zdaniem się liczy.

-Po prostu zna mnie od trochę innej strony, niż wy.- wzruszyłam ramionami, opierając się wygodniej o basistę.

-Z innej, to znaczy?

-Z tej gorszej. Mówiłam ci, że miałam problem z kontrolowaniem agresji. Na samym początku, jeszcze zanim przeprowadziłam się do LA, Jon był świadkiem pewnego incydentu. Pomógł mi wtedy. Teraz ja pomagam jemu. Spłacam swój dług.

-Ktoś jeszcze zna cię z tej strony?- spytał.

-Owszem. Mój przyjaciel. Ale ostatnio urwał nam się kontakt. Jak będę miała więcej czasu, to go poszukam. Na razie mam inne rzeczy na głowie. W ogóle postaw mnie już.

-Nie.

-Tak. Tu chodnik jest już w porządku.- zauważyłam.

-No i co z tego? Korzystaj z okazji, że mam dobry humor.- zacisnął mocniej ręce na moich nogach.

-Uparciuch. Ej! Napiłabym się szampana! Abo białego wina.- stwierdziłam.

-Życzenie księżniczki jest dla mnie rozkazem. Tam jest jakiś sklep.- rozejrzał się, wskazując kierunek brodą. Wszedł do niego ze mną na plecach.

-Ash postaw mnie. Ludzie się gapią.- syknęłam.

-No i co z tego?- podszedł do działu z alkoholem.

-Jeden koleś gapi się na moje nogi i tyłek.- spróbowałam z innej strony.

-Okej. Gdzie jest ten frajer?!- postawił mnie szybko na podłodze, rozglądając się złym spojrzeniem.

-Może poszedł na inny dział.- wzruszyłam ramionami. Ashley stanął za moimi plecami, zaglądając mi przez ramię na butelki. -Noo, panie barmanie, wykaż się i wybierz coś dobrego.

-Skąd ja mam wiedzieć, co lubisz?- spojrzał na mnie z ukosa.

-Grunt, żeby nie smakowało jak alkohol. Ma być w miarę słodkie.- zaplotłam ręce na piersi.

-To dużo mi podpowiedziałaś.- mruknął, przesuwając mnie i siebie w prawo.

-Zwykle nie piję takich rzeczy, to co ci mam powiedzieć.- wyjaśniłam.

-Dobra. Weźmiemy jakiegoś konkretnego szampana.- wyjął z lodówki butelkę. Objął mnie ramieniem i ruszyliśmy w kierunku kas. Za ladą stał jakiś chłopak, z dwa, trzy lata starszy ode mnie. Na mój widok wyszczerzył się radośnie, zaraz jednak pod wpływem wzroku basisty, spoważniał.

-No nie wierzę.- szepnęłam do siebie, śmiejąc się pod nosem.

-Kociaku, życzysz sobie coś jeszcze?- spytał Purdy, spoglądając na mnie z góry. Teraz, gdy stałam boso, byłam od niego prawie o głowę niższa. Sięgałam mu tak gdzieś do ust.

-To wszystko. Noo chyba, że ty coś chcesz.- mruknęłam.

-Nie. Ty mi wystarczysz do pełni szczęścia.- wyszczerzył się, jak idiota, dobijając tym stwierdzeniem biednego sprzedawcę. Uniosłam tylko brew. Wyszłam ze sklepu wciąż obejmowana przez basistę. Skierowaliśmy się do pobliskiego parku, ale zamiast usiąść na ławce, skryliśmy się za drzewami, siadając na jakimś murku. Z tego miejsca mieliśmy świetny widok, na przepływającą niedaleko Sekwanę. W sumie, to Ashley siedział na murku, a ja na jego kolanach, bo stwierdził, że pobrudzę sobie sukienkę. Jego troskliwość mnie zadziwiała. Otworzył szampana i sączyliśmy go teraz z butelki.

-Wiesz, że dzisiaj pokłóciliśmy się tylko raz?- zauważyłam zszokowana.

-Nie było kiedy. Ale możemy ten dzień potraktować jako święto.- uśmiechnął się.

-Chłopaki nam jutro nie uwierzą, gdy zobaczą, że jesteśmy cali i zdrowi.- pokręciłam głową, biorąc sporego łyka.

-Noc jeszcze młoda, nie wiadomo co się wydarzy.- puścił mi oczko, jednocześnie bawiąc się rąbkiem mojej kiecki.

-Myślisz, że tak mnie zbajerujesz, że zrobię co zechcesz?- spytałam żartobliwie.

-To wcale nie byłoby takie trudne. Ale lepiej nie. Jeszcze ty zbajerowałabyś mnie i skończyłoby się bardzo źle.- zabrał mi butelkę.

-Trafił swój na swego.

-Ej, może powinniśmy założyć jakąś spółkę?- Ashley oparł się wygodnie o murek.

-Taak. Napiszmy poradnik, jak poderwać płeć przeciwną. Co byś poradził takiemu facetowi?- zaciekawiłam się.

-Nie mam pojęcia. Zawsze byłem lepszy w praktyce niż w teorii.- zaśmiał się.

-Z chęcią poznałabym niektóre twoje techniki.- mruknęłam. Alkohol zaczynał działać, bo przestałam aż tak ważyć słowa.

-Co ty mi tu proponujesz, co?- uniósł brew, odsuwając się trochę.

-Nic takiego. Po prostu zastanawiam się, czy we wszystkim przebijasz Drew.

-To co ty z nim robiłaś?- zdziwił się.

-Jezu, nic takiego! Nie jestem łatwa! Ale na przykład o wiele lepiej bawiłam się na kolacji z tobą, niż z nim.- przyznałam uczciwie.

-Naprawdę?

-Naprawdę. Ciężko mi to przyznać, ale to fakt.- westchnęłam ciężko.

-Ja też się dobrze bawiłem. A nawet dalej bawię. Wracając do Drew, od tego frajera to nie trudno być lepszym.

-Ej! Nie był taki zły. Całkiem nieźle całował.- postanowiłam trochę bronić tego ćwoka. W końcu umawiałam się z nim z własnej woli.

-Całkiem nieźle!- prychnął. -Ja jestem w tym mistrzem.

-To ty tak sądzisz.- napiłam się szampana.

-Taaak? Zaraz zmienisz zdanie.- wyrwał mi butelkę z dłoni, odkładając na bok. Przyciągnął mnie do siebie.

-Serio? Zamierzasz mnie pocałować, żeby upewnić się, że jesteś w tym dobry?- uśmiechnęłam się.

-Owszem. Chodź tu.- złapał mnie za podbródek, przysuwając do siebie. Gdy nasze usta dzieliły milimetry, wybuchnęliśmy niekontrolowanym śmiechem. -Dobra. Nie dam rady. To chore.

-A widzisz. Co innego się cmoknąć w usta na pokaz, a co innego pocałować naprawdę.- odsunęłam się. -Wracamy do hotelu? Spać mi się chce.

-No dobra. Wow! Już po pierwszej.- basista spojrzał na wyświetlacz telefonu.

-A my dalej żyjemy. To prawdziwy cud.- wstałam, zakładając buty. Ten kawałek powinnam wytrzymać. Wyszliśmy z parku obejmując się w pasie. Przynajmniej miałam na kim się oprzeć.

-Powinniśmy robić sobie częściej takie wypady. Na te kilka godzin zapomniałem o pracy, trasie, płycie, udawaniu i tych wszystkich pierdołach.- westchnął chłopak.

-Ustalmy, że od teraz jak któreś z nas będzie potrzebowało się wyluzować, wyciszyć, albo po prostu przytulić, przychodzimy do drugiej osoby i bez pytania ją sobie porywamy, co ty na to?- zaproponowałam.

-Mamy się porywać?- wyszczerzył się cwaniacko.

-Ohh, wiesz o co mi chodzi. Jakby nie patrzeć, jesteśmy parą. Skorzystajmy w końcu z tego. Jak stracimy się razem, nikomu nie będziemy musieli się tłumaczyć, bo wszyscy pomyślą, że jak każda para, potrzebowaliśmy chwili dla siebie.

-Niegłupie. A jak się wkurzę, to mogę przyjść żeby się pokłócić?- uniósł brew.

-Jeśli ma ci to pomóc, to proszę bardzo.- przewróciłam oczami. -Najwyżej ci przywalę.

-Ej! Wykorzystujesz fakt, że jako mężczyzna nie mogę ci oddać.

-Ale przecież zawsze możesz się bronić.- zauważyłam.

-Niee. Jeszcze zrobię ci krzywdę.- spojrzał na mnie. -Stój!

-Co się stało?- zatrzymałam się gwałtownie. Byliśmy już pod hotelem.

-Masz rzęsę pod okiem.- mruknął, dotykając mojego policzka. Nagle coś zaczęło mi nie pasować.

-Czujesz to co ja?- spytałam cicho.

-Nie. O czym mówisz?- zdziwił się, nie odsuwając się.

-Mam wrażenie, że ktoś nas obserwuje.

-Serio? Ja nic takiego nie czuję. Może przez ten cyrk jesteś już przewrażliwiona.

-Możliwe. Dobra. Chodźmy.- odwróciłam się szybko i mało nie wywinęłam efektownego orła, potykając się o jakiś kamyk. Na szczęście złapał mnie Ashley.

-Naprawdę musisz iść spać.- zaśmiał się cicho, pomagając mi się wyprostować.

-Zmęczyłam się, to co mi się dziwisz.- uderzyłam go lekko w pierś.

-Ej! To bolało.- skrzywił się.

-Jasne. Bo uwierzę.- prychnęłam.

-Tak czy siak, należą mi się jakieś przeprosiny. No i nagroda za niesienie.- spojrzał na mnie wymownie.

-Rany, ale się wrażliwy zrobiłeś.- przewróciłam oczami, dając mu całusa w policzek.

-Pff, nie chcę takiego. Postaraj się bardziej.- zrobił fochnięty dzióbek. Zrezygnowana stanęłam na palcach, biorąc w dłonie jego twarz i wyciskając mu buziaka na ustach. Ashley jednak miał inne plany, bo nie pozwolił mi się odsunąć, za to przejął inicjatywę. Złapał mnie mocno w pasie, drugą ręką łapiąc za podbródek i przedłużył pocałunek. Tym razem nie był to jednak zwykły buziak. On mnie naprawdę całował. I muszę przyznać, że był w tym dobry. Cholernie dobry... W pewnej chwili przygryzł lekko moją dolną wargę, przytulając mnie bardziej do siebie. Całował mnie powoli, ale pewnie. Tak jakby chciał mocniej, ale sprawdzał na ile może sobie pozwolić. Gdy przejechał delikatnie językiem po moich ustach, byłam ugotowana. Już miałam pozwolić mu na pogłębienie pocałunku, ale w tym momencie odsunął się ode mnie. Spojrzał na mnie niepewnie, lekko oszołomiony. Zamrugałam gwałtownie. Przez głowę przelatywały mi tysiące myśli, ale postanowiłam nie robić z tego wielkiej sprawy. To przecież nic takiego...

-Okej. Jesteś lepszy od Drew.- powiedziałam cicho. Ash wyglądał na zaskoczonego, ale szybko się ogarnął.

-Mówiłem, kociaku.- puścił mi oczko, odsuwając się ode mnie. Weszliśmy do hotelu, kierując się prosto do wind.

10 minut później stałam już pod prysznicem, próbując dojść do ładu z własnymi myślami. Już pomijając to, jak całuje, ale po co on to zrobił? No i dlaczego przerwał? Dość! Anka, o czym ty myślisz? Już mnie całkiem porąbało. Wyszłam spod prysznica i po wytarciu założyłam koszulkę nocną. Była krótka. I stanowczo za dużo odkrywała. Ale byłam tak padnięta, że w sumie było mi już wszystko jedno. Wróciłam do pokoju, rzucając się na łóżko. Purdy nawet na mnie nie spojrzał. Odłożył na stolik nocny swój telefon i zamknął się w łazience. Serio? Tak szybko wracamy do normalności? Nie rozumiem tego faceta... Ułożyłam się na brzuchu i wgapiałam w ścianę. Po jakimś czasie basista wyszedł z łazienki i położył na swoim łóżku. Nie wiem, ile tak leżałam, gdy dobiegł mnie jego głos:

-Śpisz?

-Nie.- mruknęłam.

-Powiedziałaś dzisiaj, że jak bym czegoś potrzebował, to mi pomożesz.- zaczął po chwili.

-Tak, pamiętam.- przytaknęłam.

-Więc mam prośbę. Mogłabyś mnie przytulić?- spytał cicho. Otworzyłam szerzej oczy. Ashley Purdy prosi o przytulenie?! Niemożliwe.

-To chodź tu, bo mi się nie chce.- przesunęłam się na materacu, robiąc mu miejsce. Ashley położył się obok, twarzą do mnie. Objęłam go delikatnie ramionami. Stykaliśmy się teraz czołami.

-Dziękuję.- szepnął.

-Nie dziękuj. Coś się stało?- popatrzyłam na niego uważnie.

-Niee. Chyba nie. Po prostu, zrobiło mi się jakoś... dziwnie.- odgarnął mi z szyi włosy. Pogłaskałam go po policzku.

-Okej. Spróbuj zasnąć. Ale jak mnie jakimś cudem obudzisz, to cię zrzucę z łóżka.- uniosłam brew.

-Tylko sobie krzywdę zrobisz.- zaśmiał się, kładąc sobie moją nogę na biodrze i bardziej się we mnie wtulając.

-To wtedy oberwiesz. Dobranoc Ash.- mruknęłam, układając się wygodnie.

-Dobranoc kociaku.- pocałował mnie w szyję, bo tam akurat miał głowę. Po chwili zasnęliśmy...

 

***********

Do tego rozdziału nie pasowało mi żadne zdjęcie Ash'a, ale na koniec macie jedno. Powiedzmy, jako bonus. Po prawej stronie jest odnośnik do grupy na fb. Jest tam już kilka osób. Świetnie się bawimy, więc zapraszam :D Nie wiem czemu, ale drastycznie spadły mi wyświetlenia rozdziałów. Dobra, mniejsza. Mam do Was taką malutką prośbę. Otóż kilka osób stwierdziło, że mój blog poprawia im humor, wyciąga z dołka itp. Więc jeśli znacie kogoś, kto zna, lubi BVB, możecie mu polecić tę historię? Pierdolić komentarze i wejścia. Gwiazdą i tak nie będę:D Po prostu, chciałabym, żeby ludzie czytając to, uśmiechnęli się chociaż na chwilę. Taka moja mała, prywatna misja. Jest tu nawet jedna taka osoba, która zespół poznała dopiero dzięki temu opowiadaniu:) Sooo jeśli możecie trochę rozreklamować to ff, będę BARDZO wdzięczna. Nie chcę, żeby ludzie chodzili smutni i robili sobie krzywdę. Jeśli moje wypociny mają im pomóc, to postaram się tworzyć coś do śmierci.

Ok. A teraz: jak Wam się podobała "randka"? Calutki rozdział o naszej parce. Tak, wiem. Chcielibyście momenty namiętności, seksy itp. Ale nie zabijajcie:P Następny taki fajny rozdział, jak ten, będzie 50.

Nie wiem, co jeszcze chciałam napisać. Widzimy się na grupie, robaczki. Black ♥

!!! 20 komentarzy=rozdział !!!