Rozdział 49

PIOSENKA NA DZIŚ

Przekopywałam szafkę w poszukiwaniu bluzki. Oczywiście miałam do wyboru pomiędzy skąpą, a bardzo skąpą. W końcu wzięłam pierwszą z brzegu. Założyłam czarne rurki, teraz artystycznie ozdobione przez Andy'ego. Nudziło się dziecku ostatnio, więc wyciął mi mnóstwo dziur w prawie każdych spodniach. Stałam przed lustrem umieszczonym na drzwiach i powoli szlag mnie trafiał. Zabiję Ashley'a, za te wszystkie ciuchy. Teraz to ja miałam piersi prawie na wierzchu. Przy gwałtowniejszych ruchach było mi widać koronkę stanika. No kurwa! Serio wyglądam jak jedna z jego dup. Westchnęłam ciężko i zeszłam na dół. Ash na mój widok wyszczerzył się, jak debil. Jego wzrok od razu powędrował na mój biust.

-Chcesz w ryj?- spytałam retorycznie.

-O co ci chodzi? Moja wina, że tak się ubrałaś?- uniósł brew, wciąż uśmiechając się jak idiota. Zaraz mu skóra trzaśnie na policzkach...

-Twoja, bo sam kupiłeś mi takie ciuchy.- zauważyłam.

-To był jeden z moich lepszych pomysłów w życiu.- powiedział pewny siebie. -Idziemy?

-Tak.- westchnęłam, wychodząc z busa. Purdy objął mnie, zawieszając rękę na moim ramieniu i tak doszliśmy do grupy. Starałam się uśmiechać, ale ciężko mi to szło. Na szczęście był jeszcze CC, który rozbawiał towarzystwo. Przenieśliśmy się w jakieś spokojniejsze miejsce, gdzie można było swobodnie usiąść. Oczywiście Purdy był cały czas przyklejony do mojego boku. Wkurwiało mnie to, ale co mogłam zrobić? Musimy udawać. Nie ma innej opcji.

-Jak to się stało, że się w sobie zakochaliście? To znaczy, Ashley zawsze bardziej preferował luźne podejście do życia i imprezy.- powiedziała Kina. Mam wrażenie, że ona coś sprawdza. Z opowiadań chłopaków wiem, że z tymi imprezami to tak nie do końca. Nie wierzy, że Purdy mógłby związać się z kimś takim, jak ja. W sensie, normalną laską w dodatku gówniarą...

-Cóż, może przyszedł czas, żeby poważniej podejść do życia?- uniósł brew CC.

-Póki co, mam i to i to. Z Ann świetnie godzimy imprezy ze zwykłym, spokojnym życiem.- uśmiechnął się Ash.

-Chłopaki, przy was to nie można mieć spokojnego życia.- zauważyłam.

-Ale za to nie jest nudno.- puścił mi oczko Andy.

-No fakt.- mruknęłam.

-A co u ciebie?- Purdy skierował się do Kiny.

-Świetnie. Dostałam kilka fajnych kontraktów reklamowych. Poza tym, razem z James'em pracujemy nad projektem kolejnego hotelu.- uśmiechnęła się. Spojrzałam niepewnie na basistę.

-James to chłopak Kiny.- wyjaśnił mi szybko. To ona ma faceta???

-Tak, ma sieć hoteli czterogwiazdkowych. Ma dość konkurencyjne ceny, jak na ten standard, ale dzięki temu więcej klientów.- spojrzała na mnie. Rany, czy ona musi mieć na twarzy taką tapetę? No tak. Wtedy byłoby dla mnie za idealnie. Siedzieliśmy tak jakiś czas, ale stwierdziłam, że muszę iść dopilnować ekipy i ustalić szczegóły z organizatorem. Kazałam Andy'emu ustawić budzik w telefonie, bo jak go znam, znowu się zagapi, a potem będzie mi szlochać, że ma niedopracowany make up. Zawsze malował się na końcu...

Chodziłam w tę i z powrotem, załatwiając wszystko i wisząc na telefonie. Na szczęście Frank chyba zauważył, że Tony się na mnie uwziął, bo teraz Adams wciąż był zajęty. I bardzo, kurwa, dobrze! Podobno praca człowieka uszlachetnia. Jak się zmęczy, to nie będzie mieć czasu na głupoty.

-Co tam Ann?- kurwa! Czy ja mówiłam, że on ma dużo pracy? Cofam to.

-Pracuję, jak widać.- burknęłam, uzupełniając dokumenty. Jak zwykle: ubezpieczenia od wypadków, ewentualnych incydentów itd.

-A gdzie zgubiłaś Ashley'a?- dalej dopytywał Adams.

-Nie mam pojęcia, ostatecznie jest dużym chłopcem. Raczej się nie zgubi.- mruknęłam, po czym nagle mnie olśniło. Spojrzałam na chłopaka powstrzymując irytację. -Za to ty pewnie wiesz, co robi i zaraz mnie oświecisz.

-Cóż, skoro tak bardzo nalegasz... Przypadkiem przechodziłem obok i widziałem go, jak rozmawiał z jakąś blondyną. Wyglądali, jakby byli w bardzo dobrych relacjach.- odpowiedział kąśliwie.

-Ahh, czyli nic się nie zmieniło, odkąd zostawiłam ich pół godziny temu. Wiesz, interesujesz się jego zajęciami bardziej ode mnie. Zakochałeś się w nim, czy co?- uniosłam brew, posyłając mu wredny uśmieszek.

-No wiesz co? Nie jestem gejem!- oburzył się.

-Naprawdę? Po twoim zachowaniu mam pewne wątpliwości. Jakby co, uprzedź mnie wcześniej. Muszę wiedzieć o ewentualnej konkurencji.

-Ty jesteś taka ślepa, czy tylko udajesz?- prychnął.

-Ale o co ci chodzi, bo zgubiłam już wątek?- spytałam.

-O to, że taki ktoś jak... on, nie potrafi być wierny jednej dziewczynie. On cię skrzywdzi!

-Twoja troska jest wzruszająca. Nikt cię nie uprzedzał, że nie lubię, gdy ktoś wpierdala mi się do życia?- warknęłam, posyłając mu jedno z moich najstraszniejszych spojrzeń. Podziałało. Lekko zbladł i się cofnął.

-Noo, ktoś coś tam wspominał...- zaczął niepewnie.

-Więc ostrzegam cię Anthony! Nie rób czegoś, czego potem możesz żałować. Ze mną się nie zadziera! Może mam tylko 18 lat, ale nie masz pojęcia, do czego jestem zdolna! I wierz mi, nie chcesz tego sprawdzić!- syknęłam, zbliżając się powoli do niego. W końcu wylądował na ścianie. Patrzył na mnie, nerwowo przełykając ślinę.

-Ja chcę dobrze.- wyjąkał.

-Ale mnie to nie obchodzi. Pamiętaj, ostrzegałam cię!- rzuciłam mu lodowate spojrzenie, po czym skierowałam się znowu do organizatora. Jeśli to na niego nie podziała, to ja już nie wiem. Pozostanie mi tylko, zabicie go...

Godzinę później.

Koncert chłopaków trwał w najlepsze, a ja stałam i podziwiałam te moje prywatne gwiazdy.

Z każdym występem coraz bardziej się w nich zakochiwałam. W ich koncertach było tyle energii. Naprawdę ich podziwiałam. Poznanie ich, nawet Ash'a, to była jedna z lepszych rzeczy, jakie mnie spotkały. No właśnie, Purdy. Cały czas się kłócimy, ale teraz jest coś innego. Czasem przyłapuję go, jak mi się przygląda zamyślony. Co najciekawsze, nie peszy się wtedy, tylko powoli odwraca wzrok. Nie wiem, o co mu chodzi. I szczerze, trochę się boję. Czuję z jego strony, pewnego rodzaju, zagrożenie. Mama od dłuższego czasu powtarza mi, żebym spróbowała komuś zaufać. Tylko, że ja nie potrafię. W ostateczności mogłabym zaufać RJ'owi. Ale jego tu nie ma. Nie boję się Ashley'a, że mnie skrzywdzi, nie wiem... fizycznie, czy coś. Po prostu odnoszę wrażenie, że on dobrze wie, co mi siedzi w głowie. To nie jest przyjemne uczucie. Może gdyby coś z tą wiedzą zrobił, ale on tylko patrzy. Nie wiem, czego mogę się spodziewać. Nienawidzę takiej niepewności. Moje inteligentne rozmyślania przerwała pewna osoba, która pojawiła się koło mnie.

-Możemy porozmawiać?- spytała Kina. Kurwa! Powinnam się bać?

-Dobrze.- kiwnęłam głową.

-Długo jesteście razem?

-Niespecjalnie. Możesz przejść do rzeczy? Jestem konkretną osobą.- uniosłam brew, starając się brzmieć w miarę miło. Naprawdę muszę się poświęcać.

-Skoro Ash związał się z tobą, to znaczy, że ci zaufał. Czyli daje ci się poznać w jakimś stopniu.- zaczęła powoli. On mi zaufał. Hahah, dobry żart.

-I?- zaczęłam się niecierpliwić.

-On jest wrażliwy bardziej, niż się wszystkim wydaje. Nie chcę, żebyś go skrzywdziła. Nie twierdzę, że go nie kochasz, ale jeśli poleciałaś na jego sławę, albo kasę, to zrób mi tę przysługę i odpuść.- wow. Zaskoczyła mnie, to muszę przyznać.

-Wiem, że jest wrażliwy. Kasę mam, a sława mnie nie interesuje. Tylko zastanawia mnie jedno.- spojrzałam na nią.

-Tak?

-Prosisz, żebym go nie skrzywdziła. A nie pomyślałaś, że może ty już to zrobiłaś?- spytałam.

-Ja? Przecież rozstaliśmy się w przyjaźni.- zdziwiła się.

-Nie wierzę, że tam gdzie była miłość, może być przyjaźń. Więc albo jednak się nie kochaliście, albo wasza przyjaźń to lipa. Nie rozmawialiśmy za dużo o waszym związku. Ashley obarcza was winą po równo. Ty chciałaś czegoś innego, a on tego nie rozumiał. Wytłumacz mi tylko: co ci się nie podobało, że przez to nie mogliście się dogadać?

-Hmm, gdy się poznaliśmy, on jeszcze nie był w Black Veil Brides, a ja dopiero zaczynałam karierę. Imprezowaliśmy razem. Właściwie nasze życie, to była jedna wielka impreza. Potem on spotkał Andy'ego i stworzyli zespół, a ja dostawałam nowe kontrakty. Coś się zmieniło. Dalej dużo się bawiliśmy, ale jednocześnie przestaliśmy ze sobą rozmawiać. To znaczy, Ash dalej mi się zwierzał i tak dalej, ale na znacznie mniej poważne tematy. Poza tym, on nigdy nie był wylewną osobą. Wyciągnąć coś z niego, to graniczy z cudem. Ja chciałam czasem normalnie siąść i pogadać, a on ciągnął nas na kolejne balangi. Gdy zwracałam mu uwagę, twierdził, że się czepiam, bo przecież spędzamy czas razem. Myślę, że gwoździem do trumny były nasze wyjazdy. Mieliśmy dla siebie coraz mniej czasu. Ja liczyłam, że w jakiś sposób się ustatkujemy. Ash nie był na to gotowy. W ciągu miesiąca widzieliśmy się raptem niecałe dwa dni. Ufałam mu, ale wiedziałam, że na koncertach są fanki, piękne dziewczyny i okazje do kolejnych imprez. Pewnego razu, po kolejnym naszym wspólnym wypadzie na miasto, dotarło coś do mnie. Widziałam wtedy, jak dostawia się do niego jakaś laska. Najgorsze w tym wszystkim było to, że nie byłam wcale zazdrosna. Jeśli w związku nie ma ani grama zazdrości, to coś jest nie tak. Uświadomiłam sobie, że przestałam go traktować, jak swojego partnera. Kilka dni później usiedliśmy oboje przy stole i po długiej rozmowie zdecydowaliśmy, że czas się rozstać. Nic już nas nie łączyło. Każde prowadziło osobne życie...- spojrzała na mnie smutno. Zatkało mnie. Normalnie zabrakło mi słów. Patrzyłam na nią zszokowana.

-Ja... To znaczy... Hm, albo dobra. Nic już z tego nie rozumiem.- westchnęłam.

-Słuchaj, ja widzę, jak on na ciebie patrzy. Jeśli chcesz, żeby wam wyszło, to musisz sobie uświadomić jedno. Czasem, dla dobra związku trzeba z czegoś zrezygnować. My nie potrafiliśmy, każde myślało tylko o sobie.

-To nie jest takie proste. Ja też nie jestem wylewna. Nie umiem się zwierzać.- powiedziałam gwałtownie.

-Ja po prostu nie chcę, żeby on cierpiał. Dużo w życiu przeszedł. Boję się, że kolejny cios go załamie. Jesteś bardzo młoda. W sumie, zdziwiłam się, że jesteście razem. Ale widocznie masz w sobie coś, co może mu pomóc. Inaczej by się tak na ciebie nie patrzył. Nawet ze mną nie potrafił utrzymać dłuższego kontaktu wzrokowego. Tymczasem wpatruje się w ciebie, jak w jakiś obrazek.- Kina lekko się uśmiechnęła. Ona ma jakieś zwidy, albo omamy. Niby kiedy on się na mnie patrzył? To wszystko jest przecież na pokaz.

-Mówiłaś, że dużo imprezowaliście. Zostało mu to do teraz.- wymsknęło mi się.

-Nie umie sobie poradzić z niektórymi rzeczami, więc pije i balanguje. Jestem zaskoczona, że dziś nie jest pod wpływem.

-Jako ich managerka, zabroniłam im upijać się w trasie.- wyjaśniłam.

-Zakaz zakazem, zawsze można to jakoś ominąć. Skoro cię posłuchał, to znaczy, ze masz nad nim pewną władzę. Możesz to wykorzystać. Ale rób to mądrze.- ostrzegła mnie.

-Taak. Nie chcę, żeby mu się coś stało. Wiesz, muszę już iść. Zaraz kończy się występ, a ja mam jeszcze kilka rzeczy do zrobienia.- powiedziałam powoli.

-Okej. Mam nadzieję, że wam się uda. Powodzenia.- przytuliła mnie lekko. Odwzajemniłam uścisk i szybko skierowałam się do organizatora. W błyskawicznym tempie podpisałam resztę dokumentów i wydałam dyspozycje Frank'owi.

Nie umiałam na niczym się skupić, bo cały czas miałam w głowie rozmowę z Kiną. Jej słowa zupełnie nie pasowały mi do wizerunku basisty, który stworzyłam w swojej wyobraźni. Jaki on w końcu jest naprawdę? Wiem, że imprezując, próbuje zapomnieć. Ale myślałam, że chce odciąć się od związku z Kiną. A teraz wychodzi na to, że to trwa dłużej. Rany, tyle pytań, a na żadne nie znam odpowiedzi. Przecież zawsze był lubiany, nikt go nie prześladował, więc o co tu chodzi? Wstałam gwałtownie i zaczęłam szukać Frank'a. Poprosiłam go, żeby mnie zastąpił, bo sama się źle czuję. Wróciłam do tour-busa i skierowałam się do naszego pokoju. Cisza panująca wokół mnie, była dobijająca. Ale co się dziwić, przyzwyczaiłam się do obecności chłopaków, a teraz byłam sama. Przebrałam się w luźniejsze ciuchy, zwijając któremuś z chłopaków, koszulkę. Rzuciłam się na łóżko i założyłam słuchawki. Na telefonie miałam same smęty, ale lepsze to niż nic. Poza tym, nie miałam ochoty na nic żywszego. Byłam zła na Ashley'a, bo widziałam w nim część siebie. Co innego mieć jakieś problemy, a co innego widzieć je u kogoś. To takie lustrzane odbicie, tylko, że psychiki. Teraz widziałam kolejny minus naszego udawania. Skoro ja to przeżywam, to jak z tym wszystkim on się czuje? Na pewno mu ciężko. A jeśli to go w jakiś sposób załamie? Obydwoje udajemy kogoś, kim nie jesteśmy. Ale kiedyś trzeba przestać. Co wtedy? Już chyba do reszty zwariowałam. Jakbym miała za mało własnych problemów. Jeszcze ta rozmowa z moim trenerem z Polski. Dobrze wiedziałam, że mogę wrócić do profesjonalnego boksowania. Fizycznie byłam sprawna. Ale psychicznie... Cóż, zawody przypominały mi o czymś jeszcze. Chciałabym zakończyć pewien etap w życiorysie, ale nie potrafię. Czemu życie musi być takie trudne? Chciałabym się rozpłakać, bo to podobno pomaga, ale nawet tego nie potrafię. Nie umiem płakać... Czy może być ze mną jeszcze gorzej?

W pewnym momencie poczułam, jak ktoś siada obok mnie. Po zapachu perfum poznałam, że to basista. Wyjęłam powoli słuchawki.

-Frank powiedział, że źle się poczułaś. Chłopaki się martwią. Boli cię coś?- spytał.

-Możesz mnie przytulić?- powiedziałam cicho.

-Skoro tak ładnie prosisz.- słyszałam, jak zrzuca kowbojki. Po chwili wyłożył się obok mnie. Odwróciłam się do niego przodem i wtuliłam w jego ciało. Objął mnie ramieniem. Do czego to doszło, że sama go o to poprosiłam. Koniec świata już blisko. Westchnęłam głęboko.

-Mała, co się stało?- odsunął mnie od siebie na tyle, żeby spojrzeć mi w twarz. Nienawidzę jak się na mnie gapi.

-Życie jest do bani.- mruknęłam, patrząc na jego wisiorek. Oczywiście chwilę później zostałam zmuszona do spojrzenia mu w oczy.

-To ustaliliśmy już dawno. Więc?- uniósł brew. Co ja niby mam mu powiedzieć?

-Kim ty jesteś?- wymsknęło mi się. Cholera!

-Ja? Największym dupkiem na świecie. Chcesz mi powiedzieć, że leżysz tu i myślisz o mnie? Jakoś ciężko mi w to uwierzyć. Chyba, że rozmyślasz nad moim boskim wyglądem.- próbował zachować poważny wyraz twarzy.

-Nikt we mnie nie wzbudza tak sprzecznych uczuć, jak ty.- przewróciłam oczami.

-Oh, to znaczy, że czujesz do mnie coś więcej, niż nienawiść?- zdziwił się.

-Owszem. Czasem jesteś znośny. Zwłaszcza, kiedy śpisz.

-Wtedy nic nie mówię.- prychnął.

-No i o to chodzi. Więc zamknij się i przytul mnie porządnie. Ja nie jestem ze szkła.- zauważyłam. Ashley tylko się zaśmiał, ale objął mnie mocno ramionami. Ugh, nienawidzę przesadnej delikatności. Już prawie usypiałam, gdy CC zrobił wejście smoka. Na nasz widok zamurowało go.

-Eee, co wy robicie?- spytał powoli.

-Nie widać?- burknął Ash.

-No widać, widać. Ej! Też chcę! Rusz dupę, grubasie!- Coma popchnął na mnie bardziej basistę. Seerio? Jak on chce się zmieścić na JEDNOOSOBOWYM łóżku? Ashley spojrzał na mnie zirytowany, ale jakoś przekręcił mnie tak, że teraz on był przy ścianie, a ja w środku. Położyłam się na boku, żeby zajmować jak najmniej miejsca. CC wrył się koło mnie. Teraz wiem, jak czuje się parówka w hotdogu... Nie miałam nawet pół centymetra wolnej przestrzeni. Z tyłu był przyklejony do mnie Ash, a z przodu CC. Wytrzymałam tak kwadrans. Zaczynałam dostawać klaustrofobii. Odepchnęłam od siebie lekko perkusistę i pokonując przeszkodę w postaci jego ciała, stanęłam na podłodze. Złapałam koszulkę i skierowałam się do łazienki.

Wróciłam po kilkunastu minutach. Nie dość, że ci dwaj debile dalej leżeli na moim łóżku, to jeszcze zasnęli! W ciuchach, niedokładnie zmytym makijażu. Super! Wyciągnęłam spod Ashley'a swój telefon i zajęłam jego łóżko.

Dwa dni później.

Byliśmy teraz w Oakland. Chłopaki mieli dziś wolne, ale ten czas mieli spożytkować na dokończenie piosenek. Gdy już wszystko będą mieć przemyślane, wejdą do studia. Siedziałam przed tour-busem i szukałam wymówki, żeby się nie uczyć. Nagle przede mną pojawiła się Kina.

-Heeej Ann.- dała mi buziaka. Okeej. -Co tam?

-Nic. Ja się uczę, a chłopaki tworzą muzykę. Terminy ich gonią, a muszą zacząć nagrywać płytę.- wyjaśniłam.

-Kuuurde. A nam z dziewczynami się nudzi i chciałyśmy ich wyciągnąć na miasto. Ale może ty z nami pójdziesz, co?- uśmiechnęła się zachęcająco.

-JA???- zdziwiłam się.

-No tak. Niedługo się rozstajemy. Poza tym, widzę, że nie chce ci się uczyć. No nie daj się prooosić.- westchnęłam w duchu. Ta kobieta mnie wykończy. Widziałam w jej oczach, że nie odpuści. Co więc niby miałam zrobić?

-Dobra. Chodź. Muszę się przebrać. Nie pójdę jak metal.- będę tego żałować... Weszłyśmy do tour-busa.

-Hej Kina.- przywitali się chłopcy.

-No hej. Ashley, porywam ci Ann na trochę.- wyszczerzyła się do basisty, panna Tavarozi.

-CO?? Eee, to znaczy, dokąd?- patrzył na nas zszokowany.

-Idziemy z dziewczynami na miasto i chcemy An wziąć ze sobą. Okej. Miałaś się przebrać.- skierowała się do mnie.

-A tak.- kiwnęłam głową, kierując się na górę. Wybrałam jakieś normalniejsze ciuchy i szybko się ubrałam. Andy wciąż przeżywał, że mamy inny rozmiar buta, przez co nie mógł sobie pożyczać moich trampek ahahha. Gdy wróciłyśmy na dół, wtrącił się Ash.

-Poczekaj, muszę się pożegnać z moim kociakiem.- puścił oczko Kinie, ciągnąc mnie do kuchni. Stanął tak, ze nie było nas widać.

-Co to ma być, do cholery?! Umawiasz się z Kiną?- warknął wściekły.

-Nie umiałam jej zbyć! A co, boisz się, że powie mi o tobie coś, czego nie powinnam wiedzieć?- uniosłam brew.

-Raczej o to, że ty możesz powiedzieć coś, po czym wyjdzie, że udajemy.

-Nie musisz się o to martwić. Jestem świetną aktorką. Czy ty myślisz, że jesteś moim pierwszym udawanym chłopakiem?- zirytowałam się.

-Jak to? Robiłaś to już wcześniej?- zdziwił się.

-W zasadzie to tak.- mruknęłam.

-Ale... Ja myślałem...To znaczy, ze masz już w tym niezłą wprawę.- powiedział lodowatym tonem.

-Wiem, co sobie teraz pomyślałeś. Ale to nie było tak.- spojrzałam na niego.

-Nie? A jak?!- syknął zły.

-Mogę ci to wytłumaczyć, ale później. To chyba nie jest odpowiedni moment, prawda?- uniosłam brew.

-Musimy jeszcze o czymś porozmawiać. A teraz idź. Tylko pilnuj się.- westchnął.

-Taak, inaczej jeśli ona się domyśli, to będę musiała ją zabić.- powiedziałam pod nosem.

-Co???

-Rany, żartowałam.- przewróciłam oczami, opuszczając kuchnię. Wyszłyśmy z Kiną na zewnątrz, gdzie czekały już jej koleżanki. Jakaś Teddy i Kelly. Ale co mnie zaskoczyło, miały na buzi lekki makijaż. Noo, jak na nie, to był lekki... Kina zresztą też.

Wyglądały teraz, jak większość dziewczyn w tym mieście. Tyle, że wszystkie były blondynkami.

Skierowałyśmy się do centrum miasta. Usiadłyśmy w jakiejś kawiarni i zamówiłyśmy coś do picia.

-Wieesz.- zaczęła Teddy. -Zawsze zastanawiałam się, jak to jest być w związku z Ashley'em.

-Hmm. Nudno nie jest.- uśmiechnęłam się.

-No ale powiedziałabyś coś więcej.- zaciekawiła się Kelly. Kina też się przysłuchiwała.

-Cóż, obydwoje mamy dość skomplikowane osobowości. Często się kłócimy i przedrzeźniamy, ale to nie jest na serio. To taka nasza... forma rozrywki.- uśmiechnęłam się lekko.

-Kłócicie się dla zabawy?- zdziwiła się Teddy.

-No co ty, taka niedzisiejsza? Lepszym pytaniem jest, jak się potem godzą.- puściła mi oczko Kelly.

-Jesteś niewyżyta. Okej, przestańmy może gadać o chłopakach, co?- wtrąciła Kina. Ochoczo jej przytaknęłam. Wolałam zmienić temat, zanim za bardzo puszczę wodze fantazji odnośnie mojego „chłopaka”... Bałam się, że nie będę miała wspólnych tematów do rozmów z dziewczynami, ale na szczęście nie było tak źle. Starałam się uśmiechać i mieć miły ton głosu, co było dla mnie ogromnym wyzwaniem. Nigdy nie byłam sympatyczną osobą. Zawsze zimne spojrzenie, obronna postawa, małomówność. Taak. To byłam ja. Dopiero, gdy już poznałam kogoś bliżej, stawałam się gadułą. Przy chłopakach jeszcze się kontroluję, choć nie zrobili nic, co mogłoby mi sprawić przykrość.

-Wiesz już, co chcesz robić w przyszłości?- zaciekawiła się Kina. Rany, czy wszyscy muszą o to pytać?

-Na razie skupiam się na skończeniu szkoły. Mam kilka różnych opcji.- powtarzam ten tekst do znudzenia...

-Ale zostaniesz w Los Angeles? Wiesz... Z Ash'em.- spojrzała na mnie poważnie.

-Nie rozmawialiśmy jeszcze na ten temat. Staramy się żyć dniem dzisiejszym. Jednak myślę, że mogłabym się przenieść do LA na stałe. Mam tam swoje mieszkanie od kilku lat. Zobaczymy, jak to będzie.

-Jak tak na was patrzyłam, to ładnie razem wyglądacie.- powiedziała Kelly.

-Dużo osób nam to powtarza, czyli coś musi w tym być.- zaśmiałam się. Następną godzinę spędziłyśmy na rozmowach o filmach, kosmetykach i innych pierdołach. W sumie, nie było tak źle.

Wróciłam do tour-busa zmęczona, jakbym pracowała kilka godzin fizycznie. Chłopcy siedzieli przy stole w ciszy. Wyglądali jak jakieś figury woskowe. Kompletnie bez życia. Klapnęłam obok Jinxx'a. Nikt nawet nie zwrócił na mnie uwagi. Okej. To jest dziwne.

-Chłopaki? Żyjecie?- spytałam cicho.

-Już niedługo.- westchnął ciężko CC. Patrzyłam na nich, nic nie kapując.

-To znaczy, że... skończyliście?- dopytywałam się.

-Taa.- lekko kiwnął Jake. Rany, z nimi naprawdę jest źle. Kombinowałam, jakby tu ich wspomóc. W końcu przyszło mi coś do głowy.

-Hm. Fajnie. To kto chce pizze?- uniosłam brew.

-JAAA!!!!- od razu ocknęła się cała piątka. Pokręciłam tylko głową. Chłopcy to prawdziwi pizzożercy. Mogliby ją jeść codziennie. Jednak teraz był taki mały, malutki problem. Ci idioci nie potrafili ogarnąć obsługi piekarnika w tour-busie. Uczyłam ich po kolei, ale oni są jacyś niereformowalni. Jak im zaproponowałam, żeby odgrzali ją w sobie w mikrofali, to naskoczyli na mnie, jakbym powiedziała jakąś totalną herezję. Wyjęłam 3 pizze z zamrażarki i włączyłam ten, jakże trudny w obsłudze, sprzęt. Miał aż dwa pokrętła. Taka filozofia... Nastawiłam jeszcze sobie budzik w telefonie i wyszłam na zewnątrz, trochę się przewietrzyć. Nie minęło kilka minut, a obok mnie pojawił się Ash. Opierałam się plecami o ścianę busa, a on stanął przede mną, tak, że teraz mierzyliśmy się na spojrzenia.

-Jak tam wypad z dziewczynami?- zaczął.

-Męczący.- burknęłam.

-To znaczy?

-Cały czas pilnowałam się, żeby za dużo o nas nie opowiadać.- westchnęłam.

-To dobrze. A Kina... Mówiła coś?- drążył Purdy.

-Teraz nie. Ale wczoraj odbyłyśmy ciekawą rozmowę.- uniosłam brew.

-W jakim sensie ciekawą?

-Opowiedziała mi trochę o waszym związku.- powiedziałam powoli.

-Tobie? Niby po co?- prychnął.

-Chciała mi coś uświadomić. Ja za to musiałam udawać, jak to bardzo cię kocham.

-Przecież podobno już kilka razy udawałaś. To dla ciebie chleb powszedni.- odparł złośliwie.

-Nie musisz być wredny! To nie było takie udawanie, jak z tobą.- syknęłam.

-Ohh, czyli ze mną to jest jakieś specjalne? Mam więcej bonusów?- patrzył na mnie zły.

-Dużo więcej. Im nie pozwoliłam na macanie się!- warknęłam.

-Zaskakujące. A może pozwoliłaś mi, bo sama tego chciałaś?!

-Pewnie! Od razu najlepiej prześpijmy się ze sobą! Wiesz co? Próbuję się z tobą dogadać, ale zawsze, jak już jest dobrze, to ty musisz coś odpierdolić. Myślisz, że nie wiem, czemu to robisz? Choćbyś nie wiem, jak bardzo próbował, nie potrafisz być taką świnią, na jaką pozujesz.- przecisnęłam się koło niego i wróciłam do tour-busa. A to był taki spokojny dzień...

 ******

Ok. Na początek dziękuję za komentarze, fajnie Wam to idzie misiaczki moje♥ Dałam trzy różne stroje, z czego podoba mi się tylko ten ostatni hahah. Taaak, ktoś spyta, czemu Batman, a nie Panda. Otóż ogłaszam wszem i wobec, że mam dość Pand. Wczoraj spędziłam cudowne popołudnie z moim Słoneczkiem Call. Tyle pand, co ja się z nią naoglądałam, to starczy mi na całe życie:( Seeerio. Mam awersję teraz. Wszechobecne gwiazdki (z moją czapką włącznie), Hello Kitty, Batmany przeżyję. Ale jak do tego dodamy te biedne zwierzątka, to wychodzi jakaś masakra. Btw. już wiem, czemu nienawidzę zakupów. Teraz nawiązanie do następnego, pięćdziesiątego już, rozdziału. Otóż ja uważam, że jest niezły, czy świetny, to same ocenicie. Imperfecta ma pewną wiedzę na ten temat, więc może się teraz wypowiedzieć, czy jest dobry, czy nie. Ale uprzedzam: seksu, czy wyznań miłości tam nie uświadczycie, więc proszę się nie nastawiać. Możecie mi wierzyć, da się zrobić coś ciekawego bez takich rzeczy:P Ale popcorn, czy czipsy mile widziane. I jeszcze chciałam odpowiedzieć pannie Nikt: tak. To jest bardzo chamskie:D Aż mam ochotę rozwinąć jego wątek:P  To chyba tyle. Buziaki PseudoBlack xxx

!!! 21 komentarzy=Nowy !!!