Rozdział 13

PROŚBA NA DOLE!!!

 

Piosenka na dziś...

Sobota

Do LV dotarłam na 10 rano. Choć raz na czas. Sesja trwała całe dziewięć godzin. Tym razem miałam reklamować jakieś kiecki halloween'owe. Plusem były ładne maski, które musiałam zakładać na twarz. Minusem dziewięć godzin stania w cholernie wysokich szpilach. Niektóre były tak strasznie wysokie, że nie umiałam wyprostować nóg w kolanach. Dobrze, że nie kazali mi w nich chodzić. Straciłabym kilka zębów. Gdy skończyliśmy, byłam padnięta, ale pocieszała mnie myśl, że zaraz wejdę do salonu urody. Miałam w planach konkretną odnowę biologiczną. Trochę relaksu przyda mi się przed trasą. Druga sprawa to to, że już najwyższy czas na depilację. Niestety, tylko zabiegi u kosmetyczki dają mi święty spokój na jakiś miesiąc. Tak samo, jak co miesiąc muszę farbować odrosty. Odkąd pamiętam, większość koleżanek zazdrościła mi tego, jak szybko rosną mi włosy. Na głowie okej, ale golić całe nogi co 2 dni???? No bez przesady. Tak więc skierowałam się do mojego ulubionego gabinetu. W Los Angeles chodzę do takiego samego. Dorobiłam się nawet karty stałego klienta. Jakby nie patrzeć, to w końcu regularnie zostawiam tam kilka stów. Ale raz na miesiąc mogę się szarpnąć. Nie wydaję pieniędzy na nic innego, cokolwiek zarobię, zaraz to inwestuję. Dzięki temu udało mi się wybudować mój własny, prywatny dom w Polsce. Zawsze byłam przesadnie oszczędna i teraz mi się to opłaciło. Co prawda nie jest wykończony w środku, ale grunt, że stoi, ma dach i okna.

Wyszłam z salonu odprężona. Dziewczyny namówiły mnie na masaż, co okazało się świetnym pomysłem. Zwłaszcza, że jutro czeka mnie spotkanie z osobą, która dość mocno mnie zawiodła. Jednak nie tylko mnie...

Niedziela.

Wymeldowałam się z hotelu, spakowałam bagaże i skierowałam się do dzielnicy domów jednorodzinnych. Było duże prawdopodobieństwo, że pocałuję klamkę, ale skoro już tu jestem, to muszę tam pojechać. Zatrzymałam samochód przed domem, w którym od dziecka spędzałam każde wakacje. Wzięłam głęboki oddech i nacisnęłam dzwonek do drzwi. Po chwili usłyszałam kroki i otwierające się drzwi. Podniosłam wzrok. Przede mną stał mężczyzna po pięćdziesiątce.

-Ann? Co ty tu robisz?- spytał zszokowany.

-Chyba musimy porozmawiać, nie sądzisz, wujku?- gestem zaprosił mnie do środka.

-Domyślam się po co przejechałaś taki kawał.- odezwał się, gdy usiedliśmy.

-Powiedz, że masz z nim jakiś kontakt.- wtrąciłam szybko.

-Niestety. Od naszej pamiętnej rozmowy więcej się z nim nie widziałem. Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałbym to naprawić.

-Trochę za późno na wyrzuty sumienia. O jakieś... dwa lata.- odpowiedziałam zjadliwie.

-Tobie łatwo się mówi. To ty się z nim najlepiej dogadywałaś.

-Ale to ty, do cholery, jesteś jego ojcem! Ja ostatni raz rozmawiałam z nim w grudniu. To już ponad pół roku. Szukałam go wszędzie. Jak znam życie, to on też szuka mnie. Potrzebuję go!

-Nie martw się. To duży facet, da sobie radę.

-Może i RJ jest dorosły, ale ma niesamowitą zdolność do pakowania się w kłopoty. Zresztą sam dobrze wiesz.

-Taak. W końcu dowiedziałem się, jak to wszystko wyglądało naprawdę. Ty wiedziałaś od początku, prawda?

-Owszem. Zadzwonił do mnie wtedy załamany. Ostrzegałam go, że to się źle skończy.- westchnęłam. -Też wiedziałbyś od razu, gdybyś oczywiście pozwolił mu dojść do głosu.- dodałam.

-Wiem, zawaliłem. Ale powiedz mi, jak mam to naprawić.- wujek schował twarz w dłoniach.

-Nie wiem, czy się da. Gdybyś się go nie wyrzekł, to może byłaby jakaś szansa, ale RJ jest pamiętliwy. Dobra, mniejsza z tym. Teraz muszę go znaleźć. Potem będę się bawić w „zerwane więzi”.- spojrzałam na zegarek. -Muszę już jechać. Gdyby jakimś cudem jednak się do ciebie odezwał, daj mu to.- podałam mu kartkę z moim numerem telefonu.

-Dobrze. Powiedz mi jeszcze, jak się czujesz?

-W porządku. Staram się nie myśleć i żyć teraźniejszością. Tyle. Do zobaczenia.- wsiadłam do auta. Ostatni raz pomachałam wujkowi i ruszyłam.

Za dwie godziny miałam kolejną sesję. Ostatnio coraz częściej przyłapywałam się na tym, że czegoś mi brakuje. Między innymi dlatego chciałam pogadać z RJ'em. On zawsze wiedział co jest dla mnie najlepsze. Ja mam chyba jakiegoś pecha. Co spotkam na swojej drodze jakiegoś porządnego faceta, to w pewnym momencie zawsze coś się spierdoli. Mówiąc o facecie, nie mam na myśli takiego, który mógłby być moim chłopakiem, tylko mówię ogólnie. W sumie wiedźmy nigdy nie uwzględniały w swoim życiu mężczyzn. Ciekawe jak to będzie z Brides'ami. Na razie jest w porządku, nie licząc moich codziennych kłótni z Ashley'em. Ale przecież nie może być za idealnie. Z tą myślą dojechałam do studia, gdzie spędziłam kolejne osiem godzin. Czasami naprawdę nienawidzę tej roboty...

Jadąc w stronę Los Angeles zerknęłam na telefon. Dopiero teraz zauważyłam, że mam 40 nieodebranych połączeń. Wszystkie były od chłopaków, nawet jedno od Ash'a! Oddzwoniłam do Andy'ego.

-No hej. Stało się coś, że dzwoniliście tyle razy?

-Ann?!?!? No w końcu! My tu już od zmysłów odchodzimy! Gdzie ty jesteś?- wydarł się.

-W aucie.- odparłam zgodnie z prawdą. -Ale czemu dzwoniliście? Stało się coś?

-Nie. Po prostu chcieliśmy wyciągnąć cię na obiad. Byliśmy nawet u ciebie pod drzwiami, ale cię nie było.

-I dalej mnie nie ma. Musiałam coś szybko załatwić w innym mieście. Następnym razem, jeśli nie będę odbierać, to nie siejcie paniki, okej? Ja poza pracą mam dużo innych zajęć.

-Okej, okej. Dobra. Przyznam się. To ja panikowałem i zaraziłem tym chłopaków, chociaż mówili mi, że pewnie jesteś zajęta i tyle.

-Andy, twoja troska o mnie jest wzruszająca. Zachowujesz się gorzej niż moja matka. A teraz kończę, bo prowadzę. Zobaczymy się jutro na planie. Właśnie, jak tam włosy?

-Jutro ocenisz. Mi się podobają.- czułam, że się uśmiecha.

-Mam nadzieję, że twoje fanki podzielą to zdanie. Inaczej to Ashley będzie musiał być „tym ładnym”.- wybuchnęłam śmiechem.

-Myślę, że w ogóle by mu to nie przeszkadzało. Tylko większość musiałaby się przefarbować na tleniony blond.

-Może powinien zostać twarzą jakiejś marki farb do włosów i rozdawać je po koncertach, jak myślisz?

-Weź przestań. Bylibyśmy chyba jedynym zespołem metalowym, którego większość fanek jest blondynkami.

-Oj tam. Wyróżnialibyście się z tłumu. Dobra, to do jutra.

-Noo, do zobaczenia.- rozłączył się.

Do domu dotarłam około 21. Pierwsze co zrobiłam, to wskoczyłam pod prysznic. Następnie ubrałam się w piżamę i skierowałam do kuchni, żeby zrobić coś do jedzenia. Z talerzem kanapek w ręku usiadłam przed laptopem. Umówiłam się z bratową, że zadzwonię do niej o 22. W Polsce będzie wtedy 7 rano.

-No, hej kochana? Jak tam?- spytała, kiedy tylko nawiązałyśmy połączenie.

-Hej. W porządku, jestem tylko trochę zmęczona. Ostatnio mam mnóstwo pracy.

-Nie powinnaś się za bardzo przemęczać. Przecież jeszcze zdążysz się w życiu napracować.- powiedziała Dorota.

-Ale to wyjątkowa sytuacja. Szef się rozchorował i go zastępuję. Za tydzień wszystko wróci do normy.- pocieszyłam ją.

-Mam nadzieję. A teraz mów, co nowego?- spędziłyśmy na rozmowie dwie godziny. Gadałybyśmy pewnie dłużej, ale uświadomiłam sobie która jest godzina i o której jutro muszę wstać.

Poniedziałek

Obudziłam się z przeświadczeniem, że coś się dziś wydarzy. Wstałam, jak gdyby nigdy nic i powlokłam się do łazienki. Wychodziłam spod prysznica, gdy dotarło do mnie jaki dziś dzień.

-Kurwa!!!- krzyknęłam na cały dom, biegnąc z powrotem do sypialni po ciuchy, mało się przy tym nie zabijając. Przecież dziś kręcimy teledysk! Ubrałam się w ekspresowym tempie i zebrałam do wyjścia. Jako manager powinnam pojawić się na planie, jako jedna z pierwszych osób. Musiałam zobaczyć czy wszystko jest gotowe. Dopiero gdy chłopcy zaczną kręcić poszczególne sceny, będę mieć trochę wolnego czasu. Na plan przyjechałam łamiąc mnóstwo przepisów drogowych, aż cud, że nie dostałam mandatu. Dotarłam w dobrym momencie, bo reżyser klipu miał problem ze sprzętem. Zadzwoniłam gdzie trzeba, sprawdziłam czy wszystkie rekwizyty przygotowane, po czym dostałam plik kartek do wypełnienia. Musiałam podpisać jakieś zgody w imieniu chłopaków, przelać zaliczki itp. W międzyczasie, kątem oka dojrzałam chłopców, którzy teraz byli pod opieką makijażystki. Piłam już drugie cappuccino (za kawą nie przepadam), gdy poczułam jak ktoś staje za mną i wyrywa mi kubek z dłoni. Odwróciłam się i warknęłam:

-Purdy, to moje!

-Wiem, ale potrzebuję kofeiny. Nie wyspałem się.- powiedział, biorąc łyk.- Jeezu, co to jest? Liczyłem na kawę, a nie na jakąś lurę. Takie coś to można co najwyżej pić rekreacyjnie w jakiejś cukierni, czy coś.- skrzywił się.

-No to się przeliczyłeś. Co robiłeś w nocy, że się nie wyspałeś, hm?- zabrałam z powrotem kubek.

-Nie chcesz wiedzieć mała.- puścił mi oczko. -Ale nie tylko ja tu jestem zmęczony. Co ty robiłaś, zamiast spać?

-Myślisz, że ci powiem? Naiwniak.- prychnęłam. -Mogę tylko powiedzieć, że spędziłam kilka, bardzo miłych godzin, z pewną osobą.- nie dodałam, że to moja bratowa.

-Teraz mnie zaciekawiłaś. Co to za osoba? Czyżby taka wiedźma jak ty, miała jakiekolwiek branie? Jestem zaskoczony.

-Zdziwiłbyś się. A teraz wracaj do chłopaków.- miałam dość tej rozmowy. Kontynuowałam wypełnianie dokumentów, po czym przypomniało mi się, że jeszcze nie widziałam dziś Andy'ego, a przecież zmienił fryzurę. Jako, że nie chciało mi się go szukać, wydarłam się na cały budynek:

-Bieeersaaack! Chodź tu!

-Czego się tak drzesz, stało się coś?- wokalista w momencie zmaterializował się u mojego boku. Odwróciłam się w jego stronę.

-O ja pierdolę, Andy...- wymsknęło mi się. Byłam w szoku!

-Tak źle, czy tak zajebiście?- przyjrzał mi się uważnie.

-Wyglądasz tak... tak...

-Mrocznie? Staro?- podpowiadał mi.

-I to, i to. Ale chodzi mi o coś innego... Ej serio, gdyby nie to, że masz dziewczynę i traktuję cię jak brata, to... brałabym cię.- westchnęłam. -Wyglądasz zabójczo. Naprawdę. Skoro ty jesteś takim dobrym fryzjerem, to może zajmiesz się też moimi włosami?- spojrzałam na niego z nadzieją.

-Ktoś tu mówi coś o włosach?- wtrącił Jinxx, który dołączył do nas razem z resztą.

-Tak, chcę obciąć swoje.- powiedziałam.

-Jaja sobie robisz???- wydarł się CC.

-Ani mi się waż. Długie włosy to atrybut prawdziwej kobiety.- dodał Jake.

-To jak rozumiem, skoro wy macie długie włosy, to jesteście kobietami?- zauważyłam.

-Hahah śmieszne. Ja na pewno nie. Tak w ogóle, nie odwracaj kota ogonem, mała. Jak obetniesz włosy, to obiecuję ci, że zamienię twoje życie w piekło.- powiedział Ashley.

-Jakbyś już nie zamienił.- mruknęłam.

-Powiem inaczej: jeśli to zrobisz, nie będziesz miała życia, gdy już zamieszkasz z nami.

-A propos, kiedy się wprowadzasz? Przygotowaliśmy ci już pokój.- spytał Jinxx.

-Nie mam pojęcia. Mam tyle pracy, że nawet nie zaczęłam się jeszcze pakować. Dopóki nie wróci Jon, nie liczcie, że podam wam jakiś konkretny termin.

-No okej, jakoś chyba wytrzymamy. Chodźcie, musimy nakręcić ten teledysk.- chłopcy odeszli w kierunku planu. Korzystając z chwili wolnego, podjechałam do szkoły. Rano dostałam skan mojego świadectwa, teraz musiałam je dostarczyć do sekretariatu. Wracając, zahaczyłam jeszcze o wytwórnię, bo jakiś facet koniecznie domagał się spotkania z Jonathan'em. 10 minut zajęło mi wyjaśnianie, że to ja go zastępuję. Kolejne 10, że mam wystarczające kwalifikacje, aby zająć się sprawą, z jaką przyszedł ten buc. A przyszedł z jakąś pierdołą, która zajęła mi całe 5 minut. Byłam wkurwiona. Zmarnowałam tyle czasu. Miałam ochotę przywalić temu idiocie w jego głupi łeb, ale ostatkiem silnej woli, powstrzymałam się. Gdy w końcu wróciłam na plan, okazało się, że już kończą. Tak więc wszystko mnie ominęło i pojęcia nie mam, co oni tak właściwie nakręcili. Jeśli to będzie jakieś gówno, to Jonathan mnie zabije. Nie przekonywały mnie zapewnienia chłopaków, że wszystko jest w porządku. Za to ubłagałam ekipę, żeby postarali się to zmontować w ekspresowym tempie, przynajmniej większość scen. Chłopcy mogli pojechać już do domu, ja wróciłam do studia. Pod nieobecność Jonathan'a spędzałam w pracy całe dnie. Dom traktowałam jak hotel, miejsce w którym można się tylko przekimać. Niestety moje życie miało tak wyglądać jeszcze przez kilka dni.

Czwartek

Obudziło mnie walenie do drzwi. Zakryłam głowę poduszką i wyklinałam idiotę, który mnie obudził. Nie miałam zamiaru mu otwierać, może sobie pójdzie. Człowiek za drzwiami nie dawał jednak za wygraną. „Pukanie” było coraz głośniejsze. W końcu, już naprawdę wkurwiona, wstałam i poszłam otworzyć. Za drzwiami stali Brides'i. Z uśmiechami na twarzach wyminęli mnie i władowali się do kuchni. Zamknęłam z hukiem drzwi i w bojowym nastroju wkroczyłam do pomieszczenia.

-Pojebało was???- wydarłam się.

-O co ci chodzi?- spojrzeli na mnie wyraźnie zdziwieni.

-O to, że spałam sobie głęboko, gdy nagle budzi mnie walenie do drzwi, kurwa! Od tygodnia pracuję po 15 godzin dziennie i chyba należy mi się trochę snu. Moglibyście czasem najpierw pomyśleć, zanim coś zrobicie! Przez was będę cały dzień chamska dla innych!- syknęłam i poszłam do łazienki się ogarnąć. Odbicie w lustrze nie poprawiło mi humoru. Wściekła, ubrałam się w pierwsze lepsze ciuchy, włosy jak zwykle związałam w kucyka na czubku głowy. Na nos wcisnęłam pilotki i weszłam z powrotem do kuchni. Wzięłam jabłko i bez słowa udałam się do drzwi. Chłopcy dopiero po chwili zajarzyli, że wychodzę z mieszkania i pospiesznie podążyli za mną na parking. Wsiadłam do swojego samochodu. Dołączył do mnie Andy. Nie skomentowałam tego, za to z piskiem opon ruszyłam, wyjeżdżając na główną ulicę. Jednak tym razem, jechałam zgodnie z przepisami. Chociaż lepszym słowem będzie: ślimaczyłam się... No, ale co się dziwić, ograniczenie jest do czterdziestu mil, to jakieś sześćdziesiąt-kilka kilometrów. Ja preferuję tak stówkę. Zaciskałam więc zęby i starałam się udawać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. W końcu Biersack pękł pierwszy.

-Kurwa mać, no weź, przyspiesz, bo mnie tu zaraz szlag trafi!- odezwał się zdesperowanym głosem.

-Nie.

-Tak.

-Nie!

-Tak! Ej, jestem starszy, powinnaś się słuchać!

-Nie! W dupie mam twój wiek, to ja tu kieruję.

-No Ann! Nie męcz mnie tak!

-Przymknij się! Mówiłam, że dziś nie będę miła.- warknęłam.

-Noo, ale czemu zawsze to mi się najwięcej obrywa...- w końcu dojechaliśmy na miejsce. Andy wystrzelił z samochodu, jak z procy. Wyprzedził wszystkich i zniknął za drzwiami budynku. Koło mnie za to pojawił się Jake.

-I jak? Już ci lepiej?

-Jak ci zaraz przywalę, to od razu będzie mi lepiej.

-Okej, okej. Nie tak ostro, zrozumiałem aluzję, serio.- ewakuacyjnie schował się za plecami Jinxx'a.

-Nauczony doświadczeniem, proponuję, aby dziś w towarzystwie tej dziewczyny się nie odzywać.- powiedział kpiąco Ashley.

-To po chuj to robisz? Znowu chcesz oberwać?- jak on mnie wkurwia!

-Spróbuj szczęścia maleńka, zobaczymy kogo będzie bardziej bolało.- już miałam do niego podejść, gdy w pasie złapał mnie CC.

-CC puść mnie. Już się uspokoiłam, okej?

-Nie prowokuj jej lepiej, Ash.- powiedział Coma, po czym mnie puścił. Wyminęłam chłopaków i weszłam do studia. Muszę sobie zaparzyć jakiejś melisy... Nie zdążyłam jeszcze wejść na schody, które prowadzą do naszych pokoi, gdy dorwała mnie jakaś blondyna i zaczęła coś paplać. Stanęłam w miejscu i popatrzyłam na nią, jak na idiotkę. Na oko, starsza ode mnie o jakieś 3 lata. Cóż, pewnie jest dorosła. Próbowałam coś zrozumieć, z jej słowotoku, ale nadaremnie.

-Chwila.- przerwałam jej brutalnie, kątem oka widząc, że chłopcy z uwagą przyglądają się mojej reakcji, stojąc w pogotowiu. -Coś za jedna?

-Emily. Nowa sekretarka.- uśmiechnęła się promiennie. Patrząc na jej zachowanie, chyba tylko do tego się nadawała. Do odbierania telefonów...

-Aha. Fajnie. A teraz, jeśli możesz, streść mi w kilku słowach, o co ci. do cholery, chodzi.

-Kurier zostawił to dla ciebie.- podała mi małą paczuszkę. Rzeczywiście, streściła się. Wzięłam od niej paczkę i udałam się do mojego gabinetu, po drodze ją otwierając. W środku był maleńki pendrive i kartka:

"Szybciej się nie dało, dwa dni to nasz nowy najlepszy wynik. Masz u nas dług. Xxx."

Nie miałam pojęcia o co w tym wszystkim chodzi. Obejrzałam jeszcze raz pudełko, w końcu dojrzałam adres nadawcy: Ekipa ze studia filmowego. Chwila! Czyli, że to??? Kurwa!!! Rzuciłam się biegiem do mojego gabinetu, wrzeszcząc do chłopaków, żeby znaleźli Biersack'a. Szybko zaparzyłam sobie herbaty i usiadłam przy biurku. Po chwili, dotarł zespół.

-Wiecie co to jest?- spytałam, na co przecząco pokręcili głowami.

-Wasz teledysk. Gdzie go zobaczymy?

-Już??? Ostatnio czekaliśmy dwa tygodnie aż wszystko zmontują.- zdziwił się Jinxx.

-Widocznie wystarczyło poprosić o pośpiech.- wzruszyłam ramionami. Humor poprawił mi się w momencie. Chłopaki kazali mi pójść z nimi do „sali kinowej”. To my tu coś takiego mamy??? Przeszłam prze próg i moim oczom ukazał się pokój, w którym połowę ściany zajmowała plazma. Wow. No nie powiem, nieźle się tu mają. Jake wyrwał mi pendrive z ręki i szybko go uruchomił. Usiadłam na pierwszym lepszym krześle popijając zniecierpliwiona herbatę. I niby melisa uspokaja? No chyba tylko kurwa w filmach... W końcu wszyscy wygodnie się rozsiedli i ktoś puścił teledysk. Oglądałam w wielkim skupieniu, dopóki nie zobaczyłam na filmie twarzy Andy'ego. Miał tam wzrok psychopaty. Nie umiałam się powstrzymać i wybuchnęłam gromkim śmiechem. Ledwo jakoś się uspokoiłam, zobaczyłam Ashley'a, jak zarzucał swoją grzywką. Teraz już ryknęłam śmiechem. Chwila! Czy Andy na kamizelce ma znak Batmana? No kurwa, serio? Teledysk trwał jakieś 4 minuty, a ja przez cały ten czas śmiałam się jak pojebana. Gdy się skończył, spojrzałam na chłopaków. Siedzieli ze spuszczonymi głowami.

-I jak? Podobał wam się?- spytałam ostrożnie.

-Ważne, że tobie się „podobał”. To miało być mroczny teledysk, a nie komedia.- burknął Jinxx. Andy też się zdenerwował, bo już wyciągał zapalniczkę, żeby odpalić papierosa trzymanego w ustach.

-Nawet się nie waż!- uprzedziłam go. -Chłopaki, nie patrzcie na moją reakcję, ona nie była w ogóle profesjonalna. Jak ja mam to ocenić obiektywnie, gdy was znam i wiem kiedy udajecie, a kiedy nie? Np, Andy, twój wzrok na filmie, pełen bólu, cierpienia, może złości. Czy ty kiedykolwiek, odkąd tu jestem, miałeś takie spojrzenie?

-Nie miałem powodu.- mruknął.

-No właśnie. A teraz puśćcie to jeszcze raz. Zamiast skupiać się na waszych minach, spojrzę na to od technicznej strony.- zarządziłam. Całą swoją uwagę skupiłam na filmie. Tak się skoncentrowałam, że gdy film się skończył, lekko podskoczyłam.

-I jak?- spytał niepewnie Jake.

-Chłopaki, to jest świetne! Serio! Opłacało się wydać majątek na sprowadzenie tego pianina. Najbardziej jednak podoba mi się to, że teledysk nie jest przesadzony. I naprawdę jest dość mroczny. Tylko mogliście sobie już te węże darować, ale to moje prywatne zdanie.

-To co teraz?- spytali wyraźnie w lepszym nastroju.

-Teraz? Jonathan musi to obejrzeć. Jego głos jest tu decydujący. Mam nadzieję, że mu się spodoba.

-Rany, umrę chyba z nerwów, do tego czasu.- odezwał się Andy.

-To masz melisę, podobno uspokaja.- wepchnęłam mu do ręki mój kubek.

Wokalista skrzywił się, ale wypił wszystko. Chyba naprawdę się denerwował. W sumie, nie tylko on...

*****************

Ania taka wredna:D I jak wrażenia? Ashley i Ann PRAWIE normalnie ze sobą rozmawiali... Jest jakiś postęp, ale raczej nie na długo. No miłości to między nimi nie ma. Większość z Was chce, żeby to jednak on był jej opiekunem. Nie wiem, czy to możliwe, bo to raczej jego trzeba niańczyć, ale postaram się w związku z tym coś wymyślić. Dobra, lecę pisać next, póki mam czas. Bardzo podobała mi się ta ilość komentarzy pod ostatnim postem. Jesteście kochani:)

Następny powinien pojawić się w poniedziałek.
EDIT: Zdania co do opiekuna są podzielone, więc po prawej stronie macie ankietę. Kto ma zdanie na ten temat, niech głosuje:P