Rozdział 17

Piosenka na dziś...

-Jestem Andrew Fuller. Dla przyjaciół Drew.- dobra. Czas przestać być w chuj miłą.

-Super. A teraz, skoro już się znamy, to wybacz, ale wracam do pracy.- podeszłam do Borisa.

-Ann, dziś będziesz miała wspólną sesję, z tym oto młodzieńcem.- wskazał ręką na Drew. Zajebiście kurwa!

-Dobra. Możemy się pospieszyć? Nie czuję się dziś za dobrze.- skłamałam. Nie chciałam pracować z Drew. Denerwowało mnie jego spojrzenie.

-To ustawcie się szybko na próbę. Drew, przyciągnij Ann do siebie, macie wyglądać jak ładna parka.- Drew zrobił co kazał fotograf i zaczęliśmy pozować.

-Ręka trochę niżej. Ann popatrz w jego oczy spojrzeniem nr 3.- to spojrzenie miało powodować, że wyglądamy jak para kochanków. Nie uśmiechało mi się to, ale co zrobić, taka praca. Po skończonej sesji, rzuciłam się na telefon, żeby poprosić chłopaków o podwózkę. Niestety żaden nie odbierał. Zabiję ich! Wkurwiona skierowałam się do garderoby. Szybko się przebrałam w swoje ciuchy, po czym znów próbowałam się dodzwonić. Nikt nie odbierał. Nawet Ashley. Zrezygnowana oparłam się o ścianę, szukając numeru jakiejś taksówki.

-Coś się stało?- obok mnie pojawił się Drew. W ciemnych dżinsach i koszulce wyglądał nieźle.

-Miał ktoś po mnie przyjechać, ale nie odbiera.- wzruszyłam ramionami.

-Jeśli chcesz, mogę cię podrzucić. Gdzie mieszkasz?

-Na obrzeżach Hollywood...- przerwałam, bo podszedł do nas Boris.

-Ann. Mam do ciebie prośbę. Drew dopiero co przyjechał do Los Angeles, może pokazałabyś mu mniej więcej miasto, hm?- popatrzył na mnie wyczekująco. W sumie czemu nie. Jakoś mu się odwdzięczę za podwózkę.

-Okej. Ale musisz mi powiedzieć, co chcesz zobaczyć i kiedy.- skierowałam się do Drew.

-Hm. Mam kilka miejsc, które zawsze chciałem zobaczyć. Masz może dzisiaj czas? Zapraszam cię na kawę.

-Jeśli odwieziesz mnie do domu przed 22, bo muszę jutro wcześnie wstać, to chętnie.- uśmiechnęłam się.

-W takim razie chodźmy.- wyszliśmy ze studia podchodząc do jego samochodu. Usiadłam na miejscu pasażera, po czym podałam mu adres.

-Dlaczego zostałaś modelką?- spytał po chwili Drew.

-Bo to łatwa kasa. A ty?

-Tak samo. Z chodzenia na castingi raczej nie da się wyżywić.- spojrzeliśmy na siebie, po czym wybuchnęliśmy śmiechem

-Patrz na drogę, a nie na mnie.- zwróciłam mu uwagę, gdy któryś raz z kolei przyglądał mi się.

-To nie moja wina, że jesteś taka piękna.- bronił się.

-Moja też nie.- wzruszyłam ramionami.

-Nie da się ciebie zawstydzić, co?

-Nie, raczej nie. Odpuść sobie, szkoda twojego czasu.- uśmiechnęłam się słodko. Naiwniak, myśli, że na niego polecę, bo jest ładny... W pewnej chwili zadzwonił mój telefon. To był Ashley:

-Chciałaś coś wiedźmo?

-Tak, frajerze. Dzwoniłam do wszystkich, ale nikt nie odbierał. Teraz już sobie poradziłam. Bujaj się.- wyszczerzyłam się do telefonu i rozłączyłam się. Drew dziwnie na mnie patrzył.

-Rozmawiałaś z... chłopakiem?- spytał niepewnie.

-Nie. To nie był mój chłopak. To był... Z resztą, sam zobaczysz.- zbyłam go. Kim właściwie jest dla mnie Ash? Przecież nie powiem, że wrogiem, bo jakby nie było, to nim nie jest... Ale przyjacielem też nie jest... Skomplikowane to wszystko. Zatrzymaliśmy się przed bramą. Wstukałam kod i wjechaliśmy dalej. Drew zatrzymał się pod samymi drzwiami.

-Muszę się tylko przebrać. To zajmie chwilę. Chodź ze mną.- pociągnęłam go do środka. Ledwo znaleźliśmy się w domu wparowałam do salonu naskakując na siedzących tam chłopaków.

-Macie wpierdol!

-Sorry, Ann. Zostawiliśmy telefony w domu, a poszliśmy do ogrodu.- odezwał się Jinxx.

-Dobra, dobra. Nie tłumacz się. Eee, to jest Drew, mój kolega.- zespół przyglądał się podejrzliwie mojemu znajomemu. Podszedł do nas Biersack:

-Cześć. Jestem Andy. Powiedzmy, że brat tej tutaj.- objął mnie ramieniem, wcześniej podając rękę modelowi.

-Andrew, ale mówcie mi Drew.

-Macie tak samo na imię.- roześmiałam się. Wszyscy chłopcy przedstawili się. Po chwili Ashley objął mnie w pasie dodając:

-Coś takiego, to Ann ma kolegów. Jestem w szoku.

-Nie wkurzaj mnie, bo jeszcze pomyślę, że jesteś zazdrosny.- zrzuciłam jego ręce.

-O ciebie? Nigdy w życiu. Uprzedzałaś swojego kolegę, że jesteś wiedźmą?- uśmiechnął się chytrze.

-To, że dla ciebie taka jestem, to nie znaczy, że dla wszystkich. Na dobre traktowanie trzeba zasłużyć. Okej. Ja idę się przebrać. Nie męczcie Drew.- poprosiłam, po czym pobiegłam do swojego pokoju.

Perspektywa Ashley'a

Przyglądałem się temu całemu Drew. Jest w nim coś dziwnego. Nie ufam mu. W dodatku patrzy się na Ann, jak na przedmiot. I w ogóle, co to za zawód- model? No, dobra. Ja kiedyś też tak zaczynałem, ale robiłem różne rzeczy dla kasy. Mam nadzieję, ze Ann nie jest taka głupia i nie da mu się przelecieć przy pierwszej lepszej okazji. A wiadomo, że o to mu chodzi.. Chcąc nie chcąc, martwiłem się o małą. Mimo tego, że mnie denerwuje, jest tylko młodą, ładną dziewczyną. Poczułem jak ktoś szturcha mnie w bok.

-Ej. Nie morduj go tak wzrokiem, bo jeszcze serio nam tu padnie.- odezwał się CC.

-Nie wiem o czym mówisz.

-Czyżby? O co chodzi Ashley?- zainteresował się.

-Nie tutaj. Chodź do ogrodu.- odpowiedziałem, po czym wstałem. Nie zniosę ani minuty dłużej w towarzystwie tego... gogusia. Usiedliśmy na schodach.

-Dlaczego tak go nie lubisz?- spytał Christian.

-To nie to, że go nie lubię. Po prostu widzę jak patrzy na małą. To nie wróży nic dobrego.

-Wrzuć na luz. Jaka by nie była, Ann nie da się tak łatwo omamić. Za asertywna jest.- pocieszał mnie CC.

-Mam nadzieję, że masz rację.

-A nawet jeśli coś będzie nie tak, to przecież ma pięciu chłopów w domu, którzy nie dadzą jej skrzywdzić.- poklepał mnie po ramieniu, po czym wróciliśmy do salonu. Widziałem jak Andy zagaduje Drew. Chyba za sobą nie przepadają. Czyli nie tylko mi nie pasuje ten idiota. Uśmiechnąłem się pod nosem. W tym momencie zbiegła Ann. Kurczę, to ona ma jakieś bardziej dziewczęce ciuchy. Już miała wychodzić razem z Panem Modelem, gdy Andy przyciągnął ją do siebie za łokieć i szepnął coś na ucho. Ann tylko na niego spojrzała i coś cicho powiedziała. Potem wyszli. Ledwo zamknęły się drzwi, a Andy wybuchnął:

-Ja pierdole! Kogo ona poznała!

-Też masz to samo odczucie co ja?- odezwałem się.

-Co za debil! A widzieliście jak na nią patrzył? Niech tylko jej coś zrobi, a wyląduje w szpitalu.- zacisnął pięści Biersack.

-Jakby co, chętnie ci pomogę stary.- przybiliśmy sobie piątki.

-Chłopaki! Uspokójcie się. Skoro tobie umiała zadać ból, to z tym ćwokiem też sobie poradzi.- puścił mi oczko Jinxx.

-Musisz mi to przypominać? No musisz??? Oddałbym jej, ale ma szczęście, że nie biję kobiet.- założyłem obrażony, ręce na piersi.

-Oczywiście Ashley'ku, żyj dalej w świecie iluzji. Ciekawe czy jest od ciebie silniejsza.- zastanawiał się CC.

-Jak wróci, to sprawdzimy. A właśnie! Powiedziała o której wróci? Przecież jest niepełnoletnia.- zauważyłem przytomnie.

-Zadzwonię do niej.- rzucił się w poszukiwaniu telefonu wokalista.

-Hej. Nie tak prędko. Dajcie jej żyć. Zachowujecie się gorzej niż nadopiekuńcze mamusie. U Andy'ego to normalne, bo już od dłuższego czasu tak świruje, ale zadziwiasz mnie ty, Purdy.- złapał Biersack'a za ramię, jednocześnie patrząc na mnie, Jake.

-Zejdźcie w końcu ze mnie, do cholery! Wykłócam się z nią- źle. Próbuję okazać troskę- też źle. Zdecydujcie się w końcu, bo zmieniacie zdanie jak baba!- wkurzyłem się. Nic im nie pasuje. Podniosłem swój seksowny tyłek z kanapy i udałem się do swojego pokoju. (KLIK)

Nikt mnie nie rozumie. Wyciągnąłem z szafki mojego kochanego Daniels'a i odkręciłem. Jednak jakoś nie umiałem się przemóc, żeby wziąć łyka. Kurwa! Nawet już mi się pić nie chce! To jest chyba ten czas, w którym powinienem udać się do psychiatryka... Wziąłem więc do ręki swoją ukochaną gitarę i zacząłem grać pierwsze, co mi przyszło do głowy.

Grałem tak przez jakieś 2 godziny, ale gdy zacząłem śpiewać jakieś łzawe piosenki o miłości rzuciłem bass na łóżko i postanowiłem się przewietrzyć. Założyłem bluzę i skierowałem się na dół. Otworzyłem drzwi i zauważyłem Ann siedzącą na schodach. Była zamyślona. Postanowiłem zaryzykować i usiąść obok niej. Oczywiście w bezpiecznej odległości. Jeszcze by mi przywaliła...

Perspektywa Ann.

Jechałam z Drew, pokazując mu co jakiś czas jakieś fajne miejsce, ale myślami wciąż wracałam do słów Andy'ego. Powiedział, że mam uważać na Drew. Cały czas starałam się zbytnio z nim nie spoufalać. Mi też coś w nim nie pasowało. Był miły, ale momentami zbyt pewny siebie. Tak jakby dawał mi do zrozumienia, że wie jak potoczy się nasza znajomość. Poszliśmy na tą kawę.

-Kim są ci faceci, którzy byli u ciebie w domu? To koledzy twojego brata?- spytał Drew. Zadaje stanowczo za dużo pytań.

-Noo, można tak powiedzieć. Ale oni mieszkają wszyscy razem. A ja u nich. To nie jest mój dom.- odpowiedziałam, śmiejąc się w myślach z zszokowanej miny Fuller'a.

-Mieszkasz sama z pięcioma facetami???

-Owszem.

-A co na to twoi rodzice? Czemu nie mieszkasz z nimi?

-Bo mieszkają w innym kraju. I nie, nie przeszkadza im to. A teraz, jeśli możesz, przestań zadawać pytania, bo czuję się jak na przesłuchaniu.- powstrzymywałam się, żeby nie warknąć.

-Przepraszam. Po prostu chciałbym się dowiedzieć więcej o tobie.

-Ta wiedza nie jest ci do niczego potrzebna. Nie znam cię, więc nie dowiesz się za dużo.

-Ale chyba na tym polega poznawanie drugiego człowieka... Nie lubisz się zwierzać, co?

-Niespecjalnie. Jestem raczej introwertyczką. Nie możemy pogadać na jakieś neutralne tematy?

-Możemy. To jaki temat proponujesz?- spojrzał na mnie Drew.

-Może muzyka? Czego słuchasz?- spytałam.

-Wszystkiego co wpadnie w ucho. Lubię lekką muzykę: Flo-rida, Usher, Gotye. A ty?

-Metal i rock. Ale bardziej metal.- pogadaliśmy jeszcze trochę, po czym odwiózł mnie do domu. Na pożegnanie dał mi buziaka w policzek. Poczułam się... dziwnie. Wstukałam kod do bramy i przeszłam te 50 metrów do drzwi. Jednak zamiast wejść do środka, usiadłam na schodach. Zaczęłam się zastanawiać nad swoim życiem. Widziałam, że Drew mnie podrywa. Wiedziałam też, że w pewnym momencie zaproponuje mi związek. W większości przypadków tak to wyglądało. Nie chciałam mieć chłopaka. Ale samej też mi się już nudziło. Rany, zachowuję się jak rozkapryszony dzieciak. Przydałby mi się teraz RJ. On na pewno doradziłby mi. Westchnęłam głęboko, po czym stwierdziłam, że muszę przestać myśleć. Nigdy nic z tego dobrego nie wychodziło. Zapatrzyłam się w niebo. Wysilałam wzrok, żeby zobaczyć jakąś gwiazdę, ale nic z tego. Światła z ulicy skutecznie mi to uniemożliwiały. Nagle poczułam, jak ktoś siada obok mnie. To był Ashley. Z powrotem wgapiałam się w niebo. Siedzieliśmy tak w ciszy z 10 minut, aż w końcu się odezwałam:

-Nie ma żadnej gwiazdy.- powiedziałam trochę żałośnie. Ashley odpowiedział po chwili:

-Są. Trzeba tylko umieć szukać.

-To skoro jesteś takim ekspertem, to znajdź.

-A coś więcej?- popatrzył kpiąco.

-Proszę.- ciężko przeszło mi to słowo przez gardło. Nigdy nie umiałam o nic prosić.

-Okej. Chodź.- wstał i skierował się na tył domu. Szybko dołączyłam do niego. Podszedł do jakiejś szafki wbudowanej w ścianę, wziął koc, a następnie otworzył inną szafkę z jakimiś bezpiecznikami i coś w niej grzebał. Po sekundzie cały ogród spowiła ciemność. Zgasił wszystkie lampy.

-Dobra. Teraz patrz pod nogi, żebyś się przypadkiem nie wywaliła.- wyminął mnie i poszedł w głąb ogrodu. Szłam powoli za nim. Było ciemno. W końcu dojrzałam jego sylwetkę, rozkładającą koc, na który po chwili się rzucił.

-Siadasz, czy czekasz na specjalne zaproszenie?- spytał. Usiadłam obok, aby po chwili się położyć. Ułożyłam wygodnie ręce pod głową i spojrzałam do góry. Na niebie były miliony gwiazd. Jedne świeciły mocniej, inne słabiej.

-Wow!- wykrztusiłam. -To jest piękne.

-W końcu coś ci się podoba. Chyba to gdzieś zapiszę.- burknął Ash.

-Gwiazdy to jedna z nielicznych rzeczy, które lubię.- wzruszyłam ramionami.

-No proszę, czyli jednak jest coś na tym świecie, co nas łączy.

-Najwyraźniej tak.- uśmiechnęłam się do niego. Chyba pierwszy raz w życiu. Widziałam na jego twarzy zdumienie, ale po chwili odwzajemnił uśmiech. Żeby się tylko mi tu nie zakochał. Chociaż on, to chyba jedyna osoba, której jestem pewna, że nie obdarzy mnie tym „cudownym” uczuciem. Leżeliśmy tak może z godzinę. W pewnej chwili zadzwonił telefon Ashley'a.

-Co?- odebrał. -Aha. Tragedia... Uspokój się. Jesteśmy w ogrodzie. Tak, oboje. Nie wiem, czemu. Zapytam jej. Nara.- rzucił słuchawką.

-Andy panikuje z Jinxx'em, że cię nie ma i pytają czemu nie odbierasz.- odezwał się.

-Cholera. Zostawiłam torebkę na ławce pod drzwiami.- uderzyłam się w czoło. -Która godzina?

-Północ.

-Muszę już iść spać. Fajnie się siedziało. Dziękuję.- wstałam. -Wiesz, gdy nic nie mówisz, jesteś całkiem milutki.- wyszczerzyłam się jeszcze w jego stronę, po czym skierowałam się do domu. Chłopaki siedzieli wkurzeni w salonie.

-Ann! Czemu nie odbierasz, jak dzwonimy?- warknął na mnie Biersack.

-Bo zostawiłam torebkę pod drzwiami. Idę już spać, dobranoc.- zabrałam torbę i skierowałam się na schody. Po chwili dołączył do mnie Jinxx i Andy.

-Nic nie powiesz?- odezwał się gitarzysta.

-O czym?- twardo zmierzałam do pokoju.

-Jak tam twój nowy kolega.- wtrącił Biersack.

-Całkiem sympatyczny.

-I tyle???- niedowierzał Jeremy.

-Dalibyście już spokój. Będzie chciała, to powie.- odezwał się Ashley, który pojawił się koło nas nie wiadomo kiedy.

-O! Wyjątkowo się z nim zgodzę.- wskazałam na basistę, otwierając drzwi do sypialni.

-Parę godzin temu mówiłeś zupełnie co innego, Ashley.- zauważył Jinxx. Interesujące. Wróciłam na korytarz.

-Co masz na myśli?- spytałam.

-Nic, nic. Nie słuchaj ich. Włączył im się instynkt macierzyński.- szybko odpowiedział Purdy.

-Jak już to tacierzyński.- obraził się Jinxx.

-Chłopaki, uspokójcie się. To bardzo miłe, że się tak o mnie troszczycie, ale dam sobie radę. Nie przywykłam do takich zachowań. Co do Drew, to na razie nie ma o czym mówić. Znam go raptem parę godzin. A teraz wybaczcie, ale chcę się już położyć. To był ciężki dzień.- spojrzałam na nich po raz ostatni i skierowałam się do łazienki. Następnie wskoczyłam pod kocyk (nienawidzę kołder) i zasnęłam.

Następny dzień, czwartek.

Wstałam o 8. Ubrałam się i skierowałam do kuchni, gdzie siedzieli już Ashley z CC'ym. Dyskutowali o jakimś meczu. Wzięłam z lodówki jogurt i usiadłam przy stole. Ash nie przerywając rozmowy, podał mi pudełko muesli. Spojrzałam na niego z uniesionymi brwiami:

-Po co mi to?

-Masz to zjeść.- odpowiedział bez patrzenia na mnie.

-Niby czemu?

-Bo to zdrowe, a ty potrzebujesz witamin.

-Przecież jestem zdrowa.- zauważyłam.

-Ale przy naszej piątce długo taka nie będziesz.- zauważył. Dotychczas przyglądający się nam CC, postanowił się odezwać.

-Ashley ma rację. Przed nami trasa. Krótka, bo krótka, ale jednak męcząca. Nie możemy pozwolić sobie na chorobę kogokolwiek.

-No dobra.- ten argument przynajmniej był konkretny. Wsypałam trochę płatków i zaczęłam jeść. Po jakimś czasie doszła reszta chłopaków. W końcu wszyscy się ogarnęli i razem wyruszyliśmy do studia.

Zespół wszedł jako wygrany, bo kolejny ich klip osiągnął sukces. Nie odczuwałam tego, jako swojego osiągnięcia. W końcu nie zrobiłam nic takiego. Trzymałam się kalendarza i tyle. Dziś nie miałam za dużo obowiązków, więc szybko się uwinęłam. Nudziło mi się więc weszłam na Twitter'a. Dawno tam nie zaglądałam. Przy okazji dowiedziałam się, że przybyło mi obserwatorów. Teraz było ich kilka tysięcy. Skąd taka liczba? Weszłam na kilka lepszych profili. Wszyscy byli fanami BVB. No tak, pewnie widzieli mnie wczoraj. Tylko skąd oni do cholery wiedzą, jak ja się nazywam? Wprawdzie nie mam tam swoich danych, ale to tym bardziej powinni mieć problem. Ludzie mnie zadziwiają... Po półgodzinnym, bezczynnym siedzeniu, postanowiłam wpaść do chłopaków i trochę powkurzać Ashley'a. Jego się tak fajnie prowokuje.

-No jak tam chłopaki?- spytałam, stając w progu.

-Idziemy właśnie próbować nagrać jedną z nowych piosenek. Chodź z nami.- objął mnie ramieniem Jake. Przeszliśmy do drugiej części budynku, tej bardziej oficjalnej. Jake uruchomił te wszystkie urządzenia, których nazwy nigdy w życiu nie wymienię i na pierwszy ogień poszedł Jinxx. Wszyscy wsłuchiwaliśmy się w muzykę.

-Nie, nie. Coś mi tu nie pasuje.- przerwał Jake. Po chwili dołączył do nas Jeremy:

-Nie nadążam z pierwszą częścią. Ale jak zmienię tempo to wszystko szlag trafi.

-To ja nie wiem już, jak to zrobić. Nie zamierzam zmieniać znowu wszystkiego. A ty Ann, co myślisz?

-Ja?!?! Ja się na tym nie znam.- zaoponowałam.

-Ale podoba ci się, czy raczej nie? Ty będziesz obiektywna.

-Macie do tego tekst?- spytałam zrezygnowana.

-Mamy.- wtrącił Andy machając mi przed nosem jakąś kartką.

-To zaśpiewaj to tak, jak mniej więcej ustaliliście.- Andy zaczął śpiewać. Gdy skończył odezwałam się:

-Wiadomo, że jak śpiewa zwrotkę, to musi wolniej. Na początku tak w ogóle dodałabym coś do intro. Potem wchodzi Andy, wy gracie swoje, monotonnie. Potem jest przejście, tam przyspieszacie, to, co grał Jinxx przed chwilą. No, a potem jest refren, ale tu nie pasuje jakieś zbyt duże tempo. Nie przesadzałabym, bo potem będzie ciężko znów wrócić do tempa ze zwrotki. Więcej wam nie pomogę, bo nie umiem.- wzruszyłam ramionami.

-Dzięki. W sumie, ma to trochę sensu. Andy, mógłbyś zaśpiewać to nieco wolniej?- spytał wokalistę, Jake.

-No okej, ale zarzuć jakimś dźwiękiem, bo tak na sucho nie umiem.- zaczęli tworzyć, a ja podeszłam do basisty. Już miałam próbować go zdenerwować, gdy dojrzałam na jego koszulce... długi włos, koloru tlenionego.

-Ashley. Kiedy zdążyłeś spotkać się z jakąś barbie, co?- zagadnęłam.

-Nie wiem o czym mówisz.- odparł wyniośle.

-O twojej koszulce, a raczej o tym, co na niej jest. Noo, chyba, że robisz sobie blond pasemka, których nie widzę...- Ashley w skupieniu przyglądał się koszulce. W końcu zaczaił o co mi chodziło. Strzepnął z siebie ślady obecności jakiejś kobiety i odezwał się:

-Czyżbyś była zazdrosna?

-Niee, jakoś niespecjalnie. Poza tym, miałabym być zazdrosna o jakiegoś plastika? Nie rozśmieszaj mnie. Jestem od niej lepsza we wszystkim.- odparłam zadziornie.

-W łóżku też?- przyciągnął mnie lekko do siebie.

-A co? Chciałbyś się przekonać?- zmrużyłam oczy.

-Moooże.- przybliżył się basista.

-To niestety musisz mi uwierzyć na słowo.- odparłam, udając smutek.

-A może jednak nie? Ty już byłaś w moim łóżku. Może teraz ja powinienem odwiedzić twoje?

-Masz krótką pamięć. Przecież już w nim byłeś.- przypomniałam sobie, gdy leżał na nim, rozmawiając z moją matką przez telefon.

-Pamiętam. Ale ciebie tam nie było. Chętnie naprawię to niedopatrzenie.- miałam już coś odpowiedzieć, ale ktoś mi przerwał.

-Ekhem! Przeszkadzam?- odezwała się osoba stojąca w progu.

*****************

An, taka znawczyni muzyki buhahah. Drew zarywa na całego, a ona tymczasem spędza romantyczne chwile z Purdy'm :D Ale nie sugerujcie się tak tą sceną. Teraz przed nami moje ulubione rozdziały, także jeśli chcecie je szybko dostać, to komentujcie tak dalej ;) Zaczynam się obawiać o to opowiadanie. Powoli tracę kontrolę nad tym co piszę. Właściwie historia Ani pisze się sama, a ja potem muszę główkować i wszystko odkręcać... Dodatkowo kończy mi się zapas rozdziałów :( Aha, jeszcze jedno, ostatnio pewna osoba spytała się mnie przez maila, czy bohaterka, to ja. Otóż nie. Owszem, ma kilka moich cech, ale to zupełnie inna osoba. Powiem tak, w momentach kiedy An jest chamska, wredna i chce wszystkim przywalić, to ja. Tylko, że ja jestem dużo gorsza. Jeszcze mam takie pytanko. Ja mam swoją wizję treści, ale jestem ciekawa, z kim widzielibyście Ann. Z kimś z zespołu, z kimś innym, samą? I od razu mówię: Drew odpada, bo tak Wam powiedziałam na początku, gdy to wymyśliłam.

Next we wtorek, bądź środę, bo mam przed sobą ciężki tydzień...

EJ! Muszę Wam pogratulować i podziękować. W jakiś tydzień z 1000 wejść zrobiło się ponad 2000. Dobrzy jesteście:D Jeszcze tak patrzyłam na statystyki i wyliczyłam, że każdy rozdział ma ok. 70 wejść. Wzięłam pod uwagę, że Blogger się jebie, ktoś się pomylił, wszedł kilka razy, ale po tym wszystkim wyszło mi właśnie 70. Wyższa matematyka... Także, jak ktoś jeszcze się nie ujawnił, to może to zrobić, ja nie gryzę :P