Rozdział 21

PIOSENKA NA DZIŚ...

Zdjęcia przedstawiały chłopaków, podczas różnych czynności. Zakupy, spacery. Andy kłócący się z kimś przez telefon, CC z piwem. Byłam w szoku.

-Dalej nie rozumiem, o co ci chodzi.- mruknęłam, marszcząc brwi.

-Obejrzyj do końca.- podpowiedział Jon. Przeleciałam jeszcze kilka fotek. W końcu mój wzrok zatrzymał się na jednej. Przedstawiała Ashley'a w towarzystwie prawie nagich kobiet. Zaśmiewali się z czegoś, a przed nimi stało kilka butelek alkoholu. Normalka. Rzuciłam zdjęcia z powrotem na biurko.

-Możesz mi powiedzieć, co to wszystko, kurwa, ma znaczyć? Śledzisz ich?!- podniosłam ton.

-Uważaj z kim rozmawiasz! Nie śledzę, tylko obserwuję.- odpowiedział lodowato.

-Mnie też „obserwujesz”?- ironizowałam.

-A powinienem?- szybko odbił piłeczkę.

-Nie denerwuj mnie Jonathan! Dobrze wiesz, że to nie skończyłoby się dla ciebie dobrze!- tak, miałam swoje za uszami, o czym Jon dobrze wiedział. I wiedział, że mnie lepiej nie prowokować. -Może łaskawie wyjaśnisz mi teraz wszystko?

-To bardzo proste. Na początku sponsorom bardzo podobał się ten zespół. Byli oczarowani ich sposobem bycia, muzyką, wizerunkiem. Ale po jakimś czasie, zainteresowali się Purdy'm. Niestety, ich początkowa sympatia, powoli zamienia się w niechęć. Nie podoba im się to, że ciągle pije i baluje z panienkami o wątpliwej reputacji. Swego czasu mieli na celowniku też Andy'ego, który od zawsze dość kontrowersyjnie się wypowiada. Jednak dużo zmieniło to, że zakochał się w Juliet. Ostatecznie trochę też popuścił i już nie obwieszcza całemu światu wszystkich swoich przemyśleń. Mimo wszystko, wciąż go obserwują. Posłuchaj, staram się zdobyć nowych sponsorów, żeby chłopcy mogli nagrać ten swój film, ale średnio mi to idzie. Dodatkowo wytwórnia powoli zaczyna się interesować poczynaniami całego zespołu. Musimy coś zrobić, żeby trochę załagodzić ich wizerunek.

-Wszystko fajnie, tylko dalej nie wiem, czemu kazałeś ich obserwować!- wytknęłam mu.

-Żeby pierwszy wiedzieć o ich ewentualnych ekscesach i móc się jakoś przygotować merytorycznie. Nie jesteś w tym biznesie od wczoraj. Dobrze wiesz, jakie zagrywki mają inni managerowie. - i tu Jonathan trafił w czuły punkt. Owszem, miałam na ten temat obszerną wiedzę. Znałam takie zespoły, którzy oprócz, wypisanych dozwolonych zachowań i ubrań, mają nawet rozpiski posiłków. A wszystko po to, żeby odnieść sukces komercyjny. Show-biznes jest okrutny. Wkurwiona własną bezradnością, wyszłam na taras. Podeszłam do barierki, na której zacisnęłam mocno palce. Jestem w dupie. I to w głębokiej dupie. Co ja mam teraz zrobić? Usłyszałam kroki.

-Ann, posłuchaj. Na razie wszystko w miarę wygląda. Musimy tylko coś zrobić z Ashley'em. W dodatku, ostatnio imprezuje razem z CC'ym. Wiesz, że nie mam nic przeciwko, dopóki nie robią wokół siebie zamieszania.

-To co, mam ich przykuć do kaloryfera?!?!- wybuchłam. Wzięłam leżące na stole papierosy i lekko trzęsącymi się dłońmi, odpaliłam jednego.

-Przecież masz astmę, nie możesz, zapomniałaś?- spytał spokojnie Jon.

-W dupie mam teraz astmę. Są ważniejsze problemy. Poza tym, ty też miałeś rzucić.- warknęłam, zaciągając się mocno. Kiedyś popalałam, ale po jednym z ataków duszności, przestałam. Teraz po prostu musiałam zająć sobie czymś dłonie.

-Masz jakiś pomysł?- spytałam zrezygnowana, opierając się o ścianę.

-Jedynym wyjściem jest ich ciągłe pilnowanie w trasie. Ja nie mogę jechać z wiadomych względów.

-Czyli to wszystko spada na mnie.- dokończyłam.

-Wiesz co zmalowali na ostatniej trasie?- spytał, nie patrząc na mnie.

-Nie mam pojęcia.- znowu się zaciągnęłam, próbując jakoś się uspokoić.

-CC i Ashley poszli do hotelowego baru, gdzie się spili, następnie z butelką wódki rozpoczęli spacer po terenie hotelu, przy okazji robiąc sobie jaja i rozwalając śmietniki. Kierownictwo hotelu wywaliło cały zespół.- powiedział. Wyobraziłam sobie tę scenę i mimowolnie się roześmiałam.

-Dobra. Mam ich niańczyć. A co będzie, jeśli jednak w pewnym momencie ich nie upilnuję?

-Mam kilka opcji.

-Czy jest jakaś korzystna dla mnie?- spytałam retorycznie.

-Nie. I jedna gorsza od drugiej. Dlatego lepiej będzie dla ciebie, jeśli się postarasz. Moje pomysły, to jednak nic w porównaniu z rozwiązaniami, jakie zaproponowała mi wytwórnia. Nie chcesz wiedzieć, jakie czekają was konsekwencje, jeśli nad nimi nie zapanujesz.- spojrzał współczująco.

-Słuchaj, gdy zgadzałam się na współpracę z tobą i zespołem, nikt słowem nie wspomniał, że mam ponosić konsekwencje ich durnego zachowania!- na nowo się zdenerwowałam.

-Dobrze wiesz, że jeśli zespół nawala, to pierwszymi osobami do zwolnienia są osoby z managementu. Czyli my.

-W co ja się wpakowałam. Jestem skończona.- powiedziałam z niedowierzaniem.

-Nie myśl o tym. Po prostu skup się na trasie. Ewentualne problemy omówimy, jak już wrócicie.

-Dobrze, że ta trasa trwa tylko niecały miesiąc. -westchnęłam, gasząc papierosa.

-Eem, niezupełnie...

-Słucham?! O czym ty mówisz?

-Okazało się, że chłopaki dostali zaproszenie na Download Festival w Anglii. Odbędzie się on kilka dni po skończonej tej części trasy. Polecicie tam od razu, po ostatnim koncercie w Ameryce.- sprecyzował.

-Ty chyba sobie jaja robisz???- krzyknęłam. -Czemu mi tego wcześniej nie powiedziałeś???

-Bo to wyszło dopiero parę dni temu. Nie martw się, już wszystko załatwiłem.

-Nie wierzę. No po prostu, nie wierzę! Dobra. Nie mam ochoty z tobą dłużej rozmawiać. Nara!- wróciłam do gabinetu, skąd zabrałam torebkę i wsiadłam do auta. Odpaliłam silnik i ruszyłam z piskiem opon. Jednak zamiast jechać do domu, pojechałam na salę, gdzie trenuję.

Szybko przebrałam się w dres i założyłam rękawice. Chyba przez godzinę napierdalałam w worek. Zawsze pomagało, ale nie tym razem. Czułam coraz większy ból w rękach, ale nie przestawałam. Musiałam się jakoś wyładować. W końcu, zmęczona, opadłam na kolana. Dlaczego nie mogę mieć problemów, jak typowa osiemnastolatka? Zawsze się w coś właduję. Albo mam taką zdolność stwarzania problemów, albo jestem tak głupia. Bo jak inaczej wyjaśnić to, że w wieku 15-16 lat, brałam udział w wyścigach jakichś bogatych dzieciaków? Albo w zeszłym roku, udział w bójce z jakimiś osiłkami? Nieźle wtedy oberwałam. Pierwszy papieros, kac, to przy tym pikuś. Ah, no i przecież zadawałam się z ludźmi z gangu. Fakt, nie do końca byłam wtedy świadoma, że w nim są. Ja, głupia, myślałam, że broń noszą dla obrony. Naiwne dziecko... Gdyby nie Jon i RJ już dawno byłabym w poprawczaku, a przynajmniej miałabym kuratora. Jonathan... Teraz zaczęło coś do mnie docierać. Dlaczego mam wrażenie, że on wiedział, co planuję, będąc jeszcze w Polsce? Ta propozycja współpracy wypłynęła dość nagle. Nie mam pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi, ale nie chce mi się teraz nad tym zastanawiać. Teraz muszę jakoś poradzić sobie z Brides'ami. No właśnie. Powinnam im powiedzieć, że są obserwowani, czy nie? Jeśli im powiem, okażę nielojalność wobec wytwórni, a im to i tak w niczym nie pomoże. Jeśli zaś nie powiem, to gdy wszystko wyjdzie na jaw, poczują się oszukani. Inna sprawa, czy ja ich w ogóle potrafię okłamywać? Zrezygnowana wstałam i udałam się pod prysznic. Następnie wróciłam do domu.

Ledwo przekroczyłam próg, udałam się na poszukiwania jakiegoś alkoholu. Świetnie, mam ich pilnować, żeby nie pili, a sama mam zamiar to robić. Otwierałam każdą szafkę po kolei, aż w końcu znalazłam upragnioną butelkę.

-Co ty robisz? Przecież jesteś niepełnoletnia.- powiedział Jinxx, stojący za mną. Odwróciłam się powoli w jego stronę.

-Jerry, odpuść.- powiedziałam zmęczonym głosem.

-Co się stało?

-Nie chce mi się teraz gadać, naprawdę.- wyminęłam go i ze szklanką w ręce, usiadłam na fotelu, podciągając kolana pod brodę. Jinxx wyszedł z salonu, ale nie długo cieszyłam się samotnością. Za chwilę wrócił, tym razem z resztą. Rozsiedli się na kanapie i podłodze i wpatrywali się we mnie wyczekująco.

-Mamy mały problem.- w końcu zebrałam się w sobie. -Wytwórnia zaczęła się wam przyglądać. Jon dał mi do zrozumienia, że jeśli któryś z was odjebie coś w trasie, dosięgną nas konsekwencje. Jakie, jeszcze nie wiadomo. Ale podobno to nie będzie nic przyjemnego.

-Co Jonathan dokładnie ci powiedział?- uniósł brew Andy.

-Nie chcesz wiedzieć. Po prostu między koncertami ograniczcie trochę balowanie. Ma być pełna kultura. Mówię to zwłaszcza do was, chłopaki.- wskazałam na Ash'a i CC'ego. -Jon powiedział mi o waszych ostatnich... ekscesach. To się ma więcej nie powtórzyć.- powiedziałam stanowczo.

-Może jeszcze mam w ogóle nie wychodzić nigdzie na miasto?- warknął Ash.

-Ashley przestań! Po prostu postaraj się pilnować. Tylko o to cię proszę.

-Dobra. Jakoś damy radę. Nie martw się tak.- powiedział pojednawczo CC.

-Łatwo wam mówić.- zaśmiałam się pod nosem. Dopiłam alkohol i udałam się do sypialni.

Następny dzień, niedziela.

Rozpoczęłam dzień w nie najlepszym nastroju. Próbowałam się uczyć, ale niezbyt mi to wychodziło. Po obiedzie zrezygnowana udałam się do ogrodu. Było ciepło, więc usiadłam w cieniu. Chłopaki w tym czasie korzystali z życia i kąpali się w basenie. Próbowali mnie namówić, żebym spróbowała, ale nie dałam się. Leżałam, ucząc się matmy, gdy ktoś zasłonił mi oczy, jednocześnie lekko cmokając mnie w policzek. Zaskoczona, przed sobą spostrzegłam Drew. Nie tylko ja byłam zdziwiona, chłopcy również.

-Co ty tu robisz?- spytałam.

-Stęskniłem się. A ty nie?- uśmiechnął się, siadając obok mnie.

-Eeem. Nie wiem.- bąknęłam. -Kto cię wpuścił?

-Christian. To bardzo sympatyczny facet.

-Tak. Oni wszyscy są sympatyczni.

-Tylko żaden oprócz niego, mnie nie lubi.- zauważył.

-Wydaje ci się. Poza tym, jestem ich młodsza siostrą i się martwią.- wzruszyłam ramionami. Poczułam, jak ręka Drew, delikatnie dotyka mojego uda. Spojrzałam na niego pytająco.

-Nie chciałabyś spędzić ze mną trochę czasu... na osobności?- spytał uwodzicielskim głosem.

-Teraz? Niespecjalnie. Próbuje się uczyć. Możesz siedzieć koło mnie, albo idź się zaprzyjaźniać z chłopakami.- wróciłam do czytania książki.

Perspektywa Jake'a

Zdziwiłem się, gdy zobaczyłem Drew w naszym ogrodzie. I jeszcze ten buziak... Czy ja o czymś nie wiem? Poszedłem do kuchni, gdzie teraz stała reszta chłopaków, objeżdżając CC'ego.

-Stary! Po co go tu wpuściłeś?- syczał Andy. Wyglądał, jakby miał szczękościsk.

-Miałem mu zamknąć drzwi przed nosem?- bronił się perkusista.

-To wcale nie byłby taki głupi pomysł.- mruknął Jinxx. -Nie podoba mi się ten cały Drew.

-Chłopaki, rozumiem was, ale musimy też wziąć pod uwagę zdanie Ann. Przecież ona zabiłaby mnie, gdyby się dowiedziała, że spławiłem tego... no.- wciąż tłumaczył CC.

-Czy tylko mi wydaje się, że coś między nimi jest?- spytałem. -Ashley, czemu nic nie mówisz?

-A co mam mówić.- wzruszył ramionami. -Ja wiem tyle, że na pewno on na nią leci.

-Skąd wiesz?- dociekał Andy.

-Mało się na mnie nie rzucił wczoraj, widząc mnie z młodą. To zwykły dupek. Widać, że chce ją tylko przelecieć.

-A to skąd wiesz?- tym razem spytałem ja.

-Bo jestem taki sam? Wiem kiedy facet coś czuje, a kiedy chodzi mu tylko o seks. U Drew ewidentnie występuje to drugie.- podsumował.

-Niech tylko spróbuje ją tknąć.- zacisnął pięści Andrew.

-Biersack, wyluzuj. Ja liczę, że jednak Ann nie jest łatwa.- studził emocje Jeremy.

-Dobra. Na razie nie ma o czym mówić. Poczekamy, to zobaczymy co z tego wyniknie.- ledwo skończyłem to mówić, do kuchni wszedł Drew.

-Co z czego wyniknie?- spytał.

-Yyy, eee. Ten... Rozmawiamy o nowym sezonie baseball'a. Obstawiamy drużyny itp.- wybrnął Ashley. Ten facet ostatnio mnie zadziwia swoim logicznym myśleniem. Jak nie on...

-Aha. No cóż. Ja nie interesuję się baseball'em.- powiedział Drew.

-Nie? A jakie tak właściwie masz zainteresowania?- udawał miłego Andy. Chyba zaczyna roztaczać ten swój urok. Zobaczymy, co wyciągnie z Fuller'a.

-Ja? Ze sportów, to piłka nożna. A tak to skupiam się na modelingu, aktorstwie. No i lubię imprezy.- zauważył.

-Imprezy? No popatrz, to tak jak my. A często na nie chodzisz?- Chryste! Udaję, że trzymam z nim sztamę...

-Kiedy tylko mogę. No wiecie, dobra zabawa, dziewczyny.- uśmiechnął się. Ja pierdole, zaraz się porzygam.

-To mógłbyś się wybrać razem z Ashley'em. On też lubi taką formę rozrywki.- zaśmiał się CC.

-Hahah, lepiej nie. Jeszcze zabrałbym mu wszystkie laski.- powiedział kąśliwie Ash. Drew zmierzył go zimnym spojrzeniem.

-Możesz je sobie wziąć. Ja mam Ann.- zauważył. Ashley nie zareagował.

-Masz Ann? Co to znaczy? Chodzicie ze sobą?- zainteresował się Jinxx.

-Eee, no jeszcze nie, ale na to się zanosi. To cudowna dziewczyna. Piękna, zabawna...

-I umie się bronić.- wtrącił Andy.

-Tak, coś wspominała. No, ale przede mną nie musi, bo nie zamierzam jej skrzywdzić.- powiedział Drew.

-Dobrze, ze to powiedziałeś. Ale pamiętaj. Jeśli tylko jej coś zrobisz, ona cię pobije. A my- wskazał na naszą piątkę Andy -Zabijemy cię.- Drew przez chwilę miał nietęgą minę, ale szybko się ogarnął. Cóż, Andy grożący komuś śmiercią ze swoim psychopatycznym spojrzeniem. Można się przestraszyć.

Perspektywa Ashley'a (klik)

Wszyscy wyszli już z kuchni, zostałem tylko ja. Nalałem sobie trochę Jack'a Daniels'a do szklanki i usiadłem przy stole. Jak mnie ten cały Drew wkurza! W dodatku jest idiotą, bo wciąż myśli, że lecę na tą wiedźmę. Hahah, dobre sobie. Przecież to zwykła gówniara! „Ale całkiem ładna, gówniara” podpowiedział głos w mojej głowie. To fakt. Brzydka nie jest. I do tego ma taką miłą w dotyku skórę. Mimowolnie przypomniałem sobie wczorajszy dzień, gdy trzymałem ją w ramionach. Była wtedy taka bezbronna. Całkowicie zdana na moją łaskę. Mogłem się z nią nieźle zabawić, ale nie, musiałem się dobrze zachować. Szlag by trafił te resztki mojego sumienia! Siedziałem tak i zastanawiałem się nad swoją zrytą psychiką, gdy do kuchni wkroczył Drew. Udawałem, że go nie widzę, ale on nie dawał za wygraną. Dosiadł się do mnie i zaczął coś pieprzyć.

-Ann powiedziała, że nic was nie łączy, ale ja jakoś w to nie wierzę.- powiedział.

-Nie wierzysz swojej dziewczynie?- prychnąłem.

-To nie do końca tak. Wiem, że ona nic do ciebie nie czuje. Ale nie jestem pewien czy to działa w dwie strony.

-Jeśli pytasz, czy się w niej podkochuję, to nie.- próbowałem jakoś skończyć tę głupią rozmowę, ale Drew jakoś nie chciał sobie iść.

-To dlaczego za każdym razem, gdy ją widzę, jest z tobą?- spytał.

-Bo trafiasz na taki moment. Wiesz, jakby nie było, mieszkamy i pracujemy razem. Chcąc nie chcąc, spędzamy ze sobą dużo czasu.

-To skoro się nie lubicie, to czemu jesteście... dość blisko siebie?- warknął Drew. Wkurwia mnie już ten koleś. Ma do mnie pretensje, że żyję i jeszcze nie jest z młodą, a już ją traktuje jak swoją rzecz, do której tylko on ma prawa! Próbowałem być miły, ale czas się trochę zabawić...

-A kto powiedział, że się nie lubimy?- uniosłem brew. Ja mu zaraz pokażę.

-Ann.- przyjrzał mi się uważnie.

-Cóż. Faktycznie, to co nas łączy, nie można nazwać przyjaźnią. Ale jakoś nie narzekam.- uśmiechnąłem się lekko. Drew pomału zaczynał się denerwować.

-Co masz na myśli?- zmrużył oczy.

-Ja? Nic takiego. Mieliśmy kilka... bliskich chwil.- w myślach już rechotałem, widząc minę tego lalusia.

-To znaczy?- wysyczał przez zaciśnięte zęby.

-No wiesz... Nie jestem pewny, ile mogę ci powiedzieć. To właściwie nic takiego, poza tym nie wiem, czy Ann chciałaby, żebym ją obmawiał za plecami.- wzruszyłem ramionami. -Jesteście w końcu razem?

-Nie do końca. Możesz mi powiedzieć, co chcesz. Ufam Ann.- udawał pewnego siebie Fuller.

-Oh, to naprawdę nic nie znaczyło. Życzę wam szczęścia. Dobrze trafiłeś. Ann ma naprawdę cudowne ciało.- wstałem i skierowałem się do wyjścia, już znalazłem się w salonie, gdy Drew mnie dogonił.

-Czekaj! Co miały znaczyć twoje słowa? Skąd to wiesz?

-To miało znaczyć, że bardzo dobrze wygląda bez ubrań. A wiem to, bo ostatnio trzymałem ją nagą w ramionach.- uśmiechnąłem się jeszcze szyderczo i skierowałem się do chłopaków. Drew dalej stał zszokowany i dochodził do siebie po tej wiadomości. Ma za swoje, palant!

Perspektywa Ann

Weszłam właśnie do salonu, gdy dopadł mnie Drew. Był wściekły.

-Musimy porozmawiać!- warknął.

-Dobrze. Ale za chwilę, bo chciałam się napić.- skierowałam się do kuchni, jednak Drew złapał mnie mocno za nadgarstek.

-Porozmawiamy teraz!

-Puść mnie!- wyszarpałam się z jego uścisku. -Chodź na górę. Nie zamierzam dostarczać im darmowej rozrywki.- powiedziałam, widząc zaciekawione spojrzenia chłopaków, którzy przyszli za mną do domu.

-To co tak cię zdenerwowało?- spytałam, gdy znaleźliśmy się już w mojej sypialni.

-Jakim cudem Ashley widział cię nagą?!- wysyczał. Spojrzałam na niego zszokowana, ale natychmiast przybrałam swój naturalny, znudzony wyraz twarzy.

-Tak ci powiedział?- dociekałam.

-Nie wprost, ale dał mi do zrozumienia. Nie o to mi teraz chodzi.

-To o co ci chodzi?

-Bo myślałem, że się ze sobą spotykamy, a ty tymczasem działasz na dwa fronty!

-Nieprawda!

-Tak? To jak to inaczej wytłumaczysz?

-Nie zamierzam się tłumaczyć, bo nie ma z czego. To nieporozumienie.- odparłam chłodno.

-To znaczy, że nie byłaś naga, będąc w jego ramionach?- podniósł głos. Kurwa! I tu mnie ma...

-Dla ścisłości, byłam półnaga. I to nie z własnej woli. Jakbyś na mnie nie krzyczał, to bym ci wszystko opowiedziała.

-Grunt, że jednak byłaś. Tyle mi wystarczy. Wiesz, nie chce mi się teraz z tobą rozmawiać. Na razie.- skierował się do wyjścia.

-To naprawdę nie było tak, jak wygląda. Głupia sprawa i tyle.- broniłam się, ale mnie nie słuchał.

-Taa. Muszę się zastanowić.- powiedział, po czym wyszedł. Stałam jak osłupiała. Czy Drew właśnie zakończył naszą znajomość? Kurwa mać! Co teraz? Wszystko przez tego pierdolonego gnoja! Niech ja go tylko dorwę! Szybko wysłałam sms'a do Drew.

Wkurwiona rzuciłam telefonem o ścianę. Następnie cała nabuzowana, zbiegłam po schodach w poszukiwaniu tego dupka. Znalazłam go stojącego przy basenie, razem z całym zespołem. Nie zwracając uwagi na chłopaków, podleciałam do basisty i z całej siły sprzedałam mu liścia. Aż mnie ręka zabolała. Doigrał się!

-Ała!!!! Za co, kurwa?!- spytał Ashley, rozmasowując sobie policzek.

-Ty się jeszcze kurwa pytasz?!?! Po chuj rozmawiałeś z Drew?- wydarłam się.

-O co ci chodzi? Sam do mnie przylazł i zaczął pierdolić, jak to podobno na ciebie lecę.

-Nie obchodzi mnie kto zaczął. Nie musiałeś mu wspominać o wczorajszym dniu!

-Nie zamierzałem, ale on sam dopytywał. Próbowałem mu wytłumaczyć, że między nami nic nie ma, ale nie wierzył. W końcu, powiedziałem coś na odczepnego, żeby się odpierdolił. Skąd mogłem wiedzieć, że tak to przyjmie?! Poza tym, twierdził, że ci ufa i że cokolwiek było, jego nic nie zdziwi. Mógł się odwalić i nie pytać, a tak, dostał to, na co zasłużył.- splótł ręce Purdy.

-A ty, zasłużyłeś na to!- wysyczałam i wepchnęłam go do basenu. Po czym nie reagując na zszokowane spojrzenia reszty, opuściłam całe towarzystwo. Ma idiota nauczkę! Ze mną się nie zadziera!

********************

Wciąż się jaram złotem siatkarzy, więc za ewentualne błędy przepraszam, ale nie ogarniam:D I co? Mówiłam, że przed Drew nic się nie ukryje:P Jon, taki przebiegły. Ashley, taki wredny. Anna, taka agresywna. I jak widzicie, potrafię kończyć rozdziały, bez budowania napięcia:) Chciałam bardzo, bardzo, bardzo podziękować wszystkim Wam, za komentarze. To takie miłe<3 Anonimki prosiłabym o podpisywanie się:) Jedna osoba napisała mi, że "fajne". No i cieszę się bardzo, jeden wyraz mi w zupełności wystarcza:D Padam na twarz, bo dzięki siatkarzom spałam aż 3 godziny. Jeszcze się dziś tak wkurzyłam:(. Musiałam jechać do miasta obok (Wodzisław Śl.) wcześnie rano, na jakieś zadupie (jakby nie można było do centrum), gdzie w życiu nie byłam. Najważniejsze, że się nie zgubiłam i trafiłam tam, gdzie miałam. Jestem z siebie dumna:D Potem wystałam się godzinę w kolejce, po to, żeby uzupełnić trzema zdaniami świstek papieru. Polska biurokracja... No nic. Tę notkę chciałabym zakończyć miłym akcentem w postaci rysunku, autorstwa Sosika<3 Sosik twierdzi, że jej nie wyszło, ja się stanowczo nie zgadzam! Może Wy ocenicie obiektywnie, bo ja nie umiem. Zazdrość talentu rozrywa mnie od środka:(

Te kości policzkowe, ugh umarłam<3<3<3 Kocham Was, misiaczki. Wasza Black xxx

NEXT PRAWDOPODOBNIE W CZWARTEK.