Rozdział 20

PIOSENKA NA DZIŚ :):):):):)

Poczułam jak ręcznik opada na ziemię... W ostatniej chwili Ashley mocno przygarnął mnie do siebie.

-Nic nie widziałem.- odparł szybko, oplatając mnie ramionami. Odsunęłam lekko głowę do tyłu, na tyle, żeby go widzieć.

-Naprawdę kiedyś cię zabiję.- mruknęłam.

-Przepraszam. Nie załapałem od razu. Wiesz co... Nie wiem co, jeszcze wczoraj, było dla mnie bardziej niemożliwe. To, że mi pomożesz, czy to, że będziesz naga w moich ramionach.- wyszczerzył się. Starałam się powstrzymać, ale nie umiałam. Roześmiałam się głośno.

-Czy ty zawsze musisz walnąć jakimś zboczonym tekstem?- spytałam.

-Na to wychodzi.

-Dobra. Nawet fajnie się tak stoi, ale jednak chciałabym się ubrać. Masz jakiś pomysł?- wciąż się do niego przytulałam.

-Ale mi się tak podobasz.- zaoponował.

-Ashleeey...- popatrzyłam mu w oczy.

-Wiem, wiem. Jeszcze mnie pobijesz.- westchnął, po czym wciąż obejmując mnie jedną ręką, schylił się po ręcznik. Następnie podał mi go.

-Proszę.- uśmiechnął się.

-Dziękuję.- też się uśmiechnęłam, jednocześnie próbując się owinąć nim tak, żeby Purdy nic nie widział. W końcu jakoś mi się to udało i mogłam odsunąć się od basisty.

-Tak właściwie, to mam u ciebie chyba dług wdzięczności.- zaczął.

-Nieprawda. Jak dalej chcesz się kłócić, to poczekaj, aż się ogarnę.- powiedziałam, znikając w łazience, tym razem z ciuchami. Szybko się przebrałam i związałam włosy. Wróciłam do sypialni, gdzie wciąż przebywał Ashley.

-Więc, tak jak mówiłam, nie czuj się zobowiązany. Powiedzmy, że miałam... zaćmienie umysłu? Najlepiej zapomnijmy o całej sprawie.- wzruszyłam ramionami.

-Ale dlaczego? Nikt nie będzie miał ci za złe, że czasem okażesz uczucia.- zauważył.

-To nie o to chodzi. Po prostu... nikomu o tym nie mów okej?- poprosiłam.

-Skoro tak ci na tym zależy, to ok.

-Dzięki.

-Jest jeszcze coś, chyba wiszę ci za taksówkę, prawda?

-Powiedzmy, że kiedyś mi się jakoś zrewanżujesz.- chciałam zakończyć już ten temat.

-Jesteś pewna?- spytał.

-Tak! I nie licz, że to co było wczoraj, zmieni cokolwiek w naszych relacjach.- zauważyłam.

-Gdzież bym śmiał. Wierzę w cuda, ale nie, aż takie. Dobra, skoro już wszystko ustaliliśmy, to idę na obiad.- skierował się do drzwi. Popatrzyłam tylko na niego. Odwrócił się jeszcze w moją stronę i rzucił:

-Ale lepiej wyglądałaś nago.- po czym znikł za drzwiami.

-Teraz już przegiąłeś!- krzyknęłam i rzuciłam się za nim w pościg. Zbiegłam na dół. Widziałam jak potyka się o coś i wykorzystałam to, żeby go dogonić. Wpadliśmy razem jak huragan, do kuchni.

-Ja naprawdę wiele wytrzymam, ale naprawdę przesadziłeś.- warknęłam, trzymając go za koszulkę.

-Jesteś pewna, że mam to odwołać? Przecież to był właściwie komplement.- uśmiechnął się cwaniacko.

-No i co z tego?!- usiadłam przy stole.

-Ej, możecie nam wytłumaczyć, o co znów się kłócicie?- spytał CC.

-Bo powiedziałem Ann, że ładnie wygląda nago, a ta się obraża. Przecież to były miłe słowa.- miny chłopaków na słowa Purdy'ego- bezcenne. Walnęłam tego idiotę w łeb.

-Chwila? Widziałeś Ann NAGO?!?!- warknął Jinxx. Kopnęłam Ashley'a w kostkę pod stołem.

-Eee... Noo... To tak hipotetycznie powiedziałem.- próbował wybrnąć.

-Czyżby?- zmrużył oczy Andy.

-Nigdy w życiu bym mu na to nie pozwoliła.- odezwałam się, udając oburzenie. Ale przecież, on rzeczywiście mnie nie widział...

-Dobra. Co na obiad?- odezwał się basista.

-Z myślą o tobie, sałatka, kasza i kurczak.

-Mniam.- powiedzieliśmy równocześnie z Purdy'm. Spojrzeliśmy na siebie z byka i każde zajęło się rozmową z kimś innym. Ja akurat z Andy'm.

-Serio on widział cię nago?- spytał.

-Zwariowałeś?- spytałam retorycznie.

-No co? Tylko się upewniam.- wzruszył ramionami.

-Zmieńmy może temat, co?

-No okej. Już nie możemy się doczekać najbliższego koncertu.

-Mówisz o tym za tydzień?- upewniałam się.

-Tak.

-Ale czemu? Koncert chyba jak każdy inny, co nie? Tak bardzo tęsknicie za sceną?- zmarszczyłam czoło.

-Nie. To znaczy tak. Kurde... Koncert jak każdy, ale to pierwszy koncert, na którym ty będziesz. Jeszcze nigdy nas nie widziałaś, prawda?

-Aaa. No tak, faktycznie! Teraz wzbudziłeś moją ciekawość. Wprawdzie będę tam w pracy, ale znajdę czas, żeby na was popatrzeć. Powinnam się jakoś specjalnie przygotować?

-Raczej nie.- zastanawiał się wokalista.

-Może zatyczki do uszu, żebym nie ogłuchła przez wasze fanki?- uśmiechnęłam się.

-Aż tak źle to chyba nie będzie.- puścił mi oczko.

-Okej. Teraz przez ciebie będę ciągle o tym myśleć.

-Hahaha. To tylko tydzień, dasz radę.

-Dobra ludzie. Co robimy?- powiedział głośno CC.

-Ma ktoś jakiś pomysł? W końcu mamy wolne.- zauważył Jinxx.

-Może pojedziemy na gokarty? Albo paintball?- wtrącił Jake.

-Na paintball odpadam. Nie mogę mieć teraz siniaków, bo w przyszłym tygodniu mam kilka sesji.- powiedziałam.

-No to co? Ścigamy się na gokartach w takim razie?- upewniał się Ash.

-Dobra. To zbierajcie dupy i jedziemy.- zarządził ucieszony Christian. Jego podekscytowanie było dziwnie podejrzane...

Wsiadłam do auta z Jake'iem i Jinxx'em, a reszta jechała z CC'ym.

-Myślałaś już, jak pogodzisz dwie prace ze szkołą?- chciał wiedzieć Jake.

-Nie. Muszę o tym pogadać z Jonathan'em. On może będzie wiedział, jak to rozwiązać. Poza tym, chciałabym mieć jeszcze czas na jakieś życie towarzyskie, treningi itp.- zauważyłam.

-Młoda, współczuję ci. Jak ja byłem w twoim wieku, to nawet do szkoły mi się nie chciało chodzić, nie mówiąc już o reszcie twoich obowiązków.- spojrzał na mnie Jinxx.

-No wiesz... Generalnie to chyba nie mam wyboru, prawda? Muszę skończyć szkołę, ale was też nie mogę zostawić.- powiedziałam.

-I nawet nie próbuj. Nie pozwolimy ci wyjechać, jesteś naszą młodszą siostrą.- uśmiechnął się Pitts.

-Dzięki chłopaki.- wyszczerzyłam się. Jakby mi ktoś miesiąc temu powiedział, że będę pracować z Brides'ami i jeszcze będę ich traktować jak rodzinę, to bym go wyśmiała. Ciężko mi się do tego przyznać, ale ja naprawdę się z nimi zżyłam. Czy to znaczy, że jednak mam jakieś uczucia? Sama już nie wiem. Pamiętam, że nigdy nie miałam w sobie empatii. Nigdy też chyba nie kochałam swojej rodziny. Właściwie na czym polega miłość? Podobno miłość jest wtedy, gdy jesteś w stanie oddać za tą osobę życie. Chyba nie umiałabym tego zrobić. Z RJ'em było tylko tak, że go lubiłam. Ba, dalej go lubię. I brakuje mi jego obecności. On nie liczył, z mojej strony na jakieś wyznania. Doszliśmy do tego, że gdy nie jesteśmy razem, tęsknimy za sobą. RJ pomógł mi określić to uczucie- przywiązanie. Kiedyś nawet nie wiedziałam na czym to polega. Teraz wiem, że w moim przypadku i RJ'a, objawia się to tak, że gdy jestem sama, czuję brak pewnego elementu w moim organizmie. Luka wypełnia się tylko wtedy, gdy on jest obok. A, że prawie zawsze go nie ma, to już inna sprawa. Jednak każde z nas miało swoje zobowiązania. On pracę w Las Vegas, ja szkołę w Polsce. Zostawały nam tylko wakacje. Wtedy mama spuszczała mnie ze „smyczy” i pozwalała robić to, na co mam ochotę. Dobrze wiedziała, że zamierzam po prostu nadrabiać czas z moim przyjacielem. Ufała mu i mimo wszystko, ufa mu dalej. Wiedziała, że cokolwiek głupiego, niebezpiecznego wymyślimy, on zawsze uratuje mi tyłek. Pamiętam, jak mając jakieś 15 lat, podczas nielegalnych wyścigów na pustkowiu, z jakąś grupą szczeniaków rozbiłam auto. Lekko, bo lekko, ale zawsze. Zadzwoniłam wtedy do niego spanikowana. Był w innym mieście, ale przyjechał w pół godziny. Nie krzyczał, nie pouczał. Po prostu mocno mnie przytulił. Potem skonsultował się ze znajomym mechanikiem, jaką najlepszą wersję sprzedać mojej mamie, żeby uwierzyła. W sumie, ja też go zawsze broniłam przed ojcem. Ile razy nie wracał na noc do domu, mówiłam, że miał spać u kumpla, a sama czatowałam nad ranem, aż dowlecze się na haju, albo pijany. Chowałam go wtedy u mnie, bo w tamtych czasach, nikt nie miał prawa wejść do mojej sypialni, a jego ojciec w życiu nie wpadłby na pomysł, że jego syn śpi u mnie w łóżku, albo pod... Potem, gdy już wyglądał jak człowiek, wychodził przez okno i wracał jak gdyby nigdy nic, już normalnie. To były fajne czasy. Czułam się akceptowana, rozumiana, miałam swoją pasję i moim jedynym problemem było tylko to, jak załatwić sobie pozwolenie, na imprezę w towarzystwie kumpli RJ'a. Zawsze wyglądałam na trochę więcej lat niż miałam w rzeczywistości, więc nikogo nie dziwiła moja obecność wśród starszych chłopaków. Nigdy na takich spędach nie piłam. Zresztą RJ też wtedy ograniczał, bo wolał mieć mnie na oku. Jak prawdziwy, starszy brat... Moje rozmyślania przerwali chłopcy, informując, że już jesteśmy.

Parę godzin później

To był najgorszy pomysł, na jaki CC wpadł. Wszystko mnie bolało. Ktoś powie, że gokarty to fajna zabawa. Może i fajna. Ale nie wtedy, gdy pewien głupi basista ciągle w ciebie wjeżdża!

-Purdy, jesteś największym idiotą, jakiego znam!- warknęłam, rozmasowując sobie biodro. Byliśmy już w domu.

-Ja?! Przez ciebie mało nas stamtąd nie wywalili!- burknął.

-To trzeba było we mnie nie wjeżdżać!

-To trzeba było nie wychodzić i ganiać mnie po całym torze! Jakiś koleś prawie mnie przejechał!

-I szkoda, że mu nie wyszło! Może to by cię czegoś nauczyło! To nie ciebie boli całe ciało!- podniosłam głos.

-Trzeba było mi się odwdzięczyć tym samym, a nie rzucać się na mnie z pięściami!

-Ludzie! Ludzie, spokojnie...- próbował nas rozdzielić CC.

-Nie wtrącaj się!- wrzasnęliśmy razem z Ashley'em.

-Dobra... To ja się poddaję.- wycofał się z uniesionymi dłońmi Christian.

-Czy ty choć raz nie umiesz zachować się na swój wiek? Zawsze coś odpierdolisz.- wytknęłam basiście.

-Ej! To był przypadek. To ty jesteś za nerwowa.- założył ręce na piersi.

-6 razy?!?!?! Czemu sobie nie wjeżdżałeś w Christian'a albo Andy'ego?

-Bo to ćwoki, nie umiejące szybko jeździć!

-EJ!- usłyszeliśmy ich wkurzone głosy.

-To jak chciałeś mi dokopać, to trzeba się było ścigać! A nie... Jeszcze byś przegrał i co wtedy? Biedny Purdy'ś zacząłby płakać.- ironizowałam. W tym momencie oberwałam z poduszki.

-Jaja sobie robisz? Mnie wszystko boli, a ty jeszcze się prosisz o wpierdol!- krzyknęłam.

-To pokaż co potrafisz! I wyrażaj się, smarkulo!- zaśmiał się Ash. Czy on właśnie nazwał mnie smarkulą? No teraz to już nie odpuszczę! Rzuciłam się za nim w pogoń. Gdy zauważył, że wstaję, pobiegł w kierunku kuchni, śmiejąc się jak debil. W sumie, on jest debilem. Bez różnicy. Ganialiśmy się w kółko, wokół stołu.

-I co? Nie dajesz rady, maleńka?- prychnął.

-Niedoczekanie twoje!- próbowałam go złapać za koszulkę, ale był zwinniejszy.

-Nie masz szans. Nawet ten twój boks ci nie pomoże.

-Jeszcze zobaczymy!

-Chciałabyś.- zaśmiał się i pobiegł do drzwi. Znaleźliśmy się z powrotem w salonie, który teraz opustoszał. Biegałam za nim slalomem. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że to idiotyczne. Przystanęłam i w odpowiednim momencie rzuciłam w niego poduszką, nokautując go. Ashley wywinął efektownego orła i wylądował na podłodze. Nachyliłam się nad nim, dalej tłukąc go po głowie poduszką.

-I co niedowiarku?- trzepłam go w łeb jeszcze parę razy, po czym szybko wstałam. Nie zdążyłam nawet zrobić kroku, gdy poczułam silny uścisk na kostce. Poczułam jak upadam. W ostatniej chwili podparłam się jeszcze rękami, żeby nie wybić zębów. Ashley przyciągnął mnie w swoją stronę, szybko obrócił i ułożył się między moimi nogami. Jaki zapobiegawczy! Nie chce zostać znokautowany z kolana. Złapał mnie mocno za nadgarstki, które umieścił nad moją głową.

-I kto jest teraz górą?- spytał.

-To, że jesteś na górze, nic nie znaczy.- uśmiechnęłam się szyderczo.

-Uuu, kociaku, czy ty coś insynuujesz?- powiedział TYM swoim głosem, którego używa do podrywu.

-Odwal się Ashley!- warknęłam, szarpiąc się.

-No co? Nie chciałabyś się trochę... zabawić?

-Z tobą?!?! Nigdy w życiu.- gwałtownie zaprotestowałam.

-Podobno, gdy kobieta mówi nie, to znaczy, że myśli zupełnie na odwrót.- wyszczerzył się.

-Nieprawda! Poza tym, ja wciąż jestem niepełnoletnia. Chcesz mieć na plecach prokuratora?- zmrużyłam oczy.

-Po pierwsze, nikt by się nie dowiedział. A po drugie, na pewno jest jakiś sposób, na ominięcie przepisów.

-Puszczaj mnie!- próbowałam się wydostać, ale Ash był silniejszy. Przez to, że kolanem przygwoździł mi nogę, nie mogłam za bardzo się ruszyć. Bał się, że go nim uderzę.

-Najpierw cofnij te wszystkie epitety, którymi mnie dzisiaj obrzuciłaś.

-I pomyśleć, że byłam dla ciebie wczoraj miła. Mogłam ci zamknąć drzwi przed nosem i spałbyś na wycieraczce.- wysyczałam jadowicie.

-Mogłaś. Ale tego nie zrobiłaś. Teraz żałuj. A może zrobiłaś to, bo na mnie lecisz, co?- spojrzał na mnie. Wybuchnęłam śmiechem.

-No oczywiście. O niczym innym nie marzę, tylko o tobie.

-W końcu to przyznałaś.- ucieszył się wyraźnie.

-Ashley, to była ironia! Poza tym, nie pochylaj się tak, łaskoczesz mnie włosami.

-Masz łaskotki? Dobrze wiedzieć.- kurwa! Po co się odzywałam. Ash przytrzymywał teraz moje nadgarstki jedną ręką, druga zjeżdżając do żeber.

-Nie umiesz nawet łaskotać Purdy.- pokazałam mu język.

-Gdzie masz łaskotki?- spytał.

-Nigdzie.

-Nieprawda. Musisz gdzieś mieć. Każdy je ma!- zaprotestował, jeżdżąc ręką po moim brzuchu.

-Znowu ci nie wyszło Purdy.

-Nie wkurwiaj mnie mała!

-Ty mnie wkurwiasz od początku naszej znajomości i jakoś żyję.- warknęłam. Czułam jak odkrywa mi brzuch.

-No ej! Musisz je gdzieś mieć. Albo powiesz gdzie, albo zacznę cię rozbierać.- zmierzył mnie groźnym spojrzeniem.

-Jedną ręką raczej ci się to nie uda.

-A chcesz się przekonać?- wyszeptał, bardziej się pochylając. Teraz nasze twarze dzieliło jakieś 10 centymetrów. Nie zdążyłam zaprotestować, gdy przeszkodził nam Jake.

-Skończcie już te wygłupy. Ann, masz gościa.- powiedział beznamiętnym tonem, jakby to, co robimy, było już dla niego normą.

-Cześć Ann.- usłyszałam dość chłodne przywitanie. Już po głosie poznałam mojego gościa. Drew.

-O, hej Drew.- uśmiechnęłam się speszona. -Ashley złaź ze mnie!- próbowałam go zepchnąć. W końcu wstał.

-Tylko nie szalejcie za bardzo. Przecież wciąż jesteś dzieckiem.- zakpił Ashley. Obrzucił jeszcze Fuller'a zimnym spojrzeniem i wyszedł z salonu.

-Chodź do mojego pokoju.- pociągnęłam Drew za sobą. Gdy tylko przeszliśmy przez próg, zamknęłam dokładnie drzwi. Odwróciłam się w jego stronę.

-Możesz mi powiedzieć, co to do było?- wysyczał.

-Nie rozumiem o co ci chodzi.- wzruszyłam niewinnie ramionami. Nie zamierzam mu się tłumaczyć.

-O to, że leżałaś na dywanie z podwiniętą bluzką, a na tobie leżał Ashley! Masz pojęcie jak to wyglądało?

-Jake się jakoś tym nie przejął.- zauważyłam.

-Może już się przyzwyczaił? Jestem ciekaw co jeszcze robisz z tym kolesiem, skoro innych to nie rusza!- denerwował się.

-Nawet gdyby coś między nami było, co jest idiotycznym pomysłem, to i tak bym ci się nie tłumaczyła, bo to nie jest twoja sprawa. Nie przypominam sobie, żebym cokolwiek ci obiecywała!

-Myślałem, że to nas coś łączy!

-Znamy się kilka dni! Myślisz, że po takim czasie będziemy parą? Owszem, może nie jesteśmy sobie do końca obojętni, ale do konkretów jeszcze długa droga.

-Okej. Masz rację. Ale zrozum co ja czuję. Przychodzę do dziewczyny, która mi się cholernie podoba i zastaję ją w dwuznacznej pozycji, leżącą pod innym.

-Rozumiem. Może to wyglądało trochę dziwnie, ale skoro nawet Jake nie bierze tego na poważnie, to ty tym bardziej nie powinieneś. Po prostu jak zwykle się pokłóciliśmy, a potem on stwierdził, że łaskotki będą dla mnie jakąś torturą. Przez tego idiotę boli mnie całe ciało.- westchnęłam.

-Znam na to dobry znieczulacz.- podszedł do mnie.

-Jaki?- spytałam. W odpowiedzi szybko mnie pocałował. Dziś całował zupełnie inaczej. Był gwałtowniejszy. Podobało mi się to, więc jeszcze bardziej przyciągnęłam do siebie jego głowę. Przejechał językiem po mojej dolnej wardze, przez co automatycznie uchyliłam usta. Natychmiast to wykorzystał, splatając nasze języki. Jego dłonie zaczęły wędrówkę po moich plecach, by ostatecznie wylądować na pośladkach. Pogłębił pocałunek, jednocześnie podnosząc mnie do góry. Oplotłam go nogami w pasie. Skierował się w stronę łóżka, gdzie po chwili usiadł. Usadowiłam się wygodniej na jego kolanach. Włożył ręce pod moją koszulkę, delikatnie wodząc palcami po żebrach. Całował teraz moją szyję, zjeżdżając coraz niżej. Jedną ręką gładził teraz brzuch, powoli kierując się do góry. W pewnym momencie zahaczył o stanik. Pociągnęłam go lekko za włosy kierując jego twarz z powrotem w stronę moich ust. Całowaliśmy się namiętnie przez dłuższą chwilę. W końcu oderwaliśmy się od siebie, aby zaczerpnąć powietrza. Nie zdążyłam dobrze odetchnąć, gdy znów mnie pocałował, jednocześnie obejmując dłonią moją prawą pierś. Popchnęłam go na łóżko, tak, że teraz leżałam na nim. Ścisnął mocno moje pośladki, na co jęknęłam, jednak nie z przyjemności, a bólu. Tam najbardziej oberwałam, po kraksach z Ashley'em. Czułam jak Drew podciąga coraz wyżej moją koszulkę. W tym momencie zadzwonił mój telefon.

-Muszę... odebrać...- próbowałam odepchnąć od siebie Drew.

-Nic nie musisz.- odpowiedział szybko.

-Drew... może to ważne.- odsunęłam się gwałtownie. Fuller w odpowiedzi westchnął, ale mnie puścił. Sięgnęłam po telefon.

-Tak?

-Za dwie godziny masz być u mnie w domu!- krzyknął na mnie Jonathan.

-Ale po co? Coś się stało?- momentalnie się spięłam.

-Sama się przekonasz.- warknął.

-Przestań mówić do mnie takim tonem i powiedz, o co do cholery, ci chodzi.- zirytowałam się.

-O zespół mi chodzi! To nie jest rozmowa na telefon! Dowiesz się wszystkiego, jak przyjedziesz. Aaa i przyjedź sama.- rzucił słuchawką. Co się takiego stało, że jest, aż tak wściekły?

-Co jest?- spytał Drew.

-Właśnie nie wiem... Muszę pojechać w jedno miejsce.- powiedziałam powoli.

-Ej! Myślałem, że pobędziemy trochę we dwoje.- zasmucił się.

-Ja też. Wybacz, ale nie mam teraz nastroju.- myślami byłam gdzie indziej.

-Mam rozumieć, że dajesz mi delikatnie do zrozumienia, że mam sobie iść?- spytał, delikatnie się uśmiechając.

-Taak. Przepraszam, ale dzwonił mój szef i jest jakiś problem...

-Rozumiem. Zobaczymy się kiedy indziej. Na razie.- pocałował mnie lekko w usta i wyszedł.

Nerwowy nastrój Jon'a powoli udzielał się i mi. Przebrałam się w coś bardziej oficjalnego. Włosy zaplotłam w warkocz, z którego zrobiłam potem luźnego koka. Opuściłam pokój i zbiegłam po schodach. Weszłam do kuchni, po drodze mijając chłopaków, którzy siedzieli przed telewizorem. Sięgnęłam po szklankę i butelkę wody. Zanim zdążyłam ją odkręcić, wyślizgnęła mi się z rąk i z hałasem upadła na podłogę. Westchnęłam głośno, podnosząc ją. Oczywiście to nie koniec mojego pecha, bo jeszcze musiałam rozlać wodę przy nalewaniu. Przeklęłam głośno.

-Ann, co jest?- obok mnie zmaterializował się CC, wyrywając mi z rąk ścierkę.

-Nic.- burknęłam, siadając na stole. Schowałam twarz w dłoniach i próbowałam ochłonąć. Wykończę się.

-Przecież widzimy, że coś jest nie halo.- odezwał się Jinxx, który pojawił się razem z resztą w kuchni. Patrzyli teraz na mnie wyczekująco.

-Po prostu dzwonił Jon i kazał mi przyjechać do siebie, używając tego swojego tonu, który sprawia, że reaguję nerwowo.- wzruszyłam ramionami, masując sobie skroń.

-Ale po co?- spytał Andy, marszcząc czoło.

-Nie mam pojęcia, ale pewnie to jakaś pierdoła, a Jon jak zwykle reaguje cholerycznie.- powiedziałam.

-Mamy tam jechać z tobą?

-Nie. Kazał przyjechać tylko mi. Spoko, dam sobie radę. Najwyżej go zabiję.- zeszłam ze stołu, zabierając torbę.

-Chłopaki, ja jadę, a wy bądźcie grzeczni.- puściłam im oczko i wyszłam z domu. Skierowałam się do garażu. Odpaliłam swoje autko i ruszyłam. Dom Jonathan'a znajdował się w bogatej, spokojnej dzielnicy.

Po dotarciu na miejsce, podeszłam do drzwi i nacisnęłam dzwonek, to znaczy cały czas naciskałam. Niech wie, że jestem zdenerwowana. Po chwili drzwi się otworzyły.

-Już możesz przestać! Chodź.- warknął Jon, zapraszając mnie do środka.

-Możesz mi powiedzieć w końcu, o co chodzi?- mordowałam go wzrokiem, kierując się do jego gabinetu, w którym panował niespotykany, jak na niego, bałagan.

-O co? Proszę bardzo! O TO mi, kurwa, chodzi!- rzucił we mnie jakąś kopertą. Zajrzałam do środka, były tam jakieś zdjęcia. Przejrzałam je pobieżnie. Super...

 ***********************

Okej. Miałam dodać jutro, ale mam tak zajebisty humor, że robię Wam prezent:D Rozdział nie sprawdzany, także ten... Nie wiem, czy z tekstu to wynika, ale Ash NIE WIDZIAŁ nago Ani. Sama się zastanawiam, czy to możliwe, ale ustalmy, że tu wszystko jest możliwe:P Ktoś ostatnio chciał pornola, ja się pytam z kim??? Nie ma kandydata, a Drew odpada, bo już tą scenkę pisało mi się z przymusu. Nie umiem sobie wyobrazić rudej z modelem. Wspominam tutaj trochę przeszłość An, ale to szczegóły. I cieszę się, że część osób skomentowała ostatni rozdział, mam nadzieję, że to kontynuujecie. Jeśli będę usatysfakcjonowana ilością komentarzy, dodam next we wtorek. Rany, jestem zajebiście szczęśliwa, bo mamy kurwa ten pieprzony medal! Taaak. Buziaki:*