Rozdział 19

PIOSENKA NA DZIŚ...

Następny dzień, piątek.

Wstałam wcześnie, bo już o 7. Jeśli chcę się wyrobić ze wszystkim przed kolacją, muszę podkręcić tempo. Szybko się ubrałam, wzięłam z kuchni jabłko i pojechałam taksówką do wytwórni. Oczywiście jak na złość, pojawiły się problemy dotyczące trasy i zmarnowałam mnóstwo czasu, na prostowanie wszystkiego. Dziś już 13, a trasa miała rozpocząć się 30 lipca, czyli za... Kurwa! 17 dni! To tylko 2,5 tygodnia! W dodatku spoglądając w kalendarz, uświadomiłam sobie, że dziś piątek, trzynastego. O dziwo, zawsze miałam wtedy szczęście. Zobaczymy, jak będzie tym razem...

Pracowałam wytrwale, latając po budynkach i piętrach. Wspominałam, że Jonathan pracuje w zupełnie innej części kompleksu budynków wytwórni? Chciał być jak najdalej ode mnie hahah. Tylko cierpię na tym ja, bo gdy potrzebuję jego podpisu, muszę się teleportować na drugi koniec kompleksu. Bardzo pomogła mi Emily (przyp. aut. Rozdział 13), która po wyjaśnieniu, odwaliła za mnie część roboty. Chyba źle ją oceniałam... Nie jest taka głupia, tylko trzeba umieć do niej trafić. Biegałam w tę i z powrotem załatwiając wszystko. Zanim się obejrzałam, a była już 14 i musiałam pędzić na sesję. Po drodze zjadłam jeszcze jakiegoś fast food'a, bo czekało mnie kolejne kilka godzin pracy. Nie mam pojęcia, jak pogodzę to jeszcze z nauką. Już teraz ledwo wyrabiam. Muszę się poradzić Jon'a.

Dzisiaj sesja obejmowała kolekcję ubrań na jesień. Na dworze 35 stopni, w studiu niewiele mniej, a ja mam w jakichś płaszczach pozować. Żyć, nie umierać!

Po wszystkim byłam tak padnięta, jakbym spędziła kilka godzin na siłowni. A propos, dawno na niej nie byłam. Matt mnie zabije. Wskoczyłam szybko pod prysznic i przebrałam się w przygotowane wcześniej ciuchy. Nie zamierzałam zakładać sukienki, bez przesady. Pomalowałam się lekko. Zawsze wychodziłam z założenia, że mocniejszy makijaż jest odpowiedni dopiero w późniejszym stadium znajomości. Jeśli facet na samym początku zobaczy kobietę, gdy jest naturalna i nie zwieje, jest dobrze.

Wyszłam przed budynek i skierowałam się na parking, gdzie miał na mnie czekać Drew. Stał oparty o maskę samochodu.

Na mój widok uśmiechnął się szeroko.

-Witaj.- dał mi buziaka w policzek. Zdziwiłam się, ale nie dałam tego po sobie poznać.

-To gdzie jedziemy?- spytałam.

-Zobaczysz.- uśmiechnął się tajemniczo.

-Błagam, tylko nie bierz mnie do jakiejś wystawnej restauracji, bo znając moje szczęście, przyniosę ci tylko wstydu.- przeraziłam się.

-Spokojnie, Nie musisz się o nic martwić. A o co chodzi z tym wstydem?- zaciekawił się.

-Po prostu w takich lokalach prześladuje mnie pech. Za każdym razem, gdy musiałam iść w takie miejsce, albo coś tłukłam, albo się oblewałam, a raz nawet o mały włos nie zaliczyłam porządnego upadku.- wyznałam.

-Rzeczywiście. Lepiej nie zabierać cię w takie miejsca bez wykupionego wcześniej ubezpieczenia.- zaśmiał się. -Dlaczego tak właściwie nie masz chłopaka, hm?

-Może dlatego, że nie jestem dobra w związkach. Nie umiem się zakochać, szybko mi się nudzi, jestem bardzo niezależna i takie tam.

-Może nie trafiłaś na tego jedynego?

-Możliwe.

-Dla mnie w związku liczy się dobra zabawa. Ooo, jesteśmy.- zaparkował samochód przed jakimś budynkiem. Wyglądał dość niepozornie. Drew złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą. Weszliśmy do środka, jednak ominęliśmy główne drzwi, a poszliśmy dalej. W końcu otworzył przede mną drzwi, gestem zapraszając do środka. Znaleźliśmy się w jakiejś małej knajpce, oświetlonej tylko delikatnym światłem. Nastroju dodawały porozstawiane świeczki. Usiedliśmy w rogu, starając się nie rzucać w oczy.

-To co zamawiamy?- spytał, gdy kelner podał nam menu.

-Rany, większości z tych potraw nie znam.- mruknęłam, patrząc na listę dań.

-To może pozwolisz, że ja ci coś wybiorę? Powiedz tylko, czego nie lubisz.- uśmiechnął się promiennie.

-Hm, okej. Jem właściwie wszystko oprócz czerwonego mięsa i tarty.

-No proszę. Myślałem, że teraz wszystkie modelki są wegetariankami. Miła odmiana.

-Nie jadam za często mięsa, ale tak całkiem nie umiałabym z niego zrezygnować. A już z kurczaka to wcale.

-Dobrze. Znalazłem coś odpowiedniego dla ciebie.- szepnął coś na ucho kelnerowi, który uśmiechnął się ze zrozumieniem.

-Nie powiesz mi co zamówiłeś?- spytałam.

-Niespodzianka.

-Jesteś bardzo tajemniczy.

-Nie bardziej niż ty.

-Fakt. Cofam to, co powiedziałam.- roześmiałam się.

-Właściwie czemu nie lubisz mówić o sobie?- zainteresował się.

-Bo wiele osób ocenia mnie po jakichś faktach, wydarzeniach, zamiast poznać mnie naprawdę. Poza tym, nie należę do ufnych osób. Ja nawet nie ufam samej sobie.- uśmiechnęłam się lekko.

-A jest ktoś na tym świecie, komu ufasz?

-Tak w 100% to chyba nie, ale jest taka jedna osoba, której byłabym skłonna zaufać, bo nigdy mnie nie zawiodła.

-Zdradzisz kto to?

-Mój przyjaciel RJ. Niestety ostatnio urwał nam się kontakt.- starałam się nie okazywać smutku, jaki wtedy poczułam.

-I co on zrobił takiego, że mogłabyś mu ufać?- spytał Drew pozornie obojętnym tonem. Czy on jest zazdrosny?

-Dużo różnych rzeczy. Przede wszystkim zawsze mi pomagał, doradzał i po prostu był, gdy go potrzebowałam.

-W takim razie dlaczego teraz cię nie wspiera?- Drew prychnął. Zaczyna denerwować mnie ten jego protekcjonalny ton.

-Widocznie nie może. Nie znasz ani jego, ani sytuacji, więc proszę nie oceniaj.- powiedziałam trochę głośniej niż zamierzałam. Andrew przyglądał mi się w skupieniu, jakby wszystko analizując.

-Przepraszam.- powiedział po chwili. -Po prostu nie rozumiem, jak można zostawić kogoś takiego, jak ty.

-Ale ja nie powiedziałam, że mnie zostawił. Poza tym, nie znasz mnie, więc skąd masz pewność, że jestem taka jak myślisz?

-Znam się na ludziach.- uśmiechnął się w ogóle ignorując moje zdenerwowanie. On zna się na ludziach? Ciekawe.

-Dobrze, to powiedz mi jaka jestem.- niech się Sherlock wykaże.

-Zgrywasz twardą, zimną laskę, która olewa wszystkich, bo czeka nie wiadomo na co. Masz uczucia, ale wmawiasz wszystkim, ze jest inaczej. To nie tak, że szybko nudzi ci się w związku, tylko ty nie chcesz z kimś być, czy powiedzieć światu o tym. Poza tym masz jakieś wygórowane wymagania i mało jest facetów na świecie, którzy je spełniają.- dokończył. WOW. Niezły monolog, nie powiem, ale gdybym miała jakieś głębsze uczucia, to chyba w tym momencie bym coś poczuła, bo zjechał mnie z góry na dół. Tymczasem nie czułam nic. Kompletna obojętność. Chyba mi się już pogarsza...

-Wygórowane wymagania? I pewnie ty jesteś tym facetem, który je spełnia, tak?

-Owszem. Znam się na tym. Wiem jak sprawić, by kobieta była szczęśliwa.- nie wątpię. Na szczęście nie musiałam odpowiadać, bo podano nasze zamówienia. Ja dostałam talerze pełen warzyw, z małą ilością kurczaka w pysznym, serowym sosie.

Przy jedzeniu rozmawialiśmy już na lżejsze tematy. Po namyśle stwierdziłam, że Drew mi się podoba, ale... No właśnie, to ale. Gdyby nie był tak strasznie pewny siebie. Już kilka razy sprowadziłam go trochę na ziemię, ale nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia. Dobrze, że ma poczucie humoru, bo inaczej byłoby ciężko.

Po kolacji zrobiliśmy sobie spacer. Nigdy nie byłam w tej części Los Angeles. Skąd on wziął tą miejscówkę? Szliśmy powoli obok siebie i opowiadaliśmy sobie nawzajem różne historyjki z dzieciństwa. Było naprawdę miło. Gdy Drew przestaje na siłę być podrywaczem, jest bardzo fajnym facetem. W pewnym momencie zauważył, że mi zimno, więc wróciliśmy do auta. Odwiózł mnie do domu. Zatrzymaliśmy się pod samą bramą. Oboje wysiedliśmy z samochodu i Drew odprowadził mnie do furtki. Atmosfera zrobiła się dziwnie napięta.

-Cóż. Naprawdę świetnie się bawiłam. Dziękuję.- uśmiechnęłam się lekko.

-To ja dziękuję, za miły wieczór. Mam nadzieję, że niedługo to powtórzymy.- powiedział odgarniając mi pasemko włosów za ucho.

-Chętnie, tylko jest mały kłopot. Za dwa tygodnie wyjeżdżam w trasę i nie będzie mnie dość długo.

-W takim razie, musimy dobrze wykorzystać ten czas.- przysunął się do mnie powoli. Złapał mój podbródek i delikatnie mnie pocałował. W sumie, spodziewałam się, że to zrobi. Całował mnie powoli i lekko. Nie przepadam za delikatnością, ale nie było źle. Przysunęłam się trochę bliżej. Objął mnie i kontynuował pocałunek. W końcu się od siebie oderwaliśmy.

-Muszę iść.- powiedziałam, ale nie odsunęłam się.

-To idź.- szepnął.

-To idę.- lekko cmoknęłam go w policzek i zrobiłam krok w tył. Drew cały czas jednak mnie trzymał, uśmiechając się. W międzyczasie obok nas zatrzymała się taksówka, z której ktoś próbował się wydostać. Zignorowałam to i pomachałam na odchodne Drew, zmierzającemu do auta. W pewnym momencie odwrócił się w moją stronę, pytając:

-Czy to nie ten... Ashley?- wskazał na postać zataczającą się przy taksówce. Przeklęłam pod nosem.

-Tak. Dobra, jedź już.- rzuciłam do Drew, zmierzając do basisty.

-Na pewno? Może ci pomóc?

-Na pewno. Dam sobie radę. Dziękuję.- patrzyłam jak Fuller odjeżdża. Podeszłam do samochodu.

-Dobry wieczór.- uśmiechnęłam się do kierowcy. -To mój... kolega. Coś nie tak?

-Ooo, kociaku, jak tam randka, hm?- wybełkotał do mnie Ashley, grzebiąc w portfelu.

-Świetnie. Ile się należy?- spytałam kierowcę.

-100 dolarów.- odpowiedział, patrząc na mnie współczująco. Taaa, sama sobie w tym momencie współczułam.

-Boże, gdzieś ty był? W innym mieście?- wybuchłam w stronę Purdy'ego, wyciągając z torebki portfel i płacąc taksówkarzowi. Uśmiechnął się do mnie, podziękował i odjechał. Złapałam basistę za ramię.

-Do domu!- warknęłam, lekko go popychając.

-Człowiek wraca zmęczony do domu, a tu od razu na niego z ryjem.- posmutniał Ashley.

-Z jakim kurwa ryjem?!? Wiesz, może lepiej już nic nie mów, bo jeszcze nie zapanuję nad sobą.- zmroziłam go wzrokiem. Patrzyłam, jak idzie przede mną w kierunku drzwi. Jak na pijanego, szedł całkiem prosto. Otworzyłam drzwi i weszliśmy do środka. Oczywiście Ash musiał się potknąć na schodku i narobić hałasu.

-Ciszej!- podciągnęłam go za koszulkę. -Obudzisz wszystkich.- dom był spowity w ciemnościach, czyli chyba wszyscy już spali. Pomogłam Ashley'owi dojść do jego pokoju. Popchnęłam go na łóżko.

-Zamierzasz spać w ciuchach?- zauważyłam.

-A co? Tak bardzo chcesz mnie zobaczyć nago?- spytał. On nawet jak jest pijany, to jest zboczony.

-O niczym innym nie marzę. No dalej.- zachęciłam go. Purdy zaczął się rozbierać, ale szło mu to coraz oporniej, W końcu, trochę mu pomogłam. Ostatecznie został tylko w bokserkach. Przykryłam go i już miałam wychodzić, gdy złapał mnie za nadgarstek.

-Zostań ze mną na noc.- powiedział, uśmiechając się przy tym słodko.
-Wiesz, gdyby nie śmierdziało od ciebie alkoholem, to może bym się nawet zgodziła.- mruknęłam, siadając obok niego.
-Jesteś okrutna.- odparł żałośnie.
-Wiem. Śpij już. Poczekam, aż zaśniesz.- Ash w końcu się uciszył i wtulił w poduszkę. Nie minęło dużo czasu, a spał. Wstałam i najciszej jak umiałam, pozbierałam jego ciuchy. Przypomniało mi się coś i sięgnęłam do jego portfela. Nie powinnam grzebać mu w rzeczach, ale chcę swoje 100 dolców. Zamknęłam więc oczy i po omacku sięgnęłam po pieniądze. Razem z banknotami wyjęłam niechcący coś jeszcze. Zdjęcie. Przyjrzałam się dokładniej. Był na nim Ashley z jakąś blondynką. Obejmowali się. To pewnie ta cała Kina, o której opowiadał mi Andy.

Schowałam wszystko z powrotem. Wyszłam cicho z pokoju. Już miałam pójść do siebie, ale uświadomiłam sobie w jakim stanie jest Ash i w jakim będzie jutro rano. Skierowałam się więc do kuchni. Zabrałam stamtąd butelkę wody i tabletkę na ból głowy. Zaniosłam mu to. Gdy spał, wyglądał tak... sympatycznie. Jak nie on. Odgarnęłam mu delikatnie grzywkę z czoła. Poprawiłam jeszcze kołdrę i teraz już poszłam do swojej sypialni.

Perspektywa Ashley'a, Sobota

Kurwa! Moja głowa! Boli... Otworzyłem powoli oczy, przyzwyczajając się do oślepiającego światła. Chwila, jakoś tu ciemno... Opuściłem wczoraj rolety? Nie pamiętam... W ogóle, czy pamiętam cokolwiek? Byłem zły i poszedłem do baru. Tam piłem, flirtując z jakąś blondyną. A teraz jestem tutaj. To nieźle mi się film urwał... Spróbowałem usiąść. Okej. Nie jest tak źle. Albo jest! Pobiegłem pędem do łazienki. Zdążyłem w samą porę. Po oczyszczeniu żołądka wróciłem do pokoju. Obok łóżka stała butelka wody, a na stoliku jakaś tabletka. Okej. Teraz już na bank wiem, że ktoś mi pomagał. Mogę robić różne rzeczy po pijaku, ale jeszcze nigdy nie zatroszczyłem się o siebie, będąc pod wpływem. Ciekawe tylko, kto mi tak pomógł...

Do kuchni schodziłem już w miarę ogarnięty. Z korytarza słyszałem wrzaski chłopaków.

-Czy wy nie umiecie być ciszej?- spytałem, wchodząc do pomieszczenia.

-Umiemy, ale niekoniecznie chcemy. A co? Księżniczkę główka boli?- ironizował Jake.

-Trochę.- opadłem na krzesło. Dopiero po chwili uświadomiłem sobie, że siedzę koło Ann. Czekałem, aż rzuci jakimś tekstem, żeby mnie sprowokować.

-Tak właściwie, to co się stało, że dotarłeś do łóżka, a nie zaległeś, jak zwykle, na kanapie w salonie?- spytał Andy.

-No właśnie nie pamiętam. Który był tak miły i mi pomógł?

-No ja nie, bo spałem.

-Ja też nie, wiesz, że mnie nie dobudzisz.- wtrącił CC.

-Ja cię nawet nie słyszałem.- odezwał się Jinxx.

-Ja też nie.- powiedział Jake. W tym momencie wszyscy równocześnie spojrzeliśmy na Ann, która cały czas nie odezwała się, ani słowem. Jadła zamyślona śniadanie nie zwracając na nas kompletnie uwagi. W pewnym momencie zauważyła ciszę.

-Co?- spytała znudzona, biorąc kolejny kęs kanapki.

-Bo próbujemy ustalić, kto pomógł wczoraj Ashley'owi i wychodzi na to, że to byłaś ty.- szybko wyjaśnił Andy. Na te słowa Ann się zakrztusiła. CC walnął ją między łopatki. W końcu po chwili ogarnęła się.

-JA? Chyba was pogięło.- zauważyła.

-Nie był to żaden z nas, a Ash sam się do pokoju nie teleportował.

-I wy myślicie, że to ja się o niego zatroszczyłam?- ruda wybuchnęła śmiechem. -Jesteście niepoważni. Po pierwsze, nie chciałoby mi się, a po drugie, gdyby Ashley mnie jakimś cudem obudził, to teraz siedziałby tu z podbitym okiem, albo uszkodzoną inną częścią ciała.

-No taaak, to by się zgadzało. Wszyscy wiemy, jak reagujesz na budzenie.- zauważył Jake.

-To kto mi w takim razie pomógł?- spytałem zirytowany.

-Może kierowca taksówki.- wtrąciła Ann. Chwila!

-A skąd wiesz, że przyjechałem taksówką?- to było podejrzane.

-Eeem, no raczej nie prowadziłbyś w takim stanie. Chyba, że jesteś tak uzdolniony.- szybko odpowiedziała.

-Dobrze. Ja myślę, że teraz do tego nie dojdziemy. Musimy poczekać, aż Ash będzie mieć przebłyski pamięci. Ann, jak tam wczorajsza randka? Nie słyszałem jak wróciłaś.- spytał Jake. To ona miała RANDKĘ?????

-Było miło. I to nie była randka. A wróciłam dość wcześnie, tylko ja zawsze jestem dosyć cicho.- wzruszyła ramionami . -Ja idę do siebie, niedługo mam sesję.- szybko wyszła. Dlaczego coś mi tu nie pasuje? Ktoś tu coś ściemnia. Znam siebie. W życiu po pijaku nie zawracałbym sobie głowy takimi rzeczami jak rozebranie się, dotarcie do łóżka itd. Ale Ann też by mi nie pomogła. To do niej niepodobne. Niee... To niemożliwe. Mam nadzieję, że sobie coś przypomnę. Zjadłem śniadanie i gdy kierowałem się do siebie, Ann akurat wychodziła z domu. Nawet na mnie nie spojrzała...

(piosenka)

Po paru godzinach bezczynnego gapienia się na ścianę, coś mi się odblokowało. Przypominałem sobie jakieś urywki z wczoraj. Fakt, jechałem taksówką. Gościu coś gderał o kasie, ale ktoś się pojawił i zapłacił. Tylko kto? Skupiłem się bardziej. Co jeszcze... Pamiętam, jak ktoś pomagał mi się rozebrać. Chciałem, żeby ze mną został... Ale KURWA KTO?!?!?! CC? Andy? To będzie cięższe, niż myślałem. Wziąłem do ręki swój kochany bas i zacząłem grać swoje ulubione piosenki. Przy muzyce zawsze łatwiej mi mózg pracuje. Jednak ktoś postanowił mi przerwać.

-Rusz dupę Purdy. Jedziemy na zakupy.- rzucił CC.

-Niby czemu ja?- zirytowałem się.

-Bo nie ma nic do żarcia, a Andy był ostatnio.

-To weź ze sobą wiedźmę.

-Jeszcze nie wróciła, a poza tym była razem z Andy'm, jakbyś zapomniał.- cholera, wszystko przeciwko mnie. Podniosłem swój seksowny tyłek i poszedłem za perkusistą.

W sklepie CC zachowywał się jak dzieciak, ale w sumie, on zawsze się tak zachowuje... Cały czas znosił jakieś niepotrzebne rzeczy i nawijał o jakichś pierdołach. Innym razem, pewnie bym się z tego śmiał, ale dziś byłem za bardzo padnięty. Poza tym, dalej próbowałem dojść do tego, co się wydarzyło kilkanaście godzin temu. Dopiero gdy wracaliśmy przypomniała mi się jakaś rozmowa. Leżałem na łóżku i pewnie znów się użalałem, jak to mam po pijaku. Ktoś koło mnie siedział. Ktoś, kto miał szczupłą dłoń, za którą ciągnąłem... Przypomniały mi się słowa „ Wiem. Śpij już. Poczekam, aż zaśniesz”. Poczekam, aż zaśniesz... To była Ann!

-Kurwa mać!- wrzasnąłem na całe auto, aż z wrażenia CC gwałtownie zahamował.

-Jezusie, chcesz żebym zawału dostał?!?!?!?- wydarł się na mnie.

-Sorry.- powiedziałem już normalnie.

-Co się stało?- spytał.

-Coś mi się przypomniało. Nie pytaj.- uprzedziłem go, najpierw muszę porozmawiać z Ann.

Ledwo przekroczyliśmy próg spytałem:

-Gdzie ta wiedźma?!

-Dopiero wróciła, więc pewnie u siebie, a co?- poinformował mnie Jinxx.

-Nic. Muszę się jej coś spytać.- udawałem obojętność. Szybko pobiegłem na górę. Skierowałem się do jej pokoju. Już miałem otworzyć drzwi, ale stwierdziłem, że będę kulturalny. Zapukałem. Nic. Dobra, kurwa, nie mam czasu. Wszedłem do jej sypialni, ale rudej tam nie było. Słyszałem za to jakieś hałasy w łazience. Zamknąłem delikatnie drzwi za sobą i usiadłem na łóżku. Niech stracę, poczekam...

Perspektywa Ann.

Jadłam sobie w spokoju śniadanko, dopóki nie przyszedł Ashley. Okej, wczoraj nic się nie wydarzyło. Kompletnie. O niczym nie wiem, nic nie słyszałam, ani nie widziałam. Skupiłam się na jedzeniu, starając się nie słuchać rozmów chłopaków. W pewnym momencie czułam, że mi się przyglądają i spytałam o co chodzi.

-Bo próbujemy ustalić, kto pomógł wczoraj Ashley'owi i wychodzi na to, że to byłaś ty.- szybko wyjaśnił Andy. Na te słowa zakrztusiłam się kanapką. Okej, wiedziałam, że będą mnie podejrzewać, ale pytać tak prosto z mostu??? Na szczęście pomógł mi CC. Starałam się ich zapewnić, że nigdy w życiu nie pomogłabym Purdy'emu. Mam nadzieję, że uwierzyli...

-Dobrze. Ja myślę, że teraz do tego nie dojdziemy. Musimy poczekać, aż Ash będzie mieć przebłyski pamięci. Ann, jak tam wczorajsza randka? Nie słyszałem jak wróciłaś.- dotarło do mnie pytanie Jake'a. Kurwa! To Ashley może sobie wszystko przypomnieć? FUCK! Jestem ugotowana. Odpowiedziałam Jake'owi byle co, cały czas zastanawiając się, czy to możliwe, że Ash sam dojdzie do wczorajszego wieczoru. Oby nie... Spojrzałam na zegarek i uświadomiłam sobie, że powinnam już jechać na sesję. Szybko się spakowałam i skierowałam do studia.

Parę godzin później.

Zdjęcia minęły dziś dość szybko, także powinnam zdążyć na obiad do domu. Żeby było szybciej, tylko się przebrałam, odkładając prysznic na później, gdy już będę w swoim pokoju. Po dotarciu, spytałam tylko Jake'a, który dziś urzędował razem z Jinxx'em w kuchni, o której będziemy jeść i skierowałam się do swojej sypialni. Błyskawicznie zrzuciłam ubranie i poszłam do łazienki. Po szybkim prysznicu wytarłam ciało i włosy. Rozczesałam je i już miałam sięgnąć po ubranie, ale jak zwykle zapomniałam je ze sobą zabrać. Wzruszyłam tylko ramionami. Założyłam majtki, które zawsze mam w łazience i okręciłam się ręcznikiem. Wyszłam energicznym krokiem z łazienki i mało nie dostałam zawału serca, widząc kogoś w pokoju. W dodatku tym kimś był basista.

-Purdy, co ty tu robisz?!?!- krzyknęłam.

-Czekam na ciebie, kociaku.- odparł, lustrując mnie spojrzeniem z góry na dół.

-Wyjdź!

-Nie. Musimy pogadać.- wstał.

-Chciałabym się ubrać.- zauważyłam.

-Nie przeszkadza mi twój strój. Ostatecznie w swoim życiu widziałem już nagie kobiety.- podszedł bliżej.

-To przynajmniej nie patrz się na mnie tym wzrokiem, tylko normalnie. O co chodzi?- spytałam.

-Dlaczego nie powiedziałaś, że to ty mi pomogłaś wczoraj?

-Nie wiem o czym mówisz.- chciałam go wyminąć, ale złapał mnie za łokieć.

-Dobrze wiesz. Pytam dlaczego?

-Daj mi spokój.- próbowałam się wyswobodzić z uścisku, jednak Ashley przyparł mnie do ściany, blokując wszystkie moje ruchy.

-Na twoim miejscu nie szarpałbym się tak, będąc tylko w ręczniku.- uśmiechnął się wrednie, przyglądając się mojemu ciału.

-Puść mnie!

-Najpierw odpowiedz na moje pytanie.

-Bo nie chciałam! Okej?- warknęłam.

-Okej. Ale zastanawiam, się co cię do tego skłoniło. Nigdy w życiu nie przypuszczałbym, że możesz się o mnie zatroszczyć. Nie ty.- Ash dalej mnie trzymał.

-No widzisz. Ja też dalej nie umiem w to uwierzyć. Najlepiej będzie, jeśli o tym zapomnimy.- odpowiedziałam.

-Kto by pomyślał, że potrafisz być miła.- zamyślił się, jednocześnie wodząc kciukiem po moim odkrytym obojczyku. Starałam się pozostać obojętna na jego zabiegi, ale niezbyt mi się to udawało.

-Ashley, puść mnie. Proszę.- byłam gotowa go nawet błagać, bo czułam jak ręcznik powoli zaczyna się zsuwać z mojego ciała.

-Nie.- złapał mnie za nadgarstki. -Czemu nie chcesz się przyznać chłopakom, że masz jakieś ludzkie odruchy, co?

-Bo ta informacja nie jest im potrzebna do szczęścia.- starałam się delikatnie uwolnić ręce, ale miałam ograniczone ruchy, bo z każdą chwilą ręcznik mógł zsunąć się całkowicie.

-Nigdy cię nie zrozumiem. Nie pozostaje mi nic innego, jak podziękować. Tak więc dziękuję. Nie musiałaś.- powiedział, patrząc mi w oczy.

-Fajnie. Okej. A teraz mnie puść do cholery!- zaczęłam panikować, bo czułam, jak moje ciało coraz bardziej się odsłania.

-Boże! Co ty masz z tym niedotykaniem?- zirytował się.

-Ręcznik mi zaraz spadnie debilu!- podniosłam głos.

-Jaki znów, debilu... Ręcznik? Że co?- spojrzał na mnie nic nie rozumiejąc. W momencie, gdy zajarzył, o co mi chodzi, było już za późno. Poczułam jak ręcznik opada na ziemię... 

***********************

Taa daaaam! Macie mój ulubiony rozdział:) Liczę, że podzielicie się swoimi opiniami. Ja pierdzielę, Ann robi striptiz... Już mnie całkiem powaliło. I w końcu macie lepszą stronę rudej. Noo, ja bym osobiście Ashley'owi nie pomogła. Mam zajebisty humor:D Kto ogląda siatę, ten wie. Wena powróciła<3 Chciałam też powitać nową czytelniczkę, tzn. Paulina, cieszę się, że się pokazałaś. I czy ja dobrze rozumiem, że dopiero teraz polubiłaś BVB? Kochana, to jak Ty tu trafiłaś? Aż jestem ciekawa, ale cieszę się bardzo:) A teraz taka mniej miła sprawa. Komentarze, znowu. Wiecie, że pod każdym rozdziałem powinno być ich co najmniej KILKANAŚCIE???? Ja nie będę Was o nie błagać. Wiem, że jeśli się chce, to się da, skoro kilka dziewczyn regularnie komentuje, mimo choroby. Nawet Karina, ku mojej radości się uaktywniła. Nie chcę się bawić w limity, ale jeśli dalej będzie taka cisza, wprowadzę je. No i wtedy, to oczywiste, że nie będę dodawać co dwa-trzy dni jak teraz... Decyzja należy do Was. Next, prawdopodobnie w niedzielę, to zależy...

P.S. Neko, zakochałam się w tej piosence, którą mi wysłałaś<3