Rozdział 25

PIOSENKA NA DZIŚ:)

Weszłam do autokaru i rozejrzałam się krytycznie. Okej, może nie będzie tak najgorzej... Metraż nie porażał swoją wielkością, ale grunt, że była kuchnia i łazienka. Prysznic też był, więc przeżyję. Jedyne, co mnie wkurzało, to to, że będziemy spać wszyscy razem. Ja, żeby usnąć, potrzebuję całkowitej ciemności i ciszy. O ile to pierwsze, będę miała zapewnione, to z tym drugim będzie kłopot. Niech mi tylko CC spróbuje chrapać, a zamorduję. Stałam tak w naszej „sypialni” i przyglądałam się pryczom. Było ich sześć. Wychodzi na to, że gdy dziewczyny jechały w trasę, spały razem z chłopakami. Fajnie. Integrowali się hihih.

-Chłopaki! Chodźcie tu!- wydarł się stojący za mną Jinxx. W tym samym momencie poczułam, że ruszamy.

-Co jest?- wszyscy ścisnęli się koło nas na metrze kwadratowym. Albo i mniej...

-Rozdzielamy łóżka. Ann, jako, że jesteś pierwszy raz w trasie i jesteś dziewczyną, wybierasz pierwsza.

-Na pewno chcę na dole! Jeszcze spadnę, albo coś.- mruknęłam.

-No dobra. To może robimy tak, jak mamy sypialnie w domu? Ann po prawej, nad nią Andy. Po lewej Ashley, a nad nim CC. My z Jinxx'em tutaj.- Jake poklepał pryczę najbliżej nas.

-Może być.- rzucił swoją torbę z Batmanem na łóżko, Andy.

-To ustalone.- wyszczerzył się CC.

-A może jakieś porady, dla waszej cudownej managerki?- spytałam.

-Przede wszystkim, na początku chodź spokojnie. Minie trochę czasu, zanim przestawisz się na poruszanie, po przemieszczającym się autokarze. To najważniejsza rzecz, reszta wyjdzie potem.- poklepał mnie po ramieniu, Jinxx. Pokręciłam zrezygnowana głową i opadłam na swoje łóżko. To będzie najdziwniejszy miesiąc w moim życiu. Rozpakowałam swój bagaż podręczny do szuflady pod łóżkiem i skierowałam się do minikuchni, po wodę. Jonathan doradził mi, żebym na początku łykała tabletki na chorobę lokomocyjną, zanim się nie przyzwyczaję. Następnie dosiadłam się do chłopaków, którzy teraz przeglądali jakieś papiery. Włączyłam jakiś kanał muzyczny w tv i wyłączyłam się ze świata, skupiając na muzyce. Po jakimś czasie poczułam, jak ktoś szturcha mnie w ramię. Zamrugałam gwałtownie i skierowałam swój wzrok na Christian'a.

-Wiesz, że mówimy do ciebie od 5 minut?- spytał.

-Teraz już wiem. A co chcecie?

-Andy pytał, czy dobrze się czujesz.

-Na razie tak. Ashley jeszcze mnie dziś nie zdenerwował, więc jest okej.- uśmiechnęłam się cwaniacko w stronę basisty.

-Oszczędzaj siły skarbie. Czeka nas miodowy miesiąc.- odpowiedział. Miodowy... na pewno. Oparłam głowę wygodnie na kolanach CC'ego i zajęłam się telefonem. Chłopcy gadali o piosenkach, które będą grać. Ej! O ile dobrze pamiętam, mieli ustalić setlistę tydzień temu. Aaa, dobra. To nie jest mój problem. Z nudów napisałam do dziewczyn. Każda z nich prosiła, żebym pilnowała jej faceta. Czy ja wyglądam na niańkę? Już wystarczy, że muszę obserwować Ash'a. Nawet zaczęłam pisać z Lauren, dziewczyną Christian'a. Wprawdzie nie widziałyśmy się nigdy twarzą w twarz, ale gadałyśmy parę razy przez kamerkę internetową. Oczywiście wszystkie pytały, jak to jest ze mną i Drew, ale spławiłam je. Jednocześnie próbowałam wyczuć, co robi mi CC, który od dłuższego czasu bawił się moimi włosami.

-Coma? Co ty mi robisz?- spytałam w końcu.

-Fryzurę, a co, nie mogę?- pochylił głowę nade mną.

-Dopóki nie robisz mi dredów, to możesz. I nie nachylaj się tak, bo łaskoczesz włosami.

-Masz łaskotki?

-Pewnie. Każdy je ma.- wzruszyłam ramionami.

-Ej! A mi mówiłaś co innego!- oburzył się Ashley.

-Bo ty jesteś naiwny jak dziecko i lubię wciskać ci kity.

-No, ale weź. Powiedziałabyś w końcu coś o sobie.- złapał się ostatniej deski ratunku.

-DOBRA! Tak naprawdę, to mam wszędzie łaskotki, tylko trzeba umieć mnie łaskotać. Pasuje?

-Nie wierzę.- odparł obrażony basista.

-Ja pierdzielę, raz na jakiś czas zdobywam się na szczerość, a ty i tak myślisz, że ściemniam.- westchnęłam. No nie dogodzisz... Resztę dnia spędziliśmy na oglądaniu telewizji i gadaniu. Bardzo twórcze zajęcia. Wieczorem, jako, że jestem kobietą, pierwsza wryłam się do łazienki. Wzięłam jeszcze tabletki na sen, żeby się nie męczyć i usnęłam na swoim łóżku.

Następny dzień, środa.

Obudziłam się, nie za bardzo ogarniając, dlaczego leżę, a się ruszam. Dopiero po chwili zrozumiałam, że jestem w busie. Wstałam z łóżka, mało się przy tym nie zabijając i skierowałam się do łazienki. Ogarnęłam się szybko i zaczęłam przekopywać szafkę Andy'ego w poszukiwaniu jakiejś koszulki. Ubrałam się i poszłam do kuchni zrobić sobie śniadanie. Niespecjalnie się wyspałam, więc opatuliłam się kocem i wyłożyłam na kanapie. Leżałam tak z 10 minut, popijając herbatę, gdy dołączył do mnie Jake.

-Czemu nie śpisz?- mruknął, zakładając podkoszulek.

-Jakoś tak, a ty?

-Uderzyłem się ręką w łeb, nie pytaj jak i to mnie obudziło.- ziewnął. Zrobił sobie kawy, po czym usiadł na brzegu kanapy. Siedział tak z zawiasem na twarzy.

-Posuń się chudzielcu.- w pewnym momencie popchnął mnie bliżej oparcia i wrył się pod mój kocyk.

-Ej! Ja byłam pierwsza. Spadaj, nie zmieścimy się.- burknęłam.

-Jak nie ruszysz tyłka, to owszem. No weź. Zimno mi.- spojrzał błagalnie.

-To wróć do łóżka.- założyłam obrażona ręce na piersi.

-Ale wtedy będzie mi smutno. No eej. Potrzebuję trochę czułości. Ella miała z nami jechać, to przytulałbym się do niej.- miauknął.

-Jeszcze masz Jinxx'a.- mruknęłam, ale zrobiłam mu trochę miejsca.

-Ostatnio mnie obślinił jak spaliśmy razem.- powiedział Jake, wtulając się we mnie. Rękę umiejscowił na moim brzuchu, a głowę wcisnął obok mojej, tak, że teraz oprócz koca, dzieliłam z nim poduszkę.

-Nie za wygodnie ci?- spytałam, unosząc brew.

-Jest w sam raz.- uśmiechnął się.

-Gorzej niż w przedszkolu.- westchnęłam, zabierając się za naukę geografii. Po jakimś czasie wstała reszta. Śmiać mi się chciało z ich min, gdy zobaczyli mnie leżącą razem z Pitts'em.

-Co wy robicie?- spytał zaspany Andy.

-Ja się uczę, a Jake chyba zasnął.- wzruszyłam ramionami.

-Przynajmniej kawę zostawił.- mruknął Ashley zwijając mu kubek.

-Dobra. Budź go, bo nie mam gdzie siąść.- powiedział Jinxx.

-E! Wstawaj śpiochu!- potrząsnęłam gitarzystę za ramię.

-Nie mogłabyś tak delikatniej?- mruknął Jake, próbując się podnieść.

-Nie. Już i tak masz farta. Zawsze mogłam cię zrzucić na podłogę.- mruknęłam.

-Mała wredota.- dźgnął mnie w żebro.

-Nie jestem mała!- warknęłam.

-Ale najmłodsza.

-A co ma jedno do drugiego? W ogóle, o czym ta rozmowa. Za ile będziemy na miejscu?- spytałam.

-Koło 16.- poinformował mnie Andrew.

-Coo? Jeszcze 6 godzin?- miauknęłam żałośnie.

-A co? Już się nudzi księżniczce?- zakpił Ashley.

-A żebyś wiedział. Nie dostarczasz mi żadnej rozrywki.- prychnęłam.

-Nie? To chodź do sypialni. Tam ci pokażę co znaczy to słowo.- uśmiechnął się cwaniacko. Ha! Już ja mu pokażę.

-Okej.- zgodziłam się. Mina basisty- bezcenna.

-A-ale jak to?- wydukał.

-No co? Zgadzam się. Chyba, że jednak nie masz w planach żadnej rozrywki i się poddajesz.- prowokowałam go. Reszta zespołu przyglądała się nam w skupieniu.

-Dobra. Chodź.- wstał, kierując się w stronę łóżek. Mam nadzieję, że nie będę tego żałować... Poszłam za nim. Przepuścił mnie pierwszą i zamknął za nami drzwi.

-Ale mnie teraz załatwiłaś.- spojrzał na mnie zły.

-O co ci chodzi? Sam zacząłeś. A skoro ustaliliśmy już, że tylko tak ci się powiedziało, to wychodzę.- próbowałam się koło niego przecisnąć, ale złapał mnie w pasie, blokując wyjście.

-Nie! Nie możesz, bo będą się ze mnie nabijali do końca trasy.- odparł histerycznie.

-A co będę z tego mieć?- założyłam ręce na piersi.

-Hmm... Postaram się być miły dla Drew i nie będę rzucał aluzji, gdy go spotkam następnym razem, może być?

-No dobra. Trzymam cię za słowo. Przygotuj się psychicznie, bo to już za parę dni.- wyszczerzyłam się.

-Co? Jak to?

-Tak to. Ma sesje w kilku miastach, w których akurat my będziemy. Ale, skoro mamy tu trochę posiedzieć, to co robimy? Bo jakoś wątpię, że zaczniemy sobie plotkować, jak psiapsiółki.- usiadłam na swoim łóżku.

-Możemy zagrać w karty. Na przykład w pokera. Co ty na to?

-W pokera? W tym akurat jestem słaba.- powiedziałam smutno.

-Dobra, pokażę ci co i jak. To nasza ulubiona gra, więc jak nie chcesz umrzeć z nudów w trasie to musisz się nauczyć.- westchnął Ashley.

 

(Zdanie w trochę innym kontekście, ale można podpiąć)

Wyciągnął karty i rozsiadł się na moim łóżku.

-Znowu jesteśmy razem w łóżku, tym razem u ciebie.- puścił mi oczko.

-Czy ty zawsze musisz gadać tylko o jednym?- spytałam retorycznie.

-Inaczej chyba nie miałbym przezwiska „Deviant”.- zauważył.

-Przejrzałam kilka waszych wywiadów. I jestem w szoku, że czasem umiesz poruszyć jakiś inny temat oprócz seksu.

-Jak znam życie, to tam gadałem o muzyce. Dla mnie istnieją tylko te dwa tematy.

-Aha. Jasne. Bo ci uwierzę. Wiesz, teraz jesteśmy sami, możesz przestać udawać.- uniosłam brew.

-Ja? To ty ciągle coś udajesz. Cały czas zgrywasz twardą osobę. Taką... bezuczuciową. Twoja matka twierdzi, że kiedyś taka nie byłaś.

-Moja matka? Ona nie ma o niczym pojęcia. Żyje iluzją. Może i kiedyś byłam bardziej czuła itp. ale to było w dzieciństwie. Zawsze różniłam się od innych dzieci. Nie miałam w sobie za grosz empatii. Gdy pierwszy raz, chyba jak miałam z 13 lat, próbowałam mamie uświadomić, że chyba nie mam uczuć, to wydarła się na mnie, że co ja mówię. Nigdy nie wysłuchała mnie do końca, zawsze błyskawicznie zmieniała temat. Chyba, gdyby nie było takiego problemu, to umiałaby ze mną porozmawiać na ten temat, prawda?- wyrzuciłam z siebie gwałtownie.

-To co się takiego stało, że jesteś taka?- spytał poważnie Ashley.

-Nie mam pojęcia.- wzruszyłam ramionami. -Kiedyś byłam obojętna na wszystko, jedna osoba pracowała ze mną nad moją skrzywioną psychiką, coś nawet osiągnęliśmy, ale potem spotkało mnie kilka przykrych rzeczy, przez co na nowo zamknęłam w sobie tę szufladkę. Wolę nic nie czuć, niż cierpieć.

-Ale życie nie składa się tylko ze smutnych rzeczy.- zaprotestował.

-Cóż, mnie póki co, nic wesołego nie spotkało. Skoro ty znasz wszystkie kolory życia, to czemu jesteś taki?

-Może i znam, ale nie powiedziałem, że mnie te wesołe rzeczy spotkały.- Ashley zamyślił się.

-Sam widzisz. Życie jest do bani.

-Ale ile ty masz lat, a ile ja? Dopiero wchodzisz w dorosłość! Co zrobisz za 5, 10 lat?

-Myślę, że wtedy umrę.- odpowiedziałam spokojnie.

-Śmierć nie jest wyjściem.

-Ale na dzień dzisiejszy, to najlepsza opcja.

-A co z Drew?- dociekał Purdy.

-Nic. Pewnie jak każdy, znudzi mi się po jakimś miesiącu. Może pociągnę to jeszcze kilka tygodni dłużej, a potem zakomunikuję mu, że nie pasujemy do siebie.

-To po co w ogóle zaczynać?

-Bo o to prosił. Jeszcze do niedawna, z każdym poznanym facetem, który na mnie leciał, łudziłam się, że to to. Ale ja kompletnie nic nie czuję. Na początku, owszem jest fajnie. Ale to zauroczenie szybko mi mija. Pozostaje szara rzeczywistość.

-To może warto zrobić coś, żeby ta szarość nabrała kolorów?

-Ale co? Ja nie mam o tym kompletnie pojęcia. - mruknęłam.

-Może za łatwo się poddajesz?- zauważył.

-Może. Ale to chyba dlatego, że nie spotkałam takiego chłopaka, który byłby zdeterminowany, żeby mi udowodnić, że się da. Każdy zarzucał mi brak zaufania. Tylko jak ja mam mu zaufać, kiedy raptem, po tygodniu znajomości, wyznaje mi miłość? Potem strasznie entuzjastycznie podchodzi do zdobywania tego zaufania, a po krótkim czasie poddaje się. Rozstajemy się, a po kilku tygodniach widzę go, „zakochanego” w innej.

-Spotykasz po prostu niedojrzałych ludzi.

-A ty jesteś dojrzalszy?- spytałam z powątpiewaniem.

-No niezbyt. Ale myślę, że jak człowiek czegoś naprawdę chce, to zrobi wszystko, żeby to zdobyć.

-Czyli wychodzi na to, że oni jednak mnie nie chcieli. Teraz skoro już wyciągnąłeś ze mnie rzeczy, których nie zamierzałam nikomu mówić, może ty wytłumacz, dlaczego nie masz dziewczyny?- próbowałam zejść z mojej osoby.

-Cóż... Sama zauważyłaś, że lubię pić i lubię kobiety. Nie umiem się zdecydować na jedną. Poza tym, która by to wytrzymała?

-Obydwoje dobrze wiemy, że pijesz nie bez powodu. Nawet przy chłopakach dalej trochę pozujesz, na kogoś innego. Podobno kiedyś byłeś inny. Nie mogę patrzeć z jakim smutkiem chłopcy wspominają tamte czasy.

-Oni, mimo szczerych chęci, nie rozumieją wszystkiego. Czułaś się kiedyś samotna i nierozumiana przez świat?- spytał. Spojrzałam na swoje ręce, które teraz kurczowo zaciskałam. Ta rozmowa stanowczo zmusza mnie do zastanowienia się nad sobą.

-Myślę... że cały czas się tak czuję.- odpowiedziałam powoli.

-Kiedyś dość mocno starałem się pokazać siebie. Ale świat nie chciał się dostosować do mnie, więc ja musiałem dostosować się do niego. Nie zawsze można pokazać swoją prawdziwą twarz. Niektórzy ludzie wolą żyć w błogiej nieświadomości.

-A Kina?- wymsknęło mi się, zanim zdążyłam pomyśleć.

-Co?

-Eee... bo chłopaki mówili, że miałeś dziewczynę. Ona cię akceptowała, takim jaki jesteś?

-Na początku owszem. Ale potem chciała czegoś innego, a ja byłem zbyt uparty, żeby wypracować jakiś kompromis.- byłam w szoku. Nie wkurzył się, normalnie mi odpowiedział. Bez zgrywania się!

-Ale nie można przesadzać i dla dobra związku poświęcić się.- zaprotestowałam.

-Wiesz, czasami jedna strona musi trochę ustąpić. Myślę, że prawdziwy związek, to jeden wielki kompromis. Skoro czegoś wymagasz, zacznij najpierw od siebie. Mimo tego co było, nadal potrafię się przyjaźnić z Kiną. Ona była ważną częścią mojego życia. Nie mogę tego, ot tak, wymazać. Wciąż możemy do siebie zadzwonić, spotkać się, pozwierzać.

-Często chodzę na kompromisy, ale w związku, nie umiałabym. Każdy zarzut odbieram, jako zamach na moją wolność i niezależność.

-Kiedyś do tego dorośniesz i znajdziesz kogoś, kto cię tego wszystkiego nauczy.- powiedział Ashley.

-Generalnie wierzę w cuda, ale to akurat niemożliwe.- zamyśliłam się. -Wiesz co? Chyba jednak wolę się z tobą wykłócać o wszystko, niż rozmawiać o tak trudnych rzeczach. Kłótnie przynajmniej dostarczają mi rozrywki.

-Taa. Ja też. To chyba niemożliwe, żebyśmy się przyjaźnili. A propos rozrywki. Zacznijmy może w końcu grać, co?- wskazał na karty. Następną godzinę spędziliśmy na wgłębianiu mnie w tajniki pokera. Nie było tak źle, bo pamiętałam jeszcze z dzieciństwa nazwy różnych układów kart itp. W końcu do sypialni zaczęli dobijać się chłopcy.

-Ej! Żyjecie?- walił pięścią w drzwi, CC.

-Co wy tam robicie tyle czasu?- darł się Jinxx.

-Otwórzcie, albo wyważymy drzwi!- śmiał się Jake. Jak na zawołanie spojrzeliśmy po sobie z Ashley'em i rzuciliśmy się chować karty. Poprawiliśmy łóżka i jak gdyby nigdy nic, wpuściliśmy resztę towarzystwa. Zmierzyli pokój i nas podejrzanym spojrzeniem.

-Co tu się działo?- spytał Andy, mrużąc oczy.

-Nic.- odpowiedzieliśmy chórem.

-Czyżby? Co robiliście sami przez półtorej godziny?- dociekał CC.

-Oddawaliśmy się rozrywce.- odpowiedziałam bez mrugnięcia okiem.

-I nie uszkodziliście się nawzajem? Nie słyszeliśmy, żebyście się chociaż kłócili.- zdziwił się Jake.

-Noo to chyba powinieneś się cieszyć, nie? Jestem cały i zdrowy i gotowy na dzisiejszy koncert.- odpowiedział znudzony Ash. W tym momencie Andy przybliżył się do mnie i zaczął obwąchiwać.

-Co ty robisz?!- odepchnęłam go od siebie.

-Nie pachniesz nim.- wskazał na basistę. -Czyli się nie obściskiwaliście.

-My?! Hahah, dobre.- wybuchnęłam śmiechem.

-Wychodzę, zanim zarażę się waszą głupotą.- Purdy machnął ręką.

-Taaak, ja też.- pokręciłam z niedowierzaniem głową i poszłam w ślady Ashley'a. Mielibyśmy się obściskiwać... To już chyba w ogóle musiałabym mieć zaćmienie umysłu. Usiadłam przy stoliku i kombinowałam, co by tu robić. Po chwili naprzeciwko usiadł Ashley, z talerzem kanapek. Skorzystałam, że robił coś na telefonie i zwinęłam mu jedną.

-Ej! To moje!- wrzasnął z pełnymi ustami.

-Było twoje. Teraz już moje.- zaczęłam jeść.

-Spadaj! Sama sobie zrób! Ja muszę się dożywić przed pracą!

-A ja to niby nie?

-Taak? A co ty takiego będziesz robić, co? To ja latam po scenie z gitarą! I jeszcze robię chórki!

-Trochę pochodzić i pośpiewać, to każdy głupi potrafi! Ja odwalam pracę umysłową! To jest dużo gorsze.- warknęłam na niego.

-Hahah nie rozśmieszaj mnie! Jak znam życie, to zamiast pracować, będziesz podziwiać mnie na scenie!- zaśmiał się ironicznie.

-Ciebie? Chyba cię porąbało. Nie kręcą mnie metroseksualni faceci. Albo i aseksualni.

-Ja aseksualny?! Ja?!?!- wydarł się.

-A niby który normalny facet lubi Hello Kitty?! Szkoda, że się cały na różowo nie ubierasz.- dokończyłam kanapkę.

-Chłopaki zabierzcie tę wariatkę ode mnie, bo zaraz jej coś zrobię!- basista aż wstał z krzesła.

-Wariatkę? Osz ty! Zaraz zobaczysz, jak wygląda prawdziwa wariatka!- zerwałam się na równe nogi, łapiąc przy okazji nóż leżący na stole. Zamachnęłam się i rzuciłam nim w ścianę, tuż obok Ash'a. Kiedyś się tego uczyłam... Purdy mało nie padł na zawał.

-Pojebało cię?! Rzuciłaś we mnie nożem! Tobie już zupełnie odwaliło!- krzyknął na mnie.

-Nazwij mnie jeszcze raz wariatką, a następnym razem lepiej wyceluję!- usiadłam obrażona na kanapie. Dotarł do mnie głos Jinxx'a.

-Trzeba ich było jednak zostawić w tej sypialni...

Parę godzin później

W końcu byliśmy na miejscu. Nigdy w życiu nie byłam tak szczęśliwa, mogąc się przejść po ziemi, jak dziś. Jestem w trasie dopiero dobę, a już mam dość. Udałam się do właściciela klubu. Ta część trasy miała się odbywać głównie w lokalach. Mój pierwszy koncert plenerowy odbędzie się dopiero w Anglii na Downloadzie. Załatwiłam wszystkie formalności i teraz pozostało mi tylko czekać na rozpoczęcie koncertu. Szef tej całej imprezy zapraszał jeszcze zespół na przyszły rok, ale powiedziałam mu, żeby takie rzeczy załatwiał, jak już będę z powrotem w wytwórni, albo żeby dzwonił do Jon'a. Nie wiadomo, czy dożyję powrotu do Los Angeles... Gadałam z ludźmi z obsługi, a chłopcy tymczasem weszli bocznym wejściem do garderoby. Zauważyłam, że zaczynają się zbierać fani, więc asekuracyjnie czmychnęłam do pokoju Brides'ów. Żeby mnie tylko nikt nie poznał! Założyłam kaptur na głowę i skradałam się przy ścianie do wyjścia na backstage. W końcu wparowałam do chłopaków.

-A tobie co?- uniósł brew Andy, przerywając malowanie się.

-Ukrywam się.- usiadłam na stole.

-Przed kim?- popatrzył na mnie, jak na idiotkę Ashley.

-Przed waszymi fanami. Jakoś nie mam ochoty znów z nimi gadać.

-Ale czemu? Przecież nic ci nie zrobili.- zauważył Jinxx.

-Hmm... No może dlatego, że jestem introwertyczką??? Poza tym, gapią się na mnie, jakbym to ja im coś zrobiła. A przynajmniej większość.

-Jesteś przewrażliwiona.

-Może. Ale nie chcę znów im ściemniać, jak to bardzo lubię Ashley'a.

-To nie ściemniaj, tylko tak poczuj.- zaśmiał się basista.

-Prędzej piekło zamarznie, niż cię polubię. I to działa w dwie strony. Jak tak bardzo kochasz swoich fanów, to sam się wczuwaj.- mruknęłam.

-Fanki.- powiedział.

-Co?- nie rozumiałam.

-Kocham swoje fanki. PurdyGirls.

-Hahahah.- wybuchnęłam śmiechem. -No nie wierzę! To brzmi jakbyś był guru w jakiejś sekcie.

-No co? One mnie kochają, a ja je.

-Nie wątpię. A uświadom mnie jeszcze... Są tam jakieś inne dziewczyny niż blondynki?- spytałam.

-Są. Nie uwierzysz, ale widziałem nawet rude.- odparł z przekąsem.

-Pieprzone zdrajczynie.- mruknęłam pod nosem.

-Dobra. Ja wiem, że wy się kochacie i żyć nie umiecie bez waszych słodkich rozmów, ale musimy iść.- przerwał na Jake. Każdy z chłopaków przytulił mnie jeszcze, a Ash poczochrał po włosach mówiąc:

-Tylko mi się tam, z zazdrości o mnie, nie rzuć na te biedne fanki.

-Oczywiście. Postaram się.- przytaknęłam mu. W końcu wyszli, a ja udałam się na swoje miejsce, które zapewnił mi właściciel. Jednak czasem dobrze być managerem. Dzięki temu miałam idealny widok na szalejących chłopaków. Po koncercie i autografach wróciliśmy do autokaru. Jechaliśmy do kolejnego miasta. Wszyscy byli padnięci, więc błyskawicznie położyliśmy się spać. Pierwszy koncert za nami...

 ****************************

Notka będzie długa, ale dacie radę:D Ten rozdział, jak i teledysk dedykuję Calley Purdy Motionless, bo pod wpływem jej opowiadania mam fazę na Ricky'ego Horror'a. ON jest taki cudowny, a w tym teledysku taki omnomnomomnm♥♥♥♥♥♥. Inna sprawa, że wygląda tam, jakby pierwszy raz w życiu miał łopatę w rękach:D I teraz prośba do ludziów: jeśli ktoś posiada tą piosenkę (nie teledysk), którą słucham CIĄGLE, w dobrej jakości i rozmiarze nieprzekraczającym 4 Mb, niech zrobi dobry uczynek i wyśle mi na maila andziulek9512@gmail.com bo ja znajduję na necie jakieś hardkorowe wersje po 7Mb. A muszę oszczędzać pamięć w telefonie:D I tak samo, jeśli ktoś posiada jakieś piękne vs. ulubione zdjęcie BVB, może mi wysłać, bo mam ich niedobór, a nie chce mi się przekopywać neta. Zamiast podziwiać ich fotki przez 2 godziny, wolę napisać rozdział:P I tu muszę się Wam pochwalić: mianowicie w kopiach roboczych W KOŃCU dotarłam do głównej akcji. Lepiej późno niż wcale... A co do rozdziału, to co powiecie na wzajemne wynurzenia Anki i Ashley'a? Ash, tak mądrze się wypowiadał, jak nie on normalnie. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie wrzuciła jakiejś ich kłótni. Pewne dwie dziewczyny, które tutaj komentują, zauważyły ostatnio, że lubię kłótnie, bijatyki i agresywne dziewczyny:D Taaak, wiem, jestem dziwna. Byście widzieli moją reakcję, jak ktoś u mnie w rodzinie się kłóci. Normalnie siadam z kubkiem herbaty, podziwiam i chłonę te emocje. Lepsze niż kino i jeszcze za darmo. I tak, wiem, że nikt nie lubi Drew. Przez Was, ja też już go nie trawię. Ale na szczęście, już coraz bliżej jego końca tutaj. Tzn. końca, jako faceta Ann. W ogóle, jako, że w rozdziale dużo Purdy'ego, to wrzucę jeszcze jedno zdjęcie. AAA i jeszcze jedno pytanie mam, orientuje się ktoś z Was, czy CC dalej pali? Bo pamiętam jakiś stary wywiad z nim, gdzie jarał szluga, ale potem już nigdzie tego nie widziałam, nawet na żadnym zdjęciu.

Next w  piątek, albo sobotę. Sama nie wiem kiedy, bo październik to zawsze u mnie ciężki miesiąc z powodów rodzinnych. Nie mam za bardzo czasu na pisanie, ale staram się spiąć i regularnie wrzucać kolejne części. Buziaki, Black Ann vel Carotka.

P.S. Czy ktoś jeszcze nie umie się doczekać nowego teledysku BVB?:D