Rozdział 34

PIOSENKA NA DZIŚ

-Coś nie tak z Ashley'em.

-Co?- odstawiłam kubek, kierując się do jego pokoju. Wszyscy szli ze mną.

-Chyba się rozchorował.- wytłumaczył gitarzysta. Weszłam do sypialni. Wszystkie okna były zasłonięte, a na łóżku pod kołdrą i kocem leżał Purdy. Spojrzał na nas nieprzytomnym wzrokiem.

-O fuck. Niech któryś przyniesie termometr.- zarządziłam, kładąc dłoń na jego czoło. Był cały rozpalony.

-Ashley? Jak się czujesz?- spytał niepewnie przerażony wokalista.

-Ja? Przepraszam... musimy odwołać... koncert.- wyjęczał.

-Gada od rzeczy. To przez gorączkę.- zauważył Jake. Po chwili przyszedł CC z termometrem. Okazało się, że Purdy ma 40 stopni.

-Dobra. Nie ma na co czekać. Macie jakiegoś lekarza?- wstałam, kierując się do siebie po komórkę.

-Mamy. Numer jest na lodówce. Zadzwonię i poproszę, żeby przyjechał.- zbiegł na dół Jake.

-Okej. On dziś nie da rady nigdzie jechać. Trzeba zawiadomić jego rodzinę, żeby nie czekali.- westchnęłam, wybierając jednocześnie numer Jonathan'a. Jinxx tymczasem dzwonił do kogoś od Ash'a. Powiadomiłam Jon'a o złym stanie basisty i wróciłam do jego sypialni. Cały czas siedział przy nim wystraszony Andy. To jest niesamowite, jak on się przejmuje. Objęłam go ramionami. Nienawidzę takich ckliwych gestów, ale jeszcze brakuje mi załamanego wokalisty...

-Spokojnie. Przejdzie mu.

-Wiem, ale ja nie chcę, żeby coś mu się stało.- wyszeptał Biersack.

-Nic mu nie będzie. To tylko gorączka.- próbowałam go uspokoić.

-A widziałaś jaka wysoka?

-To dobrze. To znaczy, że jego organizm się broni. Gorzej, jakby był osłabiony.- pogłaskałam go po włosach. Jezu, zachowuję się jak jego matka, a to ja tu jestem najmłodsza. Dołączył do nas Jake niosąc dzbanek z herbatą.

-Lekarz będzie za dwadzieścia minut, bo akurat jest niedaleko. Przyniosłem mu picie, żeby się nie odwodnił.

-Super. Trzeba go obudzić.- powiedziałam. Zabrał się za to Andy. Ashley usiadł nieprzytomny na łóżku i posłusznie wypił trochę ciepłej herbaty. Następnie opadł z powrotem na poduszki, trzęsąc się z zimna. Naprawdę nieźle go rozłożyło, bo miał na sobie koszulkę z rękawem 3/4.

Po pewnym czasie przyszedł lekarz. Szybko go zbadał.

-Ktoś z was jest dla niego bliski? To znaczy, wiecie, znam was, ale ostatnio każą nam przestrzegać zasad, komu należy udzielić informacji o stanie zdrowia pacjenta.- doktorek spojrzał na nas przepraszająco.

-To jego dziewczyna.- wypchnął mnie przed szereg CC.

-Yyy, no tak.- przytaknęłam skwapliwie.

-Dobrze. Ashley ma tak jakby trzydniówkę.

-Że grypę?- zdziwił się Jinxx.

-Niee. To też określenie na gorączkę. Taka infekcja. Przez trzy dni będzie mieć temperaturę, bez żadnych innych objawów. W piątek powinien już poczuć ogromną ulgę. Do poniedziałku będzie zdrowy, jak rydz. Trzeba tylko pilnować, żeby dużo pił i zbijać mu trochę gorączkę. Ale też bez przesady. Organizm sam ją zwalczy.- lekarz wypisał receptę i skierował się do wyjścia. Podziękowaliśmy i pożegnaliśmy się z nim. Była 8.20.

-Odwołuję swój wyjazd.- powiedział nagle Andy.

-Ja też.- dołączył się CC. Gitarzyści także pokiwali zgodnie głowami.

-Ejejej, wolniej! Niby czemu chcecie zostać?- zmarszczyłam brwi.

-Bo nasz przyjaciel jest chory. Poza tym, ktoś musi się nim zaopiekować.- zauważył Jake.

-Dobra. Powiem to raz: za godzinę ma was tu nie być. Jedziecie do swoich rodzin. Po coś załatwiłam to wolne. A z Ashley'em zostanę ja, bo przecież i tak tu będę.- założyłam ręce na piersi.

-TY?!?!- powiedzieli chórem.

-No, a kto? Sami powiedzieliście, że jestem jego... dziewczyną. No więc, zajmę się nim. Nie bójcie się tak. Nie zabiję go. To byłoby teraz za łatwe.- mruknęłam, jednocześnie zastanawiając się, czy w umowie, w warunkach odstąpienia od niej, była wzmianka o śmierci jednego z nas. Eh, za pięknie by było...

-Jesteś pewna? Przecież masz szkołę i pracę.- powątpiewał Andy.

-I tak większość czasu miałam pracować tutaj. Powiem Jonathan'owi, że nie będę mogła przyjechać, bo muszę się opiekować „miłością mojego życia”. Ostatecznie, sam tego chciał.- wzruszyłam ramionami.

-No okej. Ale jakby coś to dzwoń. I my też będziemy codziennie to robić. A teraz może skoczę do apteki?- zabrał receptę ze stołu, Jinxx. Reszta kończyła się pakować, a ja przejrzałam zawartość lodówki. Pustka. Super. Usiadłam do laptopa. Niedaleko Hollywood otworzyli sklep z dostawami do domów. Wszystko z myślą o leniwych gwiazdkach, którym nie chce się ruszyć dupy z domu. Zupełnie jak mi teraz. Zamówiłam poszczególne produkty. Następnie poszłam do sypialni Andy'ego, tłumaczyć mu po raz setny, że Ashley nie umrze. Ja serio rozumiem, że on się martwi, no, ale bez przesady!

W końcu chłopaki byli gotowi do wyjazdu. Każdy z nich dał buziaka w czoło, śpiącemu basiście. Dla niektórych może byłoby to chore, ale dla mnie to słodkie. Widać, że jest dla nich ważny. Ja też dostałam całusa. Wyszłam z nimi przed dom, patrząc jak wsiadają do taksówek w przypadku Andy'ego i Jake'a i własnych aut, jak CC i Jinxx. Pomachałam im jeszcze i weszłam do domu.

-Nareszcie cisza.- szepnęłam. Jednak w tym momencie zadzwonił domofon przy furtce. Przywieźli moje zakupy. Zapłaciłam za wszystko i poszłam do kuchni. Ashley jest chory, czyli robienie obiadu spada na mnie. Nienawidzę gotować. Nastawiłam rosół, bo to podobno pomaga na osłabienie. Cóż, nie jestem przekonana, ale niech stracę. Przytargałam z góry laptop, telefon, notes i książki. Najpierw zajęłam się pracą. Na szczęście Jonathan pokazał, że ma jeszcze jakieś resztki przyzwoitości i przejął część moich obowiązków. Chyba serio mu zależy, żebyśmy się z Ashley'em nie pozabijali.

Parę godzin później.

Ogarnęłam większą partię materiału i udało mi się zrobić dwudaniowy obiad. Jestem zajebista. Dwudaniowy, no bo przecież nie będę jadła tego paskudztwa, jakim jest zupa. Ułożyłam to wszystko łącznie z lekarstwami na tacy i skierowałam się na piętro. Jak się nie wyjebię po drodze to będzie cud. Szłam powoli, kroczek za kroczkiem, aż w końcu doszłam do pokoju basisty. Na szczęście nie zamknęłam dokładnie drzwi, bo chyba musiałabym je sobie zębami otworzyć. Postawiłam wszystko na stoliku nocnym i zastanawiałam się, jak obudzić tego debila. Walnąć mu z liścia, czy może oblać wodą? Nie no, jest chory. Nie będę kopać leżącego. Usiadłam na brzegu łóżka.

-Ashley. Pobudka.- delikatnie dotknęłam jego ramienia.

-Mhm?- mruknął nieprzytomnie.

-Wstań. Musisz coś zjeść.- powiedziałam cicho. Powoli usiadł, przecierając twarz. Chyba trochę spadła mu temperatura, bo patrzył na mnie już bardziej normalnie. Wskazałam ręką tacę.

-Zrobiłaś obiad? Przecież nie umiesz gotować.- wziął do ręki łyżkę.

-Bo nie umiem. Smacznego.- burknęłam. Ashley niepewnie spróbował zupy.

-Nawet niezłe. Co to jest?- spytał.

-Rosół.

-Co?

-O rany. Takie coś, jak bulion warzywny, tyle, że gotowany na kurczaku.- westchnęłam.

-Ale z mięsa, to tam jest tylko kurczak?- upewnił się.

-Taak. Zapomniałam dosypać trucizny.- uderzyłam się ręką w czoło.

-Hahaha, śmieszne.- popatrzył na mnie zły.

-Dobra. Nie gadaj, tylko jedz. Nie po to stałam tyle czasu przy garach.- warknęłam.

-Dziś dzień dobroci dla zwierząt, że jesteś taka troskliwa?- prychnął.

-Nie. Były dwie opcje: albo chłopcy rezygnują z urlopu, żeby cię niańczyć, albo robię to ja.

-Cholera. Miałem jechać w jedno miejsce.

-Nic na to nie poradzę. Wiem, że moje towarzystwo jest ostatnim, o czym marzysz, ale musisz to przeżyć.- mruknęłam. Wycisnęłam mu tabletki i podałam.

-Przecież podobno nie masz serca, a tymczasem zostałaś ze mną, żeby chłopaki mogli odpocząć.- przyjrzał mi się uważnie Purdy.

-I tak siedzę w domu, to od czasu do czasu mogę sprawdzić czy żyjesz.- burknęłam zła. JA nie mam serca. I niech tak zostanie. Zabrałam mu miskę, a dałam talerz z drugim daniem. Omlet z warzywami.

-Dalej ci zimno?- spytałam.

-Teraz mi gorąco.

-Aha. Dobra, idę do siebie, a ty śpij. Jak coś to wołaj. Albo pisz sms'a.- zabrałam naczynia i wyszłam z pokoju. Uczyłam się chemii, gdy przyszło mi powiadomienie, że ktoś chce nawiązać połączenie przez komunikator. To Sammi i JuJu. Odebrałam i na ekranie wyskoczyły mi dwa okna. Dziewczyny już ze sobą gadały. Włączyłam się.

-No co tam? Nie powinnyście być teraz z chłopakami?- spytałam.

-Mój śpi.- uśmiechnęła się Sam.

-A mój je obiad. A jak się czuje twój?- wyszczerzyła się JuJu. Aha, czyli już wiedzą.

-Jeszcze żyje, niestety.- burknęłam.

-Ooo czekajcie, Ella się dołącza do nas.- zauważyła Sammi Doll. Mi za to wyskoczyła Lauren Watson.

-Czy wyście się wcześniej zgadały?- zdziwiłam się.

-Telepatia.- zaśmiała się Lauren.

-No, to co tam u pani, Pani Purdy?- puściła mi oczko Ella.

-Spadaj!- zacisnęłam zęby.

-Dajesz sobie jakoś z nim radę?- spytała Juliet.

-Śpi cały czas, więc mam święty spokój. Gorzej będzie, jak już mu się polepszy.- westchnęłam.

-Do czego to doszło. Chodzisz z Ashley'em.- pokręciła głową Sammi.

-Zauważ, że zostałam zmuszona.

-Okej, okej. Wiemy, że ci ciężko, ale spróbuj znaleźć plusy sytuacji.- pocieszały mnie dziewczyny.

-Niby jakie?- spytałam z powątpiewaniem.

-Eee, no na przykład... jest całkiem niezłą partią, gdy zachowuje się normalnie- powiedziała Ella.

-Problem w tym, że on przy mnie nigdy nie zachowuje się normalnie. Dobra, może zmieńmy temat, co?- poprosiłam. Zaczęłyśmy rozmawiać na temat naszych zawodów itp. Po rozmowie z dziewczynami znów zajęłam się nauką.

Tak się wkręciłam, że nawet nie wiem kiedy, zrobiła się 20.15. Zbiegłam do kuchni, po drodze jeszcze zaglądając do basisty. Spał oczywiście. Zrobiłam jakieś kanapki i herbatę i zaniosłam mu. Na odgłos moich kroków, obudził się.

-Ja pierdolę, cały się lepię.- marudził, dotykając swoich włosów.

-Dziwisz się? Przecież się spociłeś.- uniosłam brew.

-Muszę iść pod prysznic.- próbował wstać.

-Gdzie masz czystą pościel?- spytałam. Wskazał mi szufladę w komodzie, słaniając się na nogach. Pomogłam mu dojść do łazienki. Korzystając, że trochę tam pobędzie, otworzyłam okno. Przez to, że było mu zimno, w całym pokoju panował zaduch. Zmieniłam mu jeszcze pościel i czekałam, aż wyjdzie. Pojawił się chwilę później.

-W nocy na pewno skoczy ci gorączka.- stwierdziłam, podając mu tabletkę.

-Już mam dość.- miauknął.

-Jeszcze tylko jutro ma być tak źle. Potem ci się powinno polepszyć. Dobranoc.

-Dobranoc. I... dzięki.- mruknął. Poszłam do swojej sypialni. Byłam tak padnięta, że zasnęłam w kilka minut.

Następny dzień.

Chodziłam półprzytomna, bo w nocy budziłam się kilka razy. Sprawdzałam, czy Purdy'emu się nie pogarsza. Robiłam właśnie obiad, jednocześnie oglądając jakiś serial na laptopie, gdy znów włączył mi się komunikator. Tym razem byli to chłopcy.

-No cześć młoda. Dajesz radę?- uśmiechnął się Jinxx.

-Jak widać.

-A jak Ashley?- spytał Andy.

-Bywało gorzej.

-Jeszcze żyje, czy już go zamordowałaś?- zaśmiał się CC.

-Żyje.- burknęłam.

-Nie wierzę. Chcę go zobaczyć.- odparł Jake. Wzięłam więc laptop, idąc do pokoju basisty. O dziwo, nie spał.

-Twoi przyjaciele sprawdzają, czy jeszcze cię nie zabiłam.- oznajmiłam, kładąc na jego łóżku laptopa.

-No siema. Prawie jest dla mnie nawet miła.- Ashley wyszczerzył się do ekranu. Wróciłam na dół, przypominając sobie, że przecież robię obiad. Dziś czwartek. Jeszcze tylko 3 razy te męczarnie. Zjadłam swoją porcję, a drugą zaniosłam Ash'owi. Dalej gadał z chłopakami, więc walnęłam się koło niego. Rozmawialiśmy tak jakiś czas, aż najzwyczajniej w świecie urwał mi się film.

Kilka godzin później.

Obudziłam się, nie za bardzo wiedząc, gdzie jestem. Obok mnie leżał Ashley i robił coś na moim laptopie.

-Wyspałaś się?- spytał, gdy zauważył, że mu się przyglądam.

-Nie wiem. Co ja robię u ciebie w łóżku?

-Gadaliśmy z chłopakami i musieliśmy być nudni, bo usnęłaś. Stwierdziłem, że skoro nie jesteś wredna, to ja też okażę serce i dam ci pospać.- wytłumaczył.

-Jakie to szlachetne z twojej strony. Przegrzebałeś mi już cały komputer?- spytałam.

-Prawie. Ale patrz, co znalazłem.- przesunął ekran bliżej mnie. Zaczęłam czytać jakiś artykuł o... kurwa, o nas.

„Nowa miłość Ashley'a Purdy'ego!” „Czyżby basista Black Veil Brides znalazł w końcu tą jedyną?” „Kim jest wybranka Purdy'ego?”- czytałam nagłówki.

-Ja pierdolę.- szepnęłam.

-Taa. Znajomi zasypują mnie wiadomościami z gratulacjami na portalach społecznościowych.- mruknął. Szybko zalogowałam się na twitter'a. Spojrzałam zszokowana. Przybyło mi 5 TYSIĘCY obserwujących. O kurwa.

-Zaczęło się.- podsumował Ash. Spojrzałam na niego przerażona.

-No co? Sama zobaczysz, co teraz będzie się działo. Jakoś damy radę.- pocieszył mnie.

-I pomyśleć, jak jeden głupi wybryk zmienia życie.- burknęłam.

-Mam cię za to do końca życia przepraszać?- odburknął Ash.

-Nie. Tylko pół. Po prostu nigdy więcej tak nie rób. Jak masz jakiś problem, pretensje, jesteś wściekły-przychodzisz do mnie. Już wolę, żebyś wyżył się na mnie, niż upijał.- powiedziałam smutno, wstając. Zeszłam do salonu. Miałam wszystkiego dość. Dlaczego on musi być taki?

Siedziałam tak z godzinę na kanapie, zastanawiając się nad sobą. Gdzieś robię błąd. Nawet wiem gdzie. To mój nerwowy charakter. Za łatwo daję się wyprowadzić z równowagi... Nie zauważyłam, gdy dosiadł się do mnie basista, owinięty kocem.

-O czym myślisz?- spytał niepewnie.

-O tym, że mi smutno, ciężko, jak bardzo mam zjebane życie i co pomyśli moja rodzina, gdy matka powie im o moim nowym związku.- odparłam gorzko.

-A co pomyśli?

-Że mama pozwala mi na wszystko, a ja już jestem stracona, bo na pewno wpadłam w złe towarzystwo. Już i tak mają pretensje, że nie chcę studiować. Bycie czarną owcą rodziny jest zajebiste.

-Tak. Mam to samo. Dobra, mam propozycję.- wyprostował się.

-Jaką?

-Na czas nieobecności naszych rozjemców, zawieśmy kłótnie. Spróbujmy zachowywać się normalnie. Inaczej do poniedziałku się pozabijamy.- wyciągnął do mnie rękę. Hm... Tylko, czy ja potrafię być „normalna”? Uścisnęłam niepewnie jego dłoń.

-Niech będzie.- mruknęłam.

-Okej. A teraz może coś porobimy? Bo nudzi mi się takie leżenie, a spać też mi się nie chce.- westchnął.

-To co? Film?- spytałam.

-Dobra. Horror?- spytał z nadzieją.

-Nie! Potem będę mieć koszmary. Wymyśl coś innego, a ja pójdę poszukać jakiegoś żarcia.- skierowałam się do kuchni. Poukładam wszystko na tacy i przyniosłam z powrotem. Ashley wybrał komedię. Rozłożyliśmy się wygodnie na kanapie i zaczęliśmy oglądać.

Trzy godziny później.

Jadłam z Ashley'em kolację. To znaczy, on próbował jeść, ale ciągle ktoś do niego wydzwaniał, pytając, czy ten związek to prawda. Już mnie to nie denerwowało. Nawet trochę zaczęło bawić.

-Ja pierdolę! Jeszcze jeden taki telefon i rzucę nim o ścianę.- warknął Ash.

-To może napisz im wszystkim na fejsie, albo coś?- zaśmiałam się.

-To niegłupi pomysł.- spojrzał na mnie z uznaniem.

-Ej! Ja żartowałam!- powiedziałam szybko.

-Ale ja nie. Czekaj, od razu cię oznaczę, żeby nie było wątpliwości.- wziął telefon do ręki.

-Nie! Ja chcę mieć święty spokój! Jak już musisz, to zrób to na Twitterze. I tak część osób już mnie rozpoznała. Facebook jest moim prywatnym kontem.- poprosiłam. Jakoś nie chciałam, żeby wszyscy wiedzieli jak dokładnie się nazywam. Na Twiterze mam tylko imię.

-No dobra. Okej. Gotowe.

-Co im napisałeś?- zaciekawiłam się.

-Że to prawda. Że mam nową dziewczynę, czyli ciebie i że jestem bardzo szczęśliwy i proszę o uszanowanie naszej prywatności.- wyrecytował.

-Tak kłamać... Z tą prywatnością na pewno cię posłuchają.

-Czepiasz się. Ooo jaki odzew.- pokazał mi wyświetlacz. Co chwilę wyskakiwały nowe tweety z gratulacjami. Nie brakowało też żali załamanych nastolatek.

-Ale cyrk. Twoje fanki zabiją mnie z zazdrości.- zauważyłam.

-Ty się nie obronisz? Nie żartuj sobie.- zaśmiał się.

-Mają przewagę liczebną.- mruknęłam. Tym razem zadzwonił mój telefon. To Boris dzwonił z gratulacjami, zaznaczając, że Ashley jest „niezły” i nadawałby się na modela. Taaak, tylko, że on o tym wie.

Następny dzień, piątek.

-Ashley, ja jadę do szkoły, a potem muszę wpaść do studia. Przeżyjesz sam 3 godziny?- spytałam, wchodząc do jego sypialni.

-Tak. Już mi trochę lepiej. Uważaj na siebie.- powiedział, nawet na mnie nie patrząc. Siedział z nosem w jakimś zeszycie. Wzruszyłam tylko ramionami i wyszłam z domu. Wyjechałam autem na ulicę, dostrzegając jeszcze jakiś pojazd po drugiej stronie. W szkole spotkałam się z moim nauczycielem. Na dzień dobry kazał mi napisać jakąś kartkówkę, twierdząc, że muszę nałapać ocen, zanim wyjadę w kolejną trasę. Dobrze, że coś się uczyłam. Może jedynki nie będzie... Następnie pojechałam do Boris'a. Mieliśmy przejrzeć oferty sesji. Teraz mogłam wybierać. Z ponad 10 propozycji, wybrałam 3. Na resztę nie mam czasu. Wychodząc, zauważyłam Drew, więc przyspieszyłam kroku. Wołał mnie, ale zdążyłam wsiąść do auta i odjechać. Nie chcę z nim rozmawiać. Podjechałam jeszcze do wytwórni, zabrać dokumenty, które przygotował dla mnie Jonathan. Miałam wrażenie, że cały czas jedzie za mną ten samochód, który mijałam pod domem. Zamiast jechać w kierunku domu, skręciłam w przeciwną stronę. Przycisnęłam mocniej gaz, rozpędzając się. W pewnym momencie, gdy droga była pusta, zrobiłam efektowny nawrót. Widząc na horyzoncie ten podejrzany samochód, przyspieszyłam i błyskawicznie go minęłam. Koleś, który siedział za kierownicą okazał się jakimś pseudofotografem. Zaparkowałam w garażu i wściekła wpadłam do domu.

-A tobie co?- spytał Ashley, siedzący w salonie.

-Jakiś debil najpierw czatował pod domem, a potem przez całą drogę robił mi ogon.- warknęłam.

-O popatrz. Dziennikarze już zaczęli szukać sensacji?- podszedł do okna. Zajrzałam mu przez ramię. Samochód znów parkował po drugiej stronie ulicy.

-Szybki jest.- mruknęłam.

-Hahah, ciekawe czy wie, że tam jest zakaz zatrzymywania się.- wyszczerzył się Ashley, biorąc do ręki telefon. Z jego słów wywnioskowałam, że gadał z czymś na wzór straży miejskiej. Po kilkunastu minutach pojawił się radiowóz. Chwilę porozmawiali z kierowcą stojącego tam auta, po czym ten debil odjechał.

-No nieźle.- uśmiechnęłam się z uznaniem. Padłam zmęczona na kanapę.

-Ej! A kto zrobi obiad? Głodny jestem.- oburzył się Purdy.

-A ja nie mam siły. Zrobię, ale musisz mi pomóc.- powiedziałam.

-Okej.- szybko się zgodził. Przenieśliśmy się do kuchni. Ashley związał włosy i przywdział fartuszek. Wybuchnęłam śmiechem.

-No co? Nie chce mi się przebierać.- mruknął.

-Stylowo wyglądasz. Pasuje ci brzoskwiniowy.- wyszczerzyłam się. Zaczęliśmy przygotowywać obiad. Jako, że znam same nieskomplikowane przepisy i dodatkowo gotowaliśmy obydwoje, obiad był błyskawicznie. Usiedliśmy do stołu.

-Kurczę. Dobre to jest. Ja nie chcę żebyś gotowała tylko do końca tygodnia.- zaoponował.

-Ale nie chce mi się gotować dla sześciu osób. Chyba by mnie szlag trafił.- burknęłam. Odezwałam się po chwili. -Mam lepszy pomysł.

-Jaki?

-Napiszę ci kilka moich przepisów po angielsku i ty będziesz gotować.- uniosłam brew.

-Hmm. No dobra, ale pod warunkiem, że będziesz mi pomagać. Mogę czegoś nie ogarniać.- zauważył.

-Niech ci będzie.- przewróciłam oczami.

Po obiedzie każde zajęło się sobą. Czyli, ja się uczyłam, a Ashley odpoczywał, bo wciąż był trochę osłabiony. W pewnej chwili odezwał się domofon. Zbiegłam na dół, zobaczyć kto nas odwiedził. To Drew...

 **************************

 Mówiłam, że ta końcówka będzie lepsza:P Rozdział dedykuję Purdy Girl i Nikt, za te piękne komentarze przy których się śmieję jak wariatka. Nikt jesteś jasnowidzem:D Ann Matka Polka. Następny jakoś w weekend, nie wiem dokładnie kiedy, bo mam trochę rzeczy do zrobienia.
Buziaki, Black♥♥♥

!!! 14 komentarzy=next!!!