Rozdział 37

 PIOSENKA NA DZIŚ

Wpadliśmy do kuchni razem z Ashley'em, ratując nasze ciasta. Na szczęście, nie zdążyły się przypalić. Tylko z jednego boku były troszkę ciemniejsze.

-Mówiłam ci, żebyś nastawił budzik!- warknęłam.

-Myślałem, że ty to zrobiłaś!- bronił się Ash.

-Myślenie ci nie wychodzi!!!

-A miałem nadzieję, że już doszli ze sobą do ładu.- usłyszeliśmy za sobą głos Andy'ego. Spojrzeliśmy po sobie. Ashley wyciągnął blachy, a ja talerzyki.

-Upiekliście ciasto?!?!- zdziwili się chłopcy.

-No. Nawet dwa. Takie tam, na powitanie.- uśmiechnął się delikatnie Purdy.

-Rany. Poczułem się teraz taki kochany.- pociągnął nosem CC. Popatrzyłam na niego, jak na idiotę.

-Nooo, mama też mi piecze ciasto, jak wracam do domu.- Jinxx spojrzał tęsknie na wypiek. Czy oni się wzruszyli?!?!

-Dobra. To siadajcie i jedzcie. Mam nadzieję, że się nie otrujecie.- powiedziałam.

-Po was można się wszystkiego spodziewać.- mruknął Jake, za co oberwał w żebra od Biersack'a. Zaczęłam się śmiać.

-Andy, nie bij go. Powiedział przecież prawdę.- westchnął Ash, siadając do stołu. Chuj z tym, że ciasto było gorące. Zanim zdążyło wystygnąć, jedna blacha była już pusta.

-Kurczę. Dobre. Naprawdę wam się udało.- zauważył Andy, wcinając trzeci kawałek. Też bym chciała jeść tyle, co on i być tak chuda.

-Czyli jest jedna rzecz wspólna, która wam wychodzi.- uśmiechnął się Jeremy.

-Ashley, widziałem twojego tweet'a, jaki to jesteś szczęśliwy w związku.- puścił mu oczko Christian.

-Ohh, bo przecież mam taką cuuuudowną dziewczynę.- basista wyszczerzył się, klepiąc mnie po głowie, jak psa.

-Na twoim miejscu powstrzymałabym się od takich gestów, gdy na stole leży nóż...- warknęłam.

-Psychopatka.

-Seksoholik.

-Akurat seks jest dużo fajniejszy, od rzucania nożem.- pokazał mi język.

-Zawsze mogę ci coś obciąć i nie będziesz już miał tej frajdy.- uniosłam brew.

-Nie zrobiłabyś tego.- spojrzał na mnie uważnie.

-A chcesz się przekonać?

-Moment! Mam takie małe pytanie.- wtrącił Andy. -Jakim cudem po czterech dniach we dwoje, wy dalej się nie pozabijaliście?

-Mieliśmy inne rzeczy na głowie.- powiedziałam sucho, nakładając sobie następny kawałek ciasta.

-Czyli?- dopytywał Jake.

-Odwiedzili nas Jeff i Danny.- mruknął Purdy.

-I jeszcze Drew.- dopowiedziałam.

-CO?!?!- ryknęli chłopcy.

-Dobra, zacznijmy od Drew. Co ten palant tu robił?- spojrzał wściekle Jinxx.

-Przyszedł błagać o wybaczenie.- prychnęłam.

-I zrobiłaś to?- spytał CC.

-Nie! Przecież mam chłopaka. Nie mogę do niego wrócić.- zauważyłam.

-A gdybyś nie musiała być w tym związku, wybaczyłabyś mu?- Andy przyglądał mi się.

-Nie.- powiedziałam krótko.

-A Jeff i Worsnop co chcieli?- spytał teraz Jake.

-Poznać moją nową panienkę.- wytłumaczył smutno Ash. -Ciężko im było uwierzyć, że się „zakochałem”.

-I co? Przekonaliście ich?- zaciekawili się.

-Chyba. Ale uświadomiliśmy sobie, że to będzie trudniejsze zadanie, niż myśleliśmy.- powiedział. Ja się nie odzywałam. Jesteśmy „parą” dopiero kilka dni, a ja już mam dość. To się nie uda. Najgorsze jednak jest to, co powiedział Drew. Miał trochę racji. Wyglądało to tak, jakbym pocieszyła się Purdy'm, skoro z nim mi nie wyszło. To co czułam, nie było wcale przyjemne. Byłam zła. Na siebie.

Parę godzin później.

Leżałam u siebie na łóżku i słuchałam muzyki. Musiałam się wyłączyć. Nie myśleć o niczym konkretnym. W pewnym momencie drzwi od mojej sypialni uchyliły się cicho. Po chwili wyłoniła się zza nich głowa Andy'ego. Bez słowa podszedł i położył się obok. Kilka sekund później leżeliśmy przytuleni. Ja nie wiem, czy on jest jakąś wróżką, że wie, czego mi potrzeba? Lubiłam się przytulać. I to bardzo. Ale starałam się to ukrywać. Nie chciałam być zależna od czego i kogokolwiek. Westchnęłam głęboko, wdychając zapach wokalisty. Pachniał jakimś ładnym perfumem i oczywiście papierosami. Nie wiem, co on właściwie palił, ale o dziwo, ten zapach mnie nie drażnił, jak każdy inny.

-Stęskniłem się za tobą, maskotko.- uśmiechnął się do mnie lekko. Ostatnio, stwierdził, że jestem jego maskotką-przytulanką. JuJu śmiała się, że jej zmienniczką, kiedy ona nie może go przytulić. Andy, pomimo tego, że miał 22 lata, często zachowywał się jak małe dziecko. Uwielbiał się tulić. Kiedy ja byłam zajęta, szedł do Ashley'a.

-Ja chyba też.- mruknęłam.

-Chyba?!?! Jakie chyba? Ty też się stęskniłaś! Nie ma innej opcji. Za mną się nie stęsknić...- prychnął.

-Dobrze, dobrze. Jak tam u rodziców?

-Fajnie. Mam spoko staruszków. Obgadywaliśmy cię.

-Mnie?- zdziwiłam się.

-Tak. Przejęzyczyłem się i nazwałem cię siostrą, a oni to podłapali. Mamcia stwierdziła, że musi w takim razie cię poznać. I pogratulować, że jeszcze nas nie zabiłaś.- wyszczerzył się.

-Wiesz, jak przez te kilka dni nie zabiłam Ashley'a, to chyba już nic wam nie grozi.- powiedziałam.

-Właśnie. Opowiedz mi, co robiliście. Byłem przygotowany na wszystko. Że w najlepszym razie zobaczę go tylko owiniętego w plastry i bandaże, a tu takie zaskoczenie.

-Cóż... Najpierw był chory, więc nie miał siły na kłótnie. A potem stwierdziliśmy, że bez was, jako rozjemców nie damy sobie rady. Bardzo się pilnowaliśmy. Tego co mówimy, robimy. To było trudne. Zawsze umiałam się kontrolować, ale przy Purdy'm jest to dużo cięższe.- westchnęłam kolejny raz.

-Wiem, że to trudne, ale pomożemy wam. Jesteście przecież naszymi przyjaciółmi.- Andy dał mi buziaka w policzek. Uśmiechnęłam się lekko. Nagle drzwi się gwałtownie otworzyły i wpadła reszta chłopaków.

-No wiesz co?! Wstydziłabyś się! Jeszcze tygodnia ze sobą nie jesteśmy, a ty już mnie zdradzasz! I to z moim najlepszym przyjacielem.- oburzył się Purdy.

-Widocznie on daje mi coś, czego nie dostaję od ciebie.- wyszczerzyłam się.

-A ja tak o ciebie dbam. Robię za twojego szofera i w ogóle.- udał smutek, włażąc z chłopakami na moje łóżko.

-Wbrew mojej woli.- zauważyłam.

-Ja po prostu wiem, co jest dla ciebie najlepsze, kociaku.- wtulił się w plecy Andy'ego. O mnie zaś oparł się Jinxx. CC i Jake wyłożyli się nam na nogach. Nawet nie wiedziałam, że mam takie duże łóżko. Leżeliśmy tak razem z dwie godziny. Chłopcy opowiadali o swoich rodzinach i jak spędzili wolne. Nawet nie wiem kiedy, usnęłam.

Następny dzień, poniedziałek.

Obudził mnie telefon. Sięgnęłam po niego ręką i boleśnie się uderzyłam. Otworzyłam oczy. To, co zobaczyłam, lekko mnie... przeraziło? W sumie sama nie wiem. Obok mnie leżał rozwalony CC, a w jego klatkę piersiową wtulony był Andy. Nasza przylepa hahah... Jake, który leżał na podłodze, odebrał telefon. Mój telefon.

-Mhm?- mruknął. -Śpi. Kimkolwiek jesteś, zadzwoń później.- rzucił słuchawkę i spał dalej. Uniosłam się na łokciu, a przynajmniej próbowałam, bo byłam zgniatana przez Ashley'a. Oplatał moje ciało nogami, a rękę, którą też mnie zgniatał, miał wyłożoną na Andy'm. Gdzieś tam koło basisty leżał Jinxx. Próbowałam wydostać się z łóżka, ale szło mi to opornie. Zrzuciłam z siebie Purdy'ego, który teraz przytulił Jinxx'a. W końcu jakoś znalazłam się na dywanie. Spojrzałam na zegarek. Była 7 rano. Zabrałam telefon i wyszłam na balkon. Dzwonił Boris, fotograf.

-Chciałeś czegoś?- spytałam zachrypniętym głosem, gdy łaskawie odebrał.

-Przyjedź do studia. Jak najszybciej. Jesteś potrzebna.- rozłączył się. Skierowałam się szybko do łazienki, gdzie wzięłam prysznic. Oczywiście, jak zwykle nie zabrałam ze sobą ciuchów, ale chłopcy na szczęście spali. Błyskawicznie się ubrałam. Nastawiłam chłopakom budzik, bo dziś mieli być w wytwórni. Rzuciłam jeszcze biednemu Jake'owi poduszkę, bo jak wstanie, to nie będzie umiał ruszyć głową. Napisałam im krótki liścik i wyszłam z domu.

W rekordowym tempie znalazłam się w studiu fotograficznym.

-Co jest tak ważnego, że budzisz mnie bladym świtem?- warknęłam, podchodząc do siedzącego z jakimiś ludźmi, Boris'a.

-Nagła sprawa. Potrzebujemy rudej modelki. Poza tym, dzwoniłem o 7 i odebrał jakiś facet. Chyba twój chłopak. Powiedział, że śpisz, więc pewnie był z tobą w łóżku, skoro to wiedział.- uśmiechnął się dwuznacznie.

-Tak właściwie, to on spał na podłodze. Ze mną w łóżku było 4 innych.- odpowiedziałam bez mrugnięcia okiem. Boris popatrzył na mnie, jak na ducha. Usłyszałam cichy śmiech. Spojrzałam w tamtym kierunku i zauważyłam jakąś blondynkę. -Do rzeczy, bo mam jeszcze druga pracę.

-Tak, jak mówiłem. Potrzebujemy jakiejś rudej, bo poprzedniczka zrezygnowała. Oprócz ciebie będzie jeszcze brunetka, szatynka i blondynka.

-Szkoda, że jakiejś w zielonych włosach nie wzięliście jeszcze.- mruknęłam.- Kto miał taki „świetny” pomysł?

-Ja.- blondynka, która przedtem się śmiała, teraz wstała, patrząc na mnie wyzywająco. Kojarzę ją, ale oczywiście nie mam pamięci do twarzy.

 

-Gratuluję wyobraźni.- uniosłam brew.

-W ogóle, poznajcie się. To Taylor Momsen, pewnie ją kojarzysz, a to Anna Steeer... Seerrz...

-Po prostu Ann.- przerwałam Boris'owi. -Nie poznałam cię bez makijażu.

-Widziałaś jakiś mój film?- zainteresowała się.

-Niee. Znam twój zespół.- sprostowałam.

-Naprawdę? Nie wyglądasz mi na taką, która słucha tego typu muzyki.- zdziwiła się.

-Spieszyłam się. Poza tym, nie oceniaj ludzi po wyglądzie, zwłaszcza mnie.- uśmiechnęłam się. ZAWSZE się dziwili.

-Otóż to. Ann jest także managerką jakiegoś metalowego zespołu.- szybko wyjaśnił Boris.

-Serio? Jakiego?- ucieszyła się. Ona jest jakaś dziwna. Kompletnie zignorowała mój ton głosu. Może jest tępa? Albo jest taka, jak ja...

-Black Veil Brides. Kojarzysz?

-Taaak, z takim wysokim chudzielcem na wokalu? W zeszłym roku chyba grali na jednej ze scen Download'u. Też tam występowałam.

-Owszem. W tym roku dostali zaproszenie na główną.

-Kurczę. To musieli zrobić duży postęp, skoro ich zaprosili.- uniosła brew.

-Na to wychodzi. Sorry, ale czy możemy ustalić coś z ta sesją? Nie mam za dużo czasu.- poprosiłam.

-Jasne. To kiedy możemy ją zacząć?- spytał Boris.

-Jeśli chodzi o mnie, to nawet zaraz.- powiedziałam.

-Serio??? Nie musisz się jakoś przygotować, czy coś?- Taylor spojrzała na mnie zszokowana.

-Eee, jak mi zamówicie coś do jedzenia, to nic więcej nie potrzebuję.- tym razem ja się zdziwiłam. To do sesji się jeszcze jakoś specjalnie przygotowuje?!

-Dobra. Amanda! Załatw jej śniadanie. A ty idź się przebrać. Dziś zrobimy tylko próbę ustawienia.- pogonił mnie fotograf. Skierowałam się do garderoby, gdzie czekały na mnie jakieś czarne, seksowne ciuchy. Nawet w moim stylu. Szybko je na siebie włożyłam, buty biorąc do ręki. Nie będę w nich szła, bo się jeszcze wyjebię. A nie ma tu Drew, żeby mnie złapał, jak kiedyś. NIE!!! Rany, jeszcze mi jego tu brakuje...

-Już.- westchnęłam, siadając na kanapę i zakładając te pierdolone, czarne kozaczki. Ustawiłam się szybko do zdjęć i zaczęłam pozować. Taylor stała obok fotografa i uważnie się przyglądała. Co jakiś czas kierowała w moją stronę uwagi. Cóż, to była jej sesja i jej koncepcja, więc robiłam, co chciała. W pewnym momencie zadzwoniła moja komórka.

-Niech ktoś odbierze!- poprosiłam. Ja tymczasem dalej pozowałam.

-Mówi, że jest twoim chłopakiem.- podał mi telefon koleś od świateł. Przerwaliśmy na chwilę.

-Tak kochanie?- spytałam miłym głosem.

-Kochanie?! Aaa, okej. Jonathan pyta się za ile będziesz i czemu nie przyjechałaś z nami. Mówiłem mu, że wezwał cię fotograf, ale kazał ci, cytuję „ruszyć ten kościsty zad i przyjechać”.- powiedział Ash.

-Kościsty zad?!?! Możesz mu przekazać, że ma w ryj.- burknęłam.

-Nie bierz tego do siebie. Jest tu takich pięciu facetów, którzy uważają inaczej.- wręcz widziałam, jak się szczerzy.

-Fajnie. Pospieszę się.

-Okej. Pa, kociaku.- rozłączył się. Oddałam telefon facetowi.

-Właśnie. Widziałem na necie twoje zdjęcia z tym chłopakiem i wyszłaś świetnie. Tylko on jakoś tak staro wygląda i jak... metal?

-Bo ma 25 lat i jest basistą w moim zespole, więc to zrozumiałe, że się tak ubiera.

-Czekaaj! To ty jesteś dziewczyną Ashley'a Purdy'ego?!- wyszczerzyła się do mnie blondynka.

-No tak jakoś wyszło.- mruknęłam.

-Słyszałam, ze to kobieciarz. Nie boisz się, że cię zdradzi?- uniosła brew.

-Hmm, on wie, że jeśli mnie zdradzi, zabiję jego i ją.- puściłam jej oczko.

-Okej. Widzę, że nie jesteś z tych naiwnych sierotek.- podsumowała. W odpowiedzi tylko się uśmiechnęłam. Popędziłam ekipę i zrobiliśmy jeszcze kilka fotek. Następnie pojechałam do wytwórni.

Parę godzin później.

Siedziałam na podłodze, odwalając papierkową robotę, gdy drzwi od mojego biura otworzyły się z hukiem.

-A tu jesteś.- ucieszył się CC.

-Coś chciałeś?- uśmiechnęłam się. Jego dobry humor jest zaraźliwy.

-Idziemy z chłopakami na obiad i bierzemy cię ze sobą.

-Spoko. Straciłam już wszystkie siły.- westchnęłam, zbierając zwłoki z podłogi. Przełożyłam przez ramię torbę i wystawiłam ręce do perkusisty, robiąc maślane oczka.

-Ja chcę na rączki, ploooosę.

-Hmm. No dooobra.- westchnął Christian, podchodząc i podnosząc mnie. Objęłam go mocno za szyję, a on lekko podrzucił mnie, trzymając za uda. Zaczęłam się śmiać. Czułam się jak małe dziecko. I to było fajne. Wyszliśmy na korytarz, gdzie czekali już chłopcy.

-Te! Ty się nie pomyliłeś przypadkiem?- uniósł brew Ashley.

-Sama chciała.- wzruszył ramionami perkusista. Usłyszałam głos Jonathan'a i jeszcze jakiegoś mężczyzny. Poznałam ten głos.

-O kurwa! Postaw mnie, szybko.- zwróciłam się do Comy próbując wydostać się z jego objęć. Zeskoczyłam na podłogę i podleciałam do Purdy'ego.

-Co jest?- zmarszczył brwi, łapiąc mnie za łokieć. Nie odpowiedziałam, bo w tym momencie zza rogu wyszedł Jon z tym facetem.

-Ooo, tu jesteście.- uśmiechnął się nieszczerze. -Chłopcy, to pan Wilson. Przedstawiciel jednego z waszych sponsorów. Z Ann się już znacie.

-Owszem. Słyszałem, że zostaliście parą z panem Purdy'm. Gratuluję.- zmierzył nas uważnym spojrzeniem, uśmiechając się lekko. Ashley natychmiast objął mnie ramieniem.

-Dziękujemy.- uśmiechnął się, całując mnie w skroń. Uśmiechnęłam się, udając ogromną radość. Jezu, ale przedstawienie.

-Wybieracie się gdzieś?- uniósł brew, Jonathan.

-Robimy sobie przerwę na obiad, bo pracujemy od rana.- wyjaśnił Jinxx.

-Aha. Okej. Tylko wróćcie dzisiaj.- zauważył.

-Jasne. To do widzenia.- powiedział Jake. Pożegnaliśmy się z mężczyznami i poszliśmy. Ashley cały czas mnie obejmował ramieniem.

-Ładnie razem wyglądacie.- wyszczerzył się do nas Andy, gdy wyszliśmy na zewnątrz.

-Spierdalaj.- odpowiedzieliśmy chórem. Wsiadłam do auta, mimo że Ashley chciał prowadzić.

-No chyba żartujesz, jeśli myślisz, że dam ci swoje autko.- wyśmiałam go. Pomarudził trochę, ale usiadł na miejscu pasażera. Z tyłu rozwalił się Andy. Włączyłam jakąś płytę i z piskiem opon ruszyłam spod studia. Jechaliśmy do naszej ulubionej restauracji. Ash zacisnął szczękę, patrząc przez okno. Westchnęłam i zwolniłam, żeby już nie jęczał. On i tak jeździ szybko, a mnie się czepia. Jechałam teraz z minimalnie przekroczoną prędkością.

Po jakimś czasie dotarliśmy na miejsce i zajęliśmy ich ulubiony stolik. Stwierdziliśmy, że weźmiemy po pizzy i gadaliśmy, czekając na obsługę. Tzn. chłopcy rozmawiali, a ja pisałam wiadomości na fejsie z kolegą z Polski. Przy zamówieniu kelnerka nachalnie trzepotała rzęsami to w stronę Andy'ego, to w Ashley'a. Jakaś niezdecydowana, biedactwo... Andy był jednak zajęty rozmową z CC'ym, a Ash też robił coś na telefonie, drugą ręką bawiąc się moim kucykiem. Jak nie molestuje swoich włosów, to do moich się przyczepia... W pewnym momencie kelnerka spytała go:

-Może jeszcze coś pan sobie życzy?- szczerząc się przy tym, jak idiotka. Powinna wyhamować, bo jej policzki trzasną. Spojrzałam na nią, ledwo powstrzymując śmiech.

-Nie, dziękuję. Chyba, ze ty coś chcesz, kochanie?- popatrzył na mnie nieprzytomnie.

-Nie. Mam już wszystko.- uśmiechnęłam się.

-Może jakiś deser?- laska nie odpuszczała i uparcie wpatrywała się w basistę. Ten westchnął i z wyzywającym uśmiechem spojrzał na nią, mówiąc:

-Na deser mamy już inne plany.- w tym momencie nie wytrzymałam i zaczęłam się cicho śmiać. Ash skierował na mnie swoje spojrzenie, oblizując usta. Następnie wciąż nie spuszczając zboczonego wzroku, przygryzł wargę.

Pokręciłam tylko głową. Zawód kelnerki był ogromny.

-Misiaczku, jesteś niemożliwy.- stwierdziłam.

-O co ci chodzi?- udawał niewiniątko. Zajęłam się na powrót rozmową z kumplem. W sumie, współczułam tej dziewczynie. Może gdyby miała blond włosy i nie była płaska, jak decha, to Ash byłby bardziej sympatyczny. Westchnęłam głośno, czytając wiadomość od kolegi. Jak on mnie czasami wkurwia.

-Co jest?- spytał Jake.

-Aaa, bo mam takiego kumpla, który cały czas narzeka na swoje życie, a ma je całkiem niezłe. Wiecie, że nie idzie mu w szkole itp.- wytłumaczyłam.

-Taaak, taki to potrafi zepsuć człowiekowi humor.- podsumował CC.

-No więc napisałam mu swoje zdanie i żeby się nad tym zastanowił, a on na to, że w ogóle go nie rozumiem i pewnie też mam go gdzieś, jak nauczyciele i kumple.

-Przeczytasz?- poprosił Andy. Przetłumaczyłam im wiadomość na angielski.

-No i bardzo dobrze mu napisałaś. Próbujesz mu pokazać, że ma jaja.

-Chyba wydmuszki.- mruknęłam. Momentalnie wszyscy się roześmiali. Spojrzałam na nich smutno.

-Noo, tak też się zdarza.- westchnął Ash, uspokajając się. Zjedliśmy obiad i wróciliśmy z powrotem do wytwórni.

Kilka godzin później.

Siedziałam na kanapie obok gitarzystów, którzy leżeli przytuleni. Boże, czasem się zastanawiam, z kim ja mieszkam...

 

(zawsze rozwala mnie ten napis:D)

Z góry zbiegł Ashley, wkurwiony, jak rzadko kiedy. Chłopcy wspominali mi, że z kimś się przedtem pokłócił przez telefon, ale teraz nosiło go tak, że aż strach podejść.

-Wychodzę.- warknął.

-Chwila! Niby dokąd?- spytałam.

-Nie będę ci się tłumaczyć, nie jestem dzieckiem.- syknął, zakładając bluzę.

-Ash, przecież tylko zapytała. To takie dziwne, że się martwimy?- stwierdził Jinxx.

-Ona się nie martwi, tylko mnie kontroluje.- prychnął.

-To w takim razie ja pytam. Gdzie idziesz?- odezwał się Andy.

-Przejść się. Zanim kogoś zabiję.- spojrzał na mnie morderczym wzrokiem.

-Co ja ci znowu takiego zrobiłam?- rozłożyłam ręce.

-Na pewno chcesz wiedzieć? Dobra, kurwa. Jeszcze mi brakowało, żebyś ty mi podniosła ciśnienie.- skierował się do holu.

-Coś jest nie tak.- zauważył CC.

-I to bardzo nie tak. A jak pójdzie do baru?- zastanawiał się Jake.

-Kurwa mać! Ashley, czekaj!- krzyknęłam, wstając z kanapy. Jednak basista trzasnął drzwiami wyjściowymi.

-Co robisz?- spytał mnie, Andy.

-Zgadnij! Nie dam się tak łatwo! Jeszcze mnie debil popamięta.- syknęłam, zawiązując trampki. Wybiegłam za nim.

-Ashley!!!- wydarłam się. Wyleciałam na ulicę i rozejrzałam się. Zmrużyłam oczy i dojrzałam go, jak szedł chodnikiem z rękami w kieszeniach. Był już daleko, ale nie zamierzałam odpuszczać. Rozpoczęłam dziki bieg za nim. Po 20 metrach stwierdziłam, że czas znów wrócić do biegania. Jednak zacisnęłam zęby i przyspieszyłam. Dogoniłam go po chwili i złapałam mocno za ramię.

-Czego, kurwa?!- warknął, odwracając się.

-Ashley, proszę cię.- wystękałam. Właściwie, co ja mam mu powiedzieć?

-Zostaw mnie Ann. Wyżyję się tylko na tobie. Chcę być sam.- burknął.

-Purdy, do cholery, ty nie możesz być sam, bo wtedy masz dziwne pomysły!

-Chciałaś powiedzieć, że głupie, co nie? Śmiało. Powiedz, że jestem głupim chujem.

-Co?! Nie! Ja... Nie przepadam za tobą, ale nigdy tak o tobie nie pomyślałam.- westchnęłam.

-Muszę pomyśleć. W ciszy i samotności.- spojrzał na mnie zły. Okej, zaś ma wahanie nastroju. Przed chwilą bezradny, a teraz znów wściekły.

-Obiecuję, że się nie odezwę ani słowem, ale pozwól mi iść z tobą.- powiedziałam prosząco. Ja pierdolę, jak ja się muszę poniżać, żeby ratować go przed własną głupotą. Ash chwilę mi się przyglądał, po czym złapał mnie mocno za nadgarstek i pociągnął za sobą. Szliśmy tak z 25 minut. Nie miałam kompletnie pojęcia, gdzie jesteśmy. W dodatku, miałam wrażenie, że ręka zaraz mi odpadnie. Ashley był silny i robił mi krzywdę, ale zaciskałam zęby, żeby nie wydać żadnego dźwięku. Po chwili doszliśmy na miejsce. Otworzyłam szeroko oczy.

*************

Tu macie taniec chłopaków. Cały wywiad trwał jakąś godzinę i jeśli będziecie mieć zły humor i chwilę czasu, proponuję obejrzeć. Nawet nie musicie znać angielskiego. Ich mimika w zupełności wystarczy:D Albo jeszcze znajdę inny fragment i znów wrzucę. Ciasto przetrwało!:D:D I na życzenie: Taylor Momsen (wiem, miało być TPR). Dałam Wam link do wdzianka Ann. Jakby Ash zobaczył ją w takim wydaniu, dostałby zawału (albo erekcji). Coś ciężko idzie wykonywanie limitu, ale cóż. 

I z tego miejsca chciałabym złożyć najszczersze życzenia urodzinowe pewnej czytelniczce, aktywnej komentatorce i bloggerce piszącej cudowne opowiadanie, która będzie miała swoje święto 25 października. Trochę wyprzedzam, ale trudno. Niech się sama ujawni:P No więc kochanie: dużo zdrowia, szczęścia, miłości, własnego Oliver'a, deszczu, mało nauki i ogólnie spełnienia marzeń♥♥♥

To tak, nie mam pojęcia, kiedy dodam next, bo teraz przede mną trochę smutno-wesołe dni. Nie będę Wam tu opisywać moich problemów, liczę tylko, że zrozumiecie. Jeśli jakoś udźwignę wszystko, postaram się wrzucić, jak tylko będzie spełniony limit. I jeszcze na koniec coś (zdjęcie), na miłe rozpoczęcie weekendu huehue.

!!! 14 komentarzy=next !!!