Rozdział 31

PIOSENKA NA DZIŚ

Sobota. Dzień koncertu.

Jako, że chłopaki występowali dopiero za dwie godziny, postanowiliśmy iść na koncert Yashin, którzy w zeszłym roku supportowali trasę chłopaków. Trochę nie moje klimaty, ale generalnie spoko zespół. Stałam i grzebałam w telefonie, gdy za sobą usłyszałam te same głosy, co kiedyś mnie zaczepiły.

-Ooo chłopaki patrzcie. Czy to nie „siostra” Biersack'a?- odwróciłam się i spotkałam się oko w oko z całym BMTH.

Ich wokalista zmierzył mnie beznamiętnym wzrokiem.

-Jakaś taka niepodobna.- mruknął.

-Andy jest brzydszy.- wyszczerzył się w moją stronę, chyba niejaki Jordan*.

-Cześć chłopaki.- uśmiechnęłam się lekko.

-Gdzie zgubiłaś swoje dzieci?- objął mnie ramieniem Nicholls.

-Poszli po coś do picia. I to nie są moje dzieci.

-Ale jesteś ich managerką. To to samo.- zauważył Lee.

-Ej! Chwila! To ta mała jest w końcu siostrą Andy'ego, czy ich managerką, bo już nie kapuję?- zainteresował się Oliver.

-Oliver, Oliver, weź ty włącz w końcu mózg.- westchnął Matt. -Jest i tym i tym.

-A czy to się przypadkiem nie wyklucza? Przecież to nie wypada zatrudniać rodzinę.- uniósł brew Sykes.

-Wypada, bo oni są adoptowanym rodzeństwem. Nie takim prawdziwym, z krwi.- tłumaczył Malia.

-Dobra, kurwa! Teraz już w ogóle nic nie kapuję! Może sama powiesz, coś za jedna? Bo ci idioci nie potrafią tłumaczyć...- Oliver podszedł do mnie razem z Jordanem i drugim Matt'em.

-Jestem managerką Black Veil Brides. A od niedawna siostrą Andy'ego. Stwierdził, że jego starzy go nie kochają, więc moja matka go zaadoptowała. Teraz kapujecie?- spojrzałam na nich z uniesionymi brwiami.

-Powiedzmy. Ja pierdolę, to bardziej skomplikowane, niż fabuła „Mody na Sukces”.- mruknął Kean.

-Nie przesadzaj. Są trudniejsze rzeczy do ogarnięcia.- powiedziałam, rozglądając się za moimi „dziećmi”.

-Skoro chłopaki cię zostawili, to my ci dotrzymamy towarzystwa. Chętnie dowiem się o tobie czegoś więcej.- uśmiechnął się do mnie Oliver. Co oni mają z tym dowiadywaniem się? Przesunęliśmy się dwadzieścia metrów. Usiedliśmy na barierkach.

-To jak to się stało, że takie dziecko, jak ty, zostało managerką?

-Po pierwsze: nie nazywaj mnie dzieckiem. A co do pytania, to najpierw myślałam, że sama się na to zgodziłam, ale im dłużej o tym myślę, to ich „główny” manager, najzwyczajniej w świecie mnie wrobił...- westchnęłam głęboko.

-To co? Nie lubisz chłopaków?- spytał mnie Nicholls.

-Eee, lubię. Tylko czasem trochę ciężko mi się współpracuje z „pewnymi” osobami. O, idą już.- pomachałam Brides'om, rozglądającym się za mną. Przywitali się. W pewnym momencie dojrzałam twarz jakiejś laski (plastika). Wyrażała zdziwienie. No tak, trochę śmiesznie musiało to wyglądać. Ja jedna i 10 facetów. Swoją drogą, ta babka ich nie rozpoznała. Ciekawe co ona tu robi, skoro nie zna takich zespołów. Andy objął mnie ramieniem, podając jednocześnie kubek z herbatą. Nie mam pojęcia, jak on to tu dostał, ale byłam mu wdzięczna, bo zaczęło robić mi się zimno. Wtuliłam się w niego mocniej. Chociaż jeden facet tutaj, któremu sięgałam do brody...

-Nicholls co ty pierdolisz, przecież widać, że to nie rodzeństwo!- wybuchnął w pewnym momencie Oli. Wszyscy zaczęli rechotać, a ja razem z Andy'm krzyknęliśmy oburzeni:

-Jak to nie?!?!

-Dooobra, sorry.- wycofał się z uniesionymi dłońmi Sykes. -Rozumiem. Naprawdę. Wiem o co w tym wszystkim chodzi. Po prostu, nie jesteście do siebie podobni, więc nie wiem, czemu mówicie o sobie, że jesteście rodziną.

-Liczy się to, że tak czujemy. Zresztą, oni wszyscy są dla mnie jak bracia.- powiedziałam ugodowo.

-Naprawdę? To w takim razie, nie przywalisz mi, gdy zrobię to?- spytał Ashley, przyciągając mnie do siebie. -Zimno mi.

-Oh dobra. Ale masz mi się za to jakoś odwdzięczyć.- mruknęłam, obracając się tak, że teraz moje plecy stykały się z jego klatką piersiową.

-Okej.- oparł głowę o moje ramię, basista.

-Mam nadzieję, że nie odziedziczyłaś po Andy'm tendencji do narzekania.- zaśmiał się Lee.

-Spierdalaj.- burknął obrażony wokalista.

-Marudzić nie marudzi, ale i tak jest wiedźmą.- odezwał się stojący za mną Purdy. Zmierzyłam go tylko wściekłym spojrzeniem. -Okej. Już nic nie mówię.- przygarnął mnie mocniej do siebie, oplatając rękami w pasie. Był cały lodowaty.

-Ja rozumiem, że to taki imidż, ale jak się rozchorujesz, to cię zabiję!- burknęłam. Chłopcy wymyślili sobie, że zagrają koncert w samych kamizelkach. Na gołe ciało.

Ale, o ile reszta miała na sobie teraz chociaż cienkie podkoszulki pod tą kamizelką, tak basista świecił gołą klatą. Zacisnęłam ręce na jego dłoniach. Połowę swojego życia robię za grzejnik. Pod tym względem byłam podobna do Biersack'a. On też zawsze jest cieplutki. Ashley za to, jest jakiś zmiennocieplny. Raz jest gorący, jak jasna cholera, a innym razem zimny jak lód. Temperatura jego ciała zmienia się równie często, jak jego humor... Widziałam, że robią zdjęcia naszej grupce, ale nie przejmowałam się tym. Grunt, że wszyscy byli trzeźwi.

-Chłopaki, o której macie koncert?- CC zapytał ekipę Bring Me The Horizon.

-Drugi zespół po was, a co?- mruknął Jordan.

-Nic. Wbijemy na niego, bo młoda jeszcze nigdy was na żywo nie widziała.

-No wiesz co? Jak mogłaś! Powinienem się teraz obrazić.- udawał oburzenie, Oliver.

-Dlatego chcę nadrobić to niedopatrzenie.- uśmiechnęłam się.

-Okej. Okazałaś skruchę, więc wybaczamy.- powiedział Matt Kean.

Postaliśmy tak jeszcze chwilę, ale moi chłopcy musieli się przygotować do występu, więc póki co, pożegnaliśmy się. W trakcie trwania ich koncertu wrócę do BMTH, którzy zapowiedzieli, że chętnie popatrzą na konkurencję. Przeciskaliśmy się do ochroniarzy, żeby wejść za bramki. O dziwo, żaden z fanów nas nie zaczepił. Nie wiem, czy to źle, czy dobrze. Trzymałam Andy'ego za łokieć. Jako, że był najwyższy torował nam drogę. W końcu doszliśmy na backstage. Chłopaki poprawili makijaż i zajęli się sprzętem. Jake pociągnął mnie za sobą. Chciał przećwiczyć solo do „Legacy”, a tylko ja oprócz niego miałam to obcykane i wyłapywałam błędy.

-Kurwa mać! Cały czas się zapominam.- burknął, gdy kolejny raz ominął pewien fragment.

-Takie małe pytanko: jak ci się może zapomnieć twoje własne, od początku do końca, wymyślone przez ciebie solo?

-Jakbyś musiała zapamiętać tyle piosenek, to też miałabyś problem.

-Okej. Po prostu się wsłuchaj, co grasz. Zawołam Jinxx'a, może niech z tobą to zagra.- wyruszyłam na poszukiwanie drugiego gitarzysty. O mały włos nie zostałam staranowana przez Purdy'ego, dźwigającego swoje basy. Po chuj mu trzy różne na jeden koncert? Uzupełniłam wszystkie dokumenty i byłam już wolna. Grzecznie poczekałam na wejście chłopaków, życzyłam im jak zwykle powodzenia i udałam się pod scenę, szukać chłopaków z Bring Me The Horizon.

-Czy oni nie mieli grać w tych kamizelkach?- spytał mnie Lee, wskazując na rozebranych Andy'ego i Ashley'a.

-No mieli. Ale widzisz co wymyślili. Debile. Jak się rozchorują, ja im pomagać nie będę! Jeszcze Biersack kazał mi szukać tych całych piór.- gestykulowałam energicznie, mordując spojrzeniem szalejącego na scenie, wokalistę. Wymyślił sobie, że zamiast kamizelki, przypnie do ręki jakieś pióra.

Oczywiście, skoro on miał występować z gołą klatą, to Purdy nie mógł być gorszy. I teraz obaj latali we wszystkie strony, próbując się rozgrzać. Andy zaczynał powoli chrypieć, więc Ashley coraz bardziej wspomagał go wokalem. Kurwa, gorzej niż w przedszkolu.

-Współczuję ci młoda. Masz pod sobą uparte indywidualności.- poklepał mnie po ramieniu, Oliver.

-A ty niby jesteś lepszy? Ciekawe.- zaśmiał się Nicholls. W tym momencie zadzwonił mój telefon. Odeszłam na bok, żeby cokolwiek usłyszeć.

-Halo?- odebrałam.

-Ann? Mam dla ciebie dwie wiadomości. Dobrą i złą. Którą chcesz najpierw?- spytał Jonathan.

-Złą.- powiedziałam powoli.

-Do sponsorów i szefów wytwórni dotarły zdjęcia z Las Vegas.

-Kurwa!- krzyknęłam. Kilka osób dziwnie się na mnie popatrzyło. -I co teraz?

-I to jest ta dobra wiadomość. Trochę im pościemniałem z tą akcją w klubie. No i wymyśliłem coś, co sprawiło, że NA RAZIE nie wyjebią basisty.

-Co takiego?- zaciekawiłam się.

-Dowiesz się w swoim czasie. Mniejsza z tym. Teraz masz ich pilnować. A swoją drogą nieźle się bawiliście w Ameryce.- zaśmiał się Jon.

-To znaczy?

-Dostałem właśnie wasze zdjęcia z innych dni. Na szczęście, nic na nich nie ma. Noo, nie licząc dziecinnych wygłupów chłopaków.

-W Anglii też nas śledzisz?- warknęłam.

-Jaa? No coś ty. Więcej zaufania do swojego zajebistego szefunia.- zaśmiał się niewinnie.

-Zaufać? Tobie? Po tym wszystkim? Nigdy w życiu.- prychnęłam.

-Skarbie, to dopiero początek.- powiedział spokojnie.

-I tego właśnie się boję. Cześć Jonathan.- rozłączyłam się. Wróciłam do chłopaków. Brides'i pomału kończyli swój występ, więc BMTH pożegnali się ze mną i udali na backstage. Stałam zamyślona przy bramce. Nie no. Tu jest za głośno. Za dużo ludzi. Muszę się przejść.

Perspektywa CC'ego.

-Noo, chłopaki, daliśmy czadu.- zaśmiałem się.

-Ja pierdolę, zaraz zamarznę! Gdzie jest moja kurtka?- rzucał się Andy.

-Ann pytaj, ona zawsze wie, gdzie co jest.- mruknął Jake, chowając gitarę.

-Wszystko fajnie, ale gdzie ona jest?- rozejrzał się wokalista.

-Pewnie czeka na nas koło bramek.- zauważyłem. Spakowaliśmy szybko sprzęt. Chłopaki w tym czasie ubrali się. Ruda dalej do nas nie przyszła. Wyszliśmy zza kulis, ale nigdzie jej nie widzieliśmy.

-Może jest z chłopakami?- zastanawiał się Jinxx. Dorwaliśmy Jordana.

-Jest z wami An?- spytałem.

-Nie. Zostawiliśmy ją idąc tu. Kierowała się do bramek.

-Gdzie ta smarkula poszła?- zmarszczył brwi Ashley.

-Dzwonię do niej, ale nie odbiera.- mruknął wokalista.

-Ej. To nie jest zabawne. Przecież ona nigdy nie odstępuje nas na krok, bo nie lubi tłumów.- zauważył Jake.

-Fakt. To co robimy?

-Zabiję ją kiedyś! No trzeba jej szukać! Mam nadzieję, że nie wplątała się w coś głupiego.- wkurwił się Ashley.

-Ej. Spokojnie. Ona to nie wy.- zauważył delikatnie Jeremy.

-Fajnie. Tylko to ja jestem za nią, do cholery, odpowiedzialny. Ruszcie dupy. Musimy ją znaleźć przed wywiadem.- pogonił nas basista.

Chodziliśmy już z dobre 10 minut, a młodej jak nie było, tak nie ma.

-Dobra! Łazimy jak debile w tę i z powrotem. Trzeba iść jej tokiem myślenia.- zbuntował się Jake.

-Fakt. Ona nie przepada za ludźmi, czyli na pewno nie ma jej w tłumie.- zastanawiałem się głośno.

-Gdzie jest w miarę pusto i cicho?- spytał Andy.

-Na parkingu!- strzelił palcami Purdy. Ruszyliśmy w stronę, zaparkowanych na uboczu, tirów ze sprzętem telewizji, zespołów i organizatorów.

-Czy to nie jest ona?- Jinxx wskazał na jakąś postać leżącą na ławce. Ashley natychmiast tam pobiegł. W miarę zbliżania się do nich, słyszeliśmy jego krzyki. Chociaż to za słabe określenie. On się na Ann najzwyczajniej w świecie wydzierał.

-Czy ty czasem myślisz?? Wszędzie cię szukaliśmy!!! Tak ciężko odebrać telefon??? Musisz mi to robić? No musisz?!?! Ja przez ciebie zawału dostanę!!!!- wydarł się ostatecznie i odszedł kilka kroków na bok. Ann patrzyła na niego, jak na idiotę. Myślałem, że też się na niego wydrze, ale nie.

-An? Czemu nie zostałaś przy scenie?- spytał delikatnie Jake.

-Bo musiałam chwilę pobyć sama i pomyśleć.- uśmiechnęła się.

-Świetnie! Zajebiście, kurwa! Mam nadzieję, że pobyłaś sobie sama na zapas, bo od teraz będziesz cały czas ze mną!!!- podniósł ton Ashley, łapiąc ją za rękaw kurtki i ciągnąc w stronę sceny. Poszliśmy szybko za nim. Ann jest zdolna. Już dawno nie widziałem go tak wkurwionego. Wymieniłem tylko porozumiewawcze spojrzenie z Jinxx'em.

-Urwiesz mi zaraz rękę.- mruknął rudzielec, próbując się wyrwać z żelaznego uścisku basisty.

-Chuj mnie to obchodzi. Trzeba było się nie tracić.- burknął.

-Ej! Jestem już dużą dziewczynką. Poza tym, do łazienki też będziemy chodzić razem?- spytała złośliwie.

-Jeśli będzie trzeba! Lepiej nie testuj mojej cierpliwości.- ścisnął ją mocniej za ramię. W tym momencie wkroczył Andy.

-Zaraz zrobisz jej krzywdę. Wyluzuj trochę.- wskazał na jej rękę.

-Nie wkurwiaj mnie Andy!- spojrzał tylko wściekle Ashley.

Poszliśmy prosto na wywiad. Potem się okazało, że miało ich być cztery. Na szczęście nie w każdym musiałem brać udział. Za to przypadła mi zaszczytna rola pilnowania młodej, gdy Ash z Andy'm stali przed kamerami.

-Ja pierdolę, on jest jakiś nienormalny.- szepnęła w pewnym momencie Ann.

-O co ci chodzi?- spytałem zdziwiony.

-O Ashley'a. Najpierw jest wściekły. Drze na mnie mordę. A 10 minut później rzuca żarcikami w wywiadzie i ma banan na twarzy.

-Nie dziw się tak. Jak wróci, to pewnie znów będzie na ciebie wściekły.- zauważyłem.

-Przecież ja mu nic nie zrobiłam. Za to, jeśli znów będzie krzyczeć, teraz mu już przywalę.

-Tak przy ludziach?

-Owszem.- mruknęła, pijąc kolejny kubek herbaty. Po pół godzinie skończyliśmy wszystkie wywiady.

Poszliśmy więc znaleźć miejsca obok sceny, żeby popatrzeć na BMTH. Weszliśmy za bramki, żeby fani nie mogli nas dosięgnąć. Usiedliśmy na jakimś podwyższeniu, skąd mieliśmy świetny widok na koncert. Purdy wciąż warczał na młodą, ale ona kompletnie go zlewała. Siedziała pomiędzy nim i Andy'm, bo dla różnicy, teraz to jej było zimno. Po skończonym występie pogratulowaliśmy chłopakom i wróciliśmy do hotelu.

Perspektywa Ann

Boże, nareszcie mi cieplej. Nie jestem przyzwyczajona do uczucia chłodu. Chłopcy siedzieli teraz w drugim pokoju, bo jak zawsze wynajęliśmy dwa, a ja wskoczyłam pod prysznic. Wycierałam się właśnie, gdy ktoś zapukał do drzwi. Narzuciłam na siebie jakąś przydługą koszulkę Andy'ego, która teraz sięgała mi do połowy uda i poszłam otworzyć. Przede mną stał jakiś wytatuowany facet, z głupim fryzem, który teraz taksował mnie spojrzeniem.

Gorzej niż Purdy... Stałam tak bez słowa z uniesioną brwią, czekając, aż łaskawie spojrzy mi w oczy. W końcu nadszedł ten wiekopomny moment. Mężczyzna uśmiechnął się, pytając:

-Od kiedy Andy ma nową dziewczynę? Bo poznaję jego koszulkę.

-Zawsze jeszcze mogę być jego siostrą, ewentualnie kochanką.- zauważyłam.

-On nie ma rodzeństwa. Na kochankę też mi nie pasujesz. Kim jesteś?

-To chyba ja powinnam o to spytać, bo zapukałeś do mojego pokoju.- powiedziałam.

-Andy wysłał mi sms'a, że mam tu przyjść. A jestem Will- teraz mi się przypomniało, że Ash gadał, że poznam jakiegoś Willa Controla. To chyba on.

-Ah tak. Faktycznie, to też pokój Biersack'a. Razem z resztą jest tam.- wskazałam na drzwi obok. -A ja jestem ich managerką i też zaraz tam przyjdę, tylko się ubiorę.

-Ale całkiem fajnie wyglądasz.- zaoponował, przeciskając się obok mnie do sypialni. Spojrzałam na niego wściekła, ale nie wywaliłam go. Podeszłam do walizki, szukając jakichś spodni. W łazience przebrałam jeszcze koszulkę na inną. Założyłam buty i byłam gotowa do wyjścia.

-Masz chłopaka?- spytał William.

-Już nie, a co?- spojrzałam na niego, kierując się do drzwi. Poszedł za mną.

-Bo bym się umówił z jakąś ładną dziewczyną.

-Jesteś za stary na mojego faceta.- prychnęłam.

-A kto tu mówi o randkach? Tak pogadać. Wydajesz się sympatyczna.- uśmiechnął się. Na te słowa wybuchnęłam śmiechem.

-Ja? Powiedz to przy Purdy'm, a cię wyśmieje.- otworzyłam drzwi od drugiego pokoju.

-Siema chłopaki.- przywitał się z nimi Control. Chociaż, czy powinnam go tak nazywać? Na nazwisko ma inaczej...

-Co tak długo? Zgubiłeś się?- zawołał Andy.

-Miałeś mi wysłać numer pokoju w którym jesteś, a nie w którym śpisz, idioto. Na szczęście spotkałem tą miłą dziewczynę, która mi pomogła.- wskazał na mnie Will.

-Miłą? To chyba mówisz o kimś innym, a nie o tej wiedźmie.- prychnął Ash.

-Nie, dlaczego?- Control zgrywał idiotę. Wryłam się obok Biersack'a. Automatycznie objął mnie ramieniem.

-Juliet nie jest zazdrosna?- spytał niewinnie mój nowy znajomy.

-Nie. Ann to moja siostra, a nie kobieta.- zauważył Andy.

-Głodna jestem. Idziemy coś zjeść?- wtrąciłam.

-Wytrzymasz 20 minut? Chcemy trochę odpocząć.- spojrzał na mnie błagalnie Jinxx.

-Nie wytrzymam, ale nie ma problemu. Pójdę sama, a wy, jak już nabierzecie sił, to dołączycie do mnie.- wstałam energicznie.

-Nie ma mowy! Sama nigdzie nie pójdziesz! Nie zamierzam cię potem wszędzie szukać- warknął Ashley.

-A tobie co?- zdziwił się Will.

-Jest teraz moim opiekunem prawnym.- mruknęłam wyjaśniająco.

-Ashley?!- roześmiał się. -O kurwa. Współczuję ci, mała. Chętnie pójdę z nią. I tak muszę się napić kawy.

-Dobra, To idźcie. Niedługo przyjdziemy.- walnął się na łóżko Jake.

Zeszliśmy na dół do restauracji. Zamówiłam sobie jakiś omlet.

-Jakim cudem Purdy został twoim opiekunem prawnym?- przyglądał mi się uważnie, mój towarzysz.

-Ich główny manager, a mój szef tak wymyślił.

-Znam Jonathan'a. Nigdy w życiu nie zrobiłby czegoś takiego z własnej woli. O co tu chodzi?- kurwa, on jest stanowczo za inteligentny.

-Widocznie miał powód.

-Dobra. Nie wnikam.- poddał się Will. Gadaliśmy trochę na wszystkie tematy, a za jakiś czas doszli do nas Brides'i. Resztę wieczoru spędziliśmy już razem.

*W tym opowiadaniu, Jordan jest w BMTH od początku.

 ***************************

Rozdział dedykuję wszystkim fanom BMTH, a zwłaszcza dwóm bloggerkom, które pięknie opisują Oliver'a, a ja i tak zawsze się z niego śmieję. Whiteblood, It's like I'm sleepwalking, specjalnie z myślą o Was, rozwinęłam tą scenkę♥. W ogóle, uważam, że rozdział jest chujowy, jeden z gorszych itp, bo jest nudno, nic się nie dzieje. No i całkowicie improwizowałam, żeby jakoś dobrnąć do następnego wątku. Ale za to nawrzucałam Wam trochę zdjęć:P Wywiady są na yt, nie będę ich tu udostępniać, bo głupota Ashley'a w niektórych, jest porażająca... I jeszcze takie małe pytanko: dlaczego na necie nie ma ślicznych zdjęć BMTH ogółem i BVB z koncertów?!?! Limit ten sam. Dziękuję tym, którzy mi piszą takie cudowne komplementy. Popadnę w samouwielbienie. Tak wgl, to miłego weekendu Wam życzę, Misie moje♥♥♥ Black.

!!! 13 KOMENTARZY=NOWY ROZDZIAŁ !!!

P.S. Jak ktoś ma jakieś fajne blogi do polecenia, to zapraszam do odpowiedniej zakładki, bo nie mam co czytać:( :( :(