Rozdział 38

PIOSENKA NA DZIŚ

Byliśmy teraz między wysokimi drzewami. Zeszliśmy po drewnianych schodkach i moim oczom ukazało się woda. Jesteśmy nad jakimś jeziorem. Stałam tak z uchylonymi ustami, gdy poczułam mocne szarpnięcie. Ashley wciąż ciągnął mnie za sobą, kierując się na plażę. Była to bardziej dzika plaża. Widok był niesamowity. Rozglądałam się oczarowana. Purdy w końcu puścił mój nadgarstek i usiadł na piasku.

Rozmasowałam rękę. Miałam na niej odbite wszystkie pięć palców basisty. Usiadłam obok niego patrząc, jak zahipnotyzowana, na jezioro. Kurczę. Nie podniecam się jakimiś widoczkami, ale to miejsce było piękne. Może dlatego, że rzadko odwiedzane przez ludzi. Siedziałam tak sobie i patrzyłam. Po prostu patrzyłam. Nie wiem, ile czasu minęło, ale ocknęłam się, gdy Ash ponownie złapał mój nadgarstek.

-Przepraszam. Czemu nie powiedziałaś, że robię ci krzywdę?- przejechał kciukiem po śladach, jakie zostawił na moim ciele. Robiło się późno, ale jeszcze była dość dobra widoczność.

-Nie czułam.- powiedziałam powoli.

-Kłamiesz.- stwierdził, puszczając mnie. Z powrotem skierował swój wzrok na wodę. Nie miałam zamiaru się odzywać, bo przecież mu to obiecałam.

-Jesteś jedyną osobą, której pokazałem to miejsce. Zawsze, gdy mam dość, przychodzę tutaj.- powiedział po kilku minutach. Spojrzałam na niego zaskoczona. Dalej twardo nic nie mówiłam.

-Zastanawiałaś się kiedyś, czy jesteś dobrym człowiekiem?- spytał. -Czemu nic nie mówisz?

-Bo chciałeś ciszy.- szepnęłam.

-Ale teraz chciałbym, żebyś odpowiedziała mi na to pytanie.

-Zastanawiałam się. Raz.

-Tylko raz?- zdziwił się.

-Wnioski, do jakich doszłam, nie były przyjemne.- przewróciłam oczami. -Dlaczego o to pytasz?

-Bo zrobiłem coś, co mi się niezbyt podoba.- westchnął.

-Czyli?

-Rozmawiałem z moim wujem. Pokłóciliśmy się trochę. Martwi się, że żyję jak żyję i nie myślę o przyszłości.- powiedział. Analizowałam jego słowa.

-Powiedziałeś mu, że masz dziewczynę?- spytałam, marszcząc brwi.

-Powiedziałem.

-A powiedziałeś mu, że to ściema?

-Nie. I o to właśnie chodzi. On się tak strasznie ucieszył, gdy zobaczył gdzieś nasze zdjęcia, że nie umiałem powiedzieć mu prawdy.

-Hmm, rozumiem.- powiedziałam.

-Serio???- zdziwił się.

-Nie chciałeś go rozczarować, prawda? Nie chcesz, żeby się o ciebie martwił.- spojrzałam na niego smutno.

-Tyle im zawdzięczam, całej mojej rodzinie. Nie mieli pretensji, gdy się wyprowadziłem. Nie czepiali się, gdy zakładałem kolejne zespoły. Godzili się z każdą moją decyzją. Przymykali oko na wszystkie wybryki i kolejne panienki. Ale widziałem w ich oczach smutek, to stwierdzenie, że nie tak zostałem wychowany.- powiedział cicho.

-Cóż, jeśli to cię pocieszy, ja też okłamałam swoją matkę.- zauważyłam.

-Jak to? Przecież wie, że udajemy.- uniósł brew.

-Ale myśli, że to nie robi na mnie żadnego wrażenia. Że kompletnie zlewam całą tą sytuację.- zaśmiałam się gorzko.

-Ty też nie chciałaś, żeby się martwiła. Może jednak masz jakieś uczucia, skoro się troszczysz?

-Nie wiem, czy je mam, czy nie. Po prostu, nie jestem warta tego, żeby się o mnie martwiła. Nie zasługuję na to.

-Niby czemu?

-Nie zrobiłam nic pożytecznego w swoim życiu. Zawsze wpadałam w tarapaty, prowokowałam różne sytuacje. Powinnam umrzeć, kiedy miałam ku temu okazję.- mruknęłam.

-Ann, o czym ty mówisz?- popatrzył na mnie uważnie.

-Mniejsza. Ty nie gadasz o sobie, ja tym bardziej nie zamierzam.- odwróciłam wzrok. Nie chciałam mu się zwierzać.

Siedzieliśmy tak z godzinę w ciszy, ale było już późno, więc udaliśmy się w drogę powrotną. Ashley trzymał mnie lekko za dłoń, żeby nie podpadło. Byliśmy gdzieś tak w połowie drogi, gdy uświadomiłam sobie, że gdyby nie to, że tak mnie wkurwia, nie miałabym problemu z udawaniem. Nie rozumiem sama siebie. W sumie, byle do matury i końca tej chorej umowy. Potem wrócę do tego, co było kiedyś. Zawsze najlepiej wrócić do punktu wyjścia. A ja z każdym dniem upewniałam się, że coś jest ze mną nie tak.

Doszliśmy do domu i na dzień dobry powitały mnie jakieś śmiechy i wrzaski. Stanęłam w progu salonu i mało się nie wywaliłam pod naporem ciał. Lauren i JuJu rzuciły mi się na szyję.

-Hej. Nie wiedziałam, że przyjedziecie.- uśmiechnęłam się, gdy już mnie puściły.

-Bo nagle wpadłyśmy na ten sam pomysł. Ella i Sammi dotrą jutro. I zostaniemy na cały tydzień.- zapiszczały.

-Aha. Fajnie.- kiwnęłam głową. Ashley bez słowa wyminął nas i poszedł na górę.

-A temu co?- zmarszczyła brwi Juliet.

-Wieeesz, musi być w związku z taką wiedźmą, jak ja. To męczy.- wyszczerzyłam się. Resztę wieczoru spędziłyśmy razem.

Trzy dni później. Czwartek.

Cała zgraja pojechała na zakupy, a ja siedziałam i kułam na jutrzejszy sprawdzian z matematyki. Jak mi Jon zadzwoni z pretensjami, że nie pojechałam z nimi, to chyba mu przypierdolę! Leżałam teraz na kanapie w salonie i oczywiście myślałam o wszystkim, tylko nie o matmie. W pewnej chwili odezwał się dzwonek od bramy. Wstałam z miną męczennicy i podeszłam do drzwi. Gdy rozpoznałam osobę przed furtką, myślałam, że mam zwidy. Taylor Momsen. Co ona tu robi? Szybko jej otworzyłam. Po chwili stanęła w progu.

-Hej.

-Hej.- zaprosiłam ją do środka. -Co cię do mnie sprowadza?

-Jesteś sama?- spytała, rozglądając się.

-Owszem.- skierowałam się do kuchni, gestem wskazując, żeby poszła za mną.

-Mam jeszcze kilka pomysłów związanych z sesją i chciałabym je omówić.- wyjaśniła, siadając przy stole.

-A czy to nie sprawa pomiędzy tobą, a Boris'em?- uniosłam brew.

-No niby tak, ale przejrzałam twoje zdjęcia i zauważyłam, że masz świetne spojrzenie. Takie...

-Złe?- dokończyłam.

-Noo, tak. I ja właśnie kogoś takiego potrzebuję. Nie jakichś słodkich laleczek. Ty jesteś rockową dziewczyną, więc tak się zastanawiałam, czy nie zgodziłabyś się na kilka zdjęć, gdzie byłybyśmy tylko dwie.

-Dopóki nie każesz mi trzymać węży, pająków, albo innego cholerstwa, to nie mam nic przeciwko.- wzruszyłam ramionami. Taylor opisywała mi po kolei wizję każdego zdjęcia. Miały to być surowe fotki, na których najważniejsze byłyby nasze twarze i mocno podkreślone oczy. Dlatego chciała, żeby modelka miała wyraziste spojrzenie.

-Może umówimy się kiedyś na kawę, co?- zaproponowała, gdy zbierała się do wyjścia.

-Hm, czemu nie. Ale ostatnio mam krucho z czasem, bo mam jeszcze szkołę.- wyjaśniłam.

-To ile ty masz lat?- spojrzała na mnie zdziwiona.

-18.

-Coś takiego! Jesteś tylko rok młodsza ode mnie?! Ja byłam pewna, że masz co najmniej z 20.

-Nie przejmuj się, wszyscy mnie starzeją.- westchnęłam. W tym momencie drzwi wejściowe otwarły się z hukiem i do kuchni wpadli Brides'i z dziewczynami. Na nasz widok gwałtownie wyhamowali.

-Eeeem. Cześć.- przywitał się CC.

-Cześć.- uśmiechnęła się Taylor. Wszyscy się przedstawili. Do mnie zaś podszedł William Control.

-Will? A ty co tu robisz?- przytuliłam go.

-Muszę coś załatwić w LA więc postanowiłem was odwiedzić. Spotkałem chłopaków pod bramą.- wyjaśnił. W tym momencie podszedł do nas Ashley.

-Mam dla ciebie prezent, kociaku.- wyszczerzył się, podając mi torebkę.

-Prezent?- zajrzałam do środka. 4 główki czosnku. Zaczęłam się śmiać, jak wariatka.

-Piękny. Dziękuję.- wydukałam, gdy już się jako tako opanowałam.

-Ah, to jest ten twój chłopak, o którym tyle mi opowiadałaś?- spytała Taylor, pojawiając się koło nas.

-Opowiadałaś o mnie? Ciekawe co...- zaśmiał się Purdy, obejmując mnie ramieniem.

-Dobrze. Ja już muszę spadać. Jakby co, mój numer masz. Zdzwonimy się. Pa.- przytuliła mnie i pożegnała się ze wszystkimi. Odprowadziłam ją do drzwi. Po chwili uświadomiłam sobie, że przecież Will nie zna prawdy o mnie i Ash'u. Kurwa! Nie chce mi się udawać. Wróciłam do reszty, która teraz rozłożyła się w salonie. Usiadłam na kanapie, obok mojego chłopaka.

-Co chciałeś osiągnąć przez ten czosnek?- spytałam cicho.

-Musiałem się upewnić, że to na wiedźmy nie działa.- mruknął mi do ucha. Spojrzałam tylko na niego, jak na idiotę.

-Wiecie, ja nie wnikam, o co chodzi z tym waszym związkiem, ale patrząc na to, jak się zachowywaliście wobec siebie dwa tygodnie temu, ciężko mi uwierzyć w to, co widzę.- zaśmiał się Will. No mówiłam, że jest stanowczo za inteligentny...

-Nie słyszałeś powiedzenia „kto się czubi, ten się lubi”?- puściła mu oczko Sammi.

-Słyszałem. Ale i tak mam wątpliwości. Aczkolwiek, wyglądacie całkiem przekonująco.- spojrzał na nas Control.

Ashley tylko zacisnął szczękę. Ja wybuchnęłam śmiechem.

-Ej! Może zróbmy jakiegoś grilla, co? Zrobiłem zapasy.- zaklaskał w dłonie Jake. Wszyscy podnieśliśmy się. Chłopcy poszli rozpalić ogień, ja z dziewczynami skierowałam się do kuchni.

-I jak? Dajesz radę?- spytała mnie Ella.

-Taaak. Na szczęście mam szkołę, więc Jon musi ograniczać realizację swoich głupich pomysłów, odnośnie mnie i Ash'a.- zaśmiałam się.

-Will wam nie uwierzył.- powiedziała Lauren.

-Ale to inteligentny facet, nic nie powie.- zauważyła Juliet. Przygotowałyśmy jedzenie i skierowałyśmy się do ogrodu. Oczywiście nie muszę mówić, że grill dalej nie był gotowy? Sześciu facetów i żaden nie umie tego zrobić, bo zapomnieli kupić podpałkę. Uderzyłam się ręką w czoło. W końcu jednak im się to udało i zaczęliśmy naszą małą imprezkę.

Dwie godziny później.

Siedziałam i piłam piwo i kompletnie się wyłączyłam. Jakoś nie umiałam się na niczym skupić. Obserwowałam wszystkich, jak grają w piłkę. William został sędzią, bo nie chciało mu się biegać. Ashley rzucił się na schodek obok mnie.

-Czemu nie grasz?- spytał.

-Bo nie mam nastroju.- mruknęłam.

-Coś się stało? Masz dziwną minę.- zauważył.

-Nieee. Po prostu nic mi się nie chce.

-Leń.- burknął, poprawiając włosy.

-Czy ty musisz tak ciągle męczyć te swoje biedne włosy? Ciągle je poprawiasz.- uniosłam brew.

-Widocznie muszę. A mogę się pobawić twoimi, proooszę?- zrobił proszącą minkę. Wzruszyłam ramionami. Niech robi, co chce. Usiadł ucieszony schodek wyżej, zdejmując mi gumkę.

-Woow. Nie wiedziałem, że są takie długie.- złapał za jedno pasmo, rozprostowując je. Po chodzeniu cały dzień w spiętych, teraz lekko mi się kręciły.

-Muszę je ściąć.- powiedziałam.

-Nie! Czemu nie chodzisz w rozpuszczonych? Są zajebiste.

-Bo mi niewygodnie.

-Nie waż mi się z nimi cokolwiek robić!- pociągnął mnie lekko za końcówki.

-Bo co mi zrobisz?- zaśmiałam się.

-Rzucę cię.- burknął.

-Ahaha nie mogę się już doczekać. Zrobię to od razu, nie będę musiała się z tobą tyle męczyć.- wstałam i skierowałam się do kuchni. Wyciągnęłam z szuflady nożyczki i przyłożyłam do włosów. Momentalnie coś, a raczej ktoś objął mnie mocno ramionami, uniemożliwiając jakiekolwiek ruch.

-Nawet nie próbuj!- syknął mi do ucha Ashley.

-A co cię to obchodzi? To moje włosy.

-Ale ty jesteś moją dziewczyną, czyli też mam coś do powiedzenia.

-Hahah chciałbyś. Trzeba było nie mówić, że mnie rzucisz. Zachęciłeś mnie.- wyszczerzyłam się.

-Mogę cię rzucić i bez tego.- odparł. Obróciłam się do niego przodem.

-Więc to zrób!- ucieszyłam się. Nagle zostałam podniesiona. Ash ze mną na ramieniu skierował się do salonu i rzucił mnie na kanapę.

-Ej! To się nie liczy!- oburzyłam się.

-No co? Powiedziałem, że cię rzucę, więc to zrobiłem. A liczyłaś na coś innego?- uśmiechnął się niewinnie.

-Owszem.- wstałam i pobiegłam z powrotem do kuchni. Uwielbiam robić mu na złość. Złapałam nożyczki, ale usłyszałam kroki, więc schowałam je za siebie.

-Oddawaj je, smarkulo.- Ashley spojrzał na mnie groźnie, próbując mi je wyrwać.

-Spadaj!- prychnęłam, cofając się. Nagle natrafiłam na przeszkodę, jaką był stół. -Kurwa!

-I co teraz zrobisz, hm? Jesteś w pułapce.- Purdy oparł dłonie o blat, po bokach mojego ciała.

-I tak nie dam ci nożyczek.- spojrzałam wyzywająco. W tej samej sekundzie poczułam, jak się unoszę. Zostałam posadzona na stole. Ręce z nożyczkami cały czas chowałam za sobą. Ashley przewidując, że mogę chcieć zrobić mu krzywdę, stanął między moimi nogami, dłońmi sięgając mi za plecy.

-Wiesz, że jestem silniejszy.- mruknął przysuwając się.

-Ale ja jestem sprytniejsza. I jestem kobietą, a kobietom przecież nie wolno nic zrobić.

-Uwierz mi, znam milion sposobów na kobiety. Jesteś bez szans.- szepnął. Nasze twarze dzieliły teraz milimetry. W tym momencie do kuchni wpadli CC z Will'em.

-Eee, przeszkadzamy?- spytał niepewnie William. Jego mina wyraża ogromne zdziwienie.

-Jak chcecie dzieci robić, to u góry macie dwie sypialnie.- mruknął CC, przeciskając się do lodówki.

-Dzieci?! Porąbało cię?- spytałam retorycznie.

-Nie chcesz mieć ze mną dzieci, kociaku?- uniósł brew basista, wciąż nie zmieniając pozycji. Jedynie oparł dłoń, o moje ramię.

-Nie zastanawiałam się. Poza tym, jestem za młoda.- zauważyłam.

-Wyobraź to sobie: ty, ja i nasze małe Purdziątka.- westchnął udając rozmarzenie.

-To byłaby katastrofa, patrząc na wasze charaktery.- zaśmiał się Andy, który pojawił się w progu z JuJu i Sammi. -Na szczęście te dzieci miałyby jeszcze normalnych wujków i ciocie.

-Ej! Nasze dzieci będą cudowne!- zaprotestowałam. Chwila! Czy ja właśnie powiedziałam, że planuję dzieci z Purdy'm?!?!?! Kurwa mać!

-No widzisz! Nie znacie się i tyle.- Ashley wyszczerzył się, odsuwając się ode mnie. Zeszłam ze stołu. Ten idiota wykorzystał chwilę nieuwagi i wyrwał mi nożyczki. Spojrzałam na niego wściekła. Następnie wróciłam do ogrodu. To była dziwna sytuacja...

Następny dzień, piątek.

Dziś z Ashley'em mieliśmy dzień kłótni. Zdążyliśmy już się posprzeczać 5 razy, a do końca dnia jeszcze trochę. Prosto ze szkoły przyjechałam do wytwórni. Zespół od rana wytrwale pracował nad nową płytą. Póki co, nie mieli jeszcze zrobionej żadnej piosenki. Najpierw Andy musiał skończyć tekst. Pomagał mu w tym Purdy. Jonathan miał dziś ważne sprawy do załatwienia w Nowym Jorku, więc ja go zastępowałam. Teraz jestem szefem wszystkich szefów hahah. Jon, jak na takiego managera i producenta miał pod sobą sporo ludzi. Dlatego, gdy osiągnę już pełnoletność, całkowicie przestanie być managerem BVB. Zostanę nim ja. Oczywiście dalej będzie mnie nadzorował, bo muszę się jeszcze wiele nauczyć, ale będzie robił to ze stanowiska producenta muzycznego. Póki co jestem tour-managerką. Nie chciałam mówić Jonathan'owi, że ja na jego miejscu nie dawałabym mi tyle władzy nad chłopakami. Patrząc na moje wahania nastrojów i agresywne usposobienie, to może się kiedyś dla nich źle skończyć. Siedziałam w gabinecie Jon'a, gdy zadzwoniła moja komórka. To Emily, laska od wszystkiego.

-Słucham?- mruknęłam, przeglądając plik dokumentów.

-Ann? Czekają tu pewne osoby do chłopców, ale oni nie odbierają telefonów. Mogłabyś tu przyjść na chwilę?- spytała niepewnie.

-Jasne. Zaraz będę.- rozłączyłam się i wstałam. Ktoś do chłopaków? W ogóle, gdzie oni są? Przecież mieli pisać u siebie w pokoju. Skierowałam się do głównego wejścia wytwórni. W tej części był oficjalny sekretariat. My z chłopakami wchodziliśmy zwykle od strony studia nagraniowego, tam miałam swoje biuro, a chłopcy miejsce pracy. Druga część budynku, ta oficjalna, to wytwórnia. Tu pracował Jonathan i inne szychy. Zeszłam do sekretariatu.

-Emily?- spojrzałam na blondynkę siedzącą przy komputerze.

-Państwo czekają.- wskazała mi na trójkę ludzi. Podeszłam do nich z lekkim uśmiechem, chociaż wcale się nie cieszyłam. Nie znoszę ludzi.

-Dzień dobry.- powiedziałam i zamarłam. Przede mną stało małżeństwo w średnim wieku i... Chuck. Kuzyn Ashley'a. Czyli to... Kurwa!

-Dzień dobry. Jestem wujem Ashley'a Purdy'ego. A to moja żona i syn. Chcieliśmy zrobić mu niespodziankę.- uśmiechnął się do mnie barczysty mężczyzna.

-Eeem. A ja jestem jego dziewczyną.- wydusiłam, siląc się na „szczery” uśmiech. -Anna, miło mi.

-Oh! To ty jesteś tą cudowną istotą?- ucieszyła się jego ciotka. -Jestem Lisa, mów mi jak chcesz, może być ciociu.

-Ee, czy cudowną, to nie wiem.- zaśmiałam się. Boże!

-Wyglądasz dużo ładniej niż na zdjęciach. Ja mam na imię Patrick. I też zwracaj się, jak ci pasuje. A ten tutaj, to Chuck.- zmrużyłam oczy i spojrzałam wyzywająco w stronę tego idioty. Tylko zacisnął szczękę.

-Cóż. Mamo, to ja pojadę pozałatwiać swoje sprawy, a potem wrócę, dobrze? To pa!- Chuck zmył się, zanim jego rodzice zdążyli otworzyć usta.

-Hm, chłopcy powinni być u siebie, ale nie odbierają telefonu. Zaprowadzę państwa do Ashley'a.- skierowałam się na schody. Przeszliśmy do drugiej części budynku. Weszłam do ich pokoju, ale nikogo nie zastałam. Poszłam więc do studia nagraniowego. Może coś wymyślili.

-Ann, kochanie musimy się lepiej poznać. Koniecznie! Chciałabym się czegoś o tobie dowiedzieć.- uśmiechnęła się lekko ciotka Ash'a.

-Mam 18 lat, jestem fotomodelką i tour-managerką Black Veil Brides. Jestem Polką.- powiedziałam. Otworzyłam drzwi od innego pokoju. Była tam cała piątka, która teraz się kłóciła, aż iskry leciały. Odchrząknęłam, ale to nic nie dało.

-Ashley?- spytałam delikatnie.

-Co?!- burknął, coś pisząc.

-Masz gości.- powstrzymywałam się od warknięcia. Purdy odwrócił się.

-Ciocia?! Wujek?!- spojrzał na nich zszokowany.

-Cześć skarbie.- przytulili się.

-Co wy tu robicie?- spytał.

-Mieliśmy coś do załatwienia i postanowiliśmy wpaść. Chcieliśmy poznać twoją nową wybrankę.- wytłumaczył jego wujek. Spojrzeliśmy z Ashley'em po sobie. Czyli, mamy znów udawać. To będzie koszmar...

**********

Słuchał ktoś płyty? I jak wrażenia?

Dobrze. Teraz zmiana tematu. Jestem wkurwiona. Bardzo. Cieszę się, że pod ogłoszeniem odezwało się kilkanaście osób więcej niż zwykle. A teraz może mi ktoś, do kurwy, wytłumaczyć, jaki macie problem z normalnym komentowaniem rozdziałów? I niech nikt mi nie pierdoli, że szkoła, że coś tam, bo komentuje mi stale z 12 osób. Wszystkie się uczą, mają swoje życie, a niektórzy piszą jeszcze swojego bloga! Skoro masz czas, żeby przeczytać naprawdę długi rozdział (sorry, 6-7 stron), to ta minuta więcej na komentarz Cię nie zbawi! No kurwa! Ten limit jest malutki, w porównaniu do ilości osób czytających. I błagam, nie róbcie ze mnie idiotki, głupio się tłumacząc, albo dodając po kilka komentarzy, wylogowując się z kont. Jestem starsza od większości tutaj, więc darujcie sobie. Ja mam naukę, kursy, rodzinę, znajomych, obowiązki, często mam pracę dorywczą, a przy tym wszystkim staram się dla Was(!) dodawać jak najszybciej. Jak tak bardzo chcecie, zacznę wrzucać rozdziały, jak większość bloggerek, czyli z 2-3 strony raz na miesiąc. Ostatnio wyliczyłam, że gdybym dodawała raz w tygodniu, to teraz bylibyśmy na około 15 rozdziale. Serio. Mam w dupie Wasze tłumaczenia. Tym bardziej, że nie wymagam długich komentarzy. Wystarczy jeden wyraz. 

Druga sprawa: przeczytałam te wszystkie propozycje. I postanowiłam się do tego odnieść. Nie mam pojęcia kim jest taki typ, jak Ben Bruce. Wiem tyle, co wyczytałam w necie. Dlatego też, nie sądzę, że zwiążę z nim Ann, bo jakbyście nie zauważyli, moje opowiadanie bazuje na realnych wydarzeniach. Kreując charakter np. takiego Andy'ego posiłkowałam się wywiadami z nim. To nie jest do końca moja wyobraźnia. Wszystko, co się dzieje wokół nich, już się kiedyś wydarzyło. Dlatego też opcja z Bruce'm raczej nie wypali, bo nie mam pojęcia jaki on jest. I teraz takie pytanie: ile razy proponowałam Wam, że jak macie kogoś, kogo chcecie tu zobaczyć, to możecie pisać, a spróbuję go tu wsadzić na epizod??? Z trzy? Cztery? Więc dlaczego, cholera, nie napisaliście wtedy tego gościa? Nagle pojawia się z 8 komentarzy, że Ann ma być z Ben'em. Ja chyba naprawdę jestem jakaś tępa, albo już stara, bo kompletnie nie czaję Waszego toku myślenia. Reszta opcji mi się podoba, nawet przeżyję tego Sykes'a:P (niektórzy wiedzą, o co kaman.) Siedziałam dziś parę godzin na wykładach w Wodzisławiu i było tak zajebiście ciekawie, że miałam czas na przemyślenie całej koncepcji. Wszystko sobie poukładałam i wiem już, jak zakończę tą historię. Dziwię się, że nikt nie zaproponował Jake'a czy Jinxx'a...

Więc teraz uprzedzam: albo ruszycie dupy i docenicie, że udostępniam Wam opowiadanie, albo załatwimy to inaczej. Ja piszę to dla siebie. Przeszło mi przez głowę usunięcie wszystkiego. Ale to byłoby nie fair, wobec stałych komentatorek. Dlatego też, jeśli takie sytuacje będą się powtarzać, zablokuję bloga i udostępnię go tylko wybranym przeze mnie osobom. Ja nie mam jakiegoś parcia na nie wiadomo co. Piszę dla siebie. Mogę to robić do szuflady. Nie ma problemu. Publikuję dla Was. Jakby ktoś nie wiedział, jest taka opcja na Bloggerze, że pewne opowiadania mogą czytać tylko zaproszeni goście, mający konto. Ogłoszenie w ciągu 2 dni skomentowały bodajże 24 osoby. Dodajmy do tego 3 dziewczyny, które napisały mi na priv. Plus Ci co nie skomentowali, ale wiem, że czytają. To mnóstwo osób. A Wy macie problem dać kilkanaście komentarzy. Naprawdę. Jestem załamana. Możecie mówić, że jestem pierdolnięta, hejtować itd. ale szczerze? W dupie to mam. Kurwa ludzie! Szanujmy się. Ja komentuję wszystko, co czytam, a przynajmniej staram się opuszczać jak najmniej rozdziałów. Skoro ja potrafię, to Wam korona z główki nie spadnie. Tym bardziej, że rozdział nie pisze się sam w godzinkę. Poświęcam na to w chuj czasu, bo staram się jakoś przekazać moją wizję, która zwykle opornie układa się w wyrazy. Powtarzam jeszcze raz: albo się ogarniecie i przestaniecie mnie wkurwiać (a uprzedzam, ostatnio jestem nerwowa), albo przestaniecie to czytać. I kropka kurwa! Miałam nie przeklinać, ale mnie nerwica z kurwicą bierze. Na przyszłość jak Wam coś proponuję, albo proszę, to to róbcie. Tymczasem mam wrażenie, że większość tutaj ma mnie w dupie i totalnie olewa. I tak rzeczywiście jest. Przemyślcie to. Black xxx.

P.S. Dla chcących erotyka. O ile wcześniej się nie wkurwię i nie usunę bloga, będzie. Ale cierpliwości, bo nie zamierzam zaczynać nowego związku Ann od seksu. Litości. To ma być realne opowiadanie. A Ann jest za inteligentna żeby puścić się na pierwszej randce, tracąc przy tym dziewictwo. I jeszcze chciałam wtrącić, że bardzo podobało mi się ostatnie zdanie z komentarza Dominiki F. o tym mentorze itp. Rozwaliłaś mnie tym kobieto:)

Zwiększam limit. I dodam następny, jak przestanę się wkurwiać. Chyba potrzebuję terapii u specjalisty...

!!! 15 komentarzy=next !!!