Rozdział 30

Piosenka...

Szłam twardo przed siebie, zaciskając pięści. W końcu dotarłam do celu i odchrząknęłam:

-Ładnie to tak bawić się beze mnie?

-Kicia?! Co ty tu... robisz?- Drew patrzył na mnie zszokowany. Dopiero po chwili ogarnął się i próbował zepchnąć z siebie jakieś dwie dziewczyny. Oczywiście blondynki...

-JA?! Co TY tutaj robisz? W dodatku z jakimiś pustakami?! Przecież miałeś mieć sesję- podniosłam głos.

-Ale skarbie, to wcale nie jest tak, jak wygląda!- zaprzeczył.

-Jesteś świnią Drew!- warknęłam, łapiąc jego drinka i wylewając mu na spodnie. -Nie dzwoń do mnie!- odwróciłam się gwałtownie i ruszyłam w stronę wyjścia. Po kilku krokach ten palant mnie dogonił i złapał mocno za rękę.

-Ann, proszę.- zaczął.

-Puść mnie! Jak mogłeś?! No jak?- krzyknęłam.

-Ja?! To nie ja zacząłem! To ty zabawiasz się za moimi plecami z tym całym Ashley'em! Jesteś zwykłą szmatą!- krzyknął. Na te słowa strzeliłam mu z liścia.

-Ty suko! Rozcięłaś mi wargę!- powiedział z niedowierzaniem i zamachnął się, żeby mi oddać. Nie zdążył, bo został przyparty do ściany przez Purdy'ego. Jednocześnie ktoś, przypuszczam, że CC, złapał mnie mocno w pasie i odciągnął od tego idioty.

-Nie wiesz, że kobiet się nie bije?- warknął do Drew, Ash, ściskając mu jedną dłonią kark.

-Puść go! Załatwię to sama! Ręcznie.- warknęłam, próbując wyswobodzić się z uścisku perkusisty.

-Bronisz jej, bo z nią sypiasz!- rzucał się Drew, ale Ashley był silniejszy.

-To o to ci chodzi? Nie chciałam dać się przelecieć, to znalazłeś sobie inne dupy!

-Ja też mam swoje potrzeby! Myślisz, że jesteś jakimś cudem świata?!- Drew mówiąc to, wykrzywił się z bólu. Albo to Ashley jest taki silny, albo on taką ciotą.

-Owszem! Tak właśnie myślę. W sumie i tak miałam cię rzucić. Pomogłeś mi podjąć decyzję.- uśmiechnęłam się mściwie, wyrywając się Christian'owi.

-Jak zwykle bawisz się innymi.- wysyczał Fuller.

-Za to nie wciskam kitów o miłości. Bo przecież jeszcze rano tak bardzo mnie kochałeś.- westchnęłam teatralnie. Drew znów zaczął się rzucać, więc Ashley odkleił jego zwłoki od ściany, jednak wciąż go trzymał.

-Trzeba było dać mi to, co chciałem.- warknął.

-Teraz już na pewno tego nie dostaniesz. Ashley puść go. Szkoda marnować na niego siły.- powiedziałam spokojnie.

-Ostrzegaliśmy cię! Jeszcze raz zbliżysz się do naszej siostry, a pożałujesz!- wysyczał Andy, odciągając Ashley'a od tego debila. Wszyscy skierowaliśmy się w stronę wyjścia. Zwolniłam trochę i gdy nie byłam już w zasięgu rąk chłopaków, gwałtownie odwróciłam się i przybliżyłam do Drew, waląc go pięścią w ryj. Chłopak przewrócił się.

-Masz za swoje. Teraz możemy iść.- uśmiechnęłam się słodko do zespołu i wyszłam z klubu. Reszta podążyła za mną. W momencie wszystkie dziewczyny zjawiły się u mojego boku, przytulając mnie.

-Jest okej.- powiedziałam cicho, lekko się uśmiechając.

-Annie, tak nam przykro.- zaczęła Lauren.

-To nic nie warty śmieć.- powiedziała Sammi.

-Nie przejmuj się nim.- wtrąciła Ella.

-Znajdziesz sobie kogoś lepszego.- dokończyła JuJu.

-Laski, kocham was.- wyszczerzyłam się do dziewczyn, przytulając je.

-Ej! A my to co?- oburzył się Andy.

-Was też kocham. Jesteście najlepsi.

-Ale swoją drogą, nieźle mu przyjebałaś.- zaśmiał się CC, mierzwiąc mi włosy.

-Nie wiedziałem, że masz tak mocny prawy sierpowy.- powiedział z uznaniem Jinnx.

-Lewy mam jeszcze lepszy. Wtedy musieliby brać tego idiotę do szpitala.- prychnęłam. -Sorry Jake. Zepsułam ci urodziny.

-No coś ty! Poza tym, wieczór się jeszcze nie skończył. Proponuję przenieść imprezę do jednego z pokoi.- zarządził gitarzysta, popychając nas w stronę wind.

Pierwsze kroki w pokoju wszyscy skierowali do barku, który dość szybko został przez nas opróżniony. Andy dał mi trochę lodu, żeby jutro moja dłoń nie wyglądała dziwnie. Niby regularnie ćwiczę, ale trochę czasu minęło, od kiedy komuś przywaliłam... Ashley chyba widział, że mnie nosi, bo słowem się nie odezwał kiedy piłam już kolejnego drinka. Zresztą, sam też pił. Nie miałam ochoty mu zabraniać. Niech robi, co chce. Ostatecznie, po coś wydaliśmy majątek na ten hotel. Wszyscy byli coraz bardziej pijani. Ja, o dziwo, jakoś się jeszcze trzymałam. Nie wiem, czy to zasługa złości, jaką czułam, wcześniej wziętych tabletek, czy może mam tak mocną głowę. Patrzyłam, jak Andy próbuje latać, jak Batman. Chyba nie muszę mówić, że mu to nie wyszło i po chwili zbieraliśmy jego zwłoki z podłogi. Na szczęście nic sobie nie zrobił. Po wypiciu całego alkoholu, udaliśmy się do następnego pokoju, po zapasy. To była gruba impreza...

Następny dzień.

Perspektywa Ashley'a

Obudziłem się, nie bardzo orientując się, gdzie jestem. Rozejrzałem się wokół. Widok był... interesujący. Sammi i Lauren spały przytulone do siebie, tylko w bieliźnie. Ja leżałem na CC'ym. Byłem bez koszulki i tylko w jednej nogawce. Reszta spodni leżała obok mnie. Okej? Nie chcę wiedzieć, co chciałem zrobić, zanim mnie ścięło. Wstałem powoli i ubrałem spodnie. Nie chciało mi się rzygać, czyli jest dobrze. Widocznie ze zmęczenia padłem szybciej, niż zwykle. Opuściłem sypialnię w poszukiwaniu reszty. W pokoju obok, na łóżku leżeli Jake, Juliet i Andy. Na podłodze znalazłem Ellę, a w łazience, w wannie, Jinxx'a. Wszystko fajnie. A gdzie Ann? Rozejrzałem się, ale nigdzie jej nie było. Kurwa! Przecież miałem jej pilnować! A jak coś się jej stało??? Kurwa! Kurwa! Kurwa! Zabiję tą gówniarę, jak tylko ją znajdę! Głupia smarkula! Podleciałem do Jinxx'a, klepiąc go po policzku.

-Jinxx! Pobudka!- warknąłem.

-Czego chcesz?- mruknął.

-Gdzie jest młoda?!

-Skąd mam wiedzieć. Tu jej nie ma.- wypiął się do mnie tyłkiem i spał dalej. Wkurwiony podleciałem do Andy'ego, ale ten to kompletnie nie reagował. Ja pierdole! I co teraz? Siadłem wkurwiony na łóżku. Myśl idioto! Myśl!A jak spotkała Drew? I on coś jej zrobił? Nie no, dobra. Przesadziłem. Prędzej ona mu coś zrobiła... Nagle mnie olśniło i uderzyłem się otwartą dłonią w czoło. Przecież oprócz tych dwóch pokoi, mamy wynajęte jeszcze cztery. Pewnie śpi w którymś z nich. Zaglądałem do każdego po kolei, ale nigdzie jej nie było. Okej. Zaczynam się martwić. Z duszą na ramieniu otworzyłem ostatnie drzwi. Pusto. Kurwa! Gdzie ta mała znów polazła? Już miałem się wracać i wszczynać alarm, ale dojrzałem uchylone drzwi na balkon. Skierowałem się tam. Na podłodze, jak gdyby nigdy nic, siedziała ruda i paliła fajki. Podszedłem do niej i wyrwałem jej papierosa.

-Pojebało cię? To niezdrowe.- warknąłem, wyrzucając to gówno za balustradę.

-No i co z tego.- odpowiedziała obojętnie, próbując odpalić następnego. Wyrwałem jej paczkę i zapalniczkę z dłoni.

-Zawinęłaś Andy'emu?- poznałem markę.

-Nic nie zawinęłam. Sam zostawił.- wzruszyła ramionami, wciąż na mnie nie patrząc.

-Nie powinnaś się ubrać?- zauważyłem. Miała na sobie tylko za dużą bluzę, która nie sięgała nawet połowy uda.

-Ciepło mi. Jak ci się nie podobają moje nogi, to nie patrz.

-Nie są takie złe. Chodziło mi raczej o to, żebyś się nie pochorowała.- zlustrowałem jej gołe nogi. Nie powiem, były niezłe. Ani grube, ani chude. W sam raz. Odwróciłem wzrok.

-Złego diabli nie biorą.- mruknęła. -Jakim cudem nie jesteś pijany?

-Sam nie wiem. Jakoś tak wyszło. A ty? Widziałem, ile wczoraj wypiłaś. Powinnaś mieć niezłą banię.

-Złość trawi mnie od środka dużo bardziej niż alkohol.

-Dalej przejmujesz się tym dupkiem?- usiadłem obok niej.

-I tak nic do niego nie czułam.- machnęła ręką.

-To o co chodzi?- zaciekawiłem się.

-O to, że mnie się tak nie traktuje. Okej, nie jestem święta, ani tym bardziej miła. Ale jak w ogóle można kogoś zdradzić?

-Widocznie można. Ale mnie się o to nie pytaj. Ja też tego nie rozumiem.

-Wiesz dlaczego nie masz dziewczyny?- powiedziała nagle.

-Noo, dlaczego?- niech się wykaże.

-Bo jesteś za dobry.

-Co?!- zaśmiałem się.

-Gdzieś w środku jesteś dobrym, wrażliwym facetem. Może i trochę zboczonym, ale to nic nie zmienia. Udajesz takiego lowelasa, bo w ten sposób leci na ciebie większość kobiet. Jednak, w pewnym momencie, one chcą księcia na białym koniu, a kiedy ty próbujesz pokazać im się od tej strony, nagle im się to nudzi i stwierdzają, że nie tego chcą. I szukają kogoś innego. Dlatego ciągle udajesz. Nie chcesz się pokazać od prawdziwej strony, bo z jakiegoś powodu straciłeś poczucie własnej wartości.- popatrzyła na mnie, tymi wielkimi oczami. Byłem w szoku.

-A ty? Dlaczego udajesz? Czego się boisz?- spytałem.

-Nie wiem. Czasami... Czasami chciałabym się zmienić, ale nie potrafię. Już nie...

-Jesteśmy obydwoje zjebani.- westchnąłem.

-Fakt.- zaśmiała się. Ta jedna rzecz nas łączy.

-Dobra. Ubieraj się. Idziemy na śniadanie, bo jeśli mamy czekać, aż reszta wstanie, to miną wieki.- zauważyłem, wstając.

-Nie jestem głodna.- zaprotestowała.

-Ja też nie. Ale coś musimy zjeść.- pociągnąłem ją za rękę do góry. Nagle syknęła. Zmarszczyłem brwi. Po chwili zaczaiłem i złapałem jej prawą dłoń. Kostki lekko spuchnięte i obtarte. No tak, bliskie spotkanie z ryjem Drew.

-Jak już będziesz gotowa, to ci to opatrzę.- skierowałem się do swojej sypialni. Poszedłem od razu pod prysznic.

Perspektywa Ann

Szybko się umyłam i przebrałam w świeże ciuchy. Zrobiłam sobie trochę mocniejszy makijaż, żeby zakryć cienie i wory pod oczami. Ja pierdolę, jeszcze nie skończyłam osiemnastu lat, a już robią mi się wory. Jak tak dalej pójdzie, to za dwadzieścia lat w ogóle nie będzie mi widać oczu. Wyszłam z łazienki, ale tego ćwoka dalej nie było. Wzruszyłam więc ramionami i skierowałam się do jego pokoju. Słyszałam, że jeszcze jest w łazience, więc wyłożyłam się wygodnie na jego łóżku. Po chwili wrócił do sypialni, zapinając po drodze guziki w koszuli. Musiał mieć w tym wprawę, bo szło mu to błyskawicznie. Albo miał takie duże dziurki. Wniosek: ma wprawę w dziurkach. Dobra. Kurwa. O czym ja w ogóle myślę? Zboczenie basisty jest zaraźliwe. Zaczęłam się śmiać sama z siebie. Ashley spojrzał na mnie dziwnie.

-Gorzej ci?- spytał.

-Owszem. A co? Wolisz, żebym płakała?

-Nie wiem co byłoby gorsze. Chodź- mruknął i wróciliśmy do łazienki. Tam rzucił we mnie jakąś maścią i kazał wsmarować w moją dłoń.

Wyszliśmy z pokoju i zjechaliśmy windą na parter, do restauracji. Zajęliśmy jeden ze stolików.

-Kurwa!- szepnął basista, sztywniejąc.

-Co jest?- zmarszczyłam czoło.

-Moja była „koleżanka”. W dodatku towarzyszy jej Drew.- mruknął. Na sam dźwięk tego imienia zacisnęłam dłoń w pięść. Spojrzałam przelotnie w ich stronę.

-To ta sama, co wczoraj siedziała mu na kolanach i namiętnie całowała.- prychnęłam.

-Wyluzuj. Jeśli to cię pocieszy, to w łóżku była daremna.- puścił mi oczko basista.

-Hmm, noo, nawet pocieszyło.- uniosłam brew. Po chwili wybuchnęłam śmiechem.

-Co tym razem?- westchnął zrezygnowany.

-Bo teraz Drew już na bank będzie uważał, że z tobą sypiam. No bo przecież jemy razem śniadanie.

-Ja pierdolę... Tylko idiota może wymyślić coś takiego. Ej! Czy ja wczoraj dobrze zrozumiałem, że nie dałaś mu się przelecieć?- zaciekawił się Ash.

-Nie jestem tobą, żeby po paru godzinach znajomości lądować z kimś w łóżku.- wyszczerzyłam się.

-No i dobrze. Poza tym, zauważ, że znamy się już dwa miesiące, a jakoś nic między nami nie było i nie ma.- prychnął.

-Nie wiem, czy mam to traktować jako komplement...- mruknęłam.

-Można powiedzieć, że tobie poświęciłem więcej swojego cennego czasu, niż innym.

-Ależ mnie zaszczyt kopnął.- w tym momencie kelner przyniósł nasze zamówienia. Zjedliśmy w ciszy, czasem wspominając coś o pracy.

-Swoją drogą, ładnie go urządziłaś.- kiwnął głową w kierunku modela. -Makijażystka będzie miała przy nim trochę roboty.

-Powinien się cieszyć, że to tylko podbite oko. Zawsze mogłam złamać mu nos, albo szczękę.- przyjrzałam się Drew. Po pewnym czasie dołączyła do nas reszta ekipy. Wyglądali koszmarnie.

-Może mi ktoś wytłumaczyć, czemu boli mnie całe ciało?- mruknął Andy, siadając.

-Może próbowałeś fruwać?- uśmiechnęłam się niewinnie. Resztę dnia spędziliśmy na opieprzaniu się.

Parę godzin później

Siedzieliśmy wszyscy w pokoju Andy'ego i JuJu i graliśmy w karty. Tzn. grali wszyscy oprócz mnie, Christian'a i Sammi. Leżeliśmy sobie we trójkę na łóżku, oglądając film. W pewnym momencie za oknem zaczęło się ściemniać. Chwilę później uderzył grzmot. To było tak niespodziewane, że aż podskoczyłam na łóżku. Błagam, tylko nie burza! Nie teraz!

-Hej. Wystraszyłaś się?- spytała mnie Sam, obejmując ramieniem.

-Tak trochę. Nie przepadam za burzą.- mruknęłam, patrząc zdenerwowana w okno. Niebo przecięła błyskawica, a mi momentalnie przyspieszył puls. Coma to zauważył.

-Nie bój się. Tu jesteś bezpieczna.

-Chodzi o to, że ja nie boję się burzy tylko u siebie w domu, w Polsce. Wszędzie indziej czuję się niepewnie. Powiedzmy, że mam niemiłe wspomnienia.- wtuliłam się w perkusistę. Niemiłe... Raczej traumatyczne. Burza przypomina mi chwile, które na zawsze chciałabym wymazać z mojej pamięci. Właściwie to, co się stało, to nie wina tego zjawiska pogodowego. Ale, jako, że było tłem wydarzeń, teraz kojarzy mi się tylko z najgorszymi chwilami w moim życiu. Jedna chwila, która wpłynęła na całe moje życie. Zmieniła wszystko. Nie chcę o tym myśleć, nie chcę tego pamiętać, ale niestety. Za każdym razem, gdy w oddali usłyszę grzmot, wszystko na powrót staje mi przed oczami. Nie myśl o tym. Po prostu zajmij się czymś! Hah, żeby to było takie łatwe. Powiedz im. Oni zrozumieją. Nie. To za wcześnie. Jeszcze nie jestem gotowa. Nigdy nie będziesz gotowa. Nieprawda. Muszę tylko sobie z tym poradzić. Sama. I tak ci się to nie uda. Ej, czy to nie dziwne, że gadam w myślach sama ze sobą?! Westchnęłam głęboko, opierając się wygodniej o CC'ego. Burza nie miała chyba w planach zbliżać się do tego miasta. I całe szczęście. Inaczej musiałabym się wszystkim tłumaczyć, dlaczego tak strasznie się boję...

Wieczorem pożegnaliśmy się z dziewczynami. One wracały do domów, a my jechaliśmy do kolejnego miasta.

Tydzień później.

Skończyliśmy trasę w Ameryce. Chryste, nigdy w życiu nie byłam tak padnięta, jak w ostatnich dniach. Jednak to nie koniec. Teraz czeka nas ostatni przystanek: Download Festival w Anglii... Opuściliśmy nasz tourbus i udaliśmy się na lotnisko. Oczywiście, kiedy mam okazję być pierwszy raz w Wielkiej Brytanii, to musi być brzydka pogoda. Końcówka sierpnia, a tam od tygodnia leje i jest 13 stopni. To w ogóle możliwe jest? Ubrałam się cieplej do samolotu. Jeszcze wcześniej zaliczyliśmy sklep z ciuchami. Dobrze, że mieli już ubrania na jesień. Przed nami 10 godzin lotu, a ja muszę siedzieć pomiędzy Ashley'em, a Andy'm. Jeśli jakimś cudem to przeżyję i nie uszkodzę przy okazji któregoś z nich, osobiście sobie pogratuluję. Mam nadzieję, że uda mi się zasnąć.

Staliśmy, czekając na odprawę. Oczywiście, moi geniusze musieli porobić sobie słodkie zdjęcia, żeby mieć co wrzucić na twitter'a. Ja pierdolę, to ja, jak raz na tydzień wrzucę jakiś post, to jest cud, a ci jeszcze zdjęcia robią. Ale przynajmniej będę miała się z czego ponabijać. Patrzyłam z uniesioną brwią, jak Biersack wykłóca się z CC'ym, bo ten jak zwykle szturchnął go w nieodpowiednim momencie. Zawsze tak jest. Rozłożyłam się z westchnieniem na podłodze, opierając o ścianę. Żeby nie było, jakieś wolne krzesła by się znalazły, ale ja zawsze siedzę na podłodze. Obok mnie wyłożył się Jinxx. Patrzyliśmy teraz na te cztery, uparte osiołki, które jak zwykle się wykłócały.

-Wiesz o co tym razem im chodzi?- spytał się Ferguson.

-Nie mam pojęcia, ale jak znam życie, to ustalają kto zrobił najlepsze zdjęcie.- oparłam głowę na ręce.

-Taaak, to możliwe.- westchnął gitarzysta, obserwując gestykulującego Andy'ego. -Patrz, ten tam, jest najmłodszy, najchudszy, a wykłóca się za trzech.

-Ale jest też najwyższy.- zauważyłam.

-Myślisz, że upierdliwy charakter jest zależny od wzrostu?- spojrzał na mnie.

-Sama nie wiem. Ty masz tyle samo wzrostu, co Purdy, a nie denerwujesz mnie nawet w 1/4 tak, jak on.

-To ja już nie wiem, od czego to zależy. Dobra, teraz nasza kolej. Chodź.- Jeremy wstał, ciągnąc mnie za sobą. Ustawiliśmy się w kolejce, wcześniej zdając bagaż. Przeszliśmy do samolotu, szukając swoich miejsc. Ashley od razu dorwał stewardessę.

-Macie tu coś na uspokojenie?- spytał.

-Oczywiście. Podać panu?

-Nie. Pytam tylko wcześniej.- usiadł na swoim fotelu.

-Stary, jakby tabletki miały mi pomagać na tolerowanie ciebie, to już dawno bym je brała.- spojrzałam na niego zła.

-Kurwa! Ale teraz zjebałem!- uderzył się ręką w czoło. -Mogłem się jej zapytać, czy mają czosnek. Podobno wy, wiedźmy, tego nie lubicie.

-To przesąd ze średniowiecza. Na nas nic nie działa. Dlatego od razu mówię, bądź grzeczny, albo zamienię cię w żabę.- syknęłam.

-To poczekaj, tylko zadzwonię do koleżanek i uprzedzę, że jak znajdą jakąś na wycieraczce, to mają ją pocałować.- wyszczerzył się. Zdjęłam czapkę i założyłam słuchawki. To będzie naprawdę ciężki lot...

10 godzin później.

Obudziłam się cała zesztywniała. Rozejrzałam się wokół. Na moim ramieniu wyłożył się Andy. Ashley też spał, z otwartą buzią hahah. Spojrzałam na zegarek. Za chwilę powinniśmy lądować, więc postanowiłam obudzić chłopaków. Poklepałam ich lekko po klatkach piersiowych. Po chwili się ocknęli. Ja tymczasem weszłam w ustawienia telefonu, zmieniając strefę czasową. Ooo proszę, w Anglii jest teraz 15. Będziemy mieć obiad na śniadanie. Po wylądowaniu wyszliśmy z samolotu. Odebraliśmy bagaże i czekaliśmy na transport, który miał nas odebrać spod lotniska. Jonathan zarezerwował nam hotel w Birmingham. Otuliłam się cieplej kurtką. Zimno w pizdu i leje. Świetnie po prostu.

****************************

 Moje zboczenie level up. Jestem wkurwiona, bo blogger nie chce ze mną współpracować. I tak, Ann wyjebała Drew:D:D:D Kto się cieszy? Jeśli coś jest chaotyczne, albo nie pasuje, to sorry, ale rozdział zaraz po scenie z Fuller'em nie chciał się pisać i improwizowałam:( A z tym podsumowaniem Ash'a przez An to już w ogóle po bandzie pojechałam. I chciałam podziękować dziewczynie, która podpisała się jako Dominika, za piękny komentarz pod rozdziałem 28. Nawet nie wiesz, jak miło mi się zrobiło. Może tak częściej napiszesz takie komplementy?:D Teraz sprawa komentarzy. Pod ostatnim nie dałam limitu, bo nie. I prośba do niektórych: jedna osoba naprawdę nie musi mi pisać kilku komentarzy (nawet z różnymi podpisami). Ja po prostu chcę wiedzieć, że ktoś to czyta. Że nie dodaję tego na próżno. Piszę dla siebie, ale wrzucam dla Was. Chciałabym dalej dodawać rozdziały co 2-3 dni. Jeśli ilość komentarzy (z konkretną treścią) będzie się zgadzać, będę wrzucać w tym terminie. Częściej niestety nie dam rady, bo ja też mam swoje obowiązki i życie... A jeśli znacząco przekroczycie limit, będzie mi bardzo miło. Jeśli macie jakiś pomysł, albo chcecie zobaczyć kogoś w tym opowiadaniu, śmiało piszcie, jestem otwarta na propozycje, a każdy pomysł przedłuży bloga. Chociaż i tak wciąż nie jesteśmy w głównym wątku... Kumpela mi policzyła, że jest ok 40 osób, które skomentowały choć raz. Dodajmy do tego tych, co dalej tego nie zrobili. Więc myślę, że limit 13 komentarzy to przy tym śmieszna liczba. 

!!! 13 komentarzy = za dwa dni nowy !!!

Jakby ktoś nie umiał liczyć, to podpowiem, brakuje jeszcze komentarzy^_^