Rozdział 27

 PIOSENKA NA DZIŚ

Perspektywa Ann

Kilka dni później. Sobota.

Rano przyjechaliśmy do San Francisco. Po rozmowie z Jonathan'em wiedziałam, że mamy zajebiście duży problem. Przez dwóch debili mogłam stracić robotę. Świetnie. Wiedziałam, że nie mogę sobie pozwolić drugi raz na takie coś, więc zastosowałam drastyczne środki. CC i Ashley nie mogli sami wychodzić gdziekolwiek, jeśli ewentualnie chcieli się TROCHĘ napić (pół piwa), robili to w tourbusie pod okiem reszty. Dodatkowo kazałam im oddać zawartość portfeli. Wszystkie pieniądze, karty kredytowe i bankomatowe. Od paru dni byli więc zdani na moją łaskę. Gdy chcieli coś sobie kupić, musieli mi o tym powiedzieć, a ja po namyśle, wydzielałam im kieszonkowe. Normalnie jak na zielonej szkole w podstawówce. Chodzili przez to wkurwieni, ale nie mieli śmiałości narzekać przy mnie. I dobrze, bo wtedy już naprawdę bym im wpierdoliła. To i tak mała kara, wobec ich zachowania. Andy powiedział im tylko tyle, że jeśli jeszcze raz coś odwalą, sponsorzy odetną kurek z pieniędzmi. Na szczęście o groźbie wyrzucenia basisty wiedział tylko on i ja. Nie umiałam spać po nocach, bo kombinowałam, jak poprawić notowania chłopaków. Już nie chodziło tu o moje zwolnienie. Jakoś sobie poradzę, jak zwykle. Po prostu widziałam w tej piątce duży potencjał. Mieli naprawdę szansę na zrobienie oszałamiającej kariery. I to wszystko może za chwilę legnąć w gruzach. Jonathan obiecał kontrolować napływ wiadomości i zdjęć. Miał kilka pomysłów, które przedstawi nam po trasie. Już się boję...

Od paru dni źle się czułam, ale na szczęście nikt tego nie zauważył. Nie mogę teraz pozwolić sobie na chorobę. Dziś mieliśmy nocować w hotelu, więc liczyłam, że to trochę poprawi mi samopoczucie. Siedzieliśmy teraz wszyscy w stołówce i jedliśmy obiad.

-Chcę jutro wyjść na miasto. Nudzi mi się.- marudził CC.

-Znowu się najebać?- warknął Andy.

-Ile jeszcze będziecie nam to wypominać? Tak wiem, znowu nawaliłem, ale chyba już ponosimy za to karę, co nie?- uniósł się Ashley.

-Karę? Ty myślisz, że to kara?! Nie masz pojęcia, co zrobiliście!!! Jeśli sponsorzy się o tym dowiedzą, to dopiero poznasz znaczenie słowa, kara!!!- podniósł ton wokalista.

-Może się nie dowiedzą. Poza tym, tyle razy puszczali nam to płazem, więc pewnie teraz też tak będzie!

-Czy ty się słyszysz? Myślisz, że jesteś nietykalny? Purdy, obudź się w końcu, do cholery! W końcu przeciągniesz strunę!- Andy coraz bardziej się wydzierał. Jeszcze chwila i wszystko wypapla!

-Biersack! Zamknij się!- warknęłam, rzucając mu ostrzegawcze spojrzenie.

-Ale Ann...- zaczął.

-Nie! Chyba coś ustaliliśmy, więc się tego, kurwa, trzymaj! Jeśli chcecie, możecie wyjść, ale weźcie kogoś ze sobą. I dobrze wam radzę, nie próbujcie ze mnie robić idiotki. Z jednym się z Andy'm zgodzę. Te zasady, które narzuciłam, to nie jest kara, tylko środek zapobiegawczy. Rozmawiałam z Jonathan'em. Jeśli coś, cokolwiek, dojdzie do sponsorów, on wyciągnie konsekwencje. Nawet jeśli sponsorzy się nie wycofają.

-To znaczy? Może powiedz na czym stoimy, co?- spojrzał na mnie wściekle Purdy.

-Na czym stoicie? Nad przepaścią. Jeśli dalej będziecie tak postępować, utoniecie, a reszta zespołu razem z wami. Zastanów się, co jest dla ciebie ważniejsze: jedna wielka impreza, czy zespół!- powiedziałam zimno.

-Mówisz tak, jakby to ciebie nie dotyczyło, a przecież ty za nas odpowiadasz.- popatrzył wyzywająco. Dobra, mam tego dość! Wstałam gwałtownie, pochylając się w jego stronę.

-Jakbyś nie wiedział, ja jestem pierwsza do odstrzału. Zawaliłam i poniosę tego konsekwencje. Tyle, że ja jestem zwykłym, szarym człowieczkiem. To ty zaprzepaścisz karierę całej waszej piątki! A co do mojej posady, mogą mnie zwolnić, proszę bardzo. To będzie mi nawet na rękę, bo coraz bardziej zastanawiam się nad rezygnacją z tej roboty, po powrocie z trasy!- syknęłam, prostując się. Następnie skierowałam się do wyjścia. Szłam korytarzem do wyjścia, gdy poczułam, że mi niedobrze. Wbiegłam do hotelowej toalety i zwymiotowałam. Te nerwy wpędzą mnie do grobu...

Perspektywa Jinxx'a.

-Okej! Może mi ktoś wyjaśnić, o co jej chodziło?- spojrzał na nas Ashley, po wyjściu Ann.

-Ja pierdole! Ty serio nic nie czaisz, czy udajesz?- zirytował się Andy.

-Ona coś wie, ale nam nie chce powiedzieć. I patrząc na twoje zachowanie, ty też kłamiesz!- powiedział basista. Mi też coś tu nie gra, ale nie przesadzałbym...

-Ja? Ja nic nie wiem. Po prostu dobrze kojarzę fakty. Już przed trasą Jonathan dawał nam do zrozumienia, że mamy się pilnować. Wiem tyle, że sponsorzy nas obserwują i nie do końca są zadowoleni z tego wszystkiego.- Andrew machnął ręką.

-Ale do tej pory jakoś nie reagowali.- zaprotestował CC.

-Może im się znudziło? Każdy ma jakieś granice cierpliwości. A umówmy się, trochę tych małych skandali było. Sam wywołałem kilka.

-Dobra, ale co ma do tego Ann? Przecież ona nigdy nie była tak wkurzona, jak od kilku dni.- zauważyłem.

-Słyszałeś co powiedziała, manager zawsze pierwszy wylatuje.- zauważył Jake.

-Ej! Ale ja nie chcę innego managera. Ona jest jedyną osobą, która nas rozumie! To znaczy, nie zawraca nam głowy pierdołami, tylko sama się tym zajmuje.- Christian w momencie zrobił się poważny.

-Zauważ, że daje nam też więcej niezależności, niż jej poprzednicy. Jeszcze ani razu nie narzuciła nam swojego zdania.- mruknął Andy, przeczesując ręką włosy.

-Serio ona chce się zwolnić?- spytał cicho Ashley, wgapiając się w swój talerz.

-Jeśli dalej będziemy utrudniać jej pracę, to pewnie tak. W gruncie rzeczy, to wciąż jeszcze dziecko. Osiemnaście lat, co to jest?- spytałem retorycznie. Atmosfera przy stole zrobiła się strasznie ponura. Żaden z nas się nie odzywał. Nikt nie jadł, każdy siedział zajęty swoimi myślami. Sam próbowałem to wszystko ogarnąć. Lubię młodą. I jakby się dłużej zastanowić, to naprawdę była świetną managerką. Jeśli się nie poprawimy, to odejdzie. Kurwa, czy zawsze, jak już jest dobrze, to musi się coś spieprzyć?

Po pewnym czasie, wszyscy jakoś zebraliśmy się w sobie i poszliśmy do naszych pokoi. Musimy przygotować się do koncertu. Ja dodatkowo musiałem spakować swoje rzeczy, bo zamieniam się z CC'ym na pokoje. On i Ashley wykańczają psychicznie Jake'a. Zdziwiłem się, znajdując Ann, śpiącą na swoim łóżku. Musiała naprawdę mieć dość. Ogarnialiśmy się z Andy'm, starając się być po cichu. W pewnym momencie do pokoju wparowała reszta, z roześmianym CC'ym na czele.

-Ciszej!- syknął Andy, wskazując na młodą.

-Właściwie, to chyba musimy ją już obudzić.- mruknąłem. -To kto jest chętny?

-Dobra, ja to zrobię.- podszedł do młodej, perkusista. Jego pierwsza próba skończyła się na tym, że wylądował na podłodze, próbując uniknąć ciosu od naszej bokserki. Nawet nie otworzyła oczu...

-Ann, musisz wstawać.- spróbował jeszcze raz. Tym razem zadziałało, bo ruda usiadła i zmierzyła nas wszystkich nieprzytomnym spojrzeniem. W momencie zrobiła się blada i pobiegła do łazienki. Poleciałem za nią i zobaczyłem, jak wymiotuje. Złapałem gumkę, leżącą na umywalce i związałem jej włosy. Po chwili wstała i ogarnęła się.

-Dobrze się czujesz?- spytałem, gdy wyszliśmy z łazienki.

-Taa, chyba coś mi zaszkodziło.- mruknęła.

-Jesteś pewna? Nie wyglądasz za dobrze.- Jake dotknął jej twarzy.

-Wszystko okej. Jesteście gotowi?- spytała.

-Tak.

-Dobra. Wezmę tylko bluzę i możemy jechać.

Wyruszyliśmy na koncert. Ann przez cały ten czas się nie odezwała. Chyba jednak nie wszystko było okej. Dotarliśmy do klubu, w którym dziś graliśmy. Młoda poszła załatwić wszystko z organizatorami. My zostaliśmy w garderobie, w której jeszcze kręciło się kilka osób z obsługi koncertu.

-Który z was jest tu najważniejszy?- spytał ich Andy.

-Ja, a co?- odezwał się wyższy z nich.

-Mogę mieć do ciebie prośbę?

-Jasne.

-Zwróć uwagę na naszą managerkę. Nie czuje się za dobrze, a nie chcemy, żeby była sama.- poprosił grzecznie wokalista.

-Oczywiście. Będę ją miał cały czas na oku.- obiecał mężczyzna. Po chwili wróciła młoda. Serio, wyglądała dziwnie, jak na nią. Może nie tyle z wyglądu, co z zachowania. Miała spowolnione ruchy i wydawała się nieobecna. W końcu musieliśmy wyjść na scenę. Przytuliliśmy ją wszyscy, oprócz Ashley'a. On nigdy jej nie przytulał, co najwyżej psuł fryzurę.

Półtorej godziny później.

Od razu po występie udaliśmy się do fanów. Ann musiała jeszcze iść do organizatorów, więc się rozdzieliliśmy. Jak zwykle autografy zajęły nam około pół godziny. W pewnym momencie, podszedł do nas kolega tego faceta, który miał obserwować Ann. Stanął obok wokalisty i coś szepnął mu na ucho. Andrew zmarszczył brwi i zawołał głośno:

-Chłopaki! Musimy się zbierać!- nikt nie kapował o co chodzi, ale szybko pożegnaliśmy się z fanami i skierowaliśmy się z powrotem do budynku.

-Co jest?- spytał CC.

-Mamy problem. Coś nie tak z małą.- zdenerwował się Biersack. Spojrzeliśmy spanikowani po sobie.

Perspektywa Ann

Z minuty na minutę czułam się coraz gorzej. Anka, wytrzymaj. Jeszcze tylko trochę i koniec. Cały czas chciało mi się rzygać, co też już parę razy zrobiłam. Po prostu świetnie. Jeszcze ten koleś z ekipy, ciągle się na mnie gapił. Gdybym czuła się lepiej, pewnie bym już dawno mu wyjebała. W pewnym momencie, po powrocie do garderoby, znowu zrobiło mi się niedobrze i pobiegłam do łazienki. Opłukałam twarz zimną wodą, ale to nic nie pomogło. Wracając do pokoju, zakręciło mi się w głowie, aż oparłam się o ścianę, po której, po chwili się zsunęłam. O rany! Moja głowa. Nie mam na nic siły. Zrobiło mi się ciemno przed oczami. Po chwili usłyszałam kroki i ktoś kucnął obok mnie. Zamrugałam gwałtownie.

-Ann? Co ci jest? Słyszysz mnie?- podniósł delikatnie mój podbródek, Jake.

-Słabo mi.- wyszeptałam z ledwością, przymykając oczy.

-Trzeba ją zabrać do szpitala.- zawyrokował Jinxx.

-Nie!- podniosłam głos. -Ja nie chcę. Nic mi nie będzie.

-Ann, zaraz zemdlejesz.- Andy spojrzał na mnie z uwagą.

-Nie. Nie chcę. Błagam, nie...- oparłam głowę o zimną ścianę. Nienawidziłam szpitali.

-Dobra. Zrobimy to inaczej. Wracamy do hotelu.- powiedział Ashley.

-Nie widzisz, że ona jest chora? Musi trafić do lekarza!- krzyknął spanikowany wokalista.

-Wiem! Sorry, ale to ja jestem jej opiekunem i ja decyduję. Zaufaj mi!- warknął Ashley, podchodząc do mnie.

-Masz jakieś objawy, oprócz mdłości?- poprawił mi włosy, przyglądając się uważnie mojej twarzy.

-Trochę boli mnie głowa i nie mam siły.- szepnęłam.

-Okej. Nie masz gorączki. Obejmij mnie za szyję.- złapał mnie delikatnie w pasie i przyciągnął lekko do siebie. Zrobiłam co kazał.

-Nie chcę jechać do lekarza.- powiedziałam.

-Spokojnie. Teraz jedziemy do hotelu. Musisz się położyć.- Ashley podniósł mnie, jakbym nic nie ważyła i wyszedł z pokoju. Wtuliłam twarz w głębienie w jego szyi, unikając spojrzeń garstki fanów, którzy jeszcze zostali. Po chwili wsiadł do wynajętego samochodu, sadzając mnie sobie na kolanach. Reszta podążyła naszym śladem. Oparłam się wygodnie o basistę, który teraz odezwał się do Jeremy'ego:

-Jinxx, w moim portfelu jest wizytówka naszego hotelu. Zadzwoń tam, powiedz co się stało i że potrzebujemy lekarza do waszego pokoju.

-Nie chcę żadnego lekarza.- mruknęłam.

-Przykro mi, ale musisz. Albo się zgadzasz, albo nie będę miał wyjścia i pojedziemy do szpitala.

-Nie lubię obcych lekarzy.- odparłam żałośnie.

-Nikt nie da cię skrzywdzić. Przecież wiesz, że to jedyna opcja, jeśli ma ci się poprawić.- głaskał mnie po włosach. I miał rację. Nie miałam pojęcia, co mi jest, a bez lekarstw długo tak nie pociągnę. Przymknęłam oczy i bardziej wtuliłam się w Purdy'ego. On tylko objął mnie mocniej, nie przerywając głaskania. Nie wiem nawet kiedy, zasnęłam.

Obudziłam się, gdy basista delikatnie kładł mnie na łóżku. Pomógł mi jeszcze zdjąć bluzę i usiadł obok. W tym momencie do pokoju wszedł CC z jakimś facetem.

-To pan doktor.- perkusista dopełnił prezentację.

-Witam. Przejdźmy od razu do rzeczy. Na początek poprosiłbym o kartę ubezpieczenia.- odezwał się doktorek. Wyglądał nawet sympatycznie. Jinxx podał mu dokumenty. Skąd on wiedział, gdzie to trzymam?

-Z dokumentu wynika, że dziewczyna jest niepełnoletnia. Który z panów sprawuje nad nią opiekę?

-Ja.- podniósł się Ash.

-Jakieś potwierdzenie pan posiada?- już miałam wyciągnąć mój świstek, ale Ashley był szybszy i sięgnął do swoich dokumentów. Jednak go nie zgubił. Podał papier razem z dowodem, lekarzowi.

-W porządku. Teraz, chciałbym zostać sam z panem i pacjentką, chyba, że chce być sama.

-Mam wyjść?- spojrzał na mnie Ashley.

-Możesz zostać.- wzruszyłam ramionami. Czułam się tak źle, że nie robiło mi różnicy kto będzie obok. Byle ktoś był... Nie zostanę z tym gościem sama. Reszta chłopaków wyszła na korytarz.

-Od twoich... kolegów, wiem, że wymiotujesz. Od kiedy?- przyjrzał mi się uważnie lekarz.

-Od 2-3 dni, nie pamiętam dokładnie.- świetnie, musiałam się przyznać. Purdy spojrzał na mnie zaskoczony. Lekarz kazał mi jeszcze wymienić wszystkie objawy, przebyte choroby i jadłospis z całego tygodnia. W tym ostatnim pomógł mi basista, bo ja już nawet nie pamiętałam. Wytłumaczył też doktorkowi jaką mamy pracę i jak spędziliśmy ostatnie kilka dni. Potem musiałam ściągnąć koszulkę do badania. Deviant odwrócił się w tym momencie w stronę okna. Obserwowałam go zdziwiona. Może jemu też przydałoby się jakieś badanie, bo zachowywał się, jak nie on...

-Dobrze, to chyba nic...- zaczął doktorek, ale mu przerwałam:

-Chwila! Ashley, zawołasz resztę? Nie chce mi się im tego powtarzać, a poza tym, Andy i tak uwierzy tylko panu.

-Okej.- Purdy otworzył drzwi i gestem zaprosił chłopaków. Skierowałam swój wzrok na doktorka.

-To tak. Jak mówiłem, to nic groźnego. Ostatni tydzień i jak się domyślam, stres, dały się waszej koleżance we znaki. Twój organizm widocznie nie jest przyzwyczajony do tak długich podróży i życiu na walizkach. Poza tym, jedzeniem, które spożywałaś, tylko sobie zaszkodziłaś. Przepiszę ci leki na wzmocnienie, ale dla własnego dobra, ogranicz przez kilka dni pracę. Nie możesz się też tyle denerwować. Dodatkowo, musisz się lepiej odżywiać. Wybieraj rzeczy lekkostrawne. Kiedy macie następną trasę?- spojrzał na mnie pytająco.

-Chyba w październiku.- mruknęłam.

-Dobrze. Mała rada na przyszłość, żeby uniknąć takich sytuacji. Na początku każdej trasy staraj się komponować lekkie i zdrowe posiłki. Coś, co nie obciąży twojego żołądka. Po jakimś tygodniu takiej diety stopniowo wprowadzaj inne produkty. To powinno przyzwyczaić twój organizm do zmian. Jeśli będziecie mieli jakieś pytania, dzwońcie.- dokończył doktorek wciskając Ashley'owi wizytówkę i receptę.

-Dziękuję.- powiedziałam, opadając na poduszki. Pan doktor pożegnał się z chłopakami i wyszedł.

-Daj to, poszukamy jakiejś apteki.- wyrwał basiście receptę, Jake. Zabrał ze sobą Jinxx'a i CC'ego.

-Rany, czy ty musisz nas tak straszyć?- burknął Andy, siadając na swoim łóżku.

-Odpuść jej.- stanął w mojej obronie Ashley. Serio. On jest jakiś dziwny.

-Dobra. Musisz coś zjeść. Pójdę na dół zamówić ci coś lekkiego.- wstał z powrotem Biersack. Dał mi jeszcze buziaka w czoło i wyszedł. Zostałam sama z moim „opiekunem”. Czekałam na jego wyrzuty, ale o dziwo, obyło się bez. Przyglądał mi się uważnie, po czym głęboko westchnął.

-Wysłałem Jonathan'owi sms'a, że przeżyjesz. Ja wiem, że się nie dogadujemy, ale proszę, następnym razem nie ukrywaj przede mną, że się źle czujesz. Wiem, że nie chcesz nikogo martwić i nie każę ci informować reszty, ale mnie jednak wypadałoby.- usiadł obok mnie.

-Myślałam, że przejdzie, jak zwykle.- mruknęłam.

-Jak zwykle? To znaczy? Miałaś już tak wcześniej?- zmarszczył brwi.

-Źle się wyraziłam.- odparłam szybko. -Poza tym, ty mi też nie mówisz wszystkiego.

-A co niby mam ci powiedzieć? Głupio mi, bo to ja ostatnio dostarczam ci nerwów.

-Nie możesz z takiego powodu od razu się upijać!- miałam na myśli sytuację z jego kuzynem.

-Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Nie rozumiesz.- schował twarz w dłoniach.

-To mi wytłumacz. Przecież podobno nie przejmujesz się opinią innych.

-Bo tak jest. Ale mój kuzyn, prawie całe moje życie, daje mi do zrozumienia, że jestem tylko podrzutkiem. Nic nie wartym człowiekiem, którego, tylko z litości, przygarnęli dziadkowie.- powiedział gorzko.

-Jakoś ciężko mi w to uwierzyć. Nie znam cię- fakt. Ale nigdy w życiu nie powiedziałabym, że jesteś nikim. Zobacz, ile osiągnąłeś, a ile jeszcze przed tobą. Od ciebie zależy, czy to zaprzepaścisz.- dokończyłam cicho. Ashley spojrzał mi w oczy. Jednak nic nie umiałam z nich wyczytać.

-Wiesz- zaczął. -Czasami naprawdę zastanawiam się, dlaczego się nie lubimy. To znaczy, dlaczego ja za tobą nie przepadam. Raz na jakiś czas, powiesz naprawdę coś mądrego.

-Widocznie mam coś w sobie, co cię denerwuje. Poza tym, jestem dla ciebie chamska i wredna.-uniosłam do góry brwi.

-Taak. Ale jest coś jeszcze. Nie wiem, co to, ale kiedyś się dowiem.- Purdy zajął się swoim telefonem. Po chwili przyszedł obładowany tacą z jedzeniem, Andy.

-Ty chyba nie myślisz, że ja to wszystko zjem?- spojrzałam na niego, jak na debila.

-Nie. Część jest moja.- podał mi talerz z jedzeniem. Tosty, jakaś dziwnie wyglądająca zupa i herbata. Ohyda.

-Nawet nie kombinuj. Masz to wszystko zjeść. Wybrałem same najlżejsze rzeczy.- pogroził mi palcem wokalista, zanim zdążyłam otworzyć usta.

-Dobra, ale od tej pory niech on komponuje mi posiłki.- wskazałam na Ashley'a.

-Dlaczego?- spytali chórem faceci.

-Bo ma smak podobny do mojego. Jak patrzę na to tutaj, to od razu mi niedobrze.- wskazałam swoją kolację. Mimo wszystko, spróbowałam ja zjeść, co wcale nie należało do przyjemnych rzeczy. W międzyczasie przyszła reszta zespołu i rzuciła na moje łóżko torebkę z lekarstwami. Jinxx poopisywał mi na opakowaniach dawkowanie. Trochę tego było. Po wszystkim poszłam w asyście CC'ego, do łazienki, umyć się. 3/5 zespołu poszło tymczasem do swojego pokoju. Położyłam się na łóżku, a mój nadgorliwy starszy „braciszek” przykrył mnie kołdrą, jakbym była małym dzieckiem.

-Może jeszcze przeczytasz mi bajkę na dobranoc?- prychnęłam zirytowana.

-Nie, ale mogę ci zaśpiewać kołysankę.- wyszczerzył się.

-Okej.- zgodziłam się. Skoro zaproponował hahah...

-Serio?- zdziwił się Biersack.

-Tak. Jestem chora, więc możesz zrobić mi tę przyjemność.- przesunęłam się na łóżku i poklepałam miejsce obok siebie.

-To czekaj, tylko szybko się ogarnę, zanim CC zajmie łazienkę.- zniknął za drzwiami. No taak, Christian lubił wieczorami spędzać tak z godzinę w łazience. Twierdził, że prysznic go relaksuje. Nie miałam nic przeciwko, o ile udało mi się z niej skorzystać przed nim. Mnie relaksuje bicie ludzi po ryjach, więc on ma dużo zdrowszy sposób...

-Jak się czujesz?- spytał perkusista.

-Źle. Ale jutro powinno już wszystko być w normie. Dobrze, że przed następnym koncertem jest dzień przerwy.- mruknęłam.

-Nie powinnaś się przemęczać.- zaoponował.

-Przestań mnie denerwować z Ashley'em, a będzie dobrze.- warknęłam.

-Przepraszam. My naprawdę nie chcieliśmy się upić. To znaczy ja nie chciałem. Jakoś tak samo wyszło.

-CC? Ile ty masz lat? „Samo wyszło”... Jesteście w pracy, do cholery.- załamałam się.

-Wiem! I obiecuję, że już się ogarnę. Za Ash'a nie ręczę, ale postaram się go pilnować.

-Dobra. Nie mówmy już o tym.- nie chciało mi się już gadać o tej całej akcji, Ashley'u, piciu. W końcu z łazienki wyszedł Andy. Spodenki z Batmanem oczywiście... Rzucił ciuchy na swoje łóżko, a sam walnął się koło mnie.

-To ma być kołysanka*?- spojrzał na mnie z powątpiewaniem, obejmując mnie jedną ręką.

-Tak. Znasz tyle piosenek, na pewno coś wymyślisz.- uśmiechnęłam się, przymykając oczy. Andy po chwili zaczął cicho nucić:

Good-bye came - without a warning
I never thought - it could hurt me that way

You've been like - a new day dawning
a snowflake melting - on a sunny day

How can I live without you
God - I miss your smile

So Good night Amanda
Good night - I wish you well
I'll remember you
whereever you are now
I wish you good night - I wish you good night

My days were filled - with your sweet laughter
I'll always cherish - the your memory

And all the nights - we've been together
just holding you - so tenderly

Still I dream about you
God - I miss you so

So Good night Amanda
Good night - I wish you well
I'll remember you
whereever you are now
I wish you good night - I wish you good night

*Bonfire- Goodnight Amanda

 *************************

I macie prawie romantyczną scenkę Ann z Ashley'em. Ash taki cute, aż mnie mdli... Miałam ten rozdział podzielić na dwa i zakończyć chorobą rudej, ale stwierdziłam, że nie będę taka. I wiem, że spodziewaliście się jakichś kar i wgl dla chłopaków, ale nie miałam dużego pola do popisu. Jednak, tak naprawdę, akcja dopiero się zaczyna. Dziękuję wszystkim za komentarze. Szkoda, że komentują tylko jedni i ci sami. Jeśli pod tym rozdziałem nie będzie ich trochę więcej niż zwykle, wprowadzam limit. Widocznie jestem dla Was za dobra i dodawanie co dwa dni, to był zły pomysł.

Next za dwa-trzy dni. I dwaj idioci na koniec: